The Dark Knight Rises

Genre: Thriller / Actie (165 min.)
Met: Christian Bale, Michael Caine, Tom Hardy, Anne Hathaway, Joseph Gordon-Levitt, Morgan Freeman & Gary Oldman
Regie: Christopher Nolan
Waardering: 4.5 / 5

Na The Dark Knight zat regisseur Christopher Nolan met een probleem. Zijn sterspeler, Heath Ledger, was overleden aan een overdosis drugs. Uit respect voor Heath Ledger - en waarschijnlijk ook omdat hij onmogelijk te vervangen was - besloot Christopher Nolan de Joker niet meer op te nemen in het vervolg. Het verhaal moest als gevolg hiervan ook aangepast worden, want het redelijk open einde van The Dark Knight liet ruimte over voor de terugkeer van de Joker, een personage die Christopher Nolan waarschijnlijk als voornaamste vijand van Batman in gedachten had. Batman Begins werkt al naar de opkomst van de Joker toe, The Dark Knight introduceert op magistrale wijze één van de meest gestoorde en verknipte personages in de filmhistorie - Heath Ledger kreeg na zijn dood, meer dan terecht, de Oscar voor beste bijrol - en The Dark Knight Rises had het zo mogelijk nog betere slot moeten worden van de Batman-trilogie. 

Het liep dus anders en Christopher Nolan moest het verhaal omgooien. Het gevolg is dat de gebeurtenissen uit The Dark Knight maar zelden worden aangehaald. Harvey Dent (Aaron Eckhart) komt nog ter sprake wanneer commissaris Gordon (Oldman) een speech moet geven en de `Dent Act' is nog effectief, maar veel meer verwijzingen dan dat zijn er niet. Daarentegen wordt er veel meer gerefereerd aan Batman Begins, waar Batman het opnam tegen Ra's Al Ghul (Liam Neeson). In dit deel moet Batman het opnemen tegen Bane (Hardy), ook een lid van de League of Shadows, waar Ra's Al Ghul de leider van was. Bane is een kale man met een masker dat erg lijkt op een metalen mondkapje. Zijn stem is al net zo vervormd als die van Batman en hij praat zo mogelijk nog harder. Bane heeft een typerende vechtstijl, waarin brute kracht centraal staat. Zijn motieven blijven lange tijd onduidelijk en worden pas helemaal aan het einde van de film helder. Het heeft wel wat, maar voor degenen die Batman Begins niet helder op het netvlies hebben staan lijken de motieven vooral uit de lucht komen te vallen. 

Nadat de witte ridder - Harvey Dent - is gevallen en door de Joker tot waanzin is gedreven heeft Batman de schuld van diens val en overlijden op zich genomen. De populatie van Gotham ziet Dent als een held en Batman als een misdadiger. Bruce Wayne (Bale) trekt zich na de dood van Rachel en Harvey terug en is al 8 jaar niet meer uit zijn riante villa gekomen. Hij is kreupel, vermoeid en nog maar een schim van de ooit zo flamboyante, zelfverzekerde en gevatte multimiljonair die hij in de vorige twee delen was. Samen met Alfred (Caine) slijt hij zijn nog niet zo oude dagen. De diefstal van de parelketting van zijn moeder door Selina Kyle (Hathaway) en het naderende onheil in de vorm van Bane zijn echter weer aanleiding om zijn batsuit uit de kast te trekken, zijn batmobiel uit de garage te halen en op bezoek te gaan bij Lucius Fox (Freeman) om nog wat coole gadgets te regelen. Applied Sciences bestaat nog altijd en ook deze keer zijn de uitvindingen van Wayne's geheime departement niet te versmaden, met als hoogtepunt de Bat. 

