The Girl On The Train

★★★★

The Girl On The Train is een drama over leugenachtige vrouwen en oversekste mannen. Maar vooral is het Emily Blunt die een gooi doet naar een Oscar. Wat is ze hier goed. 

Een vrouw zit dag in, dag uit in de trein. Ze is labiel, treurig, alcoholiste. Haar naam is Rachel. Ze is geobsedeerd door haar ex-man Tom, zijn nieuwe vriendin Anna en het buurmeisje Megan. Ooit was ze gelukkig met Tom, maar dat is lang geleden. Nu kijkt ze uit de ramen van de trein wanneer deze haar oude huis passeert. Daar ziet ze Tom en Anna staan, soms. Ze heeft een overactieve verbeelding, zo vertelt ze de kijker middels voice-over. Ze blijft drinken. In mooie beelden vervaagt de grens tussen realiteit en fantasie, naarmate de drank vloeit. Dan is Megan opeens verdwenen en wordt Rachel wakker, badend in het bloed. Ze herinnert zich niets meer.

The Girl On The Train doet denken aan Gone Girl. Tot aan het slot is het onduidelijk wat er nu is gebeurd. Constant zet de film je op het verkeerde been met het knap vertelde verhaal waarbij flashbacks, fantasie en heden in elkaar overlopen. Emily Blunt is tevens beklemmend als een vrouw wier handelingen lang in het ongewisse worden gelaten. Blunt speelt intens, naturel, innemend, soms angstaanjagend. Haar haat jegens Tom kent geen grenzen wanneer ze drinkt. Het leidt tot een prachtig verfilmde zenuwinzinking op het toilet. Van begin tot eind zit je op het puntje van je stoel.

Miss Peregrine's Home For Peculiar Children

★★★

Mooi vertoon, fraaie 3D, wacky personages, het is helemaal Tim Burton. Helaas zit zijn zwakke punt - een plot niet fatsoenlijk kunnen optuigen - er ook in.

Je kan Tim Burton wel om een boodschap sturen wanneer het gaat om vreemde types en buitensporige fantasieën. Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children is een uitgelezen mogelijkheid voor Burton om weer los te gaan en de kijker onder te dompelen in een bizarre wereld waarin zogenaamde Ymbrynes (manipulators van de tijd) in staat zijn om een loop in de tijd te creëren. Dat is nodig omdat de Hollows de Ymbrynes op willen eten. Zo’n loop biedt veiligheid aan de Ymbrynes en hun kroost – bestaande uit de peculiar children uit de titel.

Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children is een aangename film. De cinematografie is adembenemend en de 3D-beelden om je vingers bij af te likken. Net als in Alice In Wonderland weet Tim Burton een prachtige wereld te creëren. De cast zet de personages behoorlijk dik aan, hetgeen prima bij de film past. Voornaamste minpuntje is het plot, dat onsamenhangend is en nogal voorspelbaar. Desondanks de moeite voor Burton fans.

Deepwater Horizon

★★★★

Regisseur Peter Berg bewijst de laatste eer aan de slachtoffers van de ramp op boorplatform Deepwater Horizon. De gelijknamige film lijkt een simpele blockbuster, maar heeft meer te bieden.

Mike Williams (Mark Wahlberg) is techneut op de Deepwater Horizon, een boorplatform van BP. Hij is gelukkig getrouwd en heeft een dochtertje. Mike moet zijn vrouwen tijdelijk verlaten. De eerste drie weken zit hij weer op het boorplatform. Het afscheid van zijn vrouw, gespeeld door Kate Hudson, gaat op speelse en humorvolle wijze. Ook de andere personages in Deepwater Horizon kennen een soepele, gepolijste introductie, met strak camerawerk en een luchtig script. De sfeer is ontspannen. De film lekker toegankelijk.

