A Single Shot

WAARDERING: 2.5 / 5

John de jager schiet per ongeluk een vrouw dood in een gebied waar überhaupt niet gejaagd mag worden. Hij dumpt haar lijk in een container en vindt daarin vervolgens een grote doos met geld. Vrij snel daarna beginnen de bedreigingen aan Johns adres binnen te stromen. 

Naast een moord, een lading gestolen geld en de bedreigingen probeert John (Sam Rockwell) zijn vrouw en zoon terug te krijgen. Zijn vrouw wil van hem scheiden, want John is blut, niet erg snugger en geen goed voorbeeld voor zijn zoon. Ze heeft wel een punt. Naarmate John zich realiseert wat hij zich allemaal op de hals heeft gehaald, verliest hij langzaam de controle. Nachtmerries over de vermoorde vrouw blijven hem achtervolgen, net als een mysterieuze vreemdeling die zint op wraak.

De sfeer in de film is grimmig, met grauwe kleuren en een manisch strijkorkest. Het voelt allemaal wat geforceerd aan, al valt Sam Rockwell weinig te verwijten. Hij doet wat hij kan en speelt de verwilderde, schietgrage jager heel aardig, maar zijn personage mist diepgang en een band creëren met de hoofdpersoon wordt na diens acties steeds lastiger. En veel redenen voor zijn gedrag zijn er niet aan te dragen. Een constatering die voor de gehele cast geldt. A Single Shot dat eigenlijk had moeten gaan over de impact van een jachtongeluk, mist cohesie.

Het eenzame bestaan van een jager aan de bosrand wordt aardig verfilmd, al is de film wat traag. Jagers moeten geduld hebben en voor de kijker geldt dat ook. Het geduld wordt echter niet beloond met een mooie hertenkop aan de muur, maar met een lijk in een container. Het begin is veelbelovend, maar het niveau wordt omlaag gehaald door het middelmatige script en ronduit ongeloofwaardig einde. Motieven ontbreken grotendeels voor misdaden die maar weinig mensen zouden plegen.

Kleine bijrollen zijn nog weggelegd voor William H. Macey en Jeffrey Wright. Macey speelt advocaat Pitt, die de enige advocaat is in de regio en zodoende alle geheimen kent van de kleine gemeenschap. Wright speelt Simon, een oude bekende van John, en is altijd dronken. De rollen zijn echter zo klein dat ze vooral gecast lijken om wat grotere namen te kunnen toevoegen aan de cast. Dat is gelukt, maar het maken van een spannende film of meeslepend drama helaas niet.

The Best Offer

WAARDERING: 4.5 / 5

Veilingmeester Mr. Oldman kan het eigenlijk met niemand vinden. Maar dan kruisen de paden van Mr. Oldman en Claire en ontstaat er een bijzondere band. 

Mr. Oldman is een toepasselijke naam voor iemand die zich bezig houdt met antiek. Zowel voor taxaties als veilingen ben je bij Mr. Oldman aan het juiste adres. Oldman's Auctions draait goed, gezien Mr. Oldman's woning. Hij veilt de objecten zelf en houdt daar een leuk zakcentje aan over. Daarnaast blijkt hij sommige werken als vervalsingen te taxeren om de waarde ervan te verminderen, ze vervolgens ter veiling aan te bieden en ze zelf op te kopen via zijn handlanger Billy (Donald Sutherland) in de zaal. Zo tikt hij originele, extreem waardevolle kunstwerken op de kop voor een prikkie, die vervolgens belanden in Mr. Oldman's kluis.

Mr. Oldman kan uren vertoeven in de kluis, die van aanzienlijke grootte is. De vele kunstwerken aan de muur doen hem glunderen, een blik die we verder maar weinig van hem zien. Een erg vriendelijk mens is Mr. Oldman namelijk niet. Hij is ijdel, stijf, snobby en bijgelovig. Hij kaffert zijn personeel uit, is een heetgebakerde arrogante zak met smetvrees en Geoffrey Rush speelt deze rol met verve.

