07-08-2015

Tu Dors Nicole



De stemming in deze droogkomische coming-of-age film sluit perfect aan bij de lome zomer, het terras, even niks moeten. Mijn afgelopen drie weken dus, in een notendop.  


Nicole's ouders zijn op vakantie en Nicole moet op het huis passen, zoals dat zo mooi heet. Alsof het huis wellicht anders de benen zou nemen. Ze nodigt haar hartsvriendin Véronique uit en ze lanterfanten wat rond. Er heerst een hittegolf, het is zomer, de sfeer is goed, het tempo loom.

Nicole's broer Rémi komt thuis, neemt twee bandleden mee en tovert de huiskamer om tot een opnamestudio. Tijdens het ontbijt worden de drums gesampled en gecheckt. Terwijl Nicole en Véronique pootje baden wordt er binnenshuis een plaat gemaakt. Maar de broer is kritisch, tot ergernis van met name drummer JF.


De mannen verstoren langzaam de decennialange balans die Nicole en Véronique hebben opgebouwd. De dames zijn perfect op elkaar ingespeeld en kennen elkaar al jaren. Er wordt geen woord teveel gesproken. Een kenmerk van een goede vriendschap. Woorden zijn ook niet nodig om te zien dat ze beiden een oogje op JF hebben.

Tu Dors Nicole wordt zo een coming-of-age drama waarbij de zomervakantie de ideale overgangsperiode blijkt om een andere overgang te filmen, namelijk die van adolescent naar volwassene. Het onschuldige leventje in een nietszeggende en gebeurtenisloze wijk verandert. Zo krijgt Nicole bijvoorbeeld een creditcard die de vooruitgang symboliseert. Er wordt een reis naar IJsland mee geboekt, want 'nu kost het niks.'


De film is geheel in zwart-wit gefilmd, maar heeft een ongekende warme sfeer. Door gebruik van natuurlijk licht creëert regisseur Stéphane Lafleur toch kleurrijke scènes. Daarnaast zijn de menselijke relaties, waar coming-of-age films toch mee vallen of staan, prachtig uitgewerkt. Elke interactie is werkelijk een genot voor het oog en menig situatie tovert een glimlach op het gezicht.

"Je slaapt Nicole." Slaapt Nicole echt? De film bevat elementen die in dromen niet zouden misstaan. Neem een tienjarige met een zwoele, oude mannenstem. Of een geiser in het zwembad. Mochten we hier naar een droom kijken, dan is dit een bijzonder aangename en zomerse droom waaruit je het liefst niet wilt ontwaken.

04-08-2015

La Loi Du Marché



La Loi Du Marché is een prachtige persoonlijk portret over de gevolgen van de financiële crisis in Frankrijk. Thierry, een werkloze man van middelbare leeftijd, staat symbool voor de economische ellende. 


Thierry is een jaar of vijftig, werkloos, heeft een vrouw en een gehandicapte zoon en probeert voor z'n gezin te zorgen. Hij stuurt brieven, heeft Skype-gesprekken met potentiële werkgevers en volgt een opleiding tot kraanmachinist om er vervolgens achter te komen dat ervaring met een kraan een vereiste is om aan werk te komen. Die ervaring heeft hij niet.

In vele trage en schrijnende scènes wordt Thierry's situatie verfilmd. Hulpeloos staart hij voor zich uit wanneer anderen zijn sollicitatievideo beoordelen: 'Ongeïnteresseerd, initiatiefloos, slechte lichaamstaal, geen geschikte werknemer, een strandgast.' Ze hebben geen ongelijk, maar wat kan Thierry er aan doen?  


Thierry ondergaat de meeste gesprekken. Hij is niet de makkelijkste: koppig en trots, maar tegelijkertijd zorgzaam en vriendelijk. Hij heeft genoeg problemen, maar projecteert deze niet op zijn vrouw of zoon, zoals je vaak in dit soort films ziet. Hij projecteert eigenlijk helemaal niks. Dat is misschien wel het probleem. 

De dilemma's stapelen zich op. Wel of niet het huis verkopen, wel of niet dat kutbaantje blijven doen in de supermarkt, wel of niet onder de prijs gaan zitten bij de verkoop van een stacaravan, wel of niet nog meer lenen bij de bank? Thierry heeft z'n principes en houdt daaraan vast, hetgeen het aantal oplossingen niet ten goede komt.  


La Loi Du Marché is een krachtig drama door de uitzichtloosheid die perfect door Vincent Lindon wordt overgebracht. Hij ontving een Gouden Palm voor z'n rol als Thierry. De lange shots, niet zelden van nog meer tegenslagen, accentueren nog eens het gebrek aan ontwikkeling van Thierry's situatie. La Loi Du Marché is vrij deprimerend, maar tegelijkertijd prachtig en bijzonder realistisch. Deze maatschappijkritische, humanistische blik op het hedendaagse Frankrijk is een must-see.