De populatie van Gotham is onverbeterlijk, want na de rampen uit Batman Begins en The Dark Knight heeft Gotham City maar een klein zetje nodig om weer te vervallen tot een corrupte, anarchistische bende. Het lijkt erop alsof Gotham City gedoemd is te vallen en wat dat betreft zijn de theorieën van Ra's Al Ghul en het ingrijpen van de League of Shadows zelfs enigszins begrijpelijk. Terwijl de inwoners van Gotham onverstoord doorgaan met het corrumperen van hun stad en niet inzien wat ze aanrichten denkt Bruce Wayne het andere uiterste. Batman zal altijd geloven dat Gotham te redden valt en zal altijd bereid zijn om zijn leven te geven voor Gotham. Zelfs als er niets meer te redden valt. Het is zijn sterke en tegelijk zwakke punt en zowel vriend, in het bijzonder Alfred, en vijand, in dit geval Bane, zijn daarvan op de hoogte. Er vindt dan ook naast de nodige spectaculaire actiescènes, die er uiteraard in prachtig, scherp en helder 2D bijzonder gelikt uitzien, een psychologische oorlog plaats tussen Bane en Batman. Het is kenmerkend voor de films van Nolan, want ook in The Dark Knight, Inception en The Prestige proberen de hoofdrolspelers elkaar mentaal te breken. 

Christopher Nolan weet op indrukwekkende wijze de verhalen van alle personages met elkaar te verweven en alle losse eindjes, waar er nogal wat van zijn, worden mooi aan elkaar geknoopt. Uiteindelijk komt alles bij elkaar, zonder dat het geheel ongeloofwaardig wordt. Eén of twee personages zijn wat minder goed uitgewerkt, met name Miranda (Marion Cotillard) en Bane. De laatste is ook nog eens behoorlijk veel te zien, zonder dat duidelijk is wat hem drijft. Dat had beter gekund, want Bane is niet het meest interessante karakter in de duistere film, maar het is Christopher Nolan vergeven. De topcast, de sfeervolle muziek van Hans Zimmer die ook al in de eerdere delen te bewonderen was, de vetste superheld van dit millennium, het spannende verhaal en fantastische regie van een film die voornamelijk met IMAX camera's (hoogste resolutie) geschoten is maken dit niet alleen één van de beste actiefilms van het jaar, maar voltooien wat mij betreft ook de beste trilogie die ik ooit gezien heb. The Dark Knight is niet te overtreffen, maar dat stond na de dood van Heath Ledger al vast. Desondanks levert Nolan met zijn nieuwste film een prestatie van formaat en weet hij zijn trilogie met wederom een topfilm af te sluiten. Deze film moet je dan ook gaan zien, maar niet voordat je vooral Batman Begins weer even hebt bekeken, want dan valt écht alles op zijn plaats en kan je genieten van een werkelijk fantastische film.

Attack the Block

Genre: Sci-Fi / Komedie (88 min.)
Met: John Boyega, Jodie Whittaker & Nick Frost
Regie: Joe Cornish
Waardering: 4 / 5

Attack the Block is een heerlijk doelloze film waarin een jeugdbende een invasie van buitenaardse wezens moet afslaan. De buitenaardse wezens zijn een niet tot nauwelijks geanimeerde kruising tussen een gorilla en een wolf. Met lichtgevende tanden. Scherpe lichtgevende tanden. Ook hebben ze een pikzwarte vacht. "They're blacker than my uncle Femi!", zegt een bendelid. Terwijl de aliens achter de jeugdbende aan gaan, en achter de rest van het zuiden van Londen, krijgen ze ook te maken met rivaliserende jeugdbendes en worden ze geholpen door verpleegster Sam (Whittaker) die ze enkele uren daarvoor hebben overvallen.

De regisseur, Joe Cornish, heeft een groot aandeel gehad in dit low-budget spektakel. Zelf oorspronkelijk afkomstig uit zuid-Londen en geïnspireerd door vele klassieke horrorschrijvers had hij het plan om een horrorfilm te maken. Door Signs was hij geïnspireerd, maar hij wilde de aliens naar Londen brengen. Hij adverteerde op lokale scholen voor acteertalent (de hoofdrolspeler, John Boyega, zag een advertentie op internet en besloot te auditeren), bestudeerde de lokale zwarte 'slang' en heeft met een klein budget een prima film weten neer te zetten. Meer dan prima eigenlijk, want de ogenschijnlijk niet te verenigen elementen - zwarte jeugdbende, charmante verpleegster, aliens, komedie en horror - komen toch op fraaie wijze bij elkaar.

