Coriolanus

Genre: Drama (123 min.)
Met: Ralph Fiennes, Gerard Butler & Brian Cox
Regie: Ralph Fiennes
Waardering: 4 / 5

Coriolanus is een stuk van Shakespeare. Dat is belangrijk om te weten, want het bepaalt de volledige film en zal de reden zijn dat sommige mensen dit heel plezant vinden en anderen er helemaal niks mee kunnen. Ik behoor tot de eerste categorie. Coriolanus is een uitstekende vertaling van een toneelstuk naar film en alle aspecten die men in een degelijk toneelstuk zou verwachten zijn aanwezig, behalve een romance. Ik vind dat niet zo erg, aangezien in 80% van alle films de romances zo geforceerd en voorspelbaar zijn dat ze wat mij betreft toch maar weinig toevoegen.

Coriolanus is een moderne vertaling van een eeuwenoud stuk. De film speelt zich af in een grauwe stad die zichzelf Rome noemt, maar dat niet is. Rome wordt geteisterd door hongerige burgers, op macht beluste politici, een opkomende burgeroorlog als resultaat van de eerste twee categorieën en een daadwerkelijke oorlog met een andere stad, Antium. Caius Martius (Fiennes) staat aan het hoofd van het Romeinse leger en neemt het in een hevige strijd op tegen Tullus Aufidius (Butler). In deze veldslag strijden de twee legers tegen elkaar en vallen er veel doden aan elke kant, totdat de twee leiders elkaar treffen en het besluiten met een messengevecht af te handelen. Martius komt als winnaar uit de bus en wordt in Rome onthaald als oorlogsheld. Aufidius verliest, maar overleeft het, en trekt zich terug naar Antium.

In Rome raakt Martius echter verwikkeld in een politiek web gesponnen door machtsbeluste politici. Martius krijgt een nieuwe bijnaam, Coriolanus, na zijn recente overwinning, maar van hem wordt ook verwacht dat hij een politiek ambt gaat bekleden. Onder druk van zijn moeder, verschrikkelijk goed gespeeld door Vanessa Redgrave, en van een bevriende politicus Menenius (Cox) probeert Martius zich staande te houden in het politieke wespennest, maar al snel blijkt dat dit niet gaat lukken. 

Martius is een soldaat, hij vecht met eer en is bereid om te sterven voor Rome. Zijn plek is in de frontlinie waar hij de moraal van zijn mannen hoog weet te houden, niet in de Senaat. Hij is een eersteklas soldaat en de beste die Rome heeft, maar hij heeft ook zijn zwaktes. Martius is behoorlijk arrogant en veel te trots. Net als veel soldaten is hij ook niet bepaald subtiel en een heel aantal publieke uitspraken die er voornamelijk op neerkomen dat de burgers niet moeten zeuren omdat Martius het vuile werk voor hen opknapt en zo Rome veilig houdt, vallen in het verkeerde keelgat bij de burgers. Ook omdat er in het goede keelgat zo weinig valt. Zijn achtergrond stelt hem niet in staat om compromissen te sluiten, iets dat zijn potentiële politieke carrière niet ten goede komt. Martius verliest zowel binnen de Senaat als bij het volk steeds meer steun en raakt steeds meer gefrustreerd. Tegelijkertijd groeit de haat van Aufidius en is hij uit op wraak.

Coriolanus is een goede film, ten eerste omdat je het idee hebt dat je naar een toneelstuk aan het kijken bent. Dat komt door de uitgebreide aandacht voor de mono- en dialogen en door de focus op de onderlinge relaties. De film heeft maar weinig beelden nodig om de intense haat tussen Martius en Aufidius weer te geven. Een paar mooie zinnen zijn genoeg. Ten tweede is er fantastisch acteerwerk. Zelfs de ondersteunende, voornamelijk Britse cast speelt ontzettend sterk, met naast de al genoemde personen mensen als Jessica Chastain (Tree of Life) en James Nesbitt (Cold Feet). Ralph Fiennes (misschien wel het bekendste als Voldemort) steekt er echter toch nog een stukje bovenuit en dat is indrukwekkend. Zijn faciale expressie, de manier van praten en zijn goed uitgebeelde gekrenkte trots zijn fantastisch om te zien. Er is, net als in het theater, wel wat sprake van `overacting', maar het komt de film alleen maar ten goede. Tenslotte is de film niet erg voorspelbaar en heeft het allerlei leuke plotwendingen, zonder dat het geheel slecht te volgen is of ongeloofwaardig wordt. Of je moet het stuk kennen natuurlijk, maar tenzij je Engels studeert zal dat waarschijnlijk niet het geval zijn.

Dus kan je oud-Engels goed pruimen, hou je wel van toneelstukken en Shakespeare of wil je weer eens wat anders zien dan je standaard Hollywood-productie dan is Coriolanus zeker een aanrader. Hou je meer van romkoms, gewoon Engels en geforceerde romances dan kan je dit beter overslaan.

