All Good Things

Genre: Crime-Thriller

Met: Ryan Gosling, Kirsten Dunst
Waardering:  3/5

David Marks (Gosling) is de zoon van een zeer succesvolle zakenman die in de jaren '70 hele stukken van New York bezit. De manier waarop zijn vader (Frank Langella) aan dat kapitaal is gekomen lijkt niet altijd koosjer te zijn. Zijn vader is ook niet echt een hele aardige man en eigenlijk wil hij niet zoveel met hem te maken hebben, lijkt het. Hij wil niet voor zijn vader gaan werken en is niet geïnteresseerd in het overnemen van het bedrijf van zijn vader, zeker niet nadat hij Katie (Dunst) tegen komt. Samen met haar koopt hij een heel schattig huisje op het platteland en gaan ze biologisch verbouwde groenten verkopen (nooit doen natuurlijk...), maar dat zaakje loopt voor geen meter (ja, dat krijg je dan hè...). Zijn vader benadrukt op zeer onsubtiele wijze het falen van David, ook terwijl Katie daar gewoon bij is, en vanaf dat moment begint de film eigenlijk pas echt (je bent dan zo'n 15 minuten verder ofzo).

De film komt vrij vlot op gang en al snel wordt de film een beetje onheilspellend. Het gespelde onheil komt vooral d.m.v. het acteren van Gosling en Dunst en de band van David met zijn vader. Alle mensen in de film hebben wel een dieper psychologisch probleem of dubieus verleden en dat maakt de film interessant om te zien. Na de boven beschreven opbouw zit de vaart er lekker in en langzaam ontplooit de film zich tot een goed bedachte thriller, met alle spanning die daar bij hoort. Er komt echter een punt in de film dat de spanning eigenlijk voorbij is en er een heel aantal mysteries worden opgelost. Vanaf dat punt is de film ook meteen wat minder interessant en alles wat er dan verder nog gebeurt is de losse eindjes aan elkaar knopen. Opzich is dat wel fijn, want de film heeft nogal wat losse eindjes, maar het nadeel is dat ze daar zo'n half uur over doen, met als gevolg dat het laatste gedeelte van de film eigenlijk het saaiste is. Echt saai wordt het niet, maar de spanningboog valt abrupt in duigen en daarna is het eigenlijk meer een drama.

Ik vond 'em wel okee, niet heel goed, maar op zich wel het kijken waard. Vooral het begin van de film is de moeite en daarna ben je toch wel benieuwd hoe het nou afloopt en hoe alles in elkaar steekt. Zodra je eraan begint zal je hem ook wel af willen kijken, maar verwacht dan niet een spetterend einde.

Despicable Me

Genre: Komedie-animatie
Waardering:  4.5/5

Gru, een charismatische en redelijk onsuccesvolle schurk bedenkt een meesterplan. Alle schurken in deze wereld stelen namelijk wereldwonderen en monumenten en zijn grootste rivaal (Vector) heeft zojuist de piramides in Egypte (Ghiza, u weet wel) weten te stelen. Hij wil deze prestatie overtreffen en bedenkt een plan om de maan te gaan stelen. Goed verhaal, lijkt me zo. Verder haalt hij allerlei capriolen uit in zijn pogingen om de maan te gaan stelen en daar gaat de rest van de film eigenlijk over.

Sowieso is 'ie erg grappig. Nu zijn de meeste animatiefilms wel vermakelijk vind ik altijd, maar dit is wel weer één van de betere op de markt. De humor is niet teveel aanwezig, maar zit 'em vooral in de kleine details die door de hele film steeds terug komen. Hij maakt niet allerlei doelloze grappen of gebruikt rake one-liners, maar komt meer door z'n onhandigheid in grappige situaties terecht. Gru's hulpjes, die namen als Kevin, Frank, Ted etc hebben, zijn kleine gele wezentjes die allerlei klusjes voor hem opknappen en deze mannetjes zijn leuk verzonnen en maken de film mede erg grappig. Gru test ook allerlei experimenten op hen enzo, maar toch blijven ze hem trouw en voeren ze de meest idiote klussen uit. Daarnaast is er nog een professor (Dr. Nefario, gespeeld door Russell Brand, die dan weer Aldous Snow is in 'Get him to the Greek') die hardhorend is en daardoor ook allerlei grappige fouten maakt.

