Hackende wereldverbeteraars

Mr. Robot Seizoen 1

★★★★★

Hackende morfineverslaafden, mysterieuze anarchisten, een evil conglomeraat en een hoop psychologische problematiek. Willen we nog meer? Nee. Wat gaan we kijken? Mr. Robot!

In Mr. Robot probeert een groep hackers genaamd fsociety de wereld schuldenvrij te maken door E Corp te hacken, het bedrijf dat alle schulden beheert. Deze anarchistische bende wordt geleid door Mr. Robot (Christian Slater), die al vrij snel protagonist Elliot Andersen (Rami Malek) rekruteert. Elliot werkt op dat moment bij Allsafe, een cyber security bedrijf dat dan weer E Corp als hun grootste cliënt heeft.

Elliot is een angstige morfineverslaafde met een verleden van psychologische malaise. Ook heden dage is hij er niet optimaal aan toe. Hij zet dan grote ogen op en een levenloze blik en dwaalt door de straten, de camera schommelend achter hem aan. Hij vertrouwt niemand en hackt zich een weg door de realiteit.

Elliot is een van die filmpersonages die alles en iedereen kan hacken en dat doet hij dan ook. Vervolgens gebruikt hij de digitaal verkregen informatie over het algemeen voor goede doeleinden, Hij redt zijn psychiater van haar foute vriendje door diens overspel via een hack openbaar te maken. Maar ook grotere doeleinden zijn hem niet vreemd. Zo smeedt hij met fsociety een plan om E Corp te hacken en alle kredietdata te vernietigen, zodat de wereld schuldenvrij zal zijn. Dit plan wordt over meerdere afleveringen uitgesmeerd en fungeert als rode draad van Mr. Robot.

Fsociety stuurt boodschappen á la V for Vendetta de ether in, bereidt de publieke massa voor op een ware revolutie en werkt achter de schermen (letterlijk en figuurlijk) aan de grootste hack in de geschiedenis van de mensheid. Binnen E Corp spelen echter andere belangen. Zo azen twee personen op de functie van CTO, waaronder antagonist Tyrell Wellick (Martin Wallström). Deze Deense psychopaat en diens bloedmooie, levensgevaarlijke en tevens zwangere vrouw vormen een dodelijk koppel wiens manipulatietactieken een lust voor het oog zijn. Zo succesvol als Francis en Claire zijn ze niet, maar ze zijn minstens zo vermakelijk.

De serie kent een hoog tempo en met name de spanning op psychologisch vlak is sterk aanwezig. De uitstekende cast, met als uitblinkers Rami Malek, Christian Slater en Martin Wallström, acteert geweldig en krijgt ruim de tijd de karakters te ontwikkelen. Mr. Robot houdt je makkelijk aan de buis gekluisterd en cliffhangers zijn er wel, maar zijn eigenlijk overbodig. De kleine teaser van seizoen twee in de laatste aflevering doet al meer moois vermoeden. Ik kan niet wachten tot volgend jaar.

Gele Pilvormige Koddigheid

Minions

★★★★

De minions zijn terug, ditmaal met hun eigen film. Een matige rip-off, of een waardige spin-off van een van de leukste animatiefilms van de afgelopen jaren?

De minions blijken langer te bestaan dan wij denken. Ze dienden al de T-rex, Neanderthalers en Napoleon voordat ze uiteindelijk bij Gru uitkwamen in Despicable Me. Dit alles wordt verteld door Geoffrey Rush, die de wat karige verhaallijn voor z'n rekening neemt.

Terwijl de minions in het jaar 1968 langzaam wegkwijnen in een grot na verbannen te zijn door Napoleon, besluiten Kevin, Bob en Stuart hun soort in stand te houden. Ze gaan op zoek naar een nieuwe slechterik waaraan ze zich kunnen onderwerpen. Via New York en wat andere locaties komen onze drie pilvormige helden uiteindelijk uit op de Villain-Con, een verzamelplaats voor bad guys. En bad girls. Scarlett Overkill (Sandra Bullock), eigenlijk het minst leuke personage van de film, huurt de minions in met als doel het stelen van de kroon van de koningin van Engeland.

Veel complexer wordt Minions niet, maar de kracht van de film zit 'em ook niet in het verhaal. Want op een of andere manier blijven die minions gewoon grappig, met hun mengelmoestaaltje dat laveert tussen Engels, Frans en Spaans. Je geeft ze wat attributen, zoals een hypnopet, een lavagun en een flexpak en je komt niet meer bij. Daarnaast tillen de meeste stemacteurs de film naar een hoger plan, met eigenlijk als enige uitzondering Sandra Bullock, die weinig originele zinnen heeft en ze zonder veel passie uitspreekt.

Tijdens vrolijke deuntjes van jaren '60 popsongs komen de minions van de ene om de andere grappige situatie terecht. Het is eigenlijk pure onnozelheid dat de klok slaat in combinatie met de eeuwige goede wil van Bob, Stuart en Kevin, die de lachers al snel op de hand hebben. Minions mist weliswaar de originaliteit en genialiteit van de Despicable Me films, maar mag er desondanks gewoon wezen.