Underworld: Awakening

Genre: Fantasy / Actie (88 min.)
Met: Kate Beckinsale, Michael Ealy & India Eisley
Regie: Mans Marlind & Björn Stein
Waardering: 2.5 / 5

Underworld is terug met al weer deel 4 uit de reeks. Waar in eerdere delen de vampiers het vooral aan de stok kregen met weerwolven, hier Lycans genaamd, is er in dit deel een andere vijand. Na eeuwen van oorlog tussen vampier en Lycan is nu ook de mens zich ermee gaan bemoeien en dat mensen effectief populaties kunnen uitroeien is geen nieuws meer tegenwoordig. 'The Cleansing' vindt plaats waardoor zowel vampiers als Lycans bruut worden vermoord en hun aantallen slinken aanzienlijk tot er nog maar enkelen over zijn. Op zich geen slechte zaak, zou je misschien denken, ware het niet dat in de Underworld-films de vampiers niet slecht, maar juist goed zijn. Een soort Twilight, maar dan anders. Verder zijn andere karakteristieke kenmerken die niet kunnen ontbreken wanneer het gaat over vampiers en weerwolven allen aanwezig. UV-straling, kogels met zilver en maanlicht geven allemaal het gewenste effect en zijn op onprettige manieren dodelijk voor een heel aantal figuren in de film.

Eén van de overlevenden van 'The Cleansing' is Selene, een vampier, gespeeld door Kate Beckinsale. Het is fijn om te zien dat Kate Beckinsale weer terug is als hoofdpersoon, waar ze in deel 3 (Rise of the Lycans) even ontbrak. Selene komt erachter dat ze 12 jaar opgesloten heeft gezeten in een laboratorium, dat ze een dochter heeft, dat haar man is vermoord en dat een groot gedeelte van de vampierpopulatie is uitgeroeid door mensen. Al vrij snel nadat ze haar dochter heeft gevonden wordt deze ook weer afgenomen en de rest van de film is simpelweg een poging om haar dochter terug te krijgen. Je zou denken dat ze wel iets beter op haar leuke dochter, hier rechts afgebeeld, zou passen, maar dat is niet het geval. Ik weet zelf ook niet wat ik zou doen als mijn dochter er zo uit zo zien overigens. Het is toch je kind, zullen we maar zeggen.

Haar dochter terugkrijgen gaat met een aanzienlijke hoeveelheid geweld. Underworld is een actiefilm waarin het bloed rijkelijk vloeit, al is het vaak niet afkomstig van mensen. Ook in dit deel is de actie volop aanwezig en is het van redelijk niveau. Artistieke zilveren zwaarden, de twee kenmerkende revolvers van Selene die in Lara Croft stijl worden gehanteerd, klauwen en tanden, het is allemaal aanwezig en geeft een flinke zooi. Echt heel spectaculair wordt het nooit, wel vaak vrij ranzig, maar op zich is de actie wel vermakelijk. Minder vermakelijk is eigenlijk alles er omheen. Naast Selene maken we kennis met Detective Sebastian (Ealy), die nog een appeltje te schillen heeft met de mensheid, David (Theo James), een vampier die nog vecht voor idealen, wat die ook mogen zijn, en Selene's dochtertje Eve (Eisley), die kan veranderen in iets heel naars. Dit selecte clubje neemt het op tegen dokter Jacob Lane (Stephen Rae), die 'The Cleansing' heeft georganiseerd. 

De personages zijn allemaal nieuw, afgezien van Selene. We komen echter maar zeer sporadisch iets te weten over de achtergrond van de karakters en wanneer de film afgelopen is ben je ze eigenlijk al weer vergeten. Hetzelfde geldt voor het verhaal, dat niet bijster sterk is en mij één keer kon verassen met een aardige plotwending. Als je fan bent van het genre (en dat ben ik) of van Kate Beckinsale (ben ik ook) is deze film prima te kijken, maar in elk ander geval kan je dit beter links laten liggen. 