Eenmaal op het boorplatform aangekomen, verandert de toon van de film. BP-functionarissen, met een geweldige John Malkovich aan het roer, vinden geld belangrijker dan veiligheid. En ze lopen achter op schema. Het levert een confrontatie met Mr. Jimmy (Kurt Russell) op en weldra ook de grootste olieramp uit de Amerikaanse geschiedenis. Deepwater Horizon doet pogingen uit te leggen hoe het boorproces werkt en hoe de ramp ontstaat, maar faalt. Je hebt werkelijk geen idee wat er nu fout gaat. We zien alleen wat cement. En daar komen steeds meer bubbeltjes uit. En dan gaat de camera heel hard trillen. En dan weet je wel hoe laat het is. Juist, tijd voor een bak IMAX-actie.

Voor deze film werd een volledig boorplatform opgetuigd als set, om deze vervolgens te vernietigen terwijl de camera's draaien. Het levert spectaculaire beelden op, waarin Mike een kleine heldenrol vervult. Maar Deepwater Horizon is geen rampenfilm. Het is een eerbetoon aan de elf mensen die de ramp niet overleefden. Begrijp me niet verkeerd, de film heeft de allure van een Hollywood rampenfilm: de ontploffingen, de schaal van de ramp, de gelikte beelden, de muziek, maar er is meer. Een zeer degelijk script tilt de film naar een hoger plan, ondersteund door een functionele Wahlberg en doortastende Russell.

Regisseur Peter Berg werkte al eerder met Mike Wahlberg in Lone Survivor, ook een waargebeurd verhaal. Die film was tevens een eerbetoon aan gevallen soldaten, maar leunde behoorlijk op Amerikaanse propaganda. Daar heeft Deepwater Horizon geen last van, waardoor de film niet alleen bijzonder lekker weg kijkt, maar ook weet te ontroeren.

Weiner

★★★★

De documentaire Weiner is een prachtig en komisch portret van een bevlogen politicus die op privégebied in de fout gaat en daarmee zijn politieke carrière de nek om draait.

Anthony Weiner kwam in 2011 in opspraak. Ironisch genoeg - gezien zijn achternaam - voor het sturen van dickpics over zijn alias Twitteraccount 'Carlos Danger'. Het kostte hem zijn politieke carrière en bijna zijn huwelijk met Hillary Clinton's rechterhand Huma Abedin. Twee jaar later maakt hij zijn rentree in de politieke arena, omringd door collega-roofdieren en media-aasgieren. Hij mikt op het burgemeesterschap van New York. Weiner is de beoogde documentaire over zijn politieke wederopstanding. Dan blijkt het oude schandaal een staartje te hebben.

Weiner is een bijzonder geestige documentaire over een gepassioneerde man die zo links en rechts een slippertje maakt. De Amerikaanse pers meet dat breed uit. Het geeft ook zijn politieke tegenstanders een hoop ammunitie voor lastercampagnes. Ondertussen maken we kennis met Anthony en Huma, een (dan nog) gelukkig getrouwd stel. Anthony toont zich van zijn menselijke kant en is een vurige debater. Hij is een man van zijn woord en laat zich filmen, ook in tijden van crisis. Hierdoor is Weiner een prachtig, menselijk, komisch en realistisch portret van een bevlogen politicus die zich staande probeert te houden in de harde Amerikaanse politiek.

Saillant detail: na het verschijnen van deze documentaire raakte Weiner nog twee maal in opspraak en momenteel ligt hij in scheiding met Huma Abedin.

La tierra y la sombra

★★★★

Dit Colombiaans familiedrama won een Gouden Palm – beste debuut – in Cannes. De film is droevig en ingetogen, maar ook traag.

Na een lange periode van afwezigheid keert Alfonso terug naar huis, want zijn zoon Gerardo is ziek. Boosdoener is de Colombiaanse rietsuikerteelt: ze verbranden de messcherpe bladeren alvorens de suikerstengels te kappen met machetes. De grootschalige rook- en asvorming leidt tot ernstige longaandoeningen. De (ex) vrouwen van Gerardo en Alfonso kappen ook rietsuiker. Afgepeigerd en bedolven in as komen ze thuis, dag in dag uit. Een uitzichtloze situatie. Met Gerardo ziek in bed staan ze voor een keuze: vluchten of blijven? Gezondheid en een onbekend bestaan, of een inkomen en hun 'thuis'?

