The Wolverine

WAARDERING: 3 / 5 Sterren

Van alle X-Men spreekt Wolverine toch het meest tot de verbeelding. Vlijmscherp in uitvoering, gortdroog in humor en dialoog. Alleen Tony Stark is eigenlijk toffer. Wolverine kreeg al eerder een eigen film in 2009 (X-Men Origins: Wolverine) en nu weer. 

De film opent met de atoombom op Nagasaki. Logan redt het leven van Yashida en jaren later, als Logan op zijn vertrouwde ijskoude plekken zit en zichzelf weer eens afgezonderd heeft, spoort Yashida hem op. Zijn trouwe adoptiekind Yukio, gelijkend op een Japanse alien, weet hem te vinden in het koude noorden van Amerika. Yashida is stervende en wil Logan voor de laatste keer zien. Wat een weerzien tussen oude vrienden had moeten worden, ontaardt in een familiedrama waarbij Logan niet de enige mutant is.

Naast de familie Yashida is ook mutant Viper (Svetlana Khodchenkova, bekend van Tinker Tailor Soldier Spy en een goede kandidaat voor een artiestennaam) van de partij. Een soort vrouwelijke versie van Toad, geïnspireerd op een gifslang (gespleten tong incluis) en met vergif als handelsmerk. Ze kan iemands huid letterlijk van zijn of haar schedel blazen en gek genoeg heeft ze ook het antigif altijd bij de hand om de gemutileerde huid weer te restaureren. Ze is verder immuun voor gif en mannen - niet dat Logan nou zo'n charmeur is.- en hult zich graag in strakke lederen groene pakjes.

The Wolverine zit vol met plottwist en intriges. Sommige zie je mijlenver aankomen (Logans nieuwe liefdesrelatie), anderen weten wel te verrassen. Wolverine zelf behoeft geen introductie, dus regisseur James Mangold grijpt meteen de mogelijkheid aan om de kijker in het diepe te gooien, waarna langzaam de verhoudingen tussen de vele familieleden duidelijk worden.

The Wolverine is goed genoeg om te blijven vermaken gedurende de speeltijd van ruim twee uur. De vleugjes Japanse mythologie en lokale samoerai voegen wel wat toe aan de film en slechts enkele personages voelen overbodig aan. Vaak geldt dat bij superheldenfilms voor de gehele ondersteunende cast, maar in dit geval weten personages als Yukio, Yashida en Viper wel te boeien, ondanks het feit dat de motieven van Viper totaal onderbelicht blijven. Ook Famke Janssen is aanwezig als geestesverschijning, tutor en geweten en vertelt gedrapeerd in een nachtjapon dat ze in het dodenrijk verlangt naar Logan. Die is echter nog niet klaar om de Nederlandse schone te vergezellen.

Ook prettig is het om te zien dat er geïnvesteerd is in de ontwikkeling van het verhaal, dat over het algemeen prima is. Het lijkt wel wat op dat van Prometheus, gek genoeg, waarbij ook een geniale wetenschapper op zoek is naar het eeuwige leven. Er wordt nog steeds veel in gevochten, uiteraard, maar dit is niet het soort film waar alles draait om actie en special effects. Sterker nog, grote explosies en bloedbaden blijven uit. The Wolverine is meer dan zijn voorganger een persoonlijke zoektocht van de adamantium held, eentje die zo goed is bevallen dat de derde film al gepland staat.

Hugh Laurie Live on the Queen Mary

WAARDERING: 3.5 / 5

Hugh Laurie geniet vooral bekendheid door zijn rol als House. Wat veel mensen echter niet weten is dat Hugh Laurie ook een groot muziekliefhebber is en samen met zijn Bottomcopper Band muziek maakt. Een van zijn concerten is geregistreerd en is ideaal kijkvoer voor de brakke zaterdagmiddag. Want zo'n dag is het.

Laurie opent met een mooie anekdote over de Queen Mary. Wat toen de grootste boot ooit ging worden moest een toepasselijke naam krijgen, dus de bouwer dacht aan Queen Victoria. Hij ging naar koning George V, haar kleinzoon, en vertelde dat ze de grootste en machtigste boot ooit gingen bouwen en daarom een toepasselijke naam zochten van een groot monarch. George's reactie was: 'Daar zal mijn vrouw blij me zijn.'

Naast enkele prima anekdotes draait het optreden natuurlijk voornamelijk om de muziek. De wisselt tussen straightforward blues en heerlijk deinende muziek tot covers van o.a. Pete Johnson en Professor Longhair waar Laurie een persoonlijk verhaal bij vertelt. Zo werd Professor Longhair bekend na zijn optreden in de Queen Mary in California, waardoor Laurie zeer vereerd is met de mogelijkheid daar tevens op te kunnen treden.

Het plezier straalt er dan ook vanaf. De bonte verzameling muzikanten bespelen bijna allen meerdere instrumenten en zorgen voor een sfeervol optreden. Het podium is huiselijk aangekleed, met een tapijt en schemerlampen en afgezien van een setlist is het optreden een hele spontane bedoening. Het is bijzonder vermakelijk, maar het gaat soms ook ten koste van het muzikale niveau. In de nummers sluipen wel een paar foutjes hier en daar, solo's worden soms abrupt afgekapt en bij een nummer staat Laurie ongegeneerd uit de maat te klappen. Het is echter zo'n optreden dat dit gewoon kan.

Kick-Ass 2

WAARDERING: 2 / 5

Zo leuk en verrassend als het origineel, zo rechtlijnig is haar vervolg. Extreme gewelduitingen en humor wisselen elkaar in hoog tempo af. Zelfs Kick-Ass en Hit-Girl zijn niet meer de oude.

Kick-Ass was een van de beste films uit 2010. Zeker een van de origineelste. Sommigen vielen over het sporadische extreme geweld, maar de menselijke superhelden zonder kapsones spraken menigeen tot de verbeelding. Kick-Ass (Aaron Taylor Johnson) zelf, in groen tenue met gele schoonmaakhandschoenen, was een inspiratiebron om ook als normale burger ten strijde te trekken tegen criminelen.

In Kick-Ass 2 hebben velen dat advies opgevolgd. Een groepje bizarre typetjes onder leiding van Colonel Stars and Stripes (Jim Carrey) treedt hard op tegen de criminaliteit en Kick-Ass voegt zich erbij. Met grof geweld, expliciet in beeld gebracht, gaan ze het gevecht aan tegen de onderwereld. Hit-Girl (Chloë Grace Moretz) heeft daarentegen de lier aan de wilgen gehangen en heeft het paarse pakje ingeruild voor een net schooloutfit. Jammer, want Hit-Girl is tof en haar subplot in Kick-Ass 2 is dat niet.

De verminderde criminaliteit is een doorn in het oog van Red Mist, die tegenwoordig schuil gaat onder het alias 'The Motherfucker'. Zijn posse, bestaande uit stereotypen die hij enigszins racistische bijnamen geeft, is dodelijk en dat wordt wederom zorgvuldig en met veel vliegende ledematen in beeld gebracht. Kick-Ass heeft zijn vader met een bazooka opgeblazen en het wraakmotief is het stuwende kracht achter The Motherfucker. Aan Kick-Ass en zijn nieuwe vrienden de taak om The Motherfucker te stoppen.

Waar Kick-Ass nog iets onschuldigs had, worden in haar vervolg massa's mensen afgeslacht en is de onschuld totaal verdwenen. Ook verdwenen is iets dat op een verhaal lijkt. Onder nieuwe regisseur Jeff Wadlow blijft maar weinig van de charme van de selfmade superhelden over. Daar kunnen alle lompe, maar geslaagde grappen niks meer aan veranderen.

Man Of Steel

WAARDERING: 2.5 / 5

Na een flop in 2006 is Superman weer terug op het witte doek. Weet Zack Snyder er wel een succes van te maken?

Superman is een van de oudste superhelden en tevens de enige superheld die van zichzelf een superheld is. Hij krijgt geen radioactief ongelukje, is geen labrat en heeft geen pak nodig om een superheld te zijn. Superman is als superheld geboren op Krypton en naar de Aarde gestuurd, alwaar zijn vermomming die van 'mens' is. Bill - David Carradine - in Kill Bill weidt er een prachtige anekdote aan in een van zijn gesprekken met Beatrix Kiddo.

In Man Of Steel staat Krypton op het punt van imploderen. De planeet zal worden vernietigd en voor evacuatie is het te laat. In een laatste poging het ras te redden stuurt Jor-El (Russell Crowe) de genetische informatie van alle inwoners van Krypton samen met zijn pasgeboren zoon naar de Aarde, in de hoop dat op een dag inwoners van de Aarde en van Krypton vredig naast elkaar kunnen leven. Al in de openingsscène valt op hoe mooi de film opgenomen is, met strakke montage en steady shots. Het is naast de heerlijke muziek van Hans Zimmer een van de weinige rustgevende elementen in deze overbelaste actiefilm.

Op Aarde groeit Clark (Henry Cavill) rustig op, maar zijn superkrachten verborgen houden is lastig. Op volwassen leeftijd zwerft hij net als Wolverine van oord naar oord, om meestal na enkele maanden weer te vertrekken. Kent weet van zijn afkomst, zoekt naar tekenen van zijn oorsprong en vindt deze in General Zod (Michael Shannon). Zod achtervolgt Kal-El, alias Superman, alias Clark Kent, naar de Aarde, alwaar een groot intergalactisch slagveld plaats vindt waar alleen types als Zack Snyder en Michael Bay mee op de proppen komen. Ook is Clarks toekomstige liefje, reporter Lois Lane (Amy Adams) van de partij. Haar rol is echter net zo overbodig als de rode ballenknijper in het originele Supermankostuum.

De destructie op Krypton valt nog te verdedigen. De planeet implodeert, dus wat actie en spektakel past daar goed bij. Maar wanneer Man of Steel ten einde komt en de onvermijdelijke confrontatie tussen Clark Kent en General Zod plaats vindt, gaat diezelfde schaal van destructie gewoon door. De volledige stad wordt verwoest, omdat Superman het nodig vindt om General Zod niet tegen een muur, maar door een gebouw heen te gooien. Supermans handelsmerk, niemand doden, is in deze film nog niet aanwezig. Twee mensen richten meer schade aan dan het hele team Avengers en aliens bij elkaar. 'Collateral damage' krijgt een totaal andere betekenis.