Mja, veel meer hoef je denk ik niet te weten. Hij is leuk om te zien, het verhaal is prima en lekker vlot en de personages goed uitgewerkt. Verder vond ik 'em mooi gemaakt en ik kan me maar weinig mensen bedenken die dit niet leuk zouden vinden.

Lekker kijken dus.

Restrepo

Genre: Documentaire-Oorlog
Waardering:  3.5/5

Een journalist volgt 1 peloton soldaten gedurende een jaar in Afghanistan. Het peloton is gestationeerd in één van de gevaarlijkste valleien, Korengal. De Taliban biedt hevige weerstand, maar de soldaten krijgen toch opdracht om een verkenningspost op te zetten op een heuvel om zo een tactisch overwicht te verkrijgen. De film speelt zich daarna vooral af vanuit die post.

De filmmaker plaatst je heel dicht bij de soldaten. Zelf gaat hij ook mee op alle patrouilles en regelmatig ligt het hele peloton inclusief cameraman onder vuur. De kogels vliegen in het rond en je maakt de actie van heel dichtbij mee. Best indrukwekkend.

Wanneer er doden vallen wordt dat niet echt in beeld gebracht. De lijken krijg je dus niet te zien (vanwege nabestaanden, neem ik aan), maar wel de reacties van z'n buddies. Wat ook sterk wordt weergegeven is de hopeloze situatie daar. Zo heeft de leider van het peloton steeds een gesprek met de stamoudsten van de regio, maar die gast is zo ontactisch dat iedereen snapt dat zoiets dus volledig nutteloos is. Ook wanneer een soldaat sneuvelt en hij een peptalk geeft blijft het gewenste effect een beetje uit. De reacties van de anderen zijn echter veelzeggend en een paar maanden na de terugkomst in Amerika zijn alle soldaten ook nog eens geïnterviewd. Deze interviews worden mooi in de documentaire verwerkt (beetje zoals in bijvoorbeeld The Pacific) en laten erg goed zien wat de impact is van zo'n missie. De interviews en de beelden in de vallei maken deze documentaire best aangrijpend.

Echt moralistisch is de documentaire niet. De cameraman probeert zoveel mogelijk in beeld te brengen, van zowel locals als het peloton, zonder daaruit conclusies te trekken. Hij stelt ook geen vragen, je hoort alleen maar reacties van de soldaten. Af en toe is er wat begeleidende tekst en dat is het dan. Je kan dus zelf een beeld vormen zonder dat de documentairemaker dat voor je doet en dat vind ik altijd wel fijn. Bij Michael Moore kan je zoiets bijvoorbeeld wel vergeten, om maar eens een voorbeeld te noemen.

Oorlog zoals het is, in ieder geval in deze vallei. Vechten tegen een bijna onzichtbare vijand, het verliezen van vrienden en de constante spanning en angst voor je leven, maar ook lol hebben terwijl je net beschoten bent, het zit er allemaal in en op een heel realistische manier (denk ik dan, maar ik ben benieuwd wat een militair hier van vindt). Een aanrader als je zoiets als dit interessant vindt, want deze docu is erg mooi gemaakt.

Resident Evil: Afterlife

Genre: Horror-Actie
Met: Milla Jovovich
Waardering:  1.5/5

Deel 4 in de reeks en deze is, uiteraard, in 3D. Ik vraag me af of er nog wel 2D actiefilms gemaakt gaan worden over 2 jaar, of dat je elke keer met zo'n lompe bril in de bios moet zitten. De makers hebben het in ieder geval al geschopt tot deel 4. Deel 1 en 2 heb ik gezien, deel 3 heb ik gemist en waarschijnlijk heb ik daardoor ook de reden gemist dat de film begint met een stuk of 9 Alices (Millas Jovovichen) die massaal Umbrella Corporation (het 'evil' bedrijf dat een heel aantal jaren geleden een virus heeft verspreid dat nu de oorzaak is van een wereldwijde zombie-plaag) bestormen. Gelukkig overleeft maar 1 Alice de actie, waardoor ik snel verlost was van dit probleem. Degene die het óók overleeft is 'bad guy' Albert Wesker. Dat kan natuurlijk niet, dus Alice gaat achter hem aan en krijgt hulp van wat vriendjes en vriendinnetjes.

