Anna Karenina speelt zich af in Rusland in 1874 en valt, net als Rusland een eeuw later, steeds een beetje verder uiteen. Erg spijtig, want Anna Karenina heeft wel degelijk stukken film die meer dan de moeite waard zijn.
In Anna Karenina, gebaseerd op het gelijknamige boek van Tolstoy, zien we het tsaristische Rusland in al haar glorie. De sfeer is overweldigend, de muziek sterk aanwezig, zonder af te leiden en de decors stuk voor stuk kleine meesterwerken. Keira Knightley speelt Anna Karenina, een vrouw die verkeert in de hoogste kringen binnen St. Petersburg en met graaf Karenin (Jude Law) is getrouwd. Van een gelukkig huwelijk is echter geen sprake en wanneer Anna legerofficier Vronsky (Aaron Taylor-Johnson) in Moskou tegenkomt is het liefde op het eerste gezicht.
Spijtig is het tweede uur, waarin regisseur Joe Wright (Pride and Prejudice, Atonement) het niveau van het eerste niet meer weet te halen en het verhaal zich erg traag ontvouwt. Het liefdesdrama gaat de kant op van het drama, grappen worden schaars en de verveling slaat toe. Veel scènes worden saai, het gedraai en geijsbeer van menig personage begint wat te storen en veel speelse elementen uit het begin van Anna Karenina moeten plaats maken voor een zwaarmoedig einde. Het einde, daar kunnen we Wright niet op aanspreken natuurlijk, aangezien het een boek van Tolstoy betreft en je je pas echt in gevaarlijk vaarwater gaat begeven als je het origineel gaat wijzigen.
Anna Karenina blinkt uit in decors, sfeer en muziek, maar mist vaart. Daarnaast lopen er erg veel personen rond in het 19e eeuwse Moskou en een heel aantal van die personen zijn verre van bewonderenswaardig. De rek is er na een uurtje dus wel uit en ondanks het feit dat het geen straf is de film uit te moeten zitten, had het misschien wel meer dan alleen de Oscar voor beste kostuums kunnen winnen.