Zijn tegenspeelster, Sylvia Hoeks, speelt Claire, een meisje met een hoop antiek in de aanbieding nadat haar ouders vorig jaar zijn overleden. Een villa vol zooi heeft ze geërfd, en ze weet niet wat ze er mee aan moet. Dus ze belt Mr. Oldman voor een taxatie. De omgang tussen Claire en Mr. Oldman is van vreemde aard, want Claire heeft agorafobie en weigert in de buurt van mensen te zijn. Ze heeft zich in een kamer in de villa opgesloten en communiceert met Mr. Oldman door de muur. Toch ontwikkelt zich een bijzondere band.

Meer wil je niet weten over deze geniale film. Het verhaal is zeer doordacht en origineel. Tussendoor valt er te genieten van Geoffrey Rush die wederom een weergaloze rol neer zet. Maar ook Sylvie Hoeks laat zich van haar beste kant zien. Het voormalig model spreekt bovendien haast accentloos Engels, hetgeen haar Nederlandse vrouwelijke collegae (afgezien van Famke Jansen) vooralsnog niet echt gelukt is. Yolanthe mocht in Pain and Gain dan vier zinnetjes tekst hebben, het klonk nergens naar.

The Colony

WAARDERING: 1.5 / 5

Deze dreadlockshippie zit er ook nog in.

Er is in de verre toekomst technologie ontwikkelt om met het weer te klooien. Weermanipulatie in combinatie met het opbranden van de fossiele brandstoffen heeft echter tot een nieuwe ijstijd geleid. Het grootste gedeelte van de wereldbevolking is uitgeroeid in deze postapocalyptische thriller, en slechts enkele kolonies zijn over.

In een van de kolonies leven nog enkele tientallen mensen, nadat de kolonie met 400 man was begonnen. Grootste boosdoener is de griep, maar onder leiding van Briggs (Lawrence Fishburne) heeft de kolonie altijd kunnen bestaan. De onvrede onder de inwoners groeit naarmate de griep meer slachtoffers eist. De griep is een plaag en heeft de potentie om de hele kolonie uit te roeien, maar griep is niet het enige gevaar.

Bondgenoot 'Colony 5' zendt een S.O.S. signaal uit en een 3-mans expeditie gaat op onderzoek uit. Briggs zelf, de jonge held Sam (Kevin Zegers) en een onervaren rookie starten een gevaarlijk onderzoek naar de 50 mensen die ooit in 'Colony 5' woonden. De hoeveelheid bloed voor de ingang belooft al niet veel goeds, maar het zou geen thriller zijn als de expeditie niet desondanks naar binnen ging. En drie keer raden wie er als eerste het loodje legt.

In 'Colony 5' staat de expeditie oog in oog met een horde bloeddorstige kannibalen. Het voedsel is op, dus mensenvlees is erg in trek. Op zich heb ik daar geen problemen mee. Beetje door nauwe gangetjes manoeuvreren met zaklampen in de dampende krochten van een metalen bouwwerk, op zoek naar overlevenden en op de vlucht voor kannibalen. Pas het tweede deel van de film vliegt de regisseur uit de bocht. De spanning smelt als sneeuw voor de zon en horrorelementen doen hun intrede. Dat is maar zelden een goed teken.

De film had het beter kunnen laten bij een ijzingwekkende thriller door nauwe paden in een vreemde kolonie. Het is spannend, ook al zijn de vijanden lachwekkend. Hun bijgevijlde tandjes, gebrek aan communicatie en voorliefde voor handwapens is nogal doelloos. Waarom moeten kannibalen lijken op Mad Max-achtig tuig? De film zelf tracht een verklaring te bieden, maar dat maakt de zaak er niet beter op. Iets met de ervaringen van Briggs in het leger en dat mensen soms de controle verliezen. Ja, dat zal wel, maar dit is het andere uiterste hè?

