Finding Dory

★★★★

Het is alweer 13 jaar geleden dat Finding Nemo uitkwam. Dat was de tijd dat 3D nog hip was en Pixar daar als geen ander raad mee wist, James Cameron daargelaten. Finding Nemo is een van mijn favoriete animatiefilms aller tijden. Meeslepend, betoverend en ontzettend grappig, met dieren die allemaal een eigen, passende persoonlijkheid hebben. De lazy Australische schildpad Crush bijvoorbeeld, die in surfertaal spreekt en zich laat meevoeren waar de stromingen hem brengen.

Mijn andere favoriete animatiefilms komen niet toevallig van dezelfde schrijver, de Amerikaan Andrew Stanton. Hij is ook verantwoordelijk voor Toy Story, Monsters Inc., WALL-E én  John Carter. Die laatste is geen animatiefilm, alhoewel er een hoop CGI in zit. John Carter werd volledig afgebrand in de pers, mijns inziens ten onrechte. Ik vond die film best oké. Stantons komische, speelse stijl zag je terug in de geanimeerde alienbulldog die al snel Johns maatje werd.

Nu is er Finding Dory. Andrew Stanton staat weer aan het roer - momenteel maakt hij Toy Story 4! - en ook de voicecast is grotendeels intact gebleven, al heeft de stemacteur van Nemo ondertussen de baard in de keel natuurlijk, dus die was aan vervanging toe. Ditmaal draait het dus om Dory, de schattige, blauwe vis (paracanthurus hepatus) met paarse visogen, ingesproken door Ellen DeGeneres. Ze is weer geweldig en draagt de film met haar stem en komische timing.

Dory heeft echter ook, voor degenen die zich dat herinneren, last van short term memory loss. Zegt ze meerdere malen in deze film. En wederom werkt Dory zich binnen no-time in de penarie. Wanneer ze, getriggerd door allerlei onderwater gebeurtenissen, flashbacks krijgt uit haar verleden herinnert Dory zich dat ze ook ouders heeft. Een schokkende ontdekking, natuurlijk. En die ouders wil ze graag vinden.

De kwaliteit van Finding Dory doet andere animatiefilms verbleken. Minder zijn we van Pixar echter niet gewend, tot aan het prachtige voorfilmpje aan toe. Op grafisch vlak is het genieten met  3D die je mee zuigt in de oceaan, maar die niet zo in your face is als bij andere films. Tevens dompelt Stanton je meteen onder in zijn wereld, met Marlin en Dory die je vanaf moment één meteen alles gunt. Niemand kan eigenlijk wat fout doen, praktisch iedereen is goedgeluimd. Zelfs de mensen die ditmaal Dory (en voorheen haar ouders) uit het water vissen doen dat om de vissen te labelen en beter te maken.

Finding Dory is een waar meesterwerkje geworden, waarbij menigeen moeite zal hebben om het droog te houden. Fijn dat een genie als Stanton de tijd krijgt die hij nodig heeft om dit te maken. Nog fijner dat het vervolgens ook de verwachtingen overtreft.

Our Kind Of Traitor

★★★★

Grootste reden voor mij om Our Kind Of Traitor te zien is dat een collega bijzonder enthousiast was over het boek. Dit is een collega die bijzonder cynisch is, over zowel het werk als het leven, maar de beste man heeft wel smaak. Betere blues dan John Mayer trio kent hij niet, ondanks het intellectueel gezever van John op de DVD. Zijn woorden, maar hadden de mijne kunnen zijn. Wanneer het gaat om oplossingen bedenken, zeg maar mijn werk, heeft hij tevens altijd gelijk.

Film bleek goed. Ik vind Ewan McGregor altijd fijn om naar te kijken. Moeiteloos verplaatst hij zich in rollen en nooit wordt hij getypecast. Dat is lovenswaardig, want net zo makkelijk speelt hij een bioloog als een Jedi. In Our Kind Of Traitor speelt hij Perry, een professor literatuur. Perry is op vakantie in Marrakech met zijn vrouw Gail (Naomie Harris, vooral bekend uit de laatste paar James Bond films) en de hele vakantie staat onderhuids in het teken van relatieherstel. Wat er precies niet loopt binnen het echtpaar is niet duidelijk - wordt gelukkig ook niet duidelijk - maar wel evident is dat het niet botert. Lekker gespeeld door het verfrissende duo acteurs.