Rampart

Genre: Drama / Misdaad (108 min.)
Met: Woody Harrelson
Regie: Oren Moverman
Waardering: 3 / 5

De LAPD had een speciale divisie eind jaren '90, 'Operation Rampart', met als doel het opsporen van bendes. In werkelijkheid maakten veel officieren van die divisie zich schuldig aan allerlei misdaden, variërend van het vervalsen van bewijs tot moord. Niet per se in die volgorde. Rampart is een grauwe misdaadfilm over een corrupte agent die losjes is gebaseerd op het 'Rampart Scandal'. Ik zeg losjes gebaseerd, want de film slaagt er helaas niet in het schandaal, waar tot op de dag van vandaag allerlei onduidelijkheden over bestaan, op coherente wijze te brengen waardoor de film slechts een schets is van een corrupte agent. Jammer, want met een beter, doordachter script en wat minder loze personages had het zoveel meer kunnen zijn.

De reden dat de film toch nog een voldoende krijgt ligt voornamelijk aan de vertolking van de corrupte agent, genaamd Dave Brown. Dave wordt erg sterk gespeeld door Woody Harrelson, die van Dave een kettingrokende, corrupte, onethische, brute, gewelddadige en racistische womanizer maakt die ondanks het rijtje bijvoeglijke naamwoorden, en daarmee eigenschappen, volledig geloofwaardig is. Dave is onderdeel van Operation Rampart, hetgeen vooral door het naambordje wordt verduidelijkt wanneer hij zijn kantoor in loopt, aangezien hij maar zelden te maken heeft met instructies, bevelen of autoriteit. Hij is ook niet het type daarvoor. Autoriteit is aan Dave niet besteed.

Hij krijgt echter met het al lopende schandaal te maken wanneer hij aangereden wordt door een Mexicaan en deze vervolgens bijna dood slaat op klaarlichte dag. Het voorval wordt gefilmd, breed uitgemeten in de media en Dave wordt op het matje geroepen. Zijn bazen, het zijn er meerdere al is het onduidelijk wie nu wie is en wie welke functie heeft, zijn niet blij met de media-aandacht en willen Dave schorsen of zelfs ontslaan. Waarom ze het niet doen, een vraag met een constant terugkerend karakter, is wederom onduidelijk, al zou het iets te maken kunnen hebben met Dave's eloquente, van dossierkennis getuigende bedreigingen. Met mooie zinnen dient hij zijn superieuren van repliek, bestaande uit redeneringen met ethische en psychologische argumenten die doen vermoeden dat we hier wel degelijk met een intelligente man te maken hebben. De scènes in het kantoor waar hij de rust zelve is en zeer beheerst antwoord geeft op de vragen staat in schril contrast met de manier waarop hij met verdachten omgaat. Af en toe slaan de stoppen door. Maar wat is er fout gegaan?

Vietnam misschien, het is iets dat terugkomt. Maar hij lijkt me te jong, ook in de jaren '90, om daar te zijn geweest. Of zijn werk, of zijn aangeleerde intense haat tegenover buitenlanders al claimt Dave dat hij alle mensen evenveel haat. Vragen over Dave's motieven en handelingen worden niet beantwoord en tot op zekere hoogte is dat geen probleem, maar de film blijkt uiteindelijk niet meer te zijn dan een zeer overtuigende, sinistere agent zonder verdere enige omlijsting. Hij versiert vrouwen, zuipt en rookt zich helemaal kapot, verwaarloost zijn familie, maakt zijn collega's uit voor rotte vis en stort zichzelf langzaam in een bureaucratische diepte van interne onderzoeken waaruit hij waarschijnlijk niet meer zal ontsnappen. 

De grauwe sfeer van de film wordt vooral bepaald door Dave, maar verder wordt Rampart helaas geteisterd door plotgaten en wat teveel losse eindjes . Een open einde kan ik prima hebben, maar dit gaat wel erg ver. De film introduceert allerlei personages die niet van wezenlijk belang zijn en werkt een aantal personages matigjes uit die wel van wezenlijk belang zijn. Dave ontmoet allerlei mensen, sommigen zien we slechts één scène, die behoorlijk irrelevant lijken te zijn voor het verloop van de film. Deze tijd had beter besteed kunnen worden aan wat meer achtergrondinformatie, character-building of uitwerking van het plot.

Rampart heeft een goede cast met verder Ben Foster als gehandicapte informant, Sigourney Weaver en Steve Buscemi als rivaliserende bazen en Ice Cube als agent. Allemaal acteurs die prima in staat zijn een belangrijke rol te dragen en een verhaal overtuigend te brengen, maar ze krijgen hiervoor niet de kans, omdat het script ontbreekt of slecht is uitgewerkt. Aan het einde van de film zit je dan ook met een dubbel gevoel en moet je concluderen dat de regisseur het trucje van zijn vorige film, The Messenger, tevens met Harrelson en Foster, heeft geprobeerd te herhalen, maar dat deze keer de emoties minder pakkend zijn en de film als geheel niet overkomt.