After Earth

WAARDERING: 2 / 5

After Earth is een film over overleven op een futuristische Aarde. Cipher Raige (Will Smith) stort samen met zoonlief Kitar Raige (Jaden Smith) neer op Aarde. Er zijn nog zo'n vijftig mensen aan boord, maar die overleven de crash niet. Cipher heeft beide benen gebroken, alleen Kitai, een jaar of zestien oud, is nog helemaal in orde. Kitai moet op zoek naar redding, terwijl zijn vader hem vanuit het gecrashte schip begeleidt via een soort walkie-talkie.

De enige hoop op redding is een beacon, die nog in het andere gedeelte van het gecrashte schip ligt, vijftig kilometer verderop. Tussen Kitai's locatie en de locatie van het beacon bevindt zich een stuk Aarde waar de temperaturen tussen dag en nacht wel zestig graden variëren. Verder bestaat het stuk uit oerwoud, rivieren, watervallen en een vulkaan. Ook talloze vreemd geëvolueerde beesten zijn aanwezig, waarvan een enkeling Kitai zelfs helpt. Om onverklaarbare redenen, dat allemaal wel.

After Earth is vormgegeven als een videogame. Kitai moet voor het einde van de avond een checkpoint zien te bereiken. Doet hij dat niet, dan vriest hij dood. Om alles nog wat nijpender te maken is er een ursa op de Aarde aanwezig, een wezen dat angst kan ruiken en je vervolgens doorboort met zijn klauwen. Door geen angst te hebben ben je onzichtbaar, want functionele ogen heeft de ursa niet. En Kitai, wederom matig vertolkt door Jaden Smith, is nogal angstig aangelegd.

De film zit vol met miraculeuze, onverklaarbare zaken. Behulpzame dieren, telekinese, shots van walvissen die er absoluut niet toe doen. Het is Shyamalan's denkwereld, die er altijd op neer komt dat de mensheid de Aarde aan het vernietigen is. Opmerkingen over fossiele brandstoffen en de jacht op walvissen bevestigen dat. Voor een film als deze is het echter niet relevant. Het leidt vooral af van de spannende momenten, die paar bultruggen die opeens uit het water springen.

After Earth heeft een groot aantal problemen. Het is ongeloofwaardig, de grafische effecten zijn matig, het acteerwerk flets en de film is lineair. Flashbacks van Cipher en Kitai proberen dat te doorbreken, maar voegen niks toe. Fraaier zijn de stukken film waarin Shyamalan zijn hoofdpersonen rond laat lopen in de jungle. In deze stukken is tevens de spanning voelbaar.

Avonturenfilms moeten vooral vermakelijk zijn, want van realisme moeten ze het niet hebben. Kijk naar Indiana Jones of Lara Croft. Hier zitten echter zoveel momenten van irritatie in, dat het kijkplezier je soms wordt ontnomen.

The Kings Of Summer

WAARDERING: 3.5 / 5

Joe en Patrick besluiten samen weg te lopen van huis omdat ze hun alleenstaande vader resp. ouders niet uit kunnen staan. Ze bouwen aan een blokhut en aan hun volwassenwording. Beiden komen af, soort van, al blijven het wat krakkemikkige bouwwerken. Ze zijn tenslotte pas 15 jaar oud.

The Kings of Summer is een klassiek coming-of-age drama dat zich veelal afspeelt in het bos. Daar waar de blokhut staat. Er is maar weinig zo tof als je eigen blokhut maken en er vervolgens gaan wonen. Dat je ouders denken dat je eventueel gekidnapt bent, is dan bijzaak.

Hoofdpersonen zijn Joe (Nick Robinson) en Patrick (Gabriel Basso), die uit onverwachte hoek hulp krijgen van Biaggio (Moises Arias). Biaggio is absoluut onpeilbaar en kan minutenlang voor zich uit staren. Arias komt ongetwijfeld nog eens in een horrorfilm terecht. Hij speelt overigens ook in het onlangs afgeronde Ender's Game, een sci-fi spektakel van wederom epische proporties.

De reden dat Joe en Patrick zijn weggelopen is simpel: hun ouders. Die zijn nogal tergend. De vader van Joe is gewoon ronduit een verbitterde klootzak, en de ouders van Patrick werken je per direct op de zenuwen. Ze vormen een onstuitbaar team dat de grootst mogelijke onzin uitkraamt en in een totaal andere wereld leeft. Niet alleen t.o.v. Patrick, maar eigenlijk t.o.v. iedereen. Een goede reden om je biezen te pakken.

Eenmaal bivakkerend in de bossen wordt de band tussen de jongens op de proef gesteld. Ze hebben niemand om op terug te vallen, moeten overleven in het wild - mooi geschoten trouwens, met plaatjes van rondlopend wild en een prachtige zonsondergang - en zijn op zichzelf aangewezen. Die mate van verantwoordelijkheid is prettig, maar het is de vraag hoe lang ze er mee om kunnen gaan. Bovendien kan het goede leven niet langer duren dan de zomervakantie.

The Kings of Summer is een hele prettige film om te zien. De humor, vaak droog en een tikkie absurdistisch, is altijd raak en de jonge acteurs spelen overtuigend. Het puike script van Chris Galletta - zijn debuut - wordt door regisseur Jordan Vogt-Roberts - zijn eerste lange film - omgezet een in ingetogen drama. Het zijn twee mensen om in de gaten te houden, de schrijver en regisseur, want met minimale middelen zetten ze een film neer die bijvoorbeeld wel wat weg heeft van Mud. Zomers, fris, nooit saai, gewoon prima. Meer had ik niet verwacht en meer heb ik ook niet gekregen.

The East

WAARDERING: 3.5 / 5

Ik kijk steevast alle films van Brit Marling, wat mij betreft een van de meest talentvolle actrices van de afgelopen jaren. Samen met regisseur Zal Batmanglij schreef en filmde ze eerder The Recordist en The Sound Of My Voice. Daarnaast was ze te zien in het briljante Another Earth en nu in The East, een film over linkse eco-terroristen. 

In The East gaat een agente van een particuliere variant van de CIA undercover om een terroristische cel te ontmaskeren. De term 'terroristen' moet overigens wel met een korreltje zout genomen worden, want anders zat de echte CIA er wel achteraan. Agente Sarah (Brit Marling) krijgt haar bevelen van leidinggevende Sharon (Patricia Clarkson) en volgt deze braaf op. Niet al te lange tijd later lukt het haar om te infiltreren bij de terroristische cel The East, die midden in de voorbereidingen zitten om een actie op touw te zetten. Zelf noemen ze het steevast een 'jam'. Toepasselijk, want dat betekent zoiets als 'verstoring'. In films hoor je het meestal als het gaat over geweren die 'jammen', of radars die 'gejamd' worden. Zelden is het een zelfstandig naamwoord.

Deze jams worden gedreven door persoonlijke redenen. Zo heeft een lid van The East een familielid verloren aan een bepaald medicijn. Vervolgens plannen ze een aanslag op de desbetreffende farmaceutische fabrikant. Echt sprake van een groter doel lijkt er niet te zijn, maar de persoonlijke verhalen en denkbeelden binnen de terroristische cel gaan Sarah niet in de koude kleren zitten. De levenswijze en de filosofieën van celleider Benji (Alexander Skarsgaard) doen Sarah twijfelen aan de Westerse standaarden. Ze ontwikkelt sympathie voor het groepje dat een soort kruising tussen Volkert van der G. en Greenpeace is, met een snufje self-sufficiency.

Het is vooral dit aspect, het interne conflict van Sarah, dat The East interessant maakt. Ze ziet dat sommige bendeleden bereid zijn over lijken te gaan, en is daar zelf geen voorstander van, maar ze kan zich tevens niet aan de indruk onttrekken dat The East wel een punt heeft. Ondersteund door beelden waarbij het milieu grote schade heeft opgelopen en de assumptie dat de natuur niet in staat is voor zichzelf te zorgen, zien we Brit Marling die het interne conflict mooi verbeeldt. Daarnaast levert het de nodige spanning op, want als haar ware intenties duidelijk worden, zijn de gevolgen niet te overzien.

Minder sterk zijn de vele randzaken die The East kenmerken. Sarah is getrouwd en al dat undercoverwerk doet haar huwelijk geen goed. Het voegt echter weinig toe, de scènes met haar man. Hetzelfde geldt voor de scènes waarin haar organisatie overleg heeft met hun opdrachtgever. Slechts de opdracht om The East te ontmantelen was afdoende geweest. De eco-thriller had nog veel interessanter kunnen zijn als Sarah meer tijd zou spenderen bij de bendeleden. Juist de periode in hun schuilplaats, de politieke spelletjes en ideeën en de jams zijn indrukwekkend gemaakt en bovendien erg spannend.

The Bling Ring

WAARDERING: 4 / 5

Een trend is de verloedering van de jeugd, de invloed van social media en hoe die twee factoren samen tot onvoorstelbare gebeurtenissen kunnen leiden. Project X bleek een voorbode van menig uit de hand gelopen feest, variërend van het kraken van een Franse villa tot het slopen van Haren. Gebeurtenissen in Hollywood waarbij jongeren de huizen van celebraties beroofden, vormen de aanleiding voor The Bling Ring.

Harmony Korine liet met veel gevoel voor stijl en humor zien dat Spring Breakers net als de jongeren in The Bling Ring makkelijk op het criminele pad komen. Alleen brave Disneygirl Selena Gomez paste. En nu is het de beurt aan Sofia Coppola, die haar vaak rustige films nu eens afwisselt met een luidruchtige, hitsige film over jongeren die de huizen van celebraties gaan beroven in Hollywood. Gewoon, omdat het kan.

Coppola's vorige film, Somewhere (2010), was mij te traag. Het verhaal sprak ook niet echt tot de verbeelding. Hoe anders is The Bling Ring, een schreeuwerige, lawaaierige film met jongeren die zich zo stierlijk vervelen dat gewoon zuipen en blowen niet meer voldoende is. Dat doen ze ook, daar niet van, maar ze zijn op zoek naar een thrill.

De adrenalinerush wanneer ze zich voor het eerst in Paris Hiltons huis bevinden is meteen raak. 'Oh My God' en 'This is soooo awesome' vliegen je om de oren, terwijl de pompende soundtrack door blijft ratelen. Leuk detail is dat Paris (net als wat andere celebs) toestemming gaf in haar huis te filmen. Paris is al jaren publiek bezit, maar doet daar nooit moeilijk over. Ook nu niet. Haar schoenencollectie, sieradencollectie en foto's van zichzelf die overal te vinden zijn, vinden gretig aftrek in de montage. Niet alleen de jongerencultuur, maar ook hun voorbeelden worden kritisch bekeken.