De film is natuurlijk gebaseerd op een computerspel, die ik ooit wel gespeeld heb. De hoofdpersonen dragen ook echt dezelfde pakjes als ze in het spel dragen, ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken eigenlijk. Wat verder opvalt is het ontbreken van een verhaal, maar dat boeit eigenlijk niet, want dat zit er in het spel ook nooit. Het gaat om het slopen van zombies en daar draait de film ook om. Dat slopen gebeurt in 3D, met veel machinegeweren, granaten en dat soort meuk, en met natuurlijk veel kanonnenvoer in de vorm van hersenloze zombies. Daar is allemaal wel naar te kijken eigenlijk. 

Albert Wesker

Het acteren is vrij matig. De actie is meestal best vet. Tegen het einde toe wordt het een beetje schraal en het weinige verhaal dat er al was begint nu zo mogelijk nog op minder te slaan. Albert Wesker, die al heel sterk aan Agent Smith (Matrix) deed denken, is een soort supermens en begint ook nog eens Agent Smith's bewegingen schaamteloos te kopiëren. Alice valt ook nog een keer door een raam met haar rug naar beneden, met 2 pistolen omhoog knallend en een erg moeilijk gezicht trekkend, dat hebben we ook al eens ergens gezien...Dat is allemaal erg jammer, het is namelijk niet bedoeld als parodie. Het is gewoon een slechte rip-off van de Matrix. Echt slecht en het had ook helemaal  niet gehoeven, de film is ook best te kijken zonder dit soort overbekende 'moves' te gaan jatten.

Heel veel mensen zullen hier sowieso nou niet om staan te springen, maar degenen die dat wel doen zullen zich maar matig vermaken vrees ik. Er gebeurt gewoon te weinig in de film om het interessant te houden. Actie is er wel, Jovovich ook wel, maar echt goed komt het allemaal niet over. Het verhaal is afwezig en er gaat vrees ik een deel 5 komen, gezien het einde. Hopelijk wordt die weer wat beter dan deze film. Moet lukken als ze het geld wat nu in 3D zit aan een betere regisseur besteden, of heel misschien zelfs aan een verhaal.

Exam

Genre: Psychologische Thriller
Waardering:  3.5/5

Een film over 8 mensen die nog 1 laatste test moeten ondergaan om de ultieme baan te krijgen. Het begin van de film verhult weinig, wat bijvoorbeeld deze ultieme baan is blijft onduidelijk. Het enige wat je snel komt te weten is dat de 8 deelnemers 80 minuten krijgen om 1 vraag op te lossen. Ze hebben allemaal een A4-tje voor zich liggen en een potlood, maar de vraag is nergens te bekennen terwijl de tijd langzaam weg tikt.

De openings-scène filmt vrij gedetailleerd alle deelnemers, of een gedeelte ervan. Namen worden gegeven, maar zijn onbelangrijk. Iedereen komt de zaal binnen waar de 8 tafels staan en de 8 A4-tjes liggen, gevolgd door de surveillant en een bewaker. De surveillant (Iemand die verdacht veel lijkt op Doctore, uit Spartacus) legt de regels uit en start de klok. Hij verlaat de ruimte en de film wordt een afvalrace.

Je weet vervolgens niet echt wat je moet verwachten, maar ik was snel geïnteresseerd in de film. Het komt vooral door de nogal open opzet (de film kan en gaat alle kanten op in het begin) en de goed gespeelde personages. De film wordt een soort psychologisch spel, mede omdat het voor niemand duidelijk is wat de bedoeling is. Je krijgt interessante gesprekken, theoriën over wat de vraag is en de sfeer wordt steeds wat grimmiger naarmate er meer kandidaten afvallen en de klok richting de 0 gaat. 

