Bekentenissen uit de hoofdstad: Morning-after pill

Weinig zo relax als na een dag werken neerploffen op een bankje aan de Amstel. Twee koude biertjes gepakt uit de koelkast. Zevenentwintig graden, waarschijnlijk nu nog vierentwintig. Zo gaat dat met die graden. Blikje open. Mensen kijken. Peuk erbij. Komt er zo'n vuig doorgerookt wijf aan, om een sigaretje te bietsen. Als ze dat bij elke peuk heeft gedaan in haar leven heeft ze een vermogen bespaard. Maar ik ben ook de kwaadste niet. 'En een vuurtje graag'. Ik knik. Geef haar het vuur. Prometheus zou trots zijn. M'n moeder minder. Zonder dat we gesproken hebben, mijn lichaamstaal daargelaten, huppelt ze verder richting oosten.

Ik wilde altijd op m'n tachtigste pijp gaan roken. Vond ik wel mooi. Dat impliceerde dat ik daarvoor niet zou gaan roken. Want dat vond ik ranzig. Nu rook ik soms. Het is ook ranzig. De peuken zijn een bijkomstigheid van het bier. En de leven, zoals Sef zou zeggen. Ik ben gestopt tot ik drink en vrienden zie. M'n moeder tot ze mijn vader zag en zwanger werd. Daarna pakte ze de draad weer op. Maar mannen worden niet zwanger. Behalve Arnie in de film. Dit soort levensmijlpalen, 'samen zwanger zijn', is aan mij nog niet besteed. Aan een paar vrienden wel. Ongewild een hole in one gescoord, op een niet al te beste green, mijn goede vriend. Kan gebeuren.

Ergens in Lent kruipt een leuk neefje rond. Sven. Koddig ventje, maar ik kan niet wachten totdat ik er een fatsoenlijk gesprek mee kan voeren. Totdat ik hem kan leren schaken. Totdat ik hem Amsterdam laat zien. Totdat-ie gewoon iets doet wat ik kan waarderen. Z'n mama vindt het prachtig. Maar daar is het z'n mama voor. Ik ben wat afstandelijker, al doe ik echt m'n best. Maar ik krijg er vooralsnog geen warmere gevoelens bij dan bij een gemiddelde leuke keeshond. Dat gaat nog wel veranderen Miep, geef me even de tijd. En geniet ondertussen van dat mannetje.

De vrouwen zijn hier mooier dan in Nijmegen. Significant, alsof ze elkaar versterken en willen aftroeven. Ze zijn hip, lekker, welbespraakt. Ik probeer er een verklaring voor te vinden, iets dat het minder subjectief maakt. Maar het is zo. De Pijp, mantelpakjes, zomerjurkjes, de diversiteit van de grote stad, het draagt allemaal bij aan het mooie straatbeeld. 'Alsof je net verkering hebt', omschreef mijn goede vriend het. Alles is nog leuk. Aan de elektrische scooters en toeristen stoor je je niet. Het gras is nog het groenst aan eigen zijde.

Die culturen moet je koesteren. Knuffelen. Meenemen. Zonder ergens naar toe te gaan krijg ik mooie verhalen van over de grens te horen. Frankrijk, Estland, India. Ik voel me een beetje Pascal, van die Nederlandse kutband met dat prima nummer Liefs uit Londen. Laatst hoorde ik iets liefs uit Noorwegen, waar volgens een goede vriend de 'seksuele moraal heel vrij was'. Ze zei: 'I'm not on the pill, but you can fuck me without a condom if you pay for the morning-after pill.' Dat is een van de liefste dingen die ik in tijden heb gehoord.

Mama, maak je niet ongerust. Ik heb die 26,- in eigen zak gehouden. Ik blijf tenslotte een Nederlander.

Adios Amigos

★★★

De eerste beelden van tienerbillen en –borsten op pompende beats doet niet veel goeds vermoeden. Maar schijn bedriegt en Adios Amigos blijkt een hele aardige Nederlandse productie.

Adios Amigos is de Nederlandse remake van het Vlaamse Hasta La Vista uit 2011. Drie lichamelijk gehandicapte jongemannen willen niet als maagd sterven en plotten een reis naar Spanje, Salou. De kans op overlijden is vooral aanwezig bij Lars die lijdt aan kanker. Joost is praktisch blind en Philip is verlamd en kan alleen zijn hoofd en hand bewegen. Ze huren een verzorgende in en sneaken ertussen uit.

Plot, personages en insteek zijn vrijwel gelijk aan het origineel met hier en daar kleine wijzigingen, zoals de bestemming en de achtergrond van de verzorgende. Adios Amigos is een sympathieke film met een aardige mix tussen drama en komedie. De casting is opvallend goed, met de sullige Joost, bloedirritante Philip en snelle jongen Lars. Gedrieën vormen ze een vermakelijke set in deze Nederlandse tragikomische roadmovie.

The Daughter

★★★★

Henry sluit de houtfabriek. Dit heeft desastreuze gevolgen voor het kleine, Australische dorp, waar de fabriek de voornaamste bron van werk is. Henry, een sinister personage van Geoffrey Rush, blijft stoïcijns en geef hem eens ongelijk. Hij staat op het punt te trouwen met zijn veel jongere schoonmaakster Anna.