De jongeren, bestaande uit een homo en vier jonge meiden, zijn geobsedeerd door mode en glamour. Ze zien Paris of Lindsay lopen met een Chanel of Louis Vuitton en willen dat hebben. Ze kijken wanneer Paris een feestje host of wanneer Lohan is gearresteerd en breken die avond in om zo hun accessoires op te pikken. Dat ze eventueel gepakt kunnen worden, dat het illegaal is, dat gij niet zult stelen, daar denken ze niet over na. En criminaliteit loont. Vrienden respecteren hun acties, hun buit en ze worden toegelaten in exclusieve clubs.

Juist het gemak waarmee de jongeren binnendringen in de huizen en zich tot tijdelijke eigenaar benoemen, is het sterkste aspect aan de film. De huidige jongerencultuur en de kritiek daarop wordt feilloos gefilmd en het is nog leuk om naar te kijken ook. Sofia Coppola weet de sfeer goed te vangen, zet de onbezonnen, naïeve jeugd erg sterk neer en brengt een waargebeurd verhaal over dat zeker de moeite is om te zien. Dat het einde dan ietwat langdradig is, is bijna onvermijdelijk. Het blijft tenslotte Sofia Coppola.

The Frozen Ground

WAARDERING: 2.5 / 5

Ik blijf maar films kijken in de hoop dat Nicholas Cage weer eens een goede film maakt. Misschien is het deze keer raak? Mr. Cage zal bij mij nooit volledig uit de gratie raken, al doet hij nog zo zijn best.

Nicholas Cage speelt een agent die nog een laatste klus krijgt voordat hij overstapt op een andere baan. Wat voor een baan is niet echt duidelijk, maar de baanwissel is nog slechts een formaliteit. Een formaliteit die middels formulieren afgehandeld dient te worden. Formulieren die Nicholas Cage eigenlijk niet wil invullen, omdat het zijn einde betekent bij de Alaska State Troopers. Maarja, zijn vrouw wil het zo graag hè. En zijn nieuwe baan zal ongetwijfeld minder gevaarlijk zijn.

De rechercheur in kwestie is Jack Halcombe. Getrouwd, niet gescheiden en niet aan de drugs en in dat opzicht een verademing ten opzichte van de politierollen die Cage normaal gesproken voor zijn rekening neemt. De laatste zaak in kwestie is die van een gewetenloze seriemoordenaar die decennia geleden de staat Alaska daadwerkelijk onveilig heeft gemaakt. Het is een waargebeurd verhaal, al kijk ik tegenwoordig nergens meer van op sinds Pain and Gain ook waargebeurd bleek te zijn. Cage bevindt zich op bekend terrein wanneer hij de seksindustrie onderzoekt, iets dat hij in het nog iets naardere 8MM ook al deed.

In films als The Frozen Ground bestaat er niet zoiets als een zaak overdragen aan iemand anders. Dat woord komt in het vocabulaire van Halcombe niet voor, dus bijt hij zich in de zaak vast als een bulldog. Een dan nog onbekende man, waarvan de kijker al weet dat het John Cusack is, vermoordt en verkracht systematisch jonge, kleine vrouwen. Hij lokt ze met het perspectief van een fotoshoot of blowjob van $300, waarna hij ze ontvoert, een tijdje vastbindt, verkracht, ze neerschiet en ze laat opeten door de wilde dieren in de bossen van Alaska. Vrij gruwelijk.

John Cusack is net als in The Paperboy een genadeloze moordenaar. Dit maal speelt hij banketbakker Robert Hansen die in zijn vrije tijd de moordenaar uit hangt. Hij is echter onvoorzichtig, schiet zijn slachtoffers op klaarlichte dag neer en ondanks het feit dat hij dat doet in een afgelegen omgeving in de bossen van Canada, is het een wonder dat hij al jarenlang met verscheidene moorden is weg gekomen. Vervolgens is hij ook nog stom genoeg om terug te komen op de plekken waar hij de meisjes ontvoert, wetende dat een van zijn slachtoffers is ontsnapt.

Grootste minpunt van de film is echter de geloofwaardigheid van de personages. Jack Halcombe is vrij stabiel, en kroongetuige Cindy (Vanessa Hudgens) is constant labiel. Dat is prima, maar de rest van de cast maakt gedachtesprongen om een vreemde plotwending te bewerkstelligen, een plotwending die bovendien niets toe voegt aan de film. Helaas moeten we dan ook concluderen dat het Nicholas Cage wederom niet is gelukt om een aardige film te maken.

28 Hotel Rooms

WAARDERING: 3 / 5

28 Hotel Rooms behelst een affaire die zich louter en alleen afspeelt in hotelkamers. Achtentwintig stuks, welgeteld. Een soort Up In The Air, maar dan zonder al het gevlieg en de ontslagen. En is het dan nog leuk? Mwah. 

28 Hotel Rooms is meer een project dan een volwaardige film. De focus ligt zo erg op de twee hoofdpersonen, een naamloze mannelijke schrijver en een naamloze vrouwelijke data-analist, dat de film wat beperkt aanvoelt. Het is niet slecht, niet saai en zeker niet slaapverwekkend, maar op den duur beginnen de seks en de muren van de hotelkamers wat te vervelen. De protagonisten hebben daar overigens zelf ook last van, maar naar buiten gaan zit er niet in. En waarom is een data-analist 28 keer in een jaar of drie in hotels te vinden?

Regelmatig val je als kijker midden een scène of gesprek. Toch pak je vrij snel de draad weer op, waardoor regisseur Matt Ross zich een capabel regisseur mag noemen. Ook de hotelkamerscène met time lapse is leuk gevonden. Scènes voelen niet geforceerd aan, maar op het schrijfwerk valt wel wat aan te merken. Met name de besluiteloosheid van de personages is op een gegeven moment niet erg realistisch meer. With or Without You van U2 is er niks bij.

Lovenswaardig dat regisseur Matt Ross niemand anders in beeld neemt dan zijn twee hoofdrolspelers, afgezien van af en toe de room service. Maar na een niet onaardige 82 minuten weet je eigenlijk nog niet wie de hoofdpersonen zijn, wat hen drijft, wat ze zouden willen. We zien alles vanuit het perspectief van de hoofdpersonen, maar een echte band ontbreekt. Het helpt ook niet dat de relatie de eerste periode van puur fysieke aard is. Iets dat overigens dit maal een initiatief is van de vrouw.

Het probleem ligt niet bij Marin Ireland en Chris Messina. Beide acteurs zetten geloofwaardige karakters neer. De oorzaak ligt vooral in het feit dat we naast de gesprekken geen enkele informatie krijgen over de personages. Waar ze normaal wonen, waar hij over schrijft, wat zij analyseert. We weten het niet. Juist het aspect dat Up In The Air zo succesvol maakt, het leven van de personages buiten hun affaire om, ontbreekt hier. En dat is een gemis.

A Single Shot

WAARDERING: 2.5 / 5

John de jager schiet per ongeluk een vrouw dood in een gebied waar überhaupt niet gejaagd mag worden. Hij dumpt haar lijk in een container en vindt daarin vervolgens een grote doos met geld. Vrij snel daarna beginnen de bedreigingen aan Johns adres binnen te stromen. 

Naast een moord, een lading gestolen geld en de bedreigingen probeert John (Sam Rockwell) zijn vrouw en zoon terug te krijgen. Zijn vrouw wil van hem scheiden, want John is blut, niet erg snugger en geen goed voorbeeld voor zijn zoon. Ze heeft wel een punt. Naarmate John zich realiseert wat hij zich allemaal op de hals heeft gehaald, verliest hij langzaam de controle. Nachtmerries over de vermoorde vrouw blijven hem achtervolgen, net als een mysterieuze vreemdeling die zint op wraak.

De sfeer in de film is grimmig, met grauwe kleuren en een manisch strijkorkest. Het voelt allemaal wat geforceerd aan, al valt Sam Rockwell weinig te verwijten. Hij doet wat hij kan en speelt de verwilderde, schietgrage jager heel aardig, maar zijn personage mist diepgang en een band creëren met de hoofdpersoon wordt na diens acties steeds lastiger. En veel redenen voor zijn gedrag zijn er niet aan te dragen. Een constatering die voor de gehele cast geldt. A Single Shot dat eigenlijk had moeten gaan over de impact van een jachtongeluk, mist cohesie.

Het eenzame bestaan van een jager aan de bosrand wordt aardig verfilmd, al is de film wat traag. Jagers moeten geduld hebben en voor de kijker geldt dat ook. Het geduld wordt echter niet beloond met een mooie hertenkop aan de muur, maar met een lijk in een container. Het begin is veelbelovend, maar het niveau wordt omlaag gehaald door het middelmatige script en ronduit ongeloofwaardig einde. Motieven ontbreken grotendeels voor misdaden die maar weinig mensen zouden plegen.

Kleine bijrollen zijn nog weggelegd voor William H. Macey en Jeffrey Wright. Macey speelt advocaat Pitt, die de enige advocaat is in de regio en zodoende alle geheimen kent van de kleine gemeenschap. Wright speelt Simon, een oude bekende van John, en is altijd dronken. De rollen zijn echter zo klein dat ze vooral gecast lijken om wat grotere namen te kunnen toevoegen aan de cast. Dat is gelukt, maar het maken van een spannende film of meeslepend drama helaas niet.

The Best Offer

WAARDERING: 4.5 / 5

Veilingmeester Mr. Oldman kan het eigenlijk met niemand vinden. Maar dan kruisen de paden van Mr. Oldman en Claire en ontstaat er een bijzondere band. 

Mr. Oldman is een toepasselijke naam voor iemand die zich bezig houdt met antiek. Zowel voor taxaties als veilingen ben je bij Mr. Oldman aan het juiste adres. Oldman's Auctions draait goed, gezien Mr. Oldman's woning. Hij veilt de objecten zelf en houdt daar een leuk zakcentje aan over. Daarnaast blijkt hij sommige werken als vervalsingen te taxeren om de waarde ervan te verminderen, ze vervolgens ter veiling aan te bieden en ze zelf op te kopen via zijn handlanger Billy (Donald Sutherland) in de zaal. Zo tikt hij originele, extreem waardevolle kunstwerken op de kop voor een prikkie, die vervolgens belanden in Mr. Oldman's kluis.