De film is mooi opgebouwd. De film begint rustig, al is het vanaf het begin interessant. Daarna volgen wat mij betreft goede, interessante en spannende ontwikkelingen, uiteindelijk gevolgd door een mooie ontknoping. Zeker de 2e helft van de film is spannend en je wilt gewoon weten waar het nou naar toe gaat. Is er wel een vraag, en zo ja, wie kan hem dan beantwoorden? Welke kandidaat blijft er over? Deze plus nog andere vragen worden uiteindelijk beantwoord in een weldoordacht plot.

Ik vond hem erg fijn om naar te kijken. Hij is vrij origineel; de hele film speelt zich in de examenruimte af. De personages maken dat de film niet gaat vervelen en het verhaal biedt steeds genoeg nieuws om het spannend te houden. De film deed me soms wat denken aan 'Das Experiment', maar dan met andere regels. Een aanrader, zeker als dit genre films je wel bevalt.

Scott Pilgrim vs The World

Genre: Komedie
Met: Michael Cera (Superbad),Mary Elizabeth Winstead (Final Destination 3, Die hard 4.0)
Waardering:  4/5

"An Epic of Epic Epicness", aldus de ondertitel. Het verhaal is vrij simpel in essentie; Scott wordt verliefd op Ramona, maar Ramona heeft 7 'evil' ex-vriendjes met allerlei superkrachten. Scott moet de 7 exen verslaan om Ramona's hart te veroveren. Het epische aspect komt vooral naar voren in de gevechten die Scott met de exen voert, maar daarover later meer.

Michael Cera speelt eigenlijk wederom dezelfde rol als ik hem tot nu heb zien doen (Superbad, Youth in Revolt, Juno). Een soort Jennifer Aniston dus, maar dan in positieve zin. Cera is, in tegenstelling tot Aniston, namelijk wél grappig, heeft wél een goede timing en wél gevoel voor humor. In bovenstaande films vond ik hem dan ook erg komisch en deze film is geen uitzondering. Naast Cera heb je Winstead, die een soort onbereikbaar, onuitstaanbaar meisje speelt, iemand die elke jongen wel wil. Verder zit de film vol met allerlei bizarre personages. Scott's kamergenoot is homo en stuurt elke als Scott weer iets uitvreet een 'mass text' via Twitter of Facebook, zodat elke keer iedereen weet wat Scott heeft uitgespookt. Daarnaast versiert hij het liefst hetero-mannen. De band van Scott (Sex Bob-Ombs) bestaat al uit even bizarre figuren, maar de ex-vriendjes van Ramona slaan alles. Ze hebben allerlei doelloze, onverklaarbare superkrachten en willen allemaal Scott vermoorden. Een groot gedeelte van de film slaat echt helemaal nergens op en het wordt nog vreemder als je kijkt hoe alles gefilmd en gemaakt is.

Het begint al met het Universal logo, dat onder begeleiding van 8-bit muziekjes (NES) verschijnt. Verder is de film een soort mix tussen strip, romkom en een special effects actiefilm, doorspekt met verwijzingen naar allerlei computerspelletjes. Elke keer als Scott bijvoorbeeld een ex verslaat verschijnt er '1000 points' in beeld en na de genadeklap van Scott verandert de ex in muntjes. Elke keer als de telefoon gaat hoor je 'em ringen, maar er staat ook 'riiiiiiing' in beeld. Als iemand een knal krijgt staat er 'POOOW', ofzo. Scott gaat een aantal levels up (zie plaatje), krijgt wat statistieken en verdient zelfs een nieuw leven (1-up) incl. checkpoint... Allemaal van dat soort dingen. Dat maakt de film op z'n minst gezegd bijzonder, en beter gezegd gewoon heel erg lijp.