De vakantie blijkt geen wondermiddel. Na een ruzie met Gail - zij loopt demonstratief weg, hij blijft falleen achter - laat Perry zich overhalen door de Rus Dima (Stellan Skarsgard) om mee te gaan naar een feest. Niet zomaar een feessie. Neen, overdaad, mooie vrouwen, een enorm pand, DJ's, een buffet. Vrij snel is duidelijk dat Dima dit niet betaalt van een kantoorbaan. Perry en Dima raken bevriend, want beiden zijn het mannen met eergevoel die in een situatie zitten die ze niet zint. Dima blijkt een witwasser voor een groot Russisch drugssyndicaat te zijn en zoekt een uitweg. Het liefst via Engeland. Ongewild raken Perry en Gail betrokken bij een internationale missie om het syndicaat op te rollen, geleid door Hector (Damian Lewis, bekend als Brody uit Homeland).

Our Kind Of Traitor is een intelligente misdaadthriller met mooie cinematografie. Niet vaak zie je in dit soort films zulke prachtige beelden als die director of photography Anthony Dod Mantle de kijker voorschotelt. Het is niet de minste, deze man. Hij won een Oscar voor de cinematografie van Slumdog Millionaire en schoot diverse prachtige films de afgelopen jaren, waaronder Rush. 

Ook al is het plot niet bijzonder waarschijnlijk, regisseur Susanne White brengt het met overtuiging. De vertelling komt waarschijnlijk beter tot z'n recht in het boek van John Le Carré, waarop deze film is gebaseerd. Scenarist Hossein Amini, die zowel het verschrikkelijke 47 Ronin als het geweldige Drive schreef voor het witte doek, brengt alles echter met gemak naar de kijker zonder dat deze achterblijft met vraagtekens. 

Het kwartet acteurs dat voornamelijk in beeld is houdt de kijker fijntjes aan de buis gekluisterd. Het acteerwerk is subtiel, bijzonder realistisch en steekt mooi af bij de dromerige beelden. Elk personage heeft z'n eigen identiteit, variërend van de lakse, onnozele Perry tot zijn (terecht!) geagiteerde vrouw. Ook Hector is een fijn personage om te zien, een man die al jaren achter het syndicaat aanzit en die alles en iedereen manipuleert om zijn zin te kijken. 

Independence Day: Resurgence

★

Daar ging 'ie weer, de wereld. Vergaan voor de zoveelste maal. Nouja, bijna dan, want zelden gaat het écht helemaal fout, maar de schade loopt weer in de miljarden en het dodenaantal toch zeker in de miljoenen. Wanneer dit soort dingen gebeuren is het meer de vraag wat het verhaal erachter is, wat de oorzaak is, of dat een beetje lekker is uitgewerkt en of het spektakel er goed gelikt uitziet. 

Nou, dat is dus niet zo.

Welkom na 20 jaar bij Independence Day: Resurgence. De aliens resurgen vanuit deep space, komen net als in 1996 de wereld vernietigen en wederom is het aan een zwarte piloot om de wereld te redden. Waar ze toen naar op zoek waren kan ik achterhalen, maar daar heb ik geen zin in. Nu zou het gaan om de kern van de aarde. En toch ook een tikje wraak lijkt me.

Je kan zeggen wat je wilt van Independence Day (het origineel), maar Will Smith gaf toch kleur aan die film. Natuurlijk, het was onzin, maar ook bijzonder vermakelijk. En hele hoge eisen aan dit soort films mag je toch niet stellen, vind ik. Maar wel een paar. Wat humor, lekkere special effects, 3D die je meevoert door de ruimte en tijd, een vorm van verhaal? Met name het schrijnende gebrek aan humor speelt de film parten. 

Op de vierde juli herdenkt de wereldbevolking in de film dat ze al twintig jaar vrij zijn van aliens. En ook van oorlog, want wat een saamhorigheid na al die destructie. Daarnaast is de buitenaardse technologie volledig geïncorporeerd door de mensheid, hetgeen een enorme technische vooruitgang heeft veroorzaakt. Er zijn bemande stations op de maan, inclusief een rits kanonnen. Want mochten de aliens terugkomen, dan zijn we in ieder geval goed voorbereid, toch?

Blijkt niet zo te zijn, natuurlijk. Gekke wetenschappers waarschuwen voor het naderende onheil. Jeff Goldblum incluis. En dat komt ook. Met veel geweld verschaffen de aliens zich toegang tot de atmosfeer, een spoor van vernieling achterlatend. Slechts een handvol helden proberen de wereld te redden door de koningin van het enorme ruimteschip uit te schakelen. Onder hen bevindt zich de fictieve zoon van Will Smiths personage uit het origineel. Helaas acteert deze man al net zo slecht als Will Smiths échte zoon, Jaden. 

