Fast Five

Genre: Actie-Thriller
Met: Vin Diesel, Paul Walker & Dwayne Johnson
Waardering: 4/5

Sequels zijn big business voor de filmindustrie en meestal worden ze er niet beter op. Bij The Fast And The Furious ligt dat iets anders, want deel 2 en 3 van de serie waren zo slecht dat het niet moeilijk was om deze te overtreffen. Deel 4, Fast And Furious, herenigde de twee helden uit het origineel en stuurde ze op een missie met snelle auto's die door hele smalle mijngangetjes moesten scheuren in de Mexicaanse woestijn. En nu dus Fast Five.

Fast Five focust zich aanzienlijk minder op racen, supercars en mooie vrouwen dan zijn voorgangers. Parkeerplaatsen vol met vrouwen in bikini op de motorkappen van onbetaalbare auto's behoren helaas ook tot het verleden. Maar, we krijgen er ook iets voor terug, namelijk een goede film. Ook wat waard.

Dominic Toretto (Diesel) en Brian O