The Legend of Tarzan

★★★

Ik moest even zoeken naar het verhaal achter Tarzan. Mijn gebrekkige kennis betreffende novellen uit het begin van de twintigste eeuw speelt mij soms parten. Tarzan is de creatie van Edgar Rice Burroughs, een schrijver die vooral avonturen neerpende, variërend van westerns tot een hele lading science fiction.

Tarzan (Alexander Skarsgard) heet eigenlijk John Clayton, een man van adel. Een fictieve gorillasoort, de Mangani, neemt John op in hun groep, nadat hun leider Johns vader vermoordt. John leeft jaren in het wild, neemt de naam Tarzan aan, vindt Jane (Margot Robbie), verhuist naar Engeland en dit is het moment dat de film begint. Dan komt George Washington Johnson (Samuel L. Jackson) op Johns pad en haalt hem over om naar Congo af te reizen, terug naar de plek waar hij jarenlang heeft gewoond. De reden: Leon Rom (Christoph Waltz) maakt de inheemse bevolking tot slaaf voor de Belgische koning Leopold II.

Je kan zo je vraagtekens zetten bij het verhaal dat een avonturenserie combineert met het schrikbewind van de Belgische koning Leopold II, die eind negentiende eeuw decennialang de Congolese bevolking terroriseerde voor winstbejag. Hij werd steenrijk van ivoor, rubber en diamanten en bouwde er onder andere het Centraal Station van Antwerpen mee. Met de opbrengsten, niet met rubber natuurlijk. Historisch gezien leidde zijn schrikbewind tot een publiek schandaal, waarna Leopold genoodzaakt was zijn kolonie op te geven. In de film maakt Tarzan korte metten met het regime.

The Legend of Tarzan is simplistisch, maar vermakelijk. Regelmatig doen zich situaties voor die de wetten van de logica tarten, maar de film maakt dat ruimschoots goed met leuke personages, het casten van Margot Robbie, prima uitgevoerde 3D, mooi geanimeerde dieren, het casten van Margot Robbie, spectaculaire actiescènes, een hoop humor afkomstig van Samuel L. Jackson en het casten van Margot Robbie.

Er zijn niet veel vrouwen zo mooi als Margot Robbie, die bekendheid verwierf als tegenspeelster van Leo in The Wolf of Wall Street en bijvoorbeeld ook vanuit een een bubbelbad uitlegde hoe derivaten werken in The Big Short. Een veelzijdige actrice dus, deze Australische schone die later dit jaar te zien zal zijn in Suicide Squad. Puntje erbij voor het casten van Margot Robbie.

Regisseur David Yates maakte de laatste vier Harry Potter films en leidt Tarzan in redelijk goede lianen. Spetterend is het zelden, de climax is ronduit ridicuul, maar dit soort films moet je niet te moeilijk over doen vind ik. Burroughs werd geïnspireerd door dat andere junglekind, Mowgli. The Jungle Book is ook nog steeds te bewonderen in de bios en is een veel, veel betere film. Maar mocht je die al kennen en nog wel wat 3D jungle actie waarderen, dan kan je je hier geen buil aan vallen.

Term Life

★

Vince Vaughn in een film, dat moet je eigenlijk al niet willen. Maar Vince Vaughn als crimineel die alles op alles zet om z'n dochter te beschermen? Het is zo slecht dat je wellicht voor het eerst om hem kunt lachen.

Term Life refereert naar een term life insurance, een levensverzekering die je voor een bepaalde tijd kunt afsluiten. Dit is een van de vreemdste verzekeringen waar ik ooit van heb gehoord. Geen idee of dit in Nederland kan, maar in Amerika kan je dus blijkbaar een levensverzekering voor een jaar afsluiten. Voor als je nét effe wat minder lekker in je vel zit. Of toch maar overweegt te gaan werken voor een Mexicaans drugskartel. Iedereen die zo'n verzekering afsluit zou je toch moeten onderwerpen aan een serieuze vragenlijst, met name van psychologische aard.

'Waarom denkt u de doorlooptijd van deze verzekering niet te overleven?'

Enfin, gebeurt natuurlijk niet in de film.

Wat wel gebeurt is dat Nick Barrow (Vince Vaughn) zo'n verzekering afsluit om zo te zorgen voor z'n dochtertje Cate (Hailee Steinfeld) mocht hij het niet overleven. En waarom zou Nick de film niet overleven beste kijkbuiskinderen? Nou, omdat er allemaal criminelen achter hem aan zitten. Reden daarvoor is weer dat Nick zelf ook een crimineel is, gedetailleerde overvalplannen verkoopt en een van zijn verkochte plannen loopt volledig in de soep. Het gevolg: enge mannen zinnen op wraak en gaan achter Cate aan.

De hele film staat in het teken van de vader-dochter relatie, die natuurlijk aanvankelijk slecht is, maar langzaamaan verbetert. Dit concept wordt zover doorgevoerd dat Nick blijkbaar in het verleden zich volledig heeft afgesloten van Cate en haar moeder, zodat deze twee een zorgeloos bestaan kunnen leiden. Wel maakte hij netjes de alimentatie over. Zwart, waarschijnlijk, maar dat terzijde.