The Grey

Genre: Thriller (117 min.)
Met: Liam Neeson
Regie: Joe Carnahan
Waardering: 3 / 5

Liam Neeson wordt volgende maand 60 jaar oud. Ondanks zijn al enigszins respectabele leeftijd zit hij de afgelopen jaren niet bepaald stil. Hij speelt in zo'n 2 á 3 films per jaar en ik moet zeggen dat ik ongeveer de helft daarvan wel te pruimen vind. Liam Neeson is vaak de goedzak, enigszins gehard, een persoon met een wat troebel verleden, maar desondanks een goede peer. After.Life is een uitzondering, maar ook niet echt het kijken waard. Hij speelt vaak een persoon die een soort vanzelfsprekende autoriteit uitstraalt, hetgeen misschien een contaminatie is, of anders iemand die over het algemeen middels geweld wel wat autoriteit weet af te dwingen. Ik vond Liam Neeson tof in Schindlers List (uiteraard), Taken (aanrader, echt een prima thriller) en wat meer blockbuster-achtige rollen als Zeus in Wrath of the Titans kan hij ook goed hebben. Helaas heeft hij ook een aantal mindere films, zoals Chloe, Unknown (dat ging echt nergens over) en het al genoemde After.Life. Dit jaar speelt hij in The Grey, maar ook in Battleship, de nieuwe Batman en Taken 2. Een vervolg op Taken lijkt me overigens een slecht plan. Kijk de film en je snapt wat ik bedoel, want wat is de kans dat er binnen die familie nog iemand ontvoerd wordt en wat is de kans dat Liam Neeson weer al die acties gaat overleven? In Hollywood altijd wat groter dan in het echt, maar toch. Hoe dan ook; The Grey.

Het verhaal, om dit gedeelte maar even kort te houden, is vrij simpel. Ottway (Neeson) werkt voor een oliemaatschappij ergens in Alaska en zijn baan bestaat eigenlijk uit het doodschieten van wolven, zodat ze niet de mensen aanvallen die bij de oliemaatschappij werken. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn, zal de raad van commissarissen gedacht hebben. We zien dan ook één shot van Ottway die met dodelijke precisie, maar tevens met respect voor de wolf, zijn nietsvermoedende opponent van grote afstand afschiet terwijl deze in volle vaart op een collega afstormt. Hij kan dus schieten, maar zal daar de rest van de film niks aan hebben. Wat gelukkig wel van pas komt is zijn kennis over wolven, want wanneer zo'n 60 man van de oliemaatschappij in het vliegtuig stappen, om onbekende redenen, stort het vliegtuig neer. Nooit relax natuurlijk, maar wanneer je de crash al overleefd hebt en je je bevindt in -10 graden Celsius met daarnaast een roedel wolven om je heen wordt het pas echt interessant. Of nou ja, dat was tenminste het idee.

En toen waren er nog 6...

Van alle werknemers overleven er 7 de crash. Ze moeten de kou en de wolven zien te overleven en de film ontplooid zich na zo'n 20 minuten enigszins nutteloze introductie als een ware rampenfilm waarin de personages één voor één worden verschalkt door de ramp. In dit geval vrij intelligente, wraakzuchtige wolven die bijzonder hardnekkig zijn. Later zal blijken waarom ze zo hardnekkig, standvastig, of hoe je het ook wilt noemen zijn, maar het komt er in ieder geval op neer dat ze het Ottway en zijn kompanen bijzonder lastig maken. 

We leren via Ottway aardig wat over wolven. Ze hebben een territorium van 400 km, een jachtgebied van 30 km en pakken altijd de zwakste prooi uit een groep. Ze zijn agressief wanneer je je in hun territorium bevindt en ze zijn bang voor vuur. Verder reageren ze op ledematen van andere wolven, huilen ze in koor en komen ze dag en nacht onverwacht de spreekwoordelijke hoek omzetten om iemand van kant te maken. Aan Ottway de taak om zoveel mogelijk van zijn maten naar de bewoonde wereld te loodsen. Iedereen die ooit een degelijke rampenfilm heeft gezien weet dat er nooit veel mensen overblijven, en zo niet dan weet je het nu.