De stijl van de film doet wat denken aan mix van Kick-Ass, waarin ook allerlei bizarre situaties elkaar afwisselen en The Pick Of Destiny met vooral het muziek-aspect en het verslaan van evil gasten. Dat maakt het allemaal wat lastig, want dan nog is de vergelijking een beetje krom. De film is gewoon zo vaag dat hij erg moeilijk met iets anders te vergelijken is. Als komedie is de film vooral in het begin erg grappig, later komt het aspect meer op vechten met ex-vriendjes te liggen. Dat wordt soms wat langdradig. Ook hoef ik je hopelijk niet meer te vertellen dat de film niet bepaald geloofwaardig is.

Van mij hadden het wel iets minder dan 7 exen mogen zijn, maar ondanks dat vond ik de film vet. Hij is super-origineel, bijzonder wazig en nogal lijp. Het is niet iets wat je snel nog eens zal zien en wat mij betreft het kijken waard. De lijpheid heeft als keerzijde dat een heel aantal mensen het ook enorm slecht zullen vinden, waarbij ze zich waarschijnlijk het meest gaan ergeren aan de gevechten en de special effect/computer-spelbeeldjes. Als je denkt daar geen last van te hebben is dit zeker een aanrader, alleen al om gewoon eens echt een vreemde film te zien, die in een heel aantal opzichten erg goed geslaagd is.

Get him to the Greek

Genre: Komedie
Met: Russell Brand, Jonah Hill, Sean Combs a.k.a. P. Diddy
Waardering:  4/5

Aaron Green (Jonah Hill) werkt bij een platenmaatschappij. Met de platen gaat het echter niet zo goed en ze moeten iets nieuws verzinnen om nog wat geld te verdienen. Sergio (P. Diddy) wil meer rap gaan uitbrengen, maar Aaron denkt dat een oude rockster wat meer zal opleveren. Aldous Snow (Russell Brand) heeft 10 jaar geleden een legendarische plaat gemaakt, genaamd African Child, en het lijkt Aaron een goed plan om ter gelegenheid van de 10e verjaardag van de plaat een concert te organiseren. Dat concert wordt georganiseerd in het "Greek-Theatre" in L.A. Het enige probleem is dat Aldous Snow in Engeland zit. Aaron krijgt de opdracht hem te gaan halen en hem te escorteren naar "The Greek". Het is nogal een gecompliceerde opdracht, omdat Aldous nog altijd Rock en Roll is en zich voornamelijk interesseert voor feesten, zuipen, drugs en vrouwen.

De film opent met een geniaal liedje, het bovengenoemde "African Child". De teksten van alle liedjes van Aldous zijn echt hilarisch, best lomp en nogal plat. Zorg dat je de Engelse ondertiteling aan zet en je lacht je helemaal kapot. De rest van de film is ook prima te bekijken. Er zitten een paar hele grappige stukjes in, vooral de tegenstelling tussen Aldous en Aaron is vaak erg grappig. Aaron maakt zich veel zorgen, omdat Aldous absoluut geen aanstalte maakt om naar L.A. te gaan. Aldous zelf lijkt het allemaal niks te interesseren, hij vindt zichzelf een koning, een rock-koning. Aaron probeert zich wat aan te passen, maar faalt eigenlijk keer op keer.

Er zitten naast P. Diddy ook allerlei andere bekende artiesten in de film. Sommige daarvan (zoals Lars Ulrich, drummer van Metallica) hebben grappige rolletjes. Ook P. Diddy speelt geniaal, hij speelt eigenlijk een soort parodie op zichzelf (inclusief die 'niggah-slang').

De vette, hilarische muziek van Aldous, de extreme situaties waarin de 2 terecht komen en de hele vibe van de film is gewoon grappig. Hij heeft bijvoorbeeld best wel wat weg van "The Pick of Destiny". De mix tussen rock en komedie is erg vermakelijk en dat is fijn, want daar is een komedie ook voor bedoeld. Een aanradertje hoor!