Henry’s zoon Christian komt na lange afwezigheid weer thuis voor de bruiloft. Hij is de aanstichter van een tsunami aan familiedrama's, omdat hij herinneringen oprakelt uit het verleden. Henry is niet voor niets gevlucht uit Australië nadat zijn moeder zelfmoord pleegde. Nu grijpt hij regelmatig naar de fles en botviert hij zijn frustraties op oude vrienden en kennissen. Regisseur Simon Stone laat het publiek lang gissen naar het verleden. Kundig ontvouwt hij het plot, afkomstig uit het boek The Wild Duck van Henrik Ibsen. 

The Daughter heeft een zuigende werking op de kijker. De onderhuidse gevoelens zijn prachtig zichtbaar in het geweldige acteerwerk van de gehele cast. Sporadisch vinden er emotionele erupties plaats. Vaker is het spel ingetogen. Een meeslepende soundtrack - een mix van klassiek en melancholische klanken - zet het narratief kracht bij. Met grauwe, fletse, onderbelichte beelden verfilmt Stone de ene na de andere realistische scène. De sfeer doet denken aan August: Osage County, maar de psychologische strijd vindt veel meer onder het oppervlak plaats.

Restaurant Recensie: Thai Food Café

★★★

Twee Nederlandse jongemannen runnen het Thai Food Café op de van Woustraat 74 in Amsterdam. Het concept: simpel Thais eten met Michael Jackson als achtergrondmuziek.

Om eerlijk te zijn ontgaat mij het concept van deze tent een beetje. Het voedselcafé heeft getracht het eetcafé naar een hoger plan te trekken, zonder de look van oud-bruin over te nemen. Het resultaat is een vrij gestileerde, gezellige tent met een bar als afhaalpunt. Maar met Thais heeft het weinig tot niets te maken, afgezien van het feit dat je er soort van Thais kunt eten en drinken. Soort van, maar dat komt zo. Op de achtergrond klinken nummers als Lady Marmelade en Beat It. De bediening zit te kutten met de Sonos-Spotify connectie. Landelijke storing KPN. 

Ik vraag de Hollander om advies betreffende de curries. Hij raadt met dik Amsterdams accent de groene aan. Dus die neem ik, met toegevoegde kip, en een colaatje. Schade: 13,-. De groene curry, Kio Wan, heeft een hoop knapperige peultjes, smaakvolle Thaise basilicum, frisse limoenbladeren en het bakje wordt geserveerd met een bol witte plakrijst ernaast. Alleen de erwt aubergine, een aubergine ter grootte van een erwt, is taai en smakeloos. Da's altijd een gevaar met aubergine, ook in miniformaat.

De curry is prima op smaak, maar niet meer dan dat. Ik denk ook niet dat er een Thaise kok in de keuken staat. Wil je een lekkere, Thaise curry eten dan kan je beter naar de échte Thai gaan. Wel is het Thai Food Café een stuk gezelliger dan een gemiddeld Thais restaurant en die ervaring is ook wat waard. 

Kubo and the Two Strings

★★★★

Kubo and the Two Strings raakt de juiste snaar. Deze 3D stop-motion animatie is sprankelend, grimmig en bijzonder origineel.

In het oude Japan leeft Kubo (Art Parkinson) met zijn moeder (Charlize Theron) in een grot op een klif. De moeder takelt af. Soms weet ze niet meer wie Kubo is. Af en toe vraagt ze wat er met Kubo's oog is gebeurd. 'Die is gestolen door grootvader', vertelt Kubo dan, wijzend naar het zwarte ooglapje. Hij maakt nog wat rijst, geeft zijn moeder te eten en stopt haar in. Morgen gaat het misschien beter.

Overdag vertelt Kubo verhalen, beneden in het dorp. Hij neemt zijn magische shamisen (een Japanse gitaar) mee en speelt. Zijn origami kunstwerken krijgen de geest en dartelen rond terwijl de menigte toekijkt. Kubo vertelt de heroïsche verhalen van Hanzo die stierf om hem en zijn moeder te beschermen. Dan luiden de klokken - de nacht zet in. En 's nachts is het niet veilig voor Kubo, omdat dan zijn tantes en grootvader achter hem aankomen voor zijn resterende oog. Om het kwaad voor eens en altijd te beslechten moet Kubo een queeste ondernemen om de wapenuitrusting van Hanzo te vinden, waarna hij de strijd aan kan gaan met zijn familie.

Kubo and the Two Strings is een stop-motion animatiefilm van Laika Entertainment. Deze animatiestudio die zich tegenwoordig helemaal heeft toegelegd op stop-motion, is ook verantwoordelijk voor Coraline, ParaNorman en The Boxtrolls, films die stuk voor stuk Oscarnominaties voor beste animatiefilm ontvingen. Laika Entertainment levert altijd kwaliteit en originele films af en Kubo and the Two Strings is geen uitzondering. Die Oscarnominatie komt er dit jaar ook wel, maar de film zal The Red Turtle voor zich moeten dulden.

Het mooiste aan Kubo and the Two Strings zijn de verfrissende ideeën die tot uiting komen in plot, animatie en voice-acting. Het plot is grimmig en speels tegelijk en zal een groot publiek aanspreken, de animatie kleurrijk en sprankelend en de voice-acting overwegend serieus, met hier en daar komische uitspattingen van Matthew McConaughy als Hanzo.