07-06-2013

A Good Day To Die Hard

WAARDERING: 1 / 5

De originaliteit in het vierde deel van de Die Hard reeks was al wel verdwenen. De titel was simpelweg genaamd Die Hard 4.0, al is de titel van de nieuwe Die Hard film wellicht nog tergender. A Good Day To Die Hard? Dat soort dagen bestaan ja? A Good Day To Kick Ass had gekund, misschien, al klinkt dat als een uitspraak van Duke Nukem. Maar de titel is nog het minst erge van de film, kan ik u verzekeren.


Het gaat eigenlijk al fout op het moment dat John McClane, mijn actieheld van vroeger, aankomt in Moskou. Hij heeft vernomen dat zijn zoon gevangen is genomen en zoals gebruikelijk triggert het feit dat zijn familie potentieel iets overkomt iets in John waardoor hij zonder enige voorbereiding afreist naar Rusland. De reden dat zijn zoon, Jack (Jai Courtney), is opgepakt is een executie in een bomvolle discotheek. Zoiets stoms zou zelfs John nog niet doen. Bovendien ben ik er vrij zeker van dat je ter plekke wordt neergeschoten door de beveiliging in Moskou.

Jack heeft overigens wel een plan. Jack is namelijk CIA-agent en de CIA gaat Jack redden uit zijn penibele situatie. Normaal gesproken ontkent de CIA elke betrokkenheid wanneer een van hun agenten wordt gearresteerd, maar voor Jack hebben ze een uitzondering gemaakt. Jack heeft namelijk een plan. Hij anticipeert, zonder overigens enige aanwijzing, dat mensen het op hem gemunt hebben. Die mensen, Russen die half Engels, half Russisch praten, want dat is handig, blazen het gerechtsgebouw op. Door de explosie weten Jack en zijn medegevangene te ontkomen en warempel, ze lopen zo John tegen het lijf.

De relatie tussen vader en zoon is niet goed. Niet zo gek ook, want John hebben we zijn halve leven zien schieten op slechteriken, dus veel is hij niet thuis geweest. Is het trouwens ook niet raar dat John in Die Harder wel constant aan zijn vrouw dacht, maar nooit aan zijn zoon? Daar is het, uiteraard in retrospect, naar mijn mening fout gegaan. Jack is verwaarloosd door John, want John had betere dingen te doen. IJspegels in oogkassen rammen, bijvoorbeeld.

Maar ze leggen het bij. We hebben wel te maken met een Hollywoodfilm. Al snel is er sprake van een onoverwinnelijk duo, dat het opneemt tegen gevechtshelikopters, Russen met hele grote geweren, Russen met een bazooka en gewoon Russen. En net wanneer je denkt dat het dieptepunt wel bereikt is, blijkt Jacks missie van wereldbelang te zijn: een evil Rus heeft al sinds 1986 in Chernobyl uranium verrijkt en dat opgeslagen. De laatste paar scènes spelen zich dan ook af in de verwoeste kerncentrale, waar ook tegenwoordig nog een hoop straling hangt. Als je daar de gewassen aanraakt, groeit er spontaan een nieuwe vinger aan. Bij wijze van spreken dan. Gelukkig deert het Jack en John niet, ze lopen gewoon in T-shirt door de kerncentrale.

De makers van deze 'film' hebben gedacht dat slechts de naam van de serie plus Bruce Willis - toch altijd nog een held - genoeg was. Dat is het niet. Tot zes keer toe zegt John McClane: 'I'm on a holiday.' Dat is niet alleen niet grappig, het is ook nog eens niet waar. Maarja, 'I'm on a rescue mission' klinkt niet cool, zal iemand gedacht hebben. Dat is waarschijnlijk dezelfde persoon geweest die de tenenkrommende dialogen heeft geschreven. Ik kan gewoon een beetje droevig worden van de stukken waar vader en zoon dichter tot elkaar komen. Echt zo tergend, zo voorspelbaar, zo ontzettend ongeïnspireerd.

Dit is zonder twijfel een van de slechtste films van dit jaar.

02-06-2013

Life Of Pi

WAARDERING: 4.5 / 5

Onder het mom van 'beter ooit dan nooit' heb ik dan toch Life Of Pi gekeken. Een film waar ik alleen maar goede verhalen over had gehoord, maar waar ik desondanks niet in geïnteresseerd was. Een jongetje op een boot, met een tijger, en een zebra. Ik weet het niet hoor, en dan ook nog van die Bollywood-stukken erin zeker? Ik verwachtte zo'n audiencepleaser, een cheesy film. Ik had het fout.

Life Of Pi is vrij briljant. Dat begint bij het verhaal, dat op papier nogal vergezocht lijkt. (Laten we Krishna op onze blote knietjes danken dat er niet bij stond: 'based on true events'.) Het verhaal wordt vakkundig uit de doeken gedaan door een sterk personage. Binnen mum van tijd krijgt het personage - Pi - lading, mede door de prachtig geschreven dialogen die helpen de kleine Pi te definiëren. Zijn relatie met zijn ouders, zijn zoektocht naar God(en) en zijn fascinatie met de dierentuin zijn allemaal significante factoren die bijdragen aan de slimme jongen die Pi uiteindelijk geworden is.

Naadloos schakelt de film meerdere malen tussen de oude Pi en de Pi die het avontuur beleeft. En beide Pi's zijn heel erg likable. De oudere versie, misschien een jaar of 40, is vooral verstandig, gooit er wat Indische wijsheden uit en weet de schrijver van het titulaire boek te intrigeren met zijn verhaal. (Het format van de film is een interview met flashbacks, in wezen.) Zelfs de verhalen die eigenlijk niets aan het plot toevoegen, zoals het verhaal over hoe Pi aan zijn naam komt, zijn sterk en doen je glimlachen. De jonge Pi moet overleven, bedenkt manieren om met de tijger overweg te kunnen en leert allerlei technieken op de reddingsboot. Ook de Pi op de boot doet er niet lang over om de harten van de kijker te veroveren.

Naast het verhaal zijn er de prachtige beelden. India wordt kleurrijk verfilmd, met veel contrast en intense kleuren. Wanneer het minder gaat met Pi verandert het kleurenpalet in grijzere tinten. Met name op zee worden de beelden echter pas echt indrukwekkend. Walvissen, een reuzenoctopus in gevecht met een potvis, vliegende vissen, lichtgevende algen en de tijger, genaamd Richard Parker, zijn magnifiek vormgegeven. Ik heb me de halve film afgevraagd of die tijger nou echt was of niet, maar het blijkt dus CGI te zijn. Computer-Generated Imagery. Nep dus. Dat je het even weet.

Life Of Pi mag dan niet de meest realistische survivalfilm zijn en Pi weet misschien nooit zo te overtuigen als bijvoorbeeld Tom Hanks (met Wilson, de volleybal) in Cast Away, het is wel een machtig en magisch verhaal. De purist onder ons, en misschien de bioloog ook, en ach, ook de weldenkende medemens, zal waarschijnlijk niet geloven dat de tijger Pi nooit te pakken krijgt. De tijger is wel de voornaamste bron van bedreiging, samen met honger en uitdroging, maar je moet wel een hele erge zuurpruim zijn als je niet te doen hebt met Pi, eenzaam dobberend op zee met een Bengaalse tijger aan zijn zijde.

Dus heb je Life Of Pi nog altijd niet gezien vanwege de angst op een cheesy Bollywoodproductie en ben je geen zuurpruim? Kijk deze dan nog even. Daar krijg je echt geen spijt van.