The Amazing Spider-Man

GENRE: Actie / Drama / Superhelden (136 min.)
CAST: Andrew Garfield, Emma Stone, Rhys Ifans, Martin Sheen e.a.
REGIE: Marc Webb
WAARDERING: 4 / 5
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Regisseur Marc Webb (Webb, Spider-Man, haha) zag waarschijnlijk de laatste drie Spider-Man films met lede ogen aan. En hij niet alleen, want ondanks het kassucces waren het zeer matige films, met een irritante hoofdrolspeler die meer op een vis dan op een spin lijkt. Dat kan beter, moet Webb gedacht hebben. En The Amazing Spider-Man is beter. Stukken beter.

Het verhaal is wel bekend. Peter Parker (Andrew Garfield) groeit op bij zijn oom en tante, omdat zijn ouders zijn overleden. Wanneer door Peters onverschilligheid ook zijn oom Ben (Martin Sheen) om het leven komt, en Peter zelf ondertussen al superkrachten heeft gekregen van een radioactieve spin, zijn de rapen gaar. Voor de criminelen althans, want Peter Parker wordt Spider-Man en gaat, zoals dat hoort bij superhelden, de misdaad bestrijden.

GOED VERHAAL, VETTE ACTIE

Tot dusver is er weinig bijzonders aan de hand, zou je zeggen. Het eerste uur van de film lijkt in grote mate op de Spider-Man uit 2002, maar heeft het grote voordeel dat Tobey Maguire - alleen geloofwaardig met masker op - en Kirsten Dunst - keek vooral zielig en verbitterd uit haar ogen - vervangen zijn door Andrew Garfield - met Elviskuif - en Emma Stone - leuk, mooi, grappig, topwijf - waardoor de film al vanaf moment een goed te aanschouwen is.

Verder heeft The Amazing Spider-Man een goed verhaal, mede omdat de helden en de bad guy met elkaar verbonden zijn, hetgeen de interactie tussen schurk en held extra boeiend maakt. Verder weet Webb onnodige hoeveelheden romantiek achterwege te laten en komt Gwen Stacy (Emma Stone) er vrijwel direct achter dat Peter Spider-Man is. Geen ellenlang Lois en Clark-gezeik dus, maar gewoon focussen waar het om draait om superheldenfilms: actie, vette special effects, toffe bad guys en coole gadgets. Een sterk verhaal, in dit geval aanwezig, is alleen maar mooi meegenomen. 

De actie is wel een speciale vermelding waard. Niet alleen zijn actiescènes stijlvol, vlijmscherp geschoten en heel origineel vormgegeven, ook zijn vechtstijlen typerend voor de verschillende personages. Spider-Man gebruikt zijn webben en wendbaarheid om zijn tegenstanders te slim af te zijn en beweegt soms als een spin. Hij schakelt ledematen uit, redt ondertussen wat voorbijgangers en gebruikt grote stukken van de omgeving om zijn aartsvijand te verslaan. Deze aartsvijand, The Lizard (Rhys Ifans), heeft als voornaamste wapen brute kracht en scènes waarbij voorwerpen of Spider-Man niet door een muur worden gegooid zijn schaars. En daar is niks mis mee.

THE AMAZING SPIDER-MAN VS. SPIDER-MAN

De vergelijking met de trilogie ligt nogal voor de hand en ik ga 'em maken ook. De acteurs zijn al even de revue gepasseerd, maar ook op andere vlakken zijn grote verschillen zichtbaar. Het voornaamste verschil is een gebrek aan originaliteit als je kijkt naar de trilogie. Er werd maar zelden gebruik gemaakt van Spider-Mans kwaliteiten en afgezien van wat webben schieten en slingeren door de straten, kregen we vooral vreemde vijanden - die kerel met die stalen octopusarmen... - voorgeschoteld en een overschot romkomdrama. The Amazing Spider-Man pakt dit vele malen beter aan en heeft inventieve, originele manieren bedacht om Spider-Man meer spin en minder dramaqueen te laten zijn. Z'n vechtstijl, z'n zelf gefabriceerde gadgets, z'n bijdehante opmerkingen en de intelligente manieren om The Lizard - gelijkend op een enorme teenage mutant ninja turtle - aan te pakken springen direct in het oog.