Moses (Boyega) is de leider van de jeugdbende. Daarnaast zijn er nog vier anderen met de namen Pest, Jerome, Dennis en Biggz. Ze denken dat ze heel wat zijn, maar tijdens een overval zijn ze zelf net zo bang als degene die ze overvallen. Eén van de bendeleden moet overal toestemming voor vragen aan zijn moeder en de bendeleider moet de hond gaan uitlaten. Het zijn kleine dingetjes waaraan je merkt dat de jeugdbende echt nog kinderen zijn. Wel zijn het kinderen die drugs verhandelen, wapens dragen en mensen overvallen. Nadat een kleine meteoriet de overval bruut onderbreekt is Moses al niet blij, maar wanneer de alien die uit de lucht komt vallen Moses ook nog eens verminkt zijn de rapen gaar. Met vuurwerk, takken en een pizzabrommer gaan ze de alien te lijf en ze weten de alien uiteindelijk te vermoorden. Ze koesteren hun trofee, maar realiseren zich niet waar hun actie toe zal leiden.

De film is over het algemeen redelijk serieus en spannend. Het taalgebruik van de bendeleden en hun stommiteiten zijn daarentegen erg grappig. De film weet een goede balans tussen spanning en humor te vinden, waarbij beiden ook nog eens op niveau zijn. De jeugdbende heeft niet alleen te kampen met niet geanimeerde aliens - het zijn kleine mensen in pakken - en hun vervelende ouders, maar ook met de lokale politie en een gangster genaamd Hi-Hatz die voornamelijk "This is MY block!" verkondigd. Ook deze schietgrage gangster is goed gecast en voegt iets toe aan de film. Als laatste zijn er Brewis en Ron, ervaringsdeskundigen op resp. het gebied van aliens en wiet. 

Of ik zelf aliens te lijf zou gaan met samuraizwaarden en een brommer weet ik niet, maar de onbezonnen heldhaftigheid van de hoofdpersonen is aanstekelijk en komt goed uit de verf. Langzaam maar zeker dringt de ernst van de situatie door en wordt het duidelijk dat ze hun leven niet meer zeker zijn. Wanneer Moses en de zijnen op hun beurt bedreigd worden door scherpgebekte aliens ontpoppen ze zich tot sympathieke jongeren die mijn goedkeuring, ondanks de eerdere rottigheid in de film, wel konden wegdragen. De interacties tussen de verschillende personages zijn een stuk interessanter dan de aliens zelf, maar voor de spanning zijn de aliens geen overbodige luxe. Zelfs het verhaal is goed genoeg om je er niet aan te storen. Attack the Block, een film met een belachelijk plot, weet toch te boeien, is grappig, spannend en goed gemaakt. Alleen daarom moet je deze gewoon even checken.

A Separation

Genre: Drama (123 min.)
Met: Peyman Moadi, Leila Hatami, Sareh Bayat & Shahab Hosseini
Regie: Asghar Farhadi
Waardering: 4.5 / 5

Soms zijn er films waarin je de personages op hooguit een enkele ongeloofwaardige handeling kan betrappen. Films als Cell 211. Of The Sunset Limited. De acteurs gaan zo op in hun personage dat er een natuurlijke symbiose ontstaat. De karakters behoeven geen uitgebreide beschrijving, geen voice-over - toch een zwaktebod wat mij betreft - en geen inleidend verhaal. Hun achtergronden worden niet verteld en hun motieven zijn in eerste instantie niet meteen duidelijk, maar al vanaf de eerste scène heb je het gevoel dat je de personages kent. Zo ook in A Separation. 