Er valt zo weinig te lachen, en dat is zo jammer. Het niveau van dialogen, voor zover daar al sprake van is, is hemeltergend. Dat maakt de film waar verder de vaart prima inzit een lange zit. Daarnaast worden zoveel verschillende personages geïntroduceerd dat je de tel al snel kwijtraakt. Er zijn twee gestoorde genieën, een onderzoeker die de connectie tussen mens en alien onderzoekt, een hele lading militairen en officieren die natuurlijk allemaal wat te zeggen hebben, maar ook de CIA, twee presidenten en de VN Veiligheidsraad zijn van de partij. Hoofdrollen zijn weggelegd voor de al eerder genoemde piloot en zijn blanke tegenhanger, gespeeld door Liam Hemsworth, het mislukte broertje van. En geen van allen voegen ze iets toe.

A Hologram For The King

★★★★

Oneliner:
Cultuurclash met droge humor in de woestijn.

Gemaakt omdat:
Tom Hanks het gelijknamige boek van Dave Eggers had gelezen. En als Tom Hanks vervolgens iemand opbelt om een film te maken is de kans groot dat diegene ja zegt.

Gaat over:
De Amerikaanse zakenman Alan Clay (Tom Hanks) die conference call apparatuur met hologramtechnologie probeert te slijten aan een koning in Saoedi-Arabië. Maar die koning komt maar niet opdagen, evenals de contactpersoon waar Alan een afspraak mee heeft. 'Morgen is hij hier zeker', blijft de secretaresse Alan verzekeren. Ondertussen zweet en verveelt Alan zich kapot, zoekt hij afleiding bij de Deense Hanne, bezoekt hij de dokter voor een vreemde bult op z'n rug en trapt hij een lolletje met de taxichauffeur. 

Met:
Tom Hanks die weer fijntjes en subtiel speelt. Noodgedwongen is Alan afgereisd naar Saoedi-Arabië, gedwongen door z'n baas met maar één opdracht: de verkoop van het hoogstaande stukje hologramtechniek. Lukt dit, dan kan z'n dochtertje weer naar school, al is het een beetje vreemd dat dit van zo'n sale af moet hangen. Hanks laat niets nieuws zien, maar het blijft een genot om naar te kijken. Alans geduld wordt hevig op de proef gesteld en het duurt niet lang eer hij het heft in eigen handen neemt. Da's niet altijd een goed plan, maar het gaat met die typische, aandoenlijke Hanks-doortastendheid die ongeëvenaard is. 

Alan valt, eerst op z'n rug en daarna op de arts die z'n bult van de val behandelt. Sarita Choudhury die de meesten zullen kennen als Zira van Homeland (Saul's vrouw) speelt dokter Zahra. Een onwaarschijnlijke romance is het gevolg in een land waarin daten in het geniep moet gebeuren en waar men kan scheiden wanneer de man dat wil. 

Te vergelijken met:
Salmon Fishing in the Yemen, waarin Ewan McGregor en Emily Blunt proberen een onwaarschijnlijk westers project van de grond te krijgen in Jemen. De Britten lopen ook daar tegen de voor hen vreemde gebruiken aan en krijgen weinig tot niets gedaan in een land waar qua financiën praktisch alles mogelijk is. A Hologram for the King spreekt minder tot de verbeelding, kent minder vertederende momenten en zit minder goed in elkaar, maar kijkt wel lekker weg.

Alice Through The Looking Glass

Oneliner:

Alice redt wegkwijnende Hatter door terug te gaan in de tijd.

Gemaakt omdat:

Het origineel Alice in Wonderland ruim 1 miljard dollar opleverde. Dan is het niet de vraag of het vervolg komt, maar wanneer. Nu dus. En zoals vaker, dat had niet gehoeven.

Verwachtingen:

Laag. Zijn waargemaakt.

Gaat over:

Alice die terugkomt in Wonderland, ditmaal om de Hatter te redden die gelooft dat zijn familie nog in leven is. Nadat veel te vaak het woord 'impossible' is gevallen, en net zo vaak blijkt dat niets onmogelijk is (ja, we snappen het), begint Alice aan haar missie. Ze moet terug in de tijd, naar de dag dat de Hatters familie verdween. Zo hoopt ze deze gebeurtenis te voorkomen en haar geliefde Hatter te redden. The Queen of Hearts, maar ook de Tijd zelf doen er achter alles aan Alice te dwarsbomen. 

Met:

Mia Wasikowska in een weinig overtuigende rol als de Britse Alice. Liever zie je haar in een psychologische thriller, want voor dit soort films mist ze charisma en humor. Johnny Depp doet weer eens een wacky rol als Hatter, maar mist finesse en een degelijk script. Anna Hathaway is net zo bleekjes als haar personage Mirana en Helena Bonham Carter speelt de doorgedraaide Iracebeth. Nieuw is Sacha Baron Cohen, als de Tijd. Daarnaast is de voicecast weer compleet, met de laatste officiële rol van Alan Rickman, die dit jaar overleed aan kanker. 