La tierra y la sombre (het land en de schaduw) is zowel een aanklacht tegen de rietsuikerindustrie als een familiedrama over principiële keuzes en verzoening. Er wordt uitstekend geacteerd, Alfonso voorop. Het camerawerk is subtiel en doordacht, met bijvoorbeeld een indringende scène bestaande uit één shot waarin Alfonso een vogelhuisje bouwt voor zijn kleinzoon. Alfonso is een prachtige opa en dit soort scènes bewijzen dat. Zo zijn er vele shots, allen traag. Soms kakt de film daardoor even in. Waarom ging Alfonso lange tijd geleden weg? Exact duidelijk is het niet en dat is wel zo fijn. Het plot is aangrijpend en biedt tegelijkertijd ruimte voor de kijker om te fantaseren over Alfonso’s verleden. 

Riphagen

★★★

Of Jeroen van Koningsbrugge een (goede) acteur is? Jazeker. Ogenschijnlijk gemakkelijk draagt hij deze film met een complexe rol. 

De psychopaat Andries 'effe een fotootje maken' Riphagen was in WO II de ondergang van zo'n tweehonderd Joden. Regisseur Pieter Kuijpers gaf al eerder komiek Theo Maassen een hoofdrol in Doodslag en TBS. Nu mag ex-Lama Jeroen van Koningsbrugge de jodenjager Riphagen vertolken in de gelijknamige film over zijn leven. Dat doet-ie goed. Riphagen is geloofwaardig als opportunistische Amsterdammer zonder geweten. Hij is charmant, bikkelhard en manipulatief. Zijn enige zwaktepunt is de roodharige Greetje, een naïef schaap met een belangrijke rol.

Riphagen is meer thriller dan oorlogsdrama en bevat een hoop spanning. De makers durfden het niet aan om slechts Riphagen een podium te bieden. Het is immers lastig meeleven met een psychopaat, zo werd gedacht. Het fictieve personage Jan van Liempd verschijnt daarom ten tonele als verzetsstrijder. Hij krijgt de steun van het publiek, maar is ook oninteressant door zijn moraal: pure goedheid. Tevens resulteert de clash tussen Riphagen en Jan van Liempd in een onrealistische slotscène. Toch is de film de moeite waard, met een sterk acterende van Koningsbrugge in geweldige kostuums tegen een authentiek ogend productiedesign. Ook de gekozen soundtrack is toepasselijk.

Bacalaureat

★★★★

In een door corruptie verscheurd Roemenië probeert een vader zijn dochter een kansrijke toekomst te bieden. Hij zoekt zijn toevlucht tot de methoden die hij zo verafschuwt.

De titel beschrijft het felbegeerde papiertje waarmee de Roemeense Eliza internationaal kan gaan studeren. Het is haar uitweg uit Roemenië, het land dat haar vader Romeo zo haat. Hij gaat tot het uiterste om zijn dochter te laten slagen. Magda, zijn depressieve vrouw, bekritiseert zijn methoden en verwijt hem zelfverloochening. Bacalaureat is een indringend portret van foute keuzes, machteloosheid en liefde.

Wat begint als iets onschuldigs, is uiteindelijk onhoudbaar. Corruptie is geen probleem, het is een omgangsvorm. Regisseur Mungiu (4 Months, 3 Weeks and 2 Days) is een meester in het verfilmen van de interne rot die het land teistert. Makkelijk identificeer je je met de vader en zijn keuzes. Want wie wil niet het beste voor z'n kinderen, nietwaar? Met trage scènes, mooie dialogen, ingetogen karakters en sombere beelden zet hij Roemenië op realistische wijze neer. Hij veroordeelt niet, maar protesteert. Prachtige film.