De film opent met een rechtszaak. A Separation is een Iraanse film en daar verlopen rechtszaken wat anders dan wij gewend zijn. Dat geldt overigens niet alleen voor rechtszaken, zoals de meesten wel zullen begrijpen. In een licht chaotische hoorzitting wordt in één oogopslag duidelijk hoe de verhoudingen liggen. Een echtpaar, bestaande uit manlief Nader (Moadi) en vrouwlief Simin (Hatami), hebben ruzie gekregen en zij wil van hem scheiden. De reden is dat ze vroeger wilden vertrekken uit Iran om hun dochter zo een goed leven te schenken, maar nu de vader van Nader Alzheimer heeft gekregen wil Nader niet meer vertrekken. Er zijn geen verpleegtehuizen, denk ik. De rechter vindt het argument niet goed genoeg, er is immers geen overspel gepleegd of sprake van huiselijk geweld, en weigert de echtscheidingsaanvraag. Pas als ze beiden instemmen met een scheiding geeft de rechter ze toestemming. In Nederland ondenkbaar, maar aan de andere kant niet zo vreemd, want net als dat je een goede reden moet hebben om met elkaar te trouwen lijkt het me ook niet meer dan logisch dat je ook een goede reden moet hebben om van elkaar te scheiden. 

Deze rechtszaak is op zichzelf dilemma genoeg voor een film, maar er gebeurt meer. Simin scheidt van Nader en Nader huurt een werkster / verpleegster in, Razieh (Bayat), om overdag voor zijn vader te zorgen. Deze werkster is, in tegenstelling tot Simin en Nader, streng gelovig en heeft daardoor allerlei problemen met Naders vader. Ze mag hem bijvoorbeeld niet wassen en dient eerst een religieuze hotline te bellen om te kijken welke handelingen ze wel en niet mag verrichten bij een demente man. De film stroomt over van dit soort details die heel mooi de verschillen tussen onze cultuur en de Iraanse cultuur illustreren. Niet dat Nederland nog veel cultuur heeft wat mij betreft, maar dat terzijde. 

Na een incident op Raziehs derde werkdag spant ze een rechtszaak aan tegen Nader. Ook Raziehs man, heethoofd Hojjat (Hosseini), is betrokken bij de aanklacht en de strijd tussen twee gezinnen barst los. Enerzijds zijn er Simin en Nader die tegenstrijdige belangen hebben wanneer het gaat om hun dochter en de aanklacht. Zo wil Simin koste wat het kost uit Iran vertrekken en bloedgeld - een soort schikking - betalen. Zonder haar dochter wil ze echter niet vertrekken. Nader wil eigenlijk ook wel weg, maar kan hij het niet over zijn hart verkrijgen zijn vader achter te laten en iets te bekennen waarvan hij niet zeker weet dat hij het heeft gedaan. Anderzijds zijn er Razieh en Hojjat tussen wie het ook verre van koek en ei is. Die hebben niet alles in kannen en kruiken, om er maar eens een semi-Perzische uitspraak doorheen te gooien. A Separation is dan ook een film die op meerdere lagen in het verhaal haar naam eer aan doet.

En eer, daar draait het allemaal om. Eer is een big issue. Termen als bloedgeld, bloedwraak en familie hebben betekenis in Iran. Hier is dat minder. Mensen maken misschien voor ons onbegrijpelijke keuzes, veel van ons zouden zo'n vader met Alzheimer in een verpleegtehuis dumpen, maar de film weet alles zo te brengen dat je de weloverwogen keuzes van de personages toch snapt. En dat is knap, want ondanks het feit dat we te maken hebben met tenminste één tamelijk westerse familie, is het niet zo dat alle dialogen en handelingen voor westerlingen vanzelfsprekend zijn. Verre van, want de cultuur is niet te vergelijken. Maar ergens kan je toch begrip opbrengen voor bijna elk personage. Dat vond ik misschien nog wel het mooiste aan de film. Een soort van universele empathie.

Uitstekend acteerwerk, veel details en een interessant verhaal maken A Separation een genot om te zien. Juist omdat heel veel dingen voor iedereen herkenbaar zijn vallen de cultuurverschillen extra op. Iran is voor teveel van ons een schurkenstaat die de wereld nog eens naar de maan helpt met een kernoorlog, terwijl verreweg de meeste Iraniërs zullen zijn als de mensen in deze film. De film vermijdt dan ook een veroordeling, in dubbel opzicht, en kiest geen zijde. Het is aan onszelf om te beslissen hoe je met deze menselijke problemen omgaat, want universele problemen overstijgen cultuur. Met die gedachte in het achterhoofd kan ik iedereen aanraden deze film te gaan zien en heerlijk te genieten van een prachtig drama.