Regie is in handen van James Bobin, een regisseur zonder veel ervaring. Nu is de rol van de regisseur bij dit soort studiogedreven blockbusters redelijk triviaal, normaal gesproken, maar Bobin maakt er een zootje van. Het tempo schiet alle kanten op, met de introductie die langdradig is en een gehaast einde. Het verhaal is niet erg complex, maar toch verwarrend. Scènes sluiten niet op elkaar aan en chemie tussen de personages is totaal afwezig. Het hele groepje dieren om Alice heen voegt niets meer toe, Mirana kijkt stilzwijgend, meelijwekkend toe. Alleen Iracebeth en Time weten sporadisch voor vermaak te zorgen.

Zien omdat:

Nee, niet zien.

Te vergelijken met:

Alle andere ambitieloze sequels met als doel de bioscoopbezoeker een lege ervaring voor te schotelen, maar wel hun centen te innen. 

Overheersend gevoel:

Wat met name opvalt is het gebrek aan inspiratie. Geforceerde grappen en uitgekauwde 3D actie zijn aan de orde van de dag. Alles lijkt in één take opgenomen te zijn, zonder enige feedback op acteerwerk. Nergens krijg je het gevoel dat er ook maar iemand zin had in het maken van deze film. 

The Nice Guys

★★★★

Oneliner:

Zootje ongeregeld onderzoekt moord op pornoactrice in Los Angeles in de jaren '70.

Gemaakt omdat:

Regisseur Shane Black behoorlijk bekend is met het soort film waarin een zootje excentrieke detectives de misdaad bestrijden. Black schreef decennia lang geleden de Lethal Weapon films en het is precies die sfeer die ook terug te vinden is in The Nice Guys. Toen ging Mel Gibson helemaal los, nu is het Russell Crowe die de boel kort en klein mept. Shane Black is trouwens ook verantwoordelijk voor de meer hedendaagse cultklassieker Kiss Kiss Bang Bang. Een referentie hiernaar is terug te vinden in een scène bij een pornobioscoop, waar op de voorgevel Bang Bang Kiss Kiss prijkt als één van de films die draaien.

Gaat over:

Een huurling (Russell Crowe) die voor een klein bedrag mensen intimideert en een privé detective (Ryan Gosling) die noodgedwongen samen de moord op pornoster Misty Mountains onderzoeken. Eigenlijk gaat deze film nergens over en dient het verhaal slechts als een kapstok voor een aaneenschakeling van hilarische scènes. Precies zoals Lethal Weapon dus.

Met:

Russell Crowe die erom bekend staat in het echt ook wel eens losse handjes te hebben. Tegenspeler Ryan Gosling komt perfect tot zijn recht als achteloze privé detective zonder geweten. Zijn standaard werkwijze is een voorschot vragen, drie dagen luieren op het strand, zijn opdrachtgever vertellen dat hij iemand op het spoor is en vervolgens nog een smak geld innen. Zijn dochtertje, Holly (Angourie Rice) is ook op deze wijze opgevoed, met als gevolg geweldige scènes met een bijdehante, gewetenloze tienerdochter. Meer dan eens heeft ze een sleutelrol bij het oplossen van de misdaden en haar aanwezigheid werkt verfrissend.

Trekpleister:
Ryan Gosling natuurlijk, dit keer in een andere rol dan we van hem gewend zijn. Grappig was hij al in Crazy Stupid Love, geweld(dad)ig in Drive, maar nu combineert hij deze twee aspecten en lost hij samen met zijn partner en bijdehante dochtertje een bijzondere misdaad op. Pas nadat Russell Crowe hoorde dat Gosling meedeed stemde hij in met het project.

Interessant feitje: 
Kiss Kiss Bang Bang is uit 2005. Pas in 2013 maakte Shane Black pas weer een film, Iron Man 3. In de tussentijd probeerde hij - na het overwinnen van zijn alcoholverslaving - diverse projecten van de grond te krijgen, onder andere Lethal Weapon 5 en een film met Mel Gibson genaamd The Cold Warrior, maar niets lukte. Toen kreeg hij in 2012 een telefoontje van Robert Downey Jr. of hij niet wilde meewerken aan Iron Man 3, hetgeen zijn carrière uit het slop trok. Black bewees Robert Downey Jr. dezelfde dienst in 2005 toen hij hem na een periode van verslaving castte in Kiss Kiss Bang Bang. Lang duurde het niet voordat Robert Downey Jr. weer een van Hollywoods meest geliefde acteurs was. 

Overheersend gevoel:
Geslaagde actiekomedie. The Nice Guys is bijzonder geestig, met zwartgallige, droge humor. De actie is al net zo droog en vindt gedeeltelijk buiten beeld plaats. Het strakke camerawerk gecombineerd met de jaren '70 sounds en kleurrijke shots geven de film die seventies look, waarin de pornoindustrie nog booming business is en extravagante leefstijlen hand in hand met het succes van de business gaan.