Monsters

Genre: Sci-Fi / Drama
Waardering:  4/5

Monsters is een science-fiction film met aliens. De aliens komen van een planeetje af, maar zijn met een shuttle op de terugweg naar de Aarde gecrasht. Het gevolg is dat ongeveer heel noordelijk Mexico vol zit met aliens en dat het gebied is uitgeroepen tot een 'Infected Zone'. Samantha, de dochter van een directeur van een krant raakt betrokken bij een aanval van aliens. De directeur draagt één van zijn werknemers, Andrew, op om haar veilig naar huis te escorteren. Ze willen een boot pakken (het vliegveld is blijkbaar geen optie), maar dat gaat allemaal niet zo soepel met als gevolg dat Andrew en Samantha dwars door "The Infected Zone" naar huis moeten gaan, naar de zuidgrens van Amerika.

Nu denk je misschien dat dit een rampenfilm is net als Cloverfield, maar niets is minder waar. Ondanks de titel zie je maar 4-5 monsters, ze lijken een beetje op grote octopussen. Wat je wel ziet zijn allerlei wrakken van schepen en vliegtuigen overal, bijv. een Mexicaan die met een straalmotor van een gecrasht vliegtuig op een karretje naar huis rijdt. Het effect van de monsters is goed zichtbaar, maar de monsters zelf komen nauwelijks in beeld. De Amerikanen proberen met grof geweld de monsters buiten de deur te houden, maar de Mexicanen hebben nogal te lijden onder de gifgas aanvallen en bombardementen. Er is veel oog voor het drama van het Mexicaanse volk en de onderlinge band tussen Samantha en Andrew.

De actiescènes zijn dan ook redelijk zeldzaam. Het gaat vooral om de sfeer, het drama in Mexico en de tocht naar Amerika. De interactie tussen de 2 hoofdpersonen is erg mooi, in het echt zijn de twee ook getrouwd. Wat verder leuk is om te weten is dat de film voor minder dan een miljoen is gemaakt, alle figuranten en andere acteurs allemaal mensen zijn die het filmteam tegen kwam en dat alles op locatie is geschoten. Alleen de aliens zijn nog in de studio gecreëerd. Ondanks dit alles is dit een bijzondere film vond ik zelf. Hij is wat traag soms, maar ik heb me niet verveeld. De beelden zijn erg mooi en de personages worden steeds wat meer uitgediept. Je begint ook steeds beter de situatie te begrijpen. 

Een aantal dingen blijven wel vreemd. Er wordt uitgelegd dat Andrew fotograaf is en in Mexico zit om een alien te fotograferen, die kiekjes leveren namelijk nogal wat geld op. Waarom Andrew vervolgens zijn leven riskeert voor Samantha is niet echt duidelijk. Waarom Samantha in eerste instantie in Mexico zit wordt ook niet verteld. Veel andere dingen zijn ook niet duidelijk en veel blijft er onopgelost, ook naar het einde toe. Ik zat echter genoeg in die film om me daaraan niet te storen, want heel veel andere dingen zijn wel weer heel mooi gedaan en dan heb ik het voornamelijk over de sfeer die de film uitstraalt. Dat is ook iets wat goed gedaan was in bijvoorbeeld Cloverfield, het beklemmende gevoel van het handy-cam standpunt en de constante spanning. Hier zie je dat meer terug in de beelden en de contrasten tussen verschillende groeperingen en de contrasten in de landschappen die gevuld zijn met wrakken, verwoeste dorpjes en onderdrukte Mexicanen.

De afloop zal niet iedereen kunnen waarderen, maar ik vond het wel prima. Ik vind de film zeker het kijken waard, maar verwacht geen Cloverfield of Predators ofzo. Daar heeft het echt helemaal niets mee te maken. Het verhaal an sich had wel wat beter kunnen zijn, maar vooral de motieven zijn onderbelicht. Als je in staat bent daar door heen te kijken dan krijg je daar een mooi drama voor terug, met veel mooie beelden, morele vraagstukken en een hele vette sfeer.

Jonah Hex

Genre: Actie-Western

Met: Josh Brolin, Megan Fox, John Malkovich
Waardering: 1/5  

De schaarsgeklede dame in het plaatje is Lilah (Megan Fox) die op het punt staat iemand met een bijl te grazen te nemen. Samen met Jonah Hex (Josh Brolin), een premiejager wiens familie werd vermoord, proberen ze Quentin Turnbull (John Malkovich) te stoppen, die niet alleen Jonah’s gezin heeft vermoord voor zijn neus, maar ook plannen heeft om Amerika te vernietigen. Het verhaal speelt zich af tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog.