Den som dræber - Fortidens skygge

Genre: Misdaad (90 min.)

Met: Laura Bach, Jacob Cedergren, Lars Mikkelsen & Simon Kvamm

Regie: Birger Larsen

Waardering: 3.5 / 5

Thomas (Cedergren) is psychiater en werkt bij de recherche. Wanneer vier mensen in een bus worden vermoord herkent Thomas de plaats delict uit een tekening van een oud-patiënt van hem. Deze oud-patiënt was onder behandeling bij Thomas, is uitgezonden geweest naar Irak en is nu uitgegroeid tot een anti-sociale, psychopathische schizofreen genaamd Kristian. Die bijvoeglijke naamwoorden met aansluitend zelfstandig naamwoord staan garant voor een heel naar kereltje. Kristian is na zijn uitzending in Irak helemaal doorgeslagen en heeft daarna in de gevangenis gezeten voor een moord. Sinds drie weken is hij weer op vrije voeten en begint één voor één zijn gruwelijke fantasieën, die hij op tekeningen heeft vereeuwigd, om te zetten in realiteit. Aan Thomas en zijn partner Katrine (Bach) de taak om deze seriemoordenaar te stoppen.

Deze Deense, onbekende film is een spin-off van een detectiveserie. Vrij vertaald betekent de titel zoiets als 'Moordenaars - Schaduw uit het Verleden'. De titel slaat op een eventuele fout die Thomas als psychiater heeft gemaakt door een potentiële psychopaat niet als zodanig te classificeren. Zodoende werd Kristian (Kvamm) niet gedwongen opgenomen in een inrichting en kon hij zijn zieke fantasieën, die op tamelijk gruwelijke wijze in beeld worden gebracht, de vrije loop laten. De film toont bij vlagen functionele ranzigheid, zoals een scène waarin Kristian instructies voor het ontleden van een kip gebruikt om iemand in stukken te snijden. Hij palpeert de spiergroepen, botten en zenuwen en gaat als een volleerd slager te werk. Terwijl het slachtoffer niet is verdoofd en nog leeft.

De film heeft wel te kampen met wat probleempjes, die vooral met een gebrek een realisme te maken hebben. De agenten op de plaats delict acteren wat krampachtig en lijken niet heel capabel te zijn. Ook vinden er nog wel eens achtervolgingen plaats waarin alleen Katrine een bekende psychopaat achtervolgt. Zoiets zal in het echt nooit gebeuren zonder back-up. Ook heeft Thomas nog allerlei tekeningen van Kristian terwijl hij hem niet meer behandeld. Dat is handig voor het verhaal, want dan kunnen Thomas en Katrine mooi plaatjes kijken en zodoende dichterbij de moordenaar komen, maar mij lijkt het logischer dat die tekeningen ergens veilig in een archief zitten bij de behandelend arts. 

Mocht je je nou aan dit soort details erg storen, dan ben je bij deze film niet helemaal aan het goede adres. Tegenover wat realistische oneffenheden staan echter de spanning en het verhaal, die beiden van hoog niveau zijn. Al vanaf het eerste moment, waarin Kristian vier inzittenden van een lijnbus vermoordt, is de film spannend en een aantal realistische plotwendingen zorgen ervoor dat de film niet zo voorspelbaar is. Deze misdaadthriller wordt nooit heel bijzonder, maar de vaart zit er lekker in en voordat je het doorhebt is de film alweer ten einde. 

De twee hoofdpersonen acteren degelijk. Thomas is de rustige psychiater die zijn huisje, boompje, beestje aan het regelen is. Katrine is een workaholic wiens werk haar leven is. Stiekem is ze verliefd op Thomas. Hij is de enige man in haar leven. Het duo is lekker op elkaar ingespeeld, maar de rest van de cast is minder bijzonder. Kristian is een koele kikker. En een koele killer. Hij speelt emotieloos. Dat lijkt me realistisch, maar deze rollen zijn maar zelden indrukwekkend, omdat elke vorm van menselijkheid ook verdwenen lijkt te zijn. Kristian is een roofdier die bij de minste provocatie iemand vermoord. 