De drijfveer van alles wat er in deze film gebeurt is dus een overprotective vader die zijn tienerdochters bestaan veilig wil stellen. De vraag waarom hij dan niet gewoon ervoor zorgt dat hij eerlijk z'n centen verdient komt ter sprake, maar wordt beantwoord door de uitspraak dat dit nu eenmaal het enige is dat hij kan. Ja, zo'n film hebben we mee te maken dus.

Term Life is schrijnend slecht. Vaughn als acteur is al weinig overtuigend, maar als crimineel kan hij echt niet door de beugel. Ook de chemie met Hailee Steinfeld, zelf twintig maar een puberdochter van zestien spelend, is simpelweg afwezig. Dit is een van de meest waardeloze films van het jaar. Voordat de kijkers de bioscoopzaal binnenlopen zou een term life verzekering moeten worden afgesloten voor 2 uur, want Term Life is dodelijk saai.

Vakantie

Het is vakantietijd. Op zich wel lekker. Dat betekent dat mensen ontploffen in Bagdad, dansen op Werchter of lekker in de zon zitten, zoals ik. Omdat ik sinds oktober maar een paar dagen vrij heb genomen (ik zag de noodzaak niet zo, nog steeds niet eigenlijk) bevind ik me nu in de situatie dat ik dit jaar nog 32,5 vrije dagen heb.

Dus, wat te doen?

Op vakantie gaan, was het advies van collega's. Deden zij ook. Collega #1 ging naar een all-inclusive in Turkije. Kan je nu voor een prikkie naartoe. Collega #2 maakte een tripje naar Letland en ging onder andere met een hondenslee door het landschap. De baas deed een weekendje Dubai. Ik stond op Down The Rabbit Hole in de modder een week geleden, maar dat was het wel. 

Niet omdat ik druk ben hoor. Dit is geen klaaglied. De term 'druk' ben ik een beetje moe. Zegt meer over jezelf dan over je werkzaamheden, zeker als het je standaardantwoord gaat worden op de nietszeggende vraag 'hoe gaat het?'. Ja, goed, beetje druk. Hou toch op, man. Wees blij dat je werk hebt. Ben dus niet druk, wel gewoon lekker aan het werk, zit 's avonds in de kroeg of de bioscoop, of ik bezoek een museum in het weekend met mijn nieuw verkregen museumjaarkaart. Mooi verjaardagscadeau is dat toch. Maar ik zal iets moeten doen met die vrije dagen. Denk niet dat Calco ze gaat uitbetalen.

Ik heb me nooit zo geïnteresseerd voor vakantie. Enerzijds omdat ik het niet kon betalen, anderzijds omdat ik me altijd wel prima vermaak. De situatie is nu ietwat anders, want ik kan het wel betalen. Sterker nog, ik kan een maand op vakantie gaan en krijg dan nog steeds salaris gestort. Mooi systeem is het toch. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om op vakantie te gaan. Ik vermaak me prima in Amsterdam, voel me nog altijd toerist in eigen stad. Het enige dat ik ga doen is snowboarden, maar dat is pas ergens in februari of maart volgend jaar.

Laatste keer dat ik een vakantie boekte was toen ik nog een relatie had met Kirsten. Rond 1984. Misschien boekte zij. Dat is waarschijnlijker. De bestemming was Kreta, Chersonissos, buiten het hoogseizoen, al stonden de proppers er alsnog en waren de foute tenten niet aan te slepen. Op zich vermaakten we ons prima, daar niet van, maar ik ga daar nooit meer naar toe. Niet bepaald een inspirerende locatie.

Ik moet wat. Voel me ergens verplicht om op vakantie te gaan. En doe ik het niet, dan kan ik een telefoontje van mijn werk verwachten met de vraag wat ik in hemelsnaam met die vrije dagen ga doen. Toch maar 'last minute' ingetikt op Google. Ik had net zo goed 'hel op aarde' kunnen intikken, bleek al snel. Ja, een hoop reizen naar Turkije. Dat land gaat langzaam ten onder natuurlijk, maar ook zonder bommen heb ik geen interesse in die cultuur. Andere hot destinations waren Kreta, Portugal en Spanje. Het is een eenheidsworst, met slechts de prijzen die lijken te verschillen: alleen maar appartementen, zwembaden, zeeën en een hoop vreten. Wat mensen bezielt om in zo'n resort te gaan zitten, ik snap er niks van.

Toppunt is een vakantie in Tanzania, Zanzibar. Nederlanders worden gelokt met de volgende tekst: En als je ’s avonds met de Nederlandse buurman in de gezellige Indian Ocean Jetti Bar kletst, weet je hoe ontspannen voelt.

Nee, dan weet je hoe het vagevuur voelt. 

Tevens is er een show van Masai-krijgers te zien in Paradise Beach Resort Zanzibar. Mooi, vragen we het stamhoofd meteen of 'ie even een speer door de Nederlandse eigenaar Kees wil jassen.