Jack The Giant Slayer

WAARDERING: 2.5 / 5

Wat begint als een sprookje, eindigt ook als een sprookje. Zo'n film is Jack The Giant Slayer, waarin Nicholas Hault het opneemt tegen reuzen.

In het vredige Albion bestaat een legendarisch verhaal. Het gaat over kwade, grote reuzen, die in een wereld boven de wolken leven. Niet de hemel, maar nog net even daarvoor. Deze reuzen willen mensenvlees eten, maar krijgen daar normaal gesproken de kans niet voor. Totdat Jack juist dat doet wat de monnik zei dat hij niet moest doen: de magische bonen nat laten worden.

Voordat de reuzen vanuit hun wereld neder dalen naar de onze om wat kont te schoppen, ontstaat er eerst nog een cliché liefdesverhaal tussen Jack en prinses Isabelle. Jack (Nicholas Hault) ontwikkelt een instant crush op de toekomstige Hare Majesteit (Eleanor Tonlinson), maar ze is al uitgehuwelijkt aan Roderick (Stanley Tucci), de rechterhand van de koning. En Roderick is niet eens geïnteresseerd in de prinses, hij wil slechts de macht die nu de koning toe komt.

Wat begint met een paard verkopen in een kasteel, eindigt in een potje touwtrekken om de kasteeldeuren. Jack The Giant Slayer is - denk ik tenminste - een uit de hand gelopen kinderfilm waarin uiteindelijk oogballen in het rond vliegen. Misschien toch niet geschikt voor alle leeftijden, maar op wie de film wel gericht is, is niet helemaal duidelijk. Het plot is te simpel om volwassenen te kunnen boeien, maar het budget vele malen te groot om slechts een kinderfilm te zijn.

Het is dan ook geen verrassing dat de eerste grote blockbuster van dit jaar, want dat was Jack The Giant Slayer met een budget van meer dan 200 miljoen dollar, geen (kas)succes is geworden. Daar kunnen zelfs de fijne rollen van Ewan McGregor en Stanley Tucci geen verandering in brengen.

Stoker

WAARDERING: 3 / 5

Na de dood van de man des huizes zijn moeder en dochter achtergebleven. Wanneer de broer van de overledene op de stoep staat, brengt hij niet alleen goede manieren en culinaire hoogstandjes mee.

Vanaf moment één voert het mysterieuze de boventoon. Dat is prima, maar meer dan mysterieus blijkt het uiteindelijk niet te zijn. Je verwacht ergens een geniale plotwending, maar die komt nooit. Na de dood van man en vader brengt regisseur Chan-wook Park nog meer dood en verderf. Dit keer onder het mom van: 'Sometimes you need to do something bad to stop you from doing something worse.' Dat moeten we dan maar aannemen.

Dat Park in al zijn personages potentiële seriemoordenaars ziet was al wel duidelijk in Oldboy, uit 2003. Ook in Stoker wordt al snel duidelijk dat achter alle etiquette de meer duistere kant van de mens schuil gaat. Nicole Kidman heeft haar blik vaak op ijskoud staan, Matthew Goode doet denken aan Casey Affleck in The Killer Inside Me en Mia Wisakowska (Alice in Wonderland) heeft een houding alsof ze elk moment iemand kan neersteken. Een soort intrinsieke haat na het overlijden van haar vader heeft zich meester gemaakt van de jonge India (Wisakowska) en het is slechts wachten tot het eruit komt.

Zo lomp als in Oldboy wordt het nooit - kan ook bijna niet - maar toch beginnen de bizarre situaties zich al snel op te stapelen. De eerste moord blijkt slechts de katalysator te zijn voor meer verderfelijke praktijken; een thema waar Park dus wel raad mee weet. Verder is het script echter vrij zwak. Daar kunnen geen slow-motionbeelden van doodbloedende mensen in bloemenvelden wat tegen beginnen.

De film scoort desondanks een voldoende door de intrigerende sfeer die wordt gecreëerd en doordat Park de ene na de andere prachtige scène, hoe luguber ook, op het scherm tovert. De man is een ware beeldkunstenaar. Stoker is een veredelde oefening kunstzinnig moorden. Met een goed verhaal was dit meteen een cultfilm geworden, maar nu zullen alleen de puristen en Park-fans het waarderen. Park zet veel bijzondere beelden achter elkaar, maar een geheel wordt het niet. Daarvoor is alles te fragmentarisch, zijn de personages niet overtuigend genoeg en is het mysterieuze sausje net wat teveel van het goede.