Het verhaal gaat over de wraak van Jonah Hex en na zo’n minuut of 10 weet je eigenlijk al hoe het gaat aflopen. Zoals in veel films waar het hoofdmotief wraak is, is ook deze film nogal voorspelbaar. Deze films vallen of staan met originaliteit, goede acteurs, plot en spanning. Alle voorgaande elementen zijn helaas in deze film niet terug te vinden.

In het begin van de film wordt Jonah gebrandmerkt op zijn gezicht en de rest van de film loopt hij rond als een soort Two-Face uit The Dark Knight. Hij heeft ook wat bovennatuurlijke krachten, want net als Lt. Aldo “That means I got a little Indian in me” Raine uit Inglorious Basterds heeft ook Hex een beetje Indiaan in zich. Door dat beetje Indiaan in zich is Jonah Hex in staat om met de doden te communiceren. "Shoot first, ask questions later" is in deze film dus mogelijk en deze tactiek wordt veelvuldig toegepast.

De film is dus behoorlijk slecht, zoals je misschien wel hebt afgeleid uit bovenstaande verhaaltje. Er zijn bijzonder weinig mensen die dit ook gaan waarderen. Sowieso alleen maar mannen en eigenlijk maar vanwege één reden. Zo vaak komt ze echter niet in beeld en de rest van de film is zo belabberd (Turnbull wordt echt slecht gespeeld bijvoorbeeld) dat dit gewoon niet echt je tijd waard is. De actie in een actiefilm kan veel goedmaken vind ik altijd, maar hier valt niets meer aan te redden.

In My Sleep

Genre: Thriller

Waardering: 2/5

De schaarsgeklede man in het plaatje is Marcus, die net is wakker geworden op het kerkhof. Hij is daar terecht gekomen omdat hij slaapwandelt. Sterker nog, hij slaapwandelt niet alleen, hij slaap-autorijdt ook, slaap-sekst, jaja, Marcus kan alles in zijn slaap. De volgende dag wordt hij wakker en weet hij er niks meer van. Op zich nog niet zo’n punt, maar wakker worden op een kerkhof is niet cool. Wat ook niet cool is en waar de film mee opent, is wakker worden met je handen onder het bloed, een mes naast je bed, gevolgd door het bericht van een brute moord met meerdere messteken op de TV Leuk idee, vind ik zelf, voor een film dan hè...

De trailer was veelbelovend, imdb niet (5,1) en de film zelf zit er een beetje tussen in. Goed is het sowieso niet, maar ook niet heel slecht ofzo. Het verhaal is leuk bedacht, de vaart zit er goed in en de film is spannend. Minder goed is het acteren (vooral van de vrouwen), het plot (het einde vond ik wat teleurstellend, het zorgt opeens ook voor een heel inconsistent verhaal) en de dialogen. Heel veel situaties in de film voegen ontzettend weinig toe en ze zijn soms zo ondermaats dat ze een heel aantal dialogen net zo goed helemaal kunnen schrappen. 

Marcus heeft een supervet appartement en rijdt een dikke Volvo, maar hoe hij aan al dat geld komt wordt nergens vermeld. Hij werkt als masseur, dus dat zal het niet zijn. Wat verder ook vreemd is zijn Marcus’ dromen als hij gaat slapen. Elke keer als hij gaat slapen krijgt hij allemaal vage dromen, soms zelfs meer nachtmerries, waar wij dan ook van mogen genieten en als hij dan wakker wordt weet zowel de kijker als Marcus niet wat hij nu weer heeft uitgespookt. Dat is wel de charme van de film vond ik. Bovendien blijft de film hierdoor spannend, maar helaas is het allemaal slecht uitgewerkt. 

Het is zeker geen aanrader, maar het is ook niet verschrikkelijk. Hij is wel origineel, maar er had meer in gezeten. Een thriller die best spannend is, maar met een inconsistent plot en nog allerlei andere kleine minpuntjes.