Waardering: 4/5
Dit kerstverhaal begint met Pietari, een Fins jochie. Een kerstverhaal als deze had ik niet eerder gehoord of gezien in films. In meerdere opzichten is dit een bijzonder originele film, maar hij is wel erg vreemd. Eerst maar even het verhaal. Pietari woont met zijn vader in een klein huisje. Hij heeft een rode gebreide trui aan en een ijshockeyhelm op z'n hoofd. Hij heeft namelijk nog wel eens de neiging om met zijn hoofd tegen het raam aan in slaap te vallen. Ook is er Wuppe, zijn knuffel. Pietari en Wuppe zijn onafscheidelijk en tussen de twee vindt menig monoloog plaats. Z'n vader is een wat norse man die een rendier-boerderij heeft. Zo af en toe is er een vlaag van genegenheid richting Pietari, maar meestal is hij nogal kortaf. Over Pietari's moeder komen we weinig te weten, behalve dat ze niet meer leeft. Pietari en zijn vader wonen aan de voet van de Korvatunturi, dat is een Finse berg. Op de top van die berg heeft een Amerikaan de opdracht gegeven om te gaan graven, want hij gelooft dat de kerstman verborgen ligt in de berg, in ingevroren staat. En de kerstman is niet de kerstman zoals wij die kennen kan ik u verzekeren... Zodra hij uitgegraven is gebeuren er allerlei rare dingen rond de Korvatunturi. De werklui zijn opeens weg, de rendieren zijn dood, er worden allerlei dingen gestolen en de stoute kinderen verdwijnen. Aan Pietari de taak om zijn vriendjes te redden, de financiële toekomst van zijn gezin veilig te stellen (d.m.v. losgeld) en uit te zoeken wat het geheim is van deze bijzondere `kerstman' en zijn creepy elfjes.
De film balanceert tussen allerlei genres en gebruikt allerlei stijlen, en dat in 1 uur en 15 minuten. Sommige stukken zou je kunnen typeren als horror, of mysterieuze thriller, maar echt spannend of eng wordt het nooit. Wel mysterieus, eigenlijk al vanaf het begin. De film is ook vaak komisch, vooral door een hele reeks droge, goed geplaatste opmerkingen. Alles is overgoten met een humoristisch, zwartgallig sausje. Wat het genre ook moge zijn, ik wilde de hele film weten hoe het af ging lopen, voornamelijk omdat de hoofdpersonen in steeds meer vreemdere situaties verzeild raken, die ze zelf overigens niet zo raar lijken te vinden. De film weet op wonderbaarlijke wijze een einde te breien aan de reeks bizarre plotwendingen en het slot is ronduit hilarisch. 
Als je nou eens iets anders wil, iets leuks en origineels, dan moet je dit zeker zien. Het verhaal is niet briljant, het acteerwerk niet fantastisch, maar de schrijver en regisseur van de film moeten zich rot hebben gelachen. Ik heb me er ook goed mee vermaakt, al is het moeilijk aan te geven wat de redenen daarvoor zijn. En ach, als je het niks vindt, het duurt nog geen 80 minuten.