Over het geheel genomen is de film vooral erg degelijk. Er is spanning, degelijk acteerwerk, een verhaal met niet al teveel plotgaten en wat leuke wendingen en een psychopaat op vrije voeten. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor een prima misdaadthriller en dat is het ook geworden. Een tikkie standaard, maar mocht je van dit soort films houden en een woordje Deens op z'n tijd wel kunnen waarderen, dan is dit zeker wel de moeite. Geen CSI-achtige taferelen met zoom-ins op rode bloedcellen, maar gewoon lekker ouderwets KRO-detective speurwerk. En daar is niks mis mee.

Get the Gringo

Genre: Thriller (96 min.)
Met: Mel Gibson, Kevin Hernandez, Dolores Heredia & Peter Stormare
Regie: Adrien Grunberg
Waardering: 3.5 / 5

Mel Gibson heeft na een heel aantal jaren van persoonlijke misère - alcoholisme, dronken achter het stuur zitten en huiselijk geweld - zijn leven weer op de rails. Zijn reputatie - hij won 2 Oscars - als acteur en producer was in 2006, na vele succesvolle jaren waarin hij één van de best verdienende acteurs van Hollywood was en in kaskrakers als Braveheart en Signs speelde, aan diggelen. Producenten wilden niet meer met hem samenwerken en hij zat in een persoonlijke crisis. In 2010 krabbelde hij gelukkig op en verscheen Edge of Darkness, een harde thriller met een fijne hoofdrol voor Gibson. Daarna verscheen The Beaver, waarin hij ironisch genoeg en erg overtuigend een alcoholist speelt en nu speelt hij dus in Get the Gringo. Ook zal hij gaan spelen in Machete Kills, een film waar ik nu al naar uit kijk. Zijn stijl is gelukkig gedurende de jaren niet veranderd en de charismatische Gibson speelt hier een naamloos personage die wel wat lijkt op zijn personage uit Lethal Weapon.

Mel Gibson speelt een naamloze chauffeur die geld heeft gestolen van een topcrimineel (Stormare). Hij vlucht met het geld de grens over naar Mexico, waar zijn auto het al snel begeeft en hij wordt opgepakt door de lokale autoriteiten. Twee corrupte Mexicaanse agenten houden het geld van onze held, dat natuurlijk eigenlijk zijn geld niet is, voor zichzelf. Het gaat om 2 miljoen, dus da's wel de moeite. Onze held wil zijn miljoenen terug, maar moet eerst zien te ontsnappen uit El Pueblito. Hij krijgt hulp van een klein nicotineverslaafd kereltje van tien jaar oud (Hernandez) en zijn moeder (Heredia) die zo weer met hun eigen problemen zitten. 

El Pueblito is gebaseerd op een bestaande gevangenis die in het kader van rehabilitatie families van gedetineerden toestond om zich bij de gevangenen te voegen. Er ontstond een kleine stad met winkels, vastgoedhandelaren - voor hutjes - een dokterspost en zelfs een provisorisch penthouse. Verder ontstond er chaos en anarchie hetgeen weer leidde tot een soort kartelvorming binnen de gevangenis. Men zat daar niet zo op te wachten en besloot uiteindelijk de gevangenis te sluiten. Een mislukt experiment, maar wel een fantastische setting voor een film en in dit geval ook erg sterk uitgewerkt.

Onze held, een geslepen, charismatische man met een behoorlijke lading droge, zwarte humor kijkt het geheel een beetje aan, probeert te achterhalen wie er invloed hebben in El Pueblito en gaat vervolgens pogingen doen om zich op te werken binnen de gevangenisstad. De sfeer in de film verdient wat extra aandacht. De verpaupering en de smerige gevangenen, in combinatie met allerlei aftandse hutjes en de dagelijkse steek- en schietpartijen, zorgen voor een constante spanning. Onze held is zijn leven nooit zeker en overleven in El Pueblito is een een film waardig op zich. Soms wordt de spanning wel gebroken met een occasioneel grapje, maar zeker het laatste gedeelte van de film vliegt voorbij.