Om wolven te bestempelen als rampen gaat misschien wat ver, maar het is wel wat de film als aartsvijand gebruikt. De kou en alle andere omstandigheden zijn niet van wezenlijk belang, ze moeten slechts de wolven zien te overleven. Mens vs. wolf, Ottway vs. het alfamannetje, leven vs. dood, maar kan je er een film mee vullen? Een film er mee vullen is gelukt, maar daar is het meeste dan ook mee gezegd.

Het grootste pluspunt is de spanning in de film. Constant loert het gevaar en dat merk je. Of het realistisch is weet ik niet, ik weet weinig van Alaska en de wolven die daar wonen, maar die beesten jagen je de stuipen op het lijf. Ze zijn goed weergegeven en de spanning is zichtbaar bij Ottway en Co. Je ziet de angst in hun ogen, maar ook tevens een glimp van overlevingsdrang. Dat glimpje dooft langzaam overigens. Verder heeft The Grey weinig te bieden. Er is nauwelijks interessante dialoog en met slechts één dialoog heb ik me goed vermaakt. De personages worden matig ontwikkeld, waarbij flashbacks ons kennis moeten laten maken met Ottway, maar hem echt leren kennen gaat niet gebeuren. We komen meer te weten over wolven dan over de personages in The Grey. Afgezien van het aspect van de wolven, hetgeen best sterk is uitgewerkt, is het dus allemaal nogal mager en dat vind ik jammer. 

De film had best wat persoonlijkheid kunnen ontwikkelen, maar heeft zich alleen gefocust op spanning en het zo angstaanjagend mogelijk maken van wolven. Wolven in combinatie met gure omstandigheden zou dan genoeg moeten zijn voor een 2 uur lang durende thriller, maar om je te onderscheiden van andere soortgelijke films is er meer nodig. En meer dan dit is er niet. Mocht je iets meer willen, zit dan nog even de credits uit, maar ik verwacht niet dat je gevormde mening dan nog zal worden bijgesteld.

Shame

Genre: Drama
Met: Michael Fassbender, Carey Mulligan & James Badge Dale
Regie: Steve McQueen
Waardering: 3.5 / 5

Michael Fassbender is de laatste tijd aan een flinke opmars bezig in de filmwereld. In 2008 speelde hij nog in Hunger, een film over een Ierse republikein die in hongerstaking gaat in de gevangenis. Fassbenders wilskracht en toewijding werden duidelijk toen hij zich voor deze film volledig had uitgemergeld. Hunger werd ook geregisseerd door Steve McQueen en is echt een aanrader. Daarna speelde Fassbender in Inglorious Basterds, X-Men en dus nu in Shame. Een prima lijstje, voor 3 jaar film. Steve McQueen snijdt over het algemeen zware onderwerpen aan en deze film is geen uitzondering. 

Brandon Sullivan (Fassbender) leidt een redelijk normaal bestaan op het eerste gezicht en probeert zijn werk en privé-leven gescheiden te houden. Hij heeft daar goede redenen voor, want hij is verslaafd aan seks. Dat komt op meerdere wijzen naar voren. Hij versiert constant vrouwen en heeft aan de lopende band one night stands. Daarnaast heeft hij enorme hoeveelheden porno op zijn computer staan en maakt hij afspraken met webcamgirls. Ook komt er af en toe een prostituee langs om hem voor de zoveelste keer op een dag te bevredigen. Maar privé en werk gescheiden houden is erg lastig wanneer je getrouwde baas regelmatig 's avonds wil gaan stappen om vrouwen te versieren. Zijn baas, gespeeld door James Badge Dale, slaagt maar zelden in zijn versierpogingen en niet alleen omdat hij een trouwring draagt. Dat helpt natuurlijk niet, maar of het hem zonder beter af gaat is maar zeer de vraag, tot groot genoegen van Brandon die maar wat graag de restjes opeet van de ravage die zijn baas met enige regelmaat achterlaat.

Brandon slaagt er aardig in zijn privé-leven privé te houden, totdat zijn zusje onverwacht op de stoep staat. Sissy, overtuigend gespeeld door Carey Mulligan, die ook al in Drive een soortgelijke rol speelde, heeft tijdelijk een plek nodig om te overnachten. Ook Sissy heeft zo haar problemen en het loopt niet bepaald lekker tussen broer en zus. De enige scène waarin er sprake is van oprechte affectie is een lange scène waarin Sissy het toepasselijke nummer `New York, New York' zingt in een luxe club. "I want to be a part of it, New York, New York". Misschien wel het enige dat broer en zus verlangen, maar wat onmogelijk lijkt. Een prachtige scène die veelzeggend is voor de verhouding tussen broer en zus.

Shame beschrijft het leven van een seksverslaafde. Dat leven is vrij triest. Zeker wanneer Brandon, iemand met een redelijk succesvolle baan, afgaand op het kantoor waarin hij zich bevindt, zijn leven letterlijk verneukt. Shame behandelt slechts de problematiek zonder oplossingen aan te dragen. Ik weet niet of er voor dit soort mensen eigenlijk oplossingen zijn. Het is een confronterende film met veel expliciet vrouwelijk en mannelijk naakt, licht verontrustende beelden en psychische problematiek, maar bovenal een film met een geweldige rol van Michael Fassbender. De manier waarop hij enerzijds een perverseling neerzet, maar anderzijds naast walging ook sympathie en empathie weet op te wekken is indrukwekkend. Ik had met hem te doen, zeker wanneer hij op date gaat met een collega van hem, een vrouw die hij echt interessant lijkt te vinden. Het zijn veelzeggende details die geweldig worden vertolkt door Michael Fassbender. Hij wordt een grote acteur en deze film vormt daar onder andere het bewijs van.

Regisseur en schrijver Steve McQueen probeert erg dicht bij de realiteit te blijven waardoor de film nooit zijn geloofwaardigheid verliest. Langzaam verliest Brandon zijn grip op het leven wanneer zijn seksuele lusten hem steeds meer gaan beheersen. Ik vroeg me tijdens het kijken af of zoiets ooit nog goed komt? Het leek me onwaarschijnlijk en ergens was ik dan ook wel tevreden met het slot van de film. De film eindigt maar een fractie beter dan hij is begonnen voor Brandon. Het subtiele verschil zit hem in een aantrekkelijke vrouw die Brandon twee keer in de metro tegenkomt. 

Shame geeft een indrukwekkend beeld van verslaving op een manier die maar zelden vervelend is om te zien. Waar je echt naar wordt van een film zoals Requiem for a Dream is dat hier gelukkig niet zo het geval. Shame houdt het redelijk mild, maar de impact is er niet minder om. Het sterke acteerwerk is een groot onderdeel van de film en is de grootste reden dat mijn aandacht werd vast gehouden. Shame is niet om vrolijk van te worden, maar is zeker het kijken waard. 

Extremely Loud and Incredibly Close

Genre: Drama
Met: Tom Hanks, Sandra Bullock & Thomas Horn
Regie: Stephen Daldry
Waardering: 2.5 / 5

Extremely Loud and Incredibly Close had een titel kunnen zijn van een prima actiefilm, een gedicht in een gedichtenbundel of in dit geval een niet zo'n geslaagde verfilming van een, zo heb ik uit redelijk betrouwbare bron, goed boek. Slechte boeken worden natuurlijk niet vaak verfilmd, maar dat terzijde. Ik ben niet zo'n lezer, althans niet van literatuur. Ik vind lezen best leuk, maar desondanks begin ik maar zelden aan een boek. Soms drukt een huisgenootje er één in m'n handen en dan lees ik zo'n boek in 3 dagen uit, over het algemeen. Tirza was mijn laatste poging. Mooi boek wel. Toch kijk ik liever naar een beeldscherm dan naar een bladzijde. Ik weet niet waarom.

In film moet je zelf op zoek naar de details, al zijn details mooi en subtiel filmen misschien wel net zo moeilijk als ze mooi en boeiend beschrijven. Details maken vaak voor mij echt de film, of het nou subtiele onderdelen zijn van het verhaal, details in actiescènes of spitsvondige dialogen. Veel detail heb ik in Extremely Loud and Incredibly Close niet kunnen ontdekken. Wel zag ik een redelijk trage, weinig interessante film met een bijzonder irritant ventje in de hoofdrol.

Extremely Loud and Incredibly Close vertelt het verhaal van een licht autistisch jongetje (naar mijn idee) die op zoek gaat naar zijn vader. Het licht autistisch jongetje heet Oskar (Horn) en heeft zich laten testen op Asperger, zo zegt hij zelf. Of hij het ook heeft weten we niet, maar anders is het vast een aandoening met een afkorting. Hij is in elk geval nogal eigenaardig. Hij is ten eerste hyperintelligent, maar tegelijkertijd sociaal ietwat gestoord. Dat zie je vaker, die combinatie. Hij kent allerlei willekeurige feitjes uit zijn hoofd. Feitjes over het heelal, of feitjes over olifanten, of feitjes over zijn eigen leven. Dat kan de beste overkomen, het onthouden van dat soort dingen, maar hij draagt bijvoorbeeld ook standaard een tamboerijn bij zich om tot rust te komen. Om wat aan zijn sociale aspecten te werken bedenkt zijn vader, die juwelier is, allemaal speurtochten voor zijn zoon. Verkenningsexpedities, noemt hij ze. Het idee is dat Oskars vader, gespeeld door Tom Hanks, allerlei aanwijzingen achterlaat en Oskar vervolgens een mysterie of mythe moet oplossen door met allerlei mensen, meestal vreemden, te praten.

Oskar, zijn vader en zijn moeder (Bullock) vormen een vrij aandoenlijk gezinnetje, maar dan slaat het noodlot toe. Oscars vader is voor een vergadering in het WTC, op 11 september. Hij overleeft het niet. Een jaar na zijn dood komt Oskar weer op zijn vaders kamer, stoot per ongeluk een vaas om en vind daarin een envelop met een sleutel erin en een naam erop. Oskar heeft het idee dat dit zijn vaders laatste geheim is en door het oplossen kan hij dichter bij zijn vader komen. Ik vond het nogal moeilijk om te geloven dat een kindje dat gelooft dat zijn vaders overblijfselen na het instorten van een toren letterlijk verspreid liggen over New York ook gelooft dat het oplossen van een mysterie hem dichter bij zijn vader zal brengen. Deze inconsistenties, samen met het af en toe ronduit irritante en gemene gedrag van Oskar, wekken weinig sympathie en begrip op voor de hoofdpersoon. En een drama zonder empathie voor de karakters, dat gaat 'em niet worden.

Oskar speelt niet alleen de hoofdrol, maar doet ook de volledig overbodige voice-over. Wanneer hij letterlijk gaat vertellen wat hij denkt, waar hij zich bevindt en dit alles met mathematische precisie wordt de film er niet bepaald beter op. Extremely Loud and Incredibly Close legt teveel de nadruk op het abnormale van Oskar en weet dat niet meer te rijmen met zijn handelingen en gedachten. Zeker de verandering op het emotionele vlak vind ik ongeloofwaardig en dat maakt eigenlijk de hele film ongeloofwaardig. En dat is vervelend, want afgezien van het potentieel interessante verhaal is er niet veel om van te genieten. Tom Hanks en Sandra Bullock acteren naar behoren, maar ook niet meer dan dat. Ik vond het leukste personage een persoon die helemaal niet spreekt. Verder is de film niet grappig, bevat het zelden goede dialoog en kabbelt het maar een beetje voort zonder enige spanning om te eindigen in een anti-climax. 

Ik vergelijk niet graag boeken met films, want 400 pagina's passen maar zelden in 90 minuten. De kunst is iets succesvol omzetten in een ander medium. Er is niet voor niets een Oscar voor, maar Oskar en zijn crew gaan deze denk ik niet ontvangen voor deze vrij slappe film. Ik zou zeggen, lees het boek. Al heb ik daar na het zien van deze film ook niet zo'n zin meer in.