Mr. Oldman kan uren vertoeven in de kluis, die van aanzienlijke grootte is. De vele kunstwerken aan de muur doen hem glunderen, een blik die we verder maar weinig van hem zien. Een erg vriendelijk mens is Mr. Oldman namelijk niet. Hij is ijdel, stijf, snobby en bijgelovig. Hij kaffert zijn personeel uit, is een heetgebakerde arrogante zak met smetvrees en Geoffrey Rush speelt deze rol met verve.

Zijn tegenspeelster, Sylvia Hoeks, speelt Claire, een meisje met een hoop antiek in de aanbieding nadat haar ouders vorig jaar zijn overleden. Een villa vol zooi heeft ze geërfd, en ze weet niet wat ze er mee aan moet. Dus ze belt Mr. Oldman voor een taxatie. De omgang tussen Claire en Mr. Oldman is van vreemde aard, want Claire heeft agorafobie en weigert in de buurt van mensen te zijn. Ze heeft zich in een kamer in de villa opgesloten en communiceert met Mr. Oldman door de muur. Toch ontwikkelt zich een bijzondere band.

Meer wil je niet weten over deze geniale film. Het verhaal is zeer doordacht en origineel. Tussendoor valt er te genieten van Geoffrey Rush die wederom een weergaloze rol neer zet. Maar ook Sylvie Hoeks laat zich van haar beste kant zien. Het voormalig model spreekt bovendien haast accentloos Engels, hetgeen haar Nederlandse vrouwelijke collegae (afgezien van Famke Jansen) vooralsnog niet echt gelukt is. Yolanthe mocht in Pain and Gain dan vier zinnetjes tekst hebben, het klonk nergens naar.

The Colony

WAARDERING: 1.5 / 5

Deze dreadlockshippie zit er ook nog in.

Er is in de verre toekomst technologie ontwikkelt om met het weer te klooien. Weermanipulatie in combinatie met het opbranden van de fossiele brandstoffen heeft echter tot een nieuwe ijstijd geleid. Het grootste gedeelte van de wereldbevolking is uitgeroeid in deze postapocalyptische thriller, en slechts enkele kolonies zijn over.

In een van de kolonies leven nog enkele tientallen mensen, nadat de kolonie met 400 man was begonnen. Grootste boosdoener is de griep, maar onder leiding van Briggs (Lawrence Fishburne) heeft de kolonie altijd kunnen bestaan. De onvrede onder de inwoners groeit naarmate de griep meer slachtoffers eist. De griep is een plaag en heeft de potentie om de hele kolonie uit te roeien, maar griep is niet het enige gevaar.

Bondgenoot 'Colony 5' zendt een S.O.S. signaal uit en een 3-mans expeditie gaat op onderzoek uit. Briggs zelf, de jonge held Sam (Kevin Zegers) en een onervaren rookie starten een gevaarlijk onderzoek naar de 50 mensen die ooit in 'Colony 5' woonden. De hoeveelheid bloed voor de ingang belooft al niet veel goeds, maar het zou geen thriller zijn als de expeditie niet desondanks naar binnen ging. En drie keer raden wie er als eerste het loodje legt.

In 'Colony 5' staat de expeditie oog in oog met een horde bloeddorstige kannibalen. Het voedsel is op, dus mensenvlees is erg in trek. Op zich heb ik daar geen problemen mee. Beetje door nauwe gangetjes manoeuvreren met zaklampen in de dampende krochten van een metalen bouwwerk, op zoek naar overlevenden en op de vlucht voor kannibalen. Pas het tweede deel van de film vliegt de regisseur uit de bocht. De spanning smelt als sneeuw voor de zon en horrorelementen doen hun intrede. Dat is maar zelden een goed teken.

De film had het beter kunnen laten bij een ijzingwekkende thriller door nauwe paden in een vreemde kolonie. Het is spannend, ook al zijn de vijanden lachwekkend. Hun bijgevijlde tandjes, gebrek aan communicatie en voorliefde voor handwapens is nogal doelloos. Waarom moeten kannibalen lijken op Mad Max-achtig tuig? De film zelf tracht een verklaring te bieden, maar dat maakt de zaak er niet beter op. Iets met de ervaringen van Briggs in het leger en dat mensen soms de controle verliezen. Ja, dat zal wel, maar dit is het andere uiterste hè?

Verder heeft de film overigens weinig te bieden, afgezien van de heel aardig gemaakte sneeuwsetting en de spanning in het eerste deel. Het verhaal is slecht en de acteurs al niet veel beter. Er zijn voor liefhebbers van postapocalyptische films vrij veel betere keuzes. Om toch met een vrolijke noot af te sluiten wilde ik u deze quote niet onthouden: 'You know you're screwed when even the rabbits won't fuck.' Een waarheid als een koe.

Two Mothers

WAARDERING: 2 / 5

Wanneer twee hartsvriendinnen met elkaars zonen beginnen te scharrelen zijn de 'je moeder' grappen natuurlijk niet aan te slepen. Geen van die grappen wordt echter gemaakt. Jammer, want dat had de film nog een beetje op kunnen leuken.  

Two Mothers speelt zich af in Australië. In een bijzonder aantrekkelijke omgeving zijn hartsvriendinnen Lil (Naomi Watts) en Roz (Robin Wright) woonachtig in waanzinnige strandhuizen. Ze kennen elkaar al hun hele leven, hebben beiden een zoon en beginnen beiden met elkaars zoon een relatie. Lils man is overleden, Roz' man zit in Sydney.

Een relatie met de zoon van je beste vriendin gaat natuurlijk geheid fout. Praten over seks wordt opeens super awkward, om nog maar niet te spreken over kerstdiners en dat soort dingen. Lil en Roz pakken het geheel in eerste instantie echter luchtig aan. Niemand doet ze wat, ze gaan lekker hun gang en hun onderlinge relaties hebben er schijnbaar niet onder te lijden. Dat wordt anders wanneer Roz opeens verstandig blijkt te zijn en na twee jaar (!) de rationele beslissing neemt dat er achter beide relaties een punt gezet moet worden. Iets in het kader van het maatschappelijk belang, of zo. 'late reactie', kun je ook denken.

Zonen Ian (Xavier Samuel) en Tom (James Frecheville) leiden hun bestaan ook op uiterst zorgeloze wijze. Ze zijn surfers die een beetje werken, beetje surfen en heel veel zonnen. Dat de personages, die zich gedurende de hele film zo'n beetje op het strand bevinden, niet wat bruiner zijn, is een wonder. Ook opvallend is de hoeveelheid badkleding van de vrouwen. In elke scène dragen Watts en Wright een ander badpak of bikini.

Er zijn meer dingen die op vallen. In negatieve zin. Ten eerste de acteerprestaties van de mannen. Ze weten op geen enkel moment boven de status van 'pretty boy' uit te stijgen en al mag dat in Twilight genoeg zijn, hier wordt meer gevraagd. Ten tweede is er het script, dat met de minuut ongeloofwaardiger wordt. Mensen komen elkaar twee minuten tegen en zijn luttele scènes later getrouwd. Bovendien speelt steeds op de achtergrond mee dat het zogenaamd immoreel is wat er gebeurt. En dat is natuurlijk waar, want als beste vriendinnen met elkaars zonen aan de haal gaan verdient dat geen schoonheidsprijs, maar na twee jaar van standpunt veranderen en uit maatschappelijke overwegingen alsnog de relatie beëindigen zonder dat daar verder een reden voor is, slaat ook nergens op. Tot slot zijn alle andere personages, zoals Roz' man, de nieuwe scharrels van de jongens en een verliefde collega van Lil, totaal overbodig. Ze zijn leeg, hebben onzinnige dialogen en voegen niets toe aan het verhaal.

Wat de Franse regisseuse Anne Fontaine wilde bereiken met deze boekverfilming is onduidelijk. De overtuiging voor een meeslepend drama ontbreekt, subtiel acteerwerk ook en alleen Naomi Watts en de prachtige strandbeelden zorgen dat Two Mothers van de status 'totale ellende' behouden blijft. Waarom Naomi Watts overigens heeft ingestemd met dit script is een raadsel. Hopelijk doet haar volgende film, een biopic over Princess Diana, het stukken beter.

Now You See Me

WAARDERING: 3.5 / 5

Magie bestaat niet, maar wanneer vier illusionisten de trucendoos opentrekken en vanuit Las Vegas een bank in Parijs overvallen, zet deze gebeurtenis de FBI (en tot op zekere hoogte de kijker) aan het denken. 

In Now You See Me worden vier talentvolle illusionisten samengevoegd tot The Four Horsemen. De leden zijn Daniel Atlas (Jesse Eisenberg), een arrogante illusionist, mentalist Merritt McKinney (Woody Harrelson) die Char-achtige trucjes uithaalt, de jonge dief Jack Wilder (Dave Franco) en tot slot Henley Reeves (Isla Fisher), voormalig assistente van Daniel Atlas en aanwezig in de film omdat er anders wel erg veel mannen in zouden zitten.

Wil je een film zien met een degelijk verhaal, gelaagde karakters en niet teveel plotgaten, dan is dit geen aanrader. Maar ben je niet zo kritisch, heb je zoiets van 'het is weekend' en wil je gewoon vermaakt worden, dan kijkt deze film heerlijk weg. Now You See Me combineert flitsende beelden met grappige dialogen en visueel aantrekkelijke trucs. Alsof je een show van Hans Klok zit te kijken.

Naast The Four Horsemen, wiens achtergrond op geen enkel moment wordt uitgewerkt, zijn er nog meer sterren aanwezig in de cast. FBI-agent Dylan Rhodes (Mark Ruffalo) wordt bijgestaan door Interpol-agente Alma Dray (Mélanie Laurent) en samen gaan ze op zoek naar het geheim van The Four Horsemen, die midden in een show in Las Vegas een bank in Parijs hebben overvallen. Tevens zijn Michael Caine en Morgan Freeman (die uiteraard de voice-over verzorgt) aanwezig.

Pluspunten zijn de sneltreinvaart waarin de film zich af speelt, de mooie beelden, chemie tussen de personages en de leuke shows en actie. Nadeel is het verhaal, dat eerst heel mysterieus blijft en waarvan vervolgens middels voice-over alle geheimen worden onthuld. Beter was geweest als de makers de kijkers hadden laten gissen, net als in een goede magieshow. Desondanks bevat de film genoeg verrassende elementen om te blijven boeien. Prima vermaak voor het weekend.