Verder heeft de film overigens weinig te bieden, afgezien van de heel aardig gemaakte sneeuwsetting en de spanning in het eerste deel. Het verhaal is slecht en de acteurs al niet veel beter. Er zijn voor liefhebbers van postapocalyptische films vrij veel betere keuzes. Om toch met een vrolijke noot af te sluiten wilde ik u deze quote niet onthouden: 'You know you're screwed when even the rabbits won't fuck.' Een waarheid als een koe.

Two Mothers

WAARDERING: 2 / 5

Wanneer twee hartsvriendinnen met elkaars zonen beginnen te scharrelen zijn de 'je moeder' grappen natuurlijk niet aan te slepen. Geen van die grappen wordt echter gemaakt. Jammer, want dat had de film nog een beetje op kunnen leuken.  

Two Mothers speelt zich af in Australië. In een bijzonder aantrekkelijke omgeving zijn hartsvriendinnen Lil (Naomi Watts) en Roz (Robin Wright) woonachtig in waanzinnige strandhuizen. Ze kennen elkaar al hun hele leven, hebben beiden een zoon en beginnen beiden met elkaars zoon een relatie. Lils man is overleden, Roz' man zit in Sydney.

Een relatie met de zoon van je beste vriendin gaat natuurlijk geheid fout. Praten over seks wordt opeens super awkward, om nog maar niet te spreken over kerstdiners en dat soort dingen. Lil en Roz pakken het geheel in eerste instantie echter luchtig aan. Niemand doet ze wat, ze gaan lekker hun gang en hun onderlinge relaties hebben er schijnbaar niet onder te lijden. Dat wordt anders wanneer Roz opeens verstandig blijkt te zijn en na twee jaar (!) de rationele beslissing neemt dat er achter beide relaties een punt gezet moet worden. Iets in het kader van het maatschappelijk belang, of zo. 'late reactie', kun je ook denken.

Zonen Ian (Xavier Samuel) en Tom (James Frecheville) leiden hun bestaan ook op uiterst zorgeloze wijze. Ze zijn surfers die een beetje werken, beetje surfen en heel veel zonnen. Dat de personages, die zich gedurende de hele film zo'n beetje op het strand bevinden, niet wat bruiner zijn, is een wonder. Ook opvallend is de hoeveelheid badkleding van de vrouwen. In elke scène dragen Watts en Wright een ander badpak of bikini.

Er zijn meer dingen die op vallen. In negatieve zin. Ten eerste de acteerprestaties van de mannen. Ze weten op geen enkel moment boven de status van 'pretty boy' uit te stijgen en al mag dat in Twilight genoeg zijn, hier wordt meer gevraagd. Ten tweede is er het script, dat met de minuut ongeloofwaardiger wordt. Mensen komen elkaar twee minuten tegen en zijn luttele scènes later getrouwd. Bovendien speelt steeds op de achtergrond mee dat het zogenaamd immoreel is wat er gebeurt. En dat is natuurlijk waar, want als beste vriendinnen met elkaars zonen aan de haal gaan verdient dat geen schoonheidsprijs, maar na twee jaar van standpunt veranderen en uit maatschappelijke overwegingen alsnog de relatie beëindigen zonder dat daar verder een reden voor is, slaat ook nergens op. Tot slot zijn alle andere personages, zoals Roz' man, de nieuwe scharrels van de jongens en een verliefde collega van Lil, totaal overbodig. Ze zijn leeg, hebben onzinnige dialogen en voegen niets toe aan het verhaal.

Wat de Franse regisseuse Anne Fontaine wilde bereiken met deze boekverfilming is onduidelijk. De overtuiging voor een meeslepend drama ontbreekt, subtiel acteerwerk ook en alleen Naomi Watts en de prachtige strandbeelden zorgen dat Two Mothers van de status 'totale ellende' behouden blijft. Waarom Naomi Watts overigens heeft ingestemd met dit script is een raadsel. Hopelijk doet haar volgende film, een biopic over Princess Diana, het stukken beter.