Het verhaal is prima uitgewerkt, bij vlagen behoorlijk spannend en erg vermakelijk zonder al teveel aan realisme in te boeten. De cast, voornamelijk Mexicanen, speelt heel degelijk en het ventje van tien heel goed. Mel Gibson zien we in een rol waarin ik hem het liefste zie. Crimineel, corrupt, hard, grof en grappig. Get The Gringo is een hele vermakelijke film geworden en het is fijn om te zien dat Mel Gibson - toch een topacteur - al zijn schaapjes weer op het droge heeft. Zeker een aanrader voor een avondje spanning en vermaak.

Få meg på, for faen

Genre: Drama (78 min.)
Met: Helene Bergsholm, Malin Bjorhovde, Matias Myren & Henriette Steenstrup
Regie: Jannicke Systad Jacobsen
Waardering: 3.5 / 5

In Noorwegen ligt een pittoresk, fictief dorpje genaamd Skoddeheimen. In Skoddeheimen is helemaal niks te doen. Er zijn lege wegen, wegen met een tractor, wegen met daarop drie schapen en er is een bushokje om naar de bewoonde wereld te reizen. Of om mee naar school te gaan, zoals hoofdpersoon Alma doet. Alma (Bergsholm) heeft zo haar eigen manier om met de dodelijke verveling om te gaan. Geïnspireerd door Skoddeheimen en haar circulerende hormonen heeft deze bijna 16-jarige Noorse allerlei fantasieën over zo'n beetje iedereen die ze tegen komt. Veel daarvan gaan over seks, maar ook andere willekeurige hersenspinsels worden op cinematografisch verantwoorde wijze aan de kijker getoond. Je moet wat, in Skoddeheimen.

Alma's fantasieën deelt ze af en toe met haar twee enige en tevens beste vriendinnen, Sara (Bjorhovde) en diens zus Ingrid (Beate Stofring). Wanneer de laatste echter een gerucht hoort over Artur (Myren) wordt ze erg jaloers en zet ze iedereen op school tegen Alma op. Alma wordt een verschoppeling en haar fantasieën gaan van kwaad tot erger. Het drijft haar moeder tot waanzin. Alleen Sara wil haar nog ontmoeten. Sara heeft als levensdoel het afschaffen van de doodstraf in Texas. Sara en Alma vormen een mooi duo wiens triviale problemen blijven boeien.

Dit kleine Noorse drama is behoorlijk schattig en hartverwarmend. Op subtiele wijze wordt de tergende saaiheid in het fictieve dorpje weergegeven en het is dan ook vrij makkelijk om je in de drie meiden te verplaatsen. Licht rebels, redelijk onschuldig en met grootse ideeën leven ze hun leven en verschillen ze in dat opzicht niet van de gemiddelde tiener. Alma's gedachten maken het geheel goed te aanschouwen en de film - in het Engels bekend als Turn Me On, Dammit! - is mede hierdoor het kijken waard. Mooie beelden van de prachtige Noorse natuur, onder begeleiding van nummers van The Kings of Convenience, worden afgewisseld met spitsvondige dialogen en bijdehante tieneropmerkingen. De sfeer van de film is lekker rustgevend, zonder dat het vervalt in gezapige fragmenten van oninteressante levens. Die laatste eigenschap wil nog wel eens aanwezig zijn in dit soort films, waarschijnlijk arthouse, maar hier bleef dit gelukkig achterwege. 

Een klein, fijn, kort filmpje waar ik mee prima mee heb vermaakt. Dit soort films worden zeker niet door iedereen gewaardeerd, maar ik hou er wel van. Het Noors, vlagen van nutteloosheid, mooie beelden, triviale problemen en vele arthouse elementen geven deze film toch iets bijzonders, iets liefelijks en iets schattigs. Degelijk acteerwerk en een goed te volgen script met idem regie weet de film overzichtelijk te houden en geeft de kijker een kijkje in de bovenkamer van Alma. En dat kijkje is best de moeite.