21 & Over

WAARDERING: 3 / 5

Waar 21 & Over de inspiratie vandaan haalt moge duidelijk zijn. Schrijvers Jon Lucas en Scott Moore zijn verantwoordelijk voor de personages uit The Hangover en schrijven en regisseren nu deze film. De film brengt weliswaar niks nieuws, maar aangezien ik al een tijdje dit soort films (The Hangover, Project X) niet meer had gezien, vond ik dit toch behoorlijk vermakelijk.

Het plot is simpel. De veelbelovende student Jeff Chang (Justin Chon) wordt 21 jaar, maar heeft de volgende ochtend om 8:00 een sollicitatiegesprek voor toelating tot de studie geneeskunde. Zijn twee beste maten van vroeger, Miller (Miles Teller) en Casey (Skyler Astin) besluiten hem op te zoeken om van zijn 21e verjaardag een onvergetelijke dag te maken.

De opzet is identiek aan eerdere films binnen het genre. Er wordt gezopen, een slachtoffer moet absoluut de volgende dag ergens zijn en er gaat van alles fout. 21 & Over zou origineel kunnen zijn in de manieren waarop het fout gaat, maar slaagt daar slechts gedeeltelijk in. Veel stukken komen regelrecht uit eerder verschenen werk, zoals de studentenfeesten, beerpong en mannen die in lingerie rondlopen. Ook mensen van het dak afgooien die vervolgens op gespannen zeilen stuiteren doet behoorlijk denken aan Project X. Wel aardig gevonden zijn de Latino SM-studentenvereniging, de Tower of Power en het feit dat de hoofdpersoon de halve film buiten westen is.

De hilarische momenten zijn sporadisch aanwezig. Saai wordt de film echter nooit. Een minpunt zijn de clichés betreffende de bromance tussen Casey en Miller en het voorspelbare plot. Dat semi-sentimentele gedoe hoeft niet zo van mij, in dit soort films. Wel positief is dat de film zich met name beperkt tot studentikoze humor en een overdaad aan naakt en seksistische grappen achterwege laat.

Binnen het genre 'zuipfilms' doet 21 & Over heel aardig mee. Het originele is er natuurlijk wel een beetje vanaf, maar wat overblijft is een vermakelijke film vol prima grappen.

Pacific Rim

WAARDERING: 2.5 / 5

Er werd altijd gedacht dat een invasie van aliens van buitenaf zou zijn. Nu blijkt, zo vertelt Pacific Rim in de intro, dat de aliens, genaamd Kaiju, uit de krochten van de Stille Oceaan komen. Via een teleport naar een ander universum, dat wel.


In Pacific Rim staat de mens op het punt van uitsterven. De Kaiju worden steeds groter, hun bezoeken steeds frequenter en de mensheid heeft maar weinig middelen over ter bescherming. Het Jaeger-programma wordt opgestart: massieve robots die het gevecht met de Kaiju aan gaan. Meer verhaal is er niet, het is vooral genieten van de actie en graphics. Die laatste zijn overigens dik in orde, maar zoals zo vaak heeft Pacific Rim niet meer te bieden dan deze graphics en wederom overbodige 3D.

Dat is jammer, want regisseur Guillermo Del Toro (Pan's Labyrinth, Hellboy) heeft echt wel meer in zijn mars dan dit. Pacific Rim doet niet alleen aan Transformers denken, het lijkt er ook gewoon op en dat is geen goede zaak. Een groot probleem van beide films is dat je geen enkele binding hebt met robots, aliens en Jaegers, dus kijk je alleen maar naar de spectaculaire beelden.

Wanneer de robots niet aan het vechten zijn, wordt er gewerkt aan een definitieve oplossing voor het Kaiju probleem. Zeer matige acteurs tonen hun beperkte capaciteit, met als dieptepunt Rinko Kikuchi, die een van de piloten van een Jaeger speelt. Zo'n beperkte performance had ik al tijden niet meer gezien. Echt huilen met de pet op. Dat kan zelfs de battlespeech van Idris 'Tonight, we will CANCEL the apocalypse' Elba niet meer goedmaken.

Al met al is Pacific Rim gewoon matig. Matig verhaal, matige acteurs, sterke actie, sterke special effects, overbodige 3D. Na anderhalf uur heb je het wel gezien met de Kaiju en de Jaegers. Wanneer de special effects en de grootte van de monsters begint te wennen, merk je dat het laatste half uur inhoudsloos is. Inhoudsloos vermaak, maar dan helemaal niet zo vermakelijk.

The Purge

WAARDERING: 2 / 5

Criminaliteit is gedaald naar 1% in Amerika. De reden is de 'Purge': een jaarlijkse nacht (van 7 tot 7) waarin alles, inclusief moord, geoorloofd is. 

The Purge (de film) speelt zich af tijdens, jawel, de 'Purge'. Zou ook raar zijn anders. En tijdens de 'Purge' gaan alle remmen los, vormen zich groepen die gaan jagen op mensen en merk je dat vooral daklozen en andere sociale zwakkeren de sigaar zijn. De 'Purge' is echter meer dan een uitlaatklep, het houdt de samenleving ook sterk en brengt een element terug waar Darwin ooit eens over schreef. Er valt wat voor te zeggen, want in een zorgstaat als de onze is 'survival of the fittest' ver te zoeken.

Het concept is sterk en voor Amerika (waar racisme, wapenbezit en zelf uitgeroepen 'burgerwachten' de nodige frustraties opleveren) een stuk plausibeler dan voor Nederland. Wij klagen alleen maar, zij schieten legaal mensen dood onder het mom van 'je bedreigd voelen'. Dus het volk één nacht per jaar de gelegenheid geven om alle frustraties te uiten is dan vrij geniaal. Dat er in sommige staten waarschijnlijk genocide zal volgen, neem je op de koop toe. Het is een onderwerp waar de makers begrijpelijkerwijs hun vingers niet aan willen branden. Toch kun je je afvragen in hoeverre de huidige Amerikaanse situatie nu wezenlijk verschilt met de fictieve situatie in deze film. Het 'onverwachte' kassucces heeft vrees ik meer te maken dit soort kwesties dan ze daar willen toegeven.

De Romeinen hielden het volk in toom met gewelddadige spelen, maar ook festiviteiten als carnaval en stierenvechten zijn meer dan slechts cultuur. Carnaval was ooit, voordat Brabanders bestonden, de enige periode in het jaar dat volk en geestelijken gelijk waren. Stierenvechten is simpelweg bloederig vermaak waarbij het gewelddadige aspect van de mens wordt gezien als cultuur. En de 'Purge' is een vergelijkbaar evenement, al mag je bepaalde mensen, met name hoog geplaatste ambtenaren (en uiteraard de president), niet vermoorden. De slachtpartijen blijven beperkt tot de massa, het klootjesvolk. De regering moet het land besturen en elke keer verkiezingen houden - sowieso al een gedoe, in Amerika - na de jaarlijkse 'Purge' is natuurlijk niet te doen. Maar voor de rest mag eigenlijk alles.

Het gevolg is een enorme daling van de criminaliteit. Veel films claimen simpelweg een daling of stijging van criminaliteit, zonder daarvoor duidelijke redenen aan te dragen. Maar bij The Purge valt goed te beredeneren waarom de criminaliteit daalt. Stel, je hebt echt een bloedhekel aan iemand. Je baas, bijvoorbeeld. Die kan je dan vermoorden tijdens de 'Purge', en wie weet vang je twee vliegen in één klap en mag je z'n functie overnemen. Je hoeft ook nooit meer dan een jaar te wachten. En als je de 'Purge' niet meeneemt in de cijfers, dan is 1% niet onredelijk, lijkt me. Wat resteert zal voornamelijk georganiseerde misdaad zijn. Bovendien hoef je alle gevallen tijdens de 'Purge' niet te onderzoeken, want alles is legaal, hetgeen enorm veel mankracht scheelt gedurende de rest van het jaar.

Eigenlijk zitten er alleen maar voordelen aan de 'Purge', bedenk ik me zo. Klein puntje: de ethische kant van het verhaal. Moord en verkrachting - dat zal toch wel het meest voorkomen, laten we eerlijk zijn - is moreel onjuist. (Verkrachting komt overigens niet voor in de film. Begrijpelijk, maar onrealistisch.) En het volk een nacht lang alles laten doen waar ze zin in hebben, is ook niet bepaald ethisch verantwoord. Maar wel effectief! Ethiek en effectiviteit zijn in zekere zin vaak tegenpolen, omdat ethiek restricties oplegt of dingen in het geheel verbiedt. Ander nadeel is de nasleep. Psychologen zullen werk zat hebben na de jaarlijkse 'Purge'. PTSS wordt volksziekte #1.

Alle bovenstaande aspecten behandelt The Purge echter niet. Bovenstaande alinea's zijn slechts een brainstorm over een filmisch zeer interessant concept. Je kan er echt alle kanten mee op. Wil je weten wat de film heeft gemaakt van zijn eigen concept? Lees dan verder.

Een dakloze wordt tijdens de 'Purge' binnengelaten door het tergende zoontje van James (Ethan Hawke) en Mary (Lena Headey). Dit wordt gezien door de groep die de dakloze willen vermoorden, en een belegering van James' huis is het gevolg. Wanneer de moordlustige, gemaskerde groep mensen onder leiding van een uitstekend gespeelde psychopaat Henry (Tony Oller) het huis binnendringen, volgt een heel standaard plot met nauwelijks schrikmomenten en bijzonder veel mensen die in de rug worden geschoten, nét voordat ze op het punt staan iemand te vermoorden.

Net zoals het vanzelf 5 uur wordt, wordt het ook vanzelf 7 uur. En dan, de volgende ochtend wanneer alle ellende achter de rug is, komt het moreel juiste en onjuiste van de situatie toch nog even in beeld. Meer dan voorspelbare, paternaliserende Hollywood-ethiek is het niet. Misschien dat het al aangekondigde vervolg wél raad weet met de beschikbare middelen. The Purge mag dan een kassucces zijn, er is nog behoorlijk wat ruimte voor verbetering.

Only God Forgives

WAARDERING: 3 / 5

Ryan Gosling en Nicolas Winding Refn maakten samen al eens Drive. Zonder twijfel een van de beste films uit 2011. De muziek, de sfeer, de klik tussen Ryan Gosling en Carey Mulligan en het onverwachtse, lompe geweld - het was geniaal. Hun tweede samenwerking, Only God Forgives, tapt uit hetzelfde vaatje, maar is toch niet zo geslaagd.

Only God Forgives in zeker geen film in de traditionele zin. Echt sprake van een coherent verhaal is er niet, fantasie en realiteit lopen constant door elkaar en op het eerste gezicht lijkt Only God Forgives slechts een aaneenrijging van willekeurige sfeerimpressies. Het is aan de kijker om er iets van te maken, als een stilistisch verfilmd stripboek waarbij je zelf de ruimte moet opvullen tussen de plaatjes. De film balanceert echter wel op het randje van stilistisch verfilmd stripboek en vage, trage kutfilm.

Only God Forgives draait om een Amerikaanse familiebende in Thailand. Ze smokkelen en verhandelen drugs en alles gaat goed, totdat Billy een Thaise prostituee verkracht en vermoordt. De lokale rechercheur, die een voorliefde voor zwaarden heeft, laat vervolgens de vader van het vermoorde meisje in een ruimte met haar moordenaar. Billy dood, een groot drama, en aan Billy's broer Julian (Gosling), Billy's moeder (Kristin Scott Thomas) en hun hulpjes om de moordenaar van hun broer resp. zoon te pakken te krijgen.

De rechercheur, Chang (Vithaya Pansringarm), is geen fijne vent. Hij heeft een wat apart gevoel van rechtvaardigheid, maar ergens kan je hem ook wel volgen. Amerikanen komen zijn land verzieken met drugs en hij neemt maatregelen. Geen zachtzinnige maatregelen, maar juist daardoor effectieve maatregelen. En de Amerikanen, meestal de helden, zijn goed de Sjaak. Ze worden gemarteld, vermoord, verminkt, in elkaar geslagen en weet ik wat allemaal.

De film is vooral een kunststukje. Veel mooie beelden, afgewisseld met grof geweld, maar ook de sferische muziek is weer terug. Only God Forgives is sfeervol, maar waar Gosling in Drive wel degelijk een persoon speelde met karakter, is zijn personage in Only God Forgives leeg. Hij doet niks, hij zegt niks, hij staat erbij en kijkt ernaar en komt niet verder dan aanhangsel. Zijn verachtelijke moeder veracht hem en hij? Hij laat het maar over zich heen komen.

Dat kan je als kijker ook doen. Je laten onderdompelen in de bizarre taferelen, je laten meevoeren door de muziek, het geweld aanschouwen, de sfeer proeven. Dan is deze film prima te pruimen. Verwacht je echter een tweede Drive, dan ga je dit niet waarderen en zul je je vrij snel storen aan de opzettelijke vaagheid en het trage tempo. Ik vond het niet slecht, maar met name de uitwerking van verhaal en personages doen de film de das om.

Furious 6

WAARDERING: 3.5 / 5

Deze man overleeft dit. Het is film, tenslotte.

Melkkoe The Fast & The Furious wordt al meer dan een decennium gemolken. We zijn bij deel zes aangekomen, maar waar veel sequels inspiratieloos zijn, worden deze films eigenlijk alleen maar beter.

Een collega aan de andere kant van de oceaan schreef in een stuk dat The Rock, voormalig WWE-worstelaar en nu meer bekend onder zijn echte naam Dwayne Johnson, een garantie is voor succes. Zijn punt was simpel: de laatste 6 jaar was elke film met Johnson erin een kassucces. Dat de beste man absoluut niet kan acteren is dan bijzaak.

In Furious 6 is acteren sowieso bijzaak. Het gaat niet om acteren, maar om actie, auto's en nog meer auto's. En die krijgen we, in overvloed. Er scheurt zelfs een tank uit een oplegger, terwijl de cabinewagen aan het rijden is. Mocht je dat ongeloofwaardig vinden, dan is deel 6 niet voor jou (deel 1-5 ook niet, trouwens). Mocht je dit wel geinig vinden, dan zou deel 6 zo maar eens het beste deel in de reeks kunnen zijn.

Het plot is vrij simpel. Letty (Michelle Rodriguez), dood gewaand, blijkt te leven. Dat was de teaser aan het einde van Fast Five al. Maar ze leeft dus ook echt, en heeft het samen met Shaw (Luke Evans) gemunt op een massavernietigingswapen. In ieder geval iets waardoor de communicatie van een land als Amerika gedurende 24 uur uitgeschakeld kan worden. Dat zou verschrikkelijk zijn, althans, volgens Furious 6.

Hun geheime, continent-platleggende meesterplan dient voorkomen te worden door Hobbs (Dwayne Johnson). Hobbs is er namelijk wél achter gekomen dat de criminelen het massavernietigingswapen willen, maar hij weet níét waarom ze het willen en welk wapen ze specifiek in gedachten hadden. Slechte intel, als je het mij vraagt. Nogmaals, mocht je dit dus ongeloofwaardig vinden (niet echt een kwestie van mening) dan is dit niks voor jou.

Om Shaw te stoppen schakelt Hobbs collega-Hertzdemper Dominic Toretto (Vin Diesel) in, plus zijn team. Een mooie gelegenheid om alle oud-gedienden, incl. Paul Walker en Ludacris, weer uit den ouden doosch te halen en nogmaals plaats te laten nemen achter de snelle bolides. Veel meer dan dat heeft deel zes niet om het lijf, maar veel meer dan dat is de Fast & Furious serie ook nooit geweest. Vermaak, auto's en mooie vrouwen, al heeft de laatste categorie plaats gemaakt voor een wat gestructureerder verhaal en betere actie.

Dit deel was een groot kassucces (The Rock zat er immers in) en de teaser voor deel zeven is al vast gegeven. Twee woorden: Jason Statham.

Oblivion

WAARDERING: 3 / 5

(l) Morgan Freeman, (r) Jamie Lannister

Oblivion is vooral vermaak, maar doet dat goed. Het ziet er piekfijn uit en zeker het begin van de film is gewoon tof. Jack Harper (Tom Cruise) en zijn teamgenoot Victoria (Andrea Riseborough) zijn het zelfbenoemde 'mop-up team' van de Aarde. De Aarde is namelijk onbewoonbaar geworden, nadat aliens de Maan hebben gesloopt. En als je de Maan sloopt, dan ontstaan er aardbevingen, tsunami's en radioactieve zones en dient de mensheid te verhuizen naar Titan, een maan van Saturnus. Althans, in Oblivion.

Dus, Maan kapot, mensheid weg, en daar zit je dan, berehoog in je roestvrij stalen hutje, overdag drones te repareren en 's nachts verleid worden (elke keer opnieuw) door je aantrekkelijke vrouw. Het futuristische stulpje heeft zelfs een zwembad! Het kan erger hoor, in science-fiction. Maar Jack heeft toch het gevoel dat er iets niet in de haak is. Afgezien van de gesloopte Maan dus, die nog op de achtergrond in brokstukken aan de hemel prijkt.

Over het verhaal, dat overigens echt prima is voor een science-fiction blockbuster van dit formaat, wil ik niet teveel kwijt. Het is ook niet zo belangrijk, want de makers van Oblivion hebben echt hun best gedaan om een goed sfeertje neer te zetten. Naast de sfeer kan de film teren op grote acteurs als Tom Cruise en Morgan Freeman, en die drones zien er ook echt 'evil' uit. Het art-design is meer dan dik in orde bij deze film. Zelfs Jamie Lannister is nog te zien met een scherpschuttersgeweer - puntje erbij.

Problemen ontstaan naarmate de film vordert. Vergelijkingen met Moon kunnen haast niet uitblijven, al is die film uiteraard tien keer beter. Nu zit alleen niet Sam Rockwell in zijn eentje op de maan, maar zitten Tom Cruise en de mooie vrouw met z'n tweeën op de Aarde. Het had Earth kunnen heten, maar die titel was al bezet. De mooie vrouw, Andrea Riseborough, acteert overigens niet altijd even overtuigend en moet het voornamelijk hebben van haar welgevormdheid. De andere actrice, Olga Kurylenko, doet het al niet veel beter en kijkt veelal zielloos uit haar ogen. Kurylenko is een actrice die hard aan de weg aan het timmeren is - in tegenstelling tot Andrea Riseborough - maar of ze er komt is de vraag. Ze kan over 20 jaar in ieder geval zeggen dat ze een Bond-girl is geweest.

Y Tu Mamá También

WAARDERING: 4.5 / 5

Ik kan niet alleen maar waardeloze rommel kijken natuurlijk en soms wil ik gewoon een film zien waarvan ik weet dat 'ie goed moet zijn. Zoals deze, waar de titel 'en je moeder ook!' betekent. Denkt u wat ik denk? Juist.

Nog voordat 'je moeder'-grappen universeel gemeengoed waren geworden en zelfs in de vorm van Yo Mamma op MTV te zien waren, maakte Alfonso Cuarón deze roadmovie. Twee boezemvrienden maken een trip door Mexico. Aan boord zijn ladingen drugs, drank en een onbekende vrouw die ze beloofd hebben een niet-bestaand strand te tonen. Flauw en voorspelbaar? Nee. Grappig en geniaal, dat wel.

De hoofdrollen zijn weggelegd voor Gael Garcia Bernal, Diego Luna en Maribel Verdú. Bernal is internationaal het meest bekend: hij speelde in films als Amores Perros en onlangs in NO. Luna deed internationaal wat bijrollen (Milk, The Terminal) en Verdú kan je kennen van Pan's Labyrinth. Ook komt ze binnenkort met een hedendaagse, Spaanstalige versie van Sneeuwwitje, genaamd Blancanieves.

Garcia Bernal speelt in deze film Julio, een onbezorgde jongeman die in zijn appartementje wat zit te blowen. Zijn ouders ziet hij nooit, hij heeft om beurten de auto met zijn zus en zijn grote maatje is Tenoch. Tenoch (Luna) is een rijkeluiszoontje die constant aan de aandacht ontsnapt van zijn ouders. Het is maar de vraag of ze überhaupt weten dat hij op een roadtrip gaat. Terwijl de vriendinnen van Julio en Tenoch het Europese vasteland onveilig maken (iets dat wordt gesuggereerd, maar wat we niet zien), vervelen de jongens zich dood. Het wordt wel aardig geïllustreerd in een scène waarbij Julio op de 3-meter duikplank ligt en Tenoch op de 5-meter duikplank, terwijl ze beiden masturberen.

Onvermijdelijke ingrediënten van een roadrip zijn seks, drugs en drank, maar Y Tu Mama También is nog zoveel meer dan dat. De twee jongens zijn boezemvrienden en gaan voor elkaar door het vuur, maar ondanks hun vele gesprekken en de code waar ze zich aan proberen te houden, zijn ze slechts jongens. De onbekende vrouw, Luisa (Verdú), maakt deze roadtrip pas echt interessant. Ze fungeert als lustobject voor met name Tenoch die dat niet onder stoelen of banken steekt, maar ze initieert ook allerlei prachtige situaties en levert een hoop goede gespreksstof aan. De aanwezigheid van Luisa, zelf net bedrogen door haar man, geeft de film een serieuzere wending en diepgang.

Y Tu Mamá También is voornamelijk erg grappig. De humor van de twee jongens, de mooie Luisa die ongegeneerd vragen blijft afvuren tijdens de rit en de voice-over, die steeds weer vertelt hoe het afloopt met iedereen die het drietal tijdens hun trip tegen komt, dragen bij aan een zeldzame feel-good sfeer. Topfilm.

Blue Valentine

WAARDERING: 4 / 5

Ik zag gisteren Blue Valentine, een film uit 2010, naar aanleiding van het recente The Place Beyond The Pines. Die laatste film vond ik erg fijn en ik ging op zoek naar het eerdere werk van regisseur Derek Cianfrance. Dat werd Blue Valentine, met wederom Ryan Gosling in de hoofdrol.

Qua opzet lijken Blue Valentine en The Place Beyond The Pines best wel op elkaar. Er zijn geen helden, er is geen eenduidig, rechtlijnig verhaal, maar de films beschrijven beiden gewoon de levens van schijnbaar toevallige passanten. In Blue Valentine komen de toekomstige geliefden Dean (Gosling) en Cindy (Michelle Williams) elkaar tegen in het bejaardentehuis, waar Dean net een oude man heeft helpen verhuizen en waar Cindy haar grootmoeder opzoekt.

De oude tijden zijn in dit geval de goede tijden. Vanaf het moment dat Cindy en Dean elkaar tegen komen is er een klik, en doordat er snel een kindje op komst is, gaat het hard met de relatie. Misschien wel te hard, want jaren later is de rek eruit. Ruzies, irritaties, Dean die zwaar drinkt, Cindy die indirect de hond vermoordt; het zit allemaal niet mee. Deans plan om er even tussenuit te gaan om een nacht te zuipen en seks te hebben, loopt uit op een fiasco. Een fiasco waarin oude tijden van geluk en huidige tijden van misère elkaar afwisselen.

Blue Valentine is bijzonder effectief in de kijker meesleuren in de huidige ellende, maar tijdens de flashbacks tovert de film net zo makkelijk een glimlach op je gezicht. De Dean van vroeger en nu is een wereld van verschil. Niet alleen heeft hij nu inhammen, maar het is ook een eersteklas lul geworden. Van zijn charme is nog maar weinig over. Na een paar drankjes is hij niet meer te stoppen. Heerlijk hoe Dean bot en vol onbegrip de strijd aangaat met Cindy en alles kapot maakt.

Cindy is als personage echter interessanter. Ze heeft ambitie, wil arts worden, maar de zwangerschap gooit roet in het eten. Toch geeft ze niet op, misschien tegen beter weten in. Ze probeert het huwelijk - al jaren lijkt het -  te redden, maar valt het nog te redden? Michelle Williams acteert ijzersterk en werd genomineerd voor een Oscar.

Door de chemie tussen Williams en Gosling, die zich uit in zowel de liefdesscènes als de vele ruzies, blijft Blue Valentine intrigeren en boeien. Wederom een fijne film van Derek Cianfrance. Ik ben benieuwd hoe zijn nieuwste project Metalhead gestalte gaat krijgen. De titel belooft alvast veel goeds.

The Place Beyond The Pines

WAARDERING: 4.5 / 5

The Place Beyond The Pines bevat zoveel elementen dat menig regisseur de mist in zou gaan. Maar niet Derek Cianfrance (Blue Valentine) die de tijd neemt om een complex verhaal uitvoerig te vertellen. Het resultaat is een ijzersterke film over de verregaande gevolgen van een schietincident.

The Place Beyond The Pines beschrijft niet zozeer één verhaal, maar laat meer zien wat de impact is van een incident. Agent Avery (Bradley Cooper) is na een wilde achtervolging, die overigens extreem realistisch is verfilmd vanuit de politieauto (Blik op de weg 2.0), genoodzaakt harde maatregelen te nemen tegen motorcrosser en bankovervaller Luke (Ryan Gosling).

Gosling speelt een rol die we ondertussen kennen. Zwijgzaam, maar niet geheel zonder dialoog, weet hij wederom te intrigeren. Zijn interactie met Sam Rockwell, samen zijn ze partners in crime, is steengoed, maar ook de momenten tussen Gosling en Eva Mendes die Luke's ex speelt, mogen er wezen. Aan de andere kant van het spectrum zit Bradley Coopers personage, een plichtgetrouwe agent die in eerste instantie na het schietincident weer zo snel mogelijk aan het werk wil, en vervolgens tegen hele andere problemen op loopt.

De film is veelzijdig en dat maakt hem zo interessant. Cianfrance blijft nooit kijken vanuit één perspectief, maar verschuift de focus naarmate de tijd vordert. Luke, Avery, maar later ook andere personages vervullen steeds tijdelijke hoofdrollen. En allen excelleren in de vertolkingen van soms complexe personages. De film duurt meer dan twee uur, maar elke minuut wordt zorgvuldig ingevuld. Soms worden zelfs jaren film overgeslagen om nieuwe gebeurtenissen aan het licht te brengen, maar deze sprongen voelen nooit gemaakt aan.

Cianfrance stelt alles in het werk om een realistische film te maken. Clichés worden succesvol vermeden, de film kent een paar volkomen acceptabele plotwendingen en weet regelmatig te verrassen. Het wisselen van perspectieven is leuk uitgewerkt, maar ook de titel verwijst naar die ene plek waar alles is begonnen. Want wat was er gebeurd als een automonteur de motorcrosser geen lift had aangeboden?

Jack The Giant Slayer

WAARDERING: 2.5 / 5

Wat begint als een sprookje, eindigt ook als een sprookje. Zo'n film is Jack The Giant Slayer, waarin Nicholas Hault het opneemt tegen reuzen.

In het vredige Albion bestaat een legendarisch verhaal. Het gaat over kwade, grote reuzen, die in een wereld boven de wolken leven. Niet de hemel, maar nog net even daarvoor. Deze reuzen willen mensenvlees eten, maar krijgen daar normaal gesproken de kans niet voor. Totdat Jack juist dat doet wat de monnik zei dat hij niet moest doen: de magische bonen nat laten worden.

Voordat de reuzen vanuit hun wereld neder dalen naar de onze om wat kont te schoppen, ontstaat er eerst nog een cliché liefdesverhaal tussen Jack en prinses Isabelle. Jack (Nicholas Hault) ontwikkelt een instant crush op de toekomstige Hare Majesteit (Eleanor Tonlinson), maar ze is al uitgehuwelijkt aan Roderick (Stanley Tucci), de rechterhand van de koning. En Roderick is niet eens geïnteresseerd in de prinses, hij wil slechts de macht die nu de koning toe komt.

Wat begint met een paard verkopen in een kasteel, eindigt in een potje touwtrekken om de kasteeldeuren. Jack The Giant Slayer is - denk ik tenminste - een uit de hand gelopen kinderfilm waarin uiteindelijk oogballen in het rond vliegen. Misschien toch niet geschikt voor alle leeftijden, maar op wie de film wel gericht is, is niet helemaal duidelijk. Het plot is te simpel om volwassenen te kunnen boeien, maar het budget vele malen te groot om slechts een kinderfilm te zijn.

Het is dan ook geen verrassing dat de eerste grote blockbuster van dit jaar, want dat was Jack The Giant Slayer met een budget van meer dan 200 miljoen dollar, geen (kas)succes is geworden. Daar kunnen zelfs de fijne rollen van Ewan McGregor en Stanley Tucci geen verandering in brengen.

Stoker

WAARDERING: 3 / 5

Na de dood van de man des huizes zijn moeder en dochter achtergebleven. Wanneer de broer van de overledene op de stoep staat, brengt hij niet alleen goede manieren en culinaire hoogstandjes mee.

Vanaf moment één voert het mysterieuze de boventoon. Dat is prima, maar meer dan mysterieus blijkt het uiteindelijk niet te zijn. Je verwacht ergens een geniale plotwending, maar die komt nooit. Na de dood van man en vader brengt regisseur Chan-wook Park nog meer dood en verderf. Dit keer onder het mom van: 'Sometimes you need to do something bad to stop you from doing something worse.' Dat moeten we dan maar aannemen.

Dat Park in al zijn personages potentiële seriemoordenaars ziet was al wel duidelijk in Oldboy, uit 2003. Ook in Stoker wordt al snel duidelijk dat achter alle etiquette de meer duistere kant van de mens schuil gaat. Nicole Kidman heeft haar blik vaak op ijskoud staan, Matthew Goode doet denken aan Casey Affleck in The Killer Inside Me en Mia Wisakowska (Alice in Wonderland) heeft een houding alsof ze elk moment iemand kan neersteken. Een soort intrinsieke haat na het overlijden van haar vader heeft zich meester gemaakt van de jonge India (Wisakowska) en het is slechts wachten tot het eruit komt.

Zo lomp als in Oldboy wordt het nooit - kan ook bijna niet - maar toch beginnen de bizarre situaties zich al snel op te stapelen. De eerste moord blijkt slechts de katalysator te zijn voor meer verderfelijke praktijken; een thema waar Park dus wel raad mee weet. Verder is het script echter vrij zwak. Daar kunnen geen slow-motionbeelden van doodbloedende mensen in bloemenvelden wat tegen beginnen.

De film scoort desondanks een voldoende door de intrigerende sfeer die wordt gecreëerd en doordat Park de ene na de andere prachtige scène, hoe luguber ook, op het scherm tovert. De man is een ware beeldkunstenaar. Stoker is een veredelde oefening kunstzinnig moorden. Met een goed verhaal was dit meteen een cultfilm geworden, maar nu zullen alleen de puristen en Park-fans het waarderen. Park zet veel bijzondere beelden achter elkaar, maar een geheel wordt het niet. Daarvoor is alles te fragmentarisch, zijn de personages niet overtuigend genoeg en is het mysterieuze sausje net wat teveel van het goede.

Warm Bodies

WAARDERING: 3.5 / 5

Zombiefilms genoeg, maar weinig zombiefilms zien we vanuit het perspectief van de zombie. Zombies zijn ook mensen. Nouja, waren ook mensen. 

Het is weer kommer en kwel in de wereld waarin Warm Bodies zich afspeelt. Een zombieplaag heeft zich meester gemaakt van de meeste levende wezens, en slechts een select groepje mensen heeft zich achter hoge muren verschanst. Onder leiding van Grigio (John Malkovich) leeft de mensheid zo goed als ze kunnen verder, maar af en toe moeten er tochten worden ondernomen naar de gevarenzones om voedsel en medicijnen te verzamelen.

Tijdens een van die tochten slaat het noodlot gedeeltelijk toe voor Julie (Teresa Palmer). Bijna haar voltallige expeditie wordt opgegeten door zombies, maar zoals ik al zei zijn de zombies in Warm Bodies meer dan gewoon zombies. Hoofdrolspeler R (Nicolas Hault) is namelijk een zombie met emoties en vindt Julie wel een lekker ding. In de niet-verorberbare zin. Hij besluit dan ook om Julie niet op te eten, maar haar te redden van de andere zombies.

Warm Bodies draait om de onmogelijke relatie tussen zombie R en lekker ding Julie. Nicholas Hault was ooit het jongetje in About a Boy (de boy dus) en Teresa Palmer is er een om in de gaten te houden. Ze vertegenwoordigt de nieuwe lichting Australische actrices en hoopt in de voetsporen te treden van Nicole Kidman en Naomi Watts.

R voorziet de film van een grappige voice-over, terwijl Julie langzaam haar vooroordelen over zombies laat varen. De eerste zombie-romkom is hiermee een feit. Voor het concept alleen al worden dus punten verdiend, dat moge duidelijk zijn.

Naast een tamelijk necrofiele relatie biedt Warm Bodies meer, met name op het gebied van komedie. R mag dan moeite hebben met praten, voor de rest is hij best grappig. Gewoon een random quoteje: 'This date is not going well, I wanna die all over again.' Grappen over dode mensen zijn dus in dit geval absoluut verantwoord. Zeker naarmate R en Julie meer naar elkaar toe groeien en ze bijvoorbeeld samen gaan autorijden, zie je dat de makers goed hebben nagedacht over het re-integratiebeleid van zombies. We zijn daarbij aangekomen bij de clou van de film, namelijk dat zombies best lief kunnen zijn.

Omdat het hier gedeeltelijk een romkom betreft, vallen wat clichés niet te vermijden. Desondanks worden veel standaardsituaties op een leuke en originele manier opgelost. Ook al zie je de ontknoping van mijlenver aankomen, er gebeurt ondertussen genoeg om het spannend te houden.

A Good Day To Die Hard

WAARDERING: 1 / 5

De originaliteit in het vierde deel van de Die Hard reeks was al wel verdwenen. De titel was simpelweg genaamd Die Hard 4.0, al is de titel van de nieuwe Die Hard film wellicht nog tergender. A Good Day To Die Hard? Dat soort dagen bestaan ja? A Good Day To Kick Ass had gekund, misschien, al klinkt dat als een uitspraak van Duke Nukem. Maar de titel is nog het minst erge van de film, kan ik u verzekeren.

Het gaat eigenlijk al fout op het moment dat John McClane, mijn actieheld van vroeger, aankomt in Moskou. Hij heeft vernomen dat zijn zoon gevangen is genomen en zoals gebruikelijk triggert het feit dat zijn familie potentieel iets overkomt iets in John waardoor hij zonder enige voorbereiding afreist naar Rusland. De reden dat zijn zoon, Jack (Jai Courtney), is opgepakt is een executie in een bomvolle discotheek. Zoiets stoms zou zelfs John nog niet doen. Bovendien ben ik er vrij zeker van dat je ter plekke wordt neergeschoten door de beveiliging in Moskou.

Jack heeft overigens wel een plan. Jack is namelijk CIA-agent en de CIA gaat Jack redden uit zijn penibele situatie. Normaal gesproken ontkent de CIA elke betrokkenheid wanneer een van hun agenten wordt gearresteerd, maar voor Jack hebben ze een uitzondering gemaakt. Jack heeft namelijk een plan. Hij anticipeert, zonder overigens enige aanwijzing, dat mensen het op hem gemunt hebben. Die mensen, Russen die half Engels, half Russisch praten, want dat is handig, blazen het gerechtsgebouw op. Door de explosie weten Jack en zijn medegevangene te ontkomen en warempel, ze lopen zo John tegen het lijf.

De relatie tussen vader en zoon is niet goed. Niet zo gek ook, want John hebben we zijn halve leven zien schieten op slechteriken, dus veel is hij niet thuis geweest. Is het trouwens ook niet raar dat John in Die Harder wel constant aan zijn vrouw dacht, maar nooit aan zijn zoon? Daar is het, uiteraard in retrospect, naar mijn mening fout gegaan. Jack is verwaarloosd door John, want John had betere dingen te doen. IJspegels in oogkassen rammen, bijvoorbeeld.

Maar ze leggen het bij. We hebben wel te maken met een Hollywoodfilm. Al snel is er sprake van een onoverwinnelijk duo, dat het opneemt tegen gevechtshelikopters, Russen met hele grote geweren, Russen met een bazooka en gewoon Russen. En net wanneer je denkt dat het dieptepunt wel bereikt is, blijkt Jacks missie van wereldbelang te zijn: een evil Rus heeft al sinds 1986 in Chernobyl uranium verrijkt en dat opgeslagen. De laatste paar scènes spelen zich dan ook af in de verwoeste kerncentrale, waar ook tegenwoordig nog een hoop straling hangt. Als je daar de gewassen aanraakt, groeit er spontaan een nieuwe vinger aan. Bij wijze van spreken dan. Gelukkig deert het Jack en John niet, ze lopen gewoon in T-shirt door de kerncentrale.

De makers van deze 'film' hebben gedacht dat slechts de naam van de serie plus Bruce Willis - toch altijd nog een held - genoeg was. Dat is het niet. Tot zes keer toe zegt John McClane: 'I'm on a holiday.' Dat is niet alleen niet grappig, het is ook nog eens niet waar. Maarja, 'I'm on a rescue mission' klinkt niet cool, zal iemand gedacht hebben. Dat is waarschijnlijk dezelfde persoon geweest die de tenenkrommende dialogen heeft geschreven. Ik kan gewoon een beetje droevig worden van de stukken waar vader en zoon dichter tot elkaar komen. Echt zo tergend, zo voorspelbaar, zo ontzettend ongeïnspireerd.

Dit is zonder twijfel een van de slechtste films van dit jaar.

Life Of Pi

WAARDERING: 4.5 / 5

Onder het mom van 'beter ooit dan nooit' heb ik dan toch Life Of Pi gekeken. Een film waar ik alleen maar goede verhalen over had gehoord, maar waar ik desondanks niet in geïnteresseerd was. Een jongetje op een boot, met een tijger, en een zebra. Ik weet het niet hoor, en dan ook nog van die Bollywood-stukken erin zeker? Ik verwachtte zo'n audiencepleaser, een cheesy film. Ik had het fout.

Life Of Pi is vrij briljant. Dat begint bij het verhaal, dat op papier nogal vergezocht lijkt. (Laten we Krishna op onze blote knietjes danken dat er niet bij stond: 'based on true events'.) Het verhaal wordt vakkundig uit de doeken gedaan door een sterk personage. Binnen mum van tijd krijgt het personage - Pi - lading, mede door de prachtig geschreven dialogen die helpen de kleine Pi te definiëren. Zijn relatie met zijn ouders, zijn zoektocht naar God(en) en zijn fascinatie met de dierentuin zijn allemaal significante factoren die bijdragen aan de slimme jongen die Pi uiteindelijk geworden is.

Naadloos schakelt de film meerdere malen tussen de oude Pi en de Pi die het avontuur beleeft. En beide Pi's zijn heel erg likable. De oudere versie, misschien een jaar of 40, is vooral verstandig, gooit er wat Indische wijsheden uit en weet de schrijver van het titulaire boek te intrigeren met zijn verhaal. (Het format van de film is een interview met flashbacks, in wezen.) Zelfs de verhalen die eigenlijk niets aan het plot toevoegen, zoals het verhaal over hoe Pi aan zijn naam komt, zijn sterk en doen je glimlachen. De jonge Pi moet overleven, bedenkt manieren om met de tijger overweg te kunnen en leert allerlei technieken op de reddingsboot. Ook de Pi op de boot doet er niet lang over om de harten van de kijker te veroveren.

Naast het verhaal zijn er de prachtige beelden. India wordt kleurrijk verfilmd, met veel contrast en intense kleuren. Wanneer het minder gaat met Pi verandert het kleurenpalet in grijzere tinten. Met name op zee worden de beelden echter pas echt indrukwekkend. Walvissen, een reuzenoctopus in gevecht met een potvis, vliegende vissen, lichtgevende algen en de tijger, genaamd Richard Parker, zijn magnifiek vormgegeven. Ik heb me de halve film afgevraagd of die tijger nou echt was of niet, maar het blijkt dus CGI te zijn. Computer-Generated Imagery. Nep dus. Dat je het even weet.

Life Of Pi mag dan niet de meest realistische survivalfilm zijn en Pi weet misschien nooit zo te overtuigen als bijvoorbeeld Tom Hanks (met Wilson, de volleybal) in Cast Away, het is wel een machtig en magisch verhaal. De purist onder ons, en misschien de bioloog ook, en ach, ook de weldenkende medemens, zal waarschijnlijk niet geloven dat de tijger Pi nooit te pakken krijgt. De tijger is wel de voornaamste bron van bedreiging, samen met honger en uitdroging, maar je moet wel een hele erge zuurpruim zijn als je niet te doen hebt met Pi, eenzaam dobberend op zee met een Bengaalse tijger aan zijn zijde.

Dus heb je Life Of Pi nog altijd niet gezien vanwege de angst op een cheesy Bollywoodproductie en ben je geen zuurpruim? Kijk deze dan nog even. Daar krijg je echt geen spijt van.