Tegen het einde aan wordt de film echt spannend en vindt de strijd plaats op steeds grotere schaal. De straten van New York raken betrokken bij de titanenstrijd tussen Spider-Man en The Lizard. The Amazing Spider-Man mijdt onnodig gedoe met liefjes, maar laat onze held gewoon lekker matten met een uit de kluiten gewassen hagedis. En zo hoort het.

On The Road

GENRE: Drama (144 min.)
CAST: Sam Riley, Garrett Hedlund, Kirsten Dunst, Kristen Stewart e.a.
REGIE: Walter Salles
WAARDERING: 3.5 / 5
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jack Kerouac reisde in de jaren '40 per auto door Amerika. Hij maakte vele tochten, ontmoette een enorme hoeveelheid mensen en schreef het legendarische On The Road. Het 'zwerven', waaraan Acda en de Munnik een positieve betekenis geven, is afkomstig van Kerouac. Het zou ook de reden kunnen zijn dat tegenwoordig 80% van de Westerse bevolking 'reizen' als hobby heeft. En nu is het boek verfilmd en heb ik die film gezien. Niet in het vliegtuig op weg naar een tropisch oord, maar lekker op de bank, in Nijmegen-Oost.

TOONBEELD VAN MOREEL VERVAL

On The Road draait om Sal (Sam Riley) en Dean (Garret Hedlund). Sal is een 24-jarige schrijver die aankomt in New York en daar Dean ontmoet. Sal is zoekende naar inspiratie, die hij vindt in Dean. Dean is het toonbeeld van moreel verval. Dit in combinatie met een ongelofelijke aantrekkingskracht op vrouwen, het feit dat hij getrouwd is en zijn voorliefde voor elke vorm van avontuur, maakt hem tot een interessant personage. Na enkele avonden stevig kantelen worden ze dikke maatjes. Waar Sal gaat, daar gaat Dean, en vice versa.

Ze komen overal en nergens, van Alaska tot Mexico, en komen tal van personages tegen. Een aantal van die personages zijn Deans eerste vrouw Marylou (Kristen Stewart), zijn tweede vrouw Camille (Kirsten Dunst), Jane (Amy Adams) en Old Bull Lee (Viggo Mortensen) en een homofiele zakenman gespeeld door Steve Buscemi. De vele kleurrijke personages zijn allemaal leuk om te zien, maar komen niet erg goed tot hun recht. Het zijn er gewoon een stuk of drie teveel en daarnaast is de film, zeker in het begin, nogal onoverzichtelijk. Zonder kennis van het boek wordt je in het diepe gegooid. Gelukkig worden de twee hoofdpersonen en de belangrijkste vrouwen in hun leven goed uitgewerkt. 

ORGIE

On The Road is een grote trip, in alle opzichten. Sal en Dean zijn ongekend populair bij de vrouwen, behalve bij hun eigen vrouwen. Ze hebben een ongelimiteerde hoeveelheid drugs en drank paraat staan en leven op een manier waar men in de jaren '60 jaloers op zou zijn. De film lijkt dan ook in eerste instantie niet meer te zijn dan een grote orgie, waarbij de hoofdpersonen stelen, drugs gebruiken, heel veel zuipen en zo mogelijk nog meer seks hebben. Onder alle losbandigheid gaat echter een droevig verhaal schuil, want de flamboyante Dean ondervindt steeds vaker de consequenties van zijn onverantwoordelijke gedrag. 

Een reis zonder bestemming, een reeks fijn uitgewerkte impulsieve acties en een anarchistische cast; en dat op allerlei verschillende locaties terwijl er een prachtig sfeertje wordt gecreëerd. De oorlog is voorbij, de jaren '60 komen eraan, en Sal en Dean nemen alvast een voorproefje. Helaas heeft de film te kampen met een overschot aan personages en een onoverzichtelijk, non-lineair verhaal. Desondanks verveelt de film geen enkele van de 144 minuten.