17-08-2011

Paul

Genre: Komedie
Met: Simon Pegg, Nick Frost & Jason Bateman
Waardering: 3/5

Simon Pegg en Nick Frost maakten eerder het vrij geniale Shaun of the Dead. Nu zijn de 2 vrienden terug met een nieuwe komedie die zich dit keer in Amerika afspeelt. Greame (Pegg) en Clive (Frost) zijn 2 Britse vrienden die helemaal gek zijn van stripboeken en science-fiction. In een camper crossen ze door Amerika en bezoeken ze de Comic Con, 's werelds grootste stripboekenbeurs. Alle vreemde figuren ter wereld zijn dan te bezichtigen in één kolossaal gebouw. Verder gaan ze uiteraard naar Area 51 in Nevada en Roswell, New Mexico. Als slechts 5% waar is van alle verhalen over Area 51 en Roswell moeten aliens wel bestaan, zal de maker gedacht hebben. Dus komen Greame en Clive een alien tegen, genaamd Paul.

De alien, Paul (Seth Rogen doet de voice-acting), gaat mee met Greame en Clive. Het blijkt dat Paul weet heeft van allerlei staatsgeheimen en zijn kennis van het universum is door de Amerikaanse overheid gebruikt voor allerlei globale doeleinden. Paul heeft een flink aandeel gehad in de Westerse geschiedenis. Paul was een gevangene, maar is nu ontsnapt en wil terug naar huis. Greame en Clive gaan hem hierbij helpen, maar het zal niet zonder slag of stoot gaan. En ook niet zonder enkele explosies en vuurgevechten. De trigger-happy FBI agent Zoil (zelf misschien ook een alien, met zo'n naam) doet er namelijk alles aan om Paul tegen te houden en gebruikt alle middelen die hij tot zijn beschikking heeft. Jason Bateman lijkt uit MIB te zijn weggelopen, al is hij een stuk minder grappig dan Will Smith of Tommy Lee Jones. Hij wordt bijgestaan door een mysterieuze vrouw die hij alleen over de telefoon spreekt en door de 2 lokale agenten die niet al te snugger zijn.

Greame en Clive zijn, net zoals de helden in Shaun of the Dead, hele aandoenlijke en tastbare personages, die met dezelfde flair worden gespeeld als de onwetende helden in de zombiefilm. Ze zijn grappig, hun blikken zijn goud waard en ze komen door hun onbenulligheid in allerlei lachwekkende situaties terecht.

Paul is helaas lang niet zo leuk als Shaun of the Dead, een film die qua humor ook moeilijk te evenaren is, wat mij betreft. De voornaamste reden is Paul zelf, die afgezien van zijn uiterlijk maar weinig weg heeft van een alien. Misschien woont hij al te lang op de Aarde en is 'ie ingeburgerd. Ik begin een steeds grotere afkeer van Seth Rogen te ontwikkelen en zeker na The Green Hornet kan ik die kerel eigenlijk niet meer zien of horen. Paul is niet bijzonder grappig, veel te bijdehand en ik had de film stukken leuker gevonden als iemand anders die stem had ingesproken. Ben Stiller ofzo, als het dan toch flauwe humor moet zijn, dat zou best prima geweest zijn.

Wel leuk aan de film zijn de talloze verwijzingen naar sci-fi films en de nerd-factor is daarmee automatisch best hoog. Zo speelt Sigourney Weaver nog een klein rolletje, wordt Star Wars uitvoerig besproken en spreekt men Klingon. Als je wel eens science-fiction films kijkt is dat leuk, zo niet dan zullen veel subtiele verwijzingen je ontgaan en daarmee ook wel wat van de humor. Er blijft op zich genoeg te lachen over, maar deze film was stukken beter geweest zonder Paul zelf en dat kan eigenlijk niet de bedoeling zijn.

16-08-2011

Submarine

Genre: Drama / Komedie / Arthouse
Met: Craig Roberts, Yasmin Paige, Noah Taylor & Sally Hawkins
Waardering: 3.5/5

Oliver Tate (Roberts) is een excentrieke, intelligente jongen van 15 jaar oud die zijn ware liefde al heeft gevonden, al blijft hij relativeren dat het misschien allemaal niet meer uitmaakt wanneer je 38 bent. Niet toevallig is dat de leeftijd van zijn moeder. Zijn favoriete bezigheden zijn dingen in de fik steken, woordenboeken en encyclopedieën uit zijn hoofd leren en zijn ouders bespioneren. In de openingsscène fantaseert hij over wat mensen van hem zouden denken als hij plotsklaps zou komen te overlijden.

Zijn ware liefde luistert naar de naam Jordana (Paige) en ze is al net zo excentriek als Oliver. Jordana is mysterieus en houdt niet van sentiment, romantiek en meisje-meisje-dingen. Ze is stoer, heeft een goede pony (qua haar hè, geen meisje-meisje-pony natuurlijk) en een gotische make-up stijl. Ze steekt ook graag dingen in de fik en haar favoriete plekken zijn verlaten industrieterreinen. Ze toont haar emoties nauwelijks, ook niet naar Oliver toe, en is zo'n typisch onbereikbaar meisje die je in veel films en op middelbare scholen altijd wel ergens hebt rondlopen.

Olivers ouders zijn een verhaal apart. Zijn vader (Taylor) is depressief en emotieloos. Hij is een bioloog met een fascinatie voor de zee en vissen, maar zelfs in zijn meest euforische moment tijdens een lezing over de diepte van de zee kan er geen lachje vanaf. Olivers moeder (Hawkins) is neurotisch en kijkt uit haar ogen alsof ze constant aan de speed zit. Ze heeft niet veel affiniteit meer met haar man en wanneer haar oude liefde, de licht-goeroe Graham (Paddy Considine), naast hun komt wonen slaat de vonk weer over. Olivers vader valt dit niet op, of het kan hem weinig schelen, maar Oliver gaat er alles aan doen om het huwelijk van zijn vader en moeder te redden.

In dit licht absurdistische filmdebuut van Richard Ayoade weet hij ons te vermaken met een goede mix van komedie, uitstekend script en een kleine portie drama. Ayoade regisseerde eerder een concert van de Arctic Monkeys. De zanger van de Arctic Monkeys, Alex Turner, verzorgt de soundtrack van de film met singer-songwriter muziek.

De film is een typische `coming-of-age'-film. Een typisch Engelse, onvertaalbare (opgroeifilm, volwassen-worden-film?) filmterm die de lading aardig dekt. Oliver is in taal en denken al erg volwassen en gebruikt zinnen die de meeste volwassenen niet zouden kunnen formuleren. Op  relatiegebied is hij verre van volwassen, aangezien een substantieel gedeelte van de communicatie nog via briefjes gaat en zijn voornaamste doel is zijn maagdelijkheid te verliezen. Zoals in alle andere teen-movies. Deze film is echter zoveel beter omdat de personages goed worden neergezet en je Oliver en Jordana heel erg gaat waarderen. Iets waar ik bij veel andere teen-movies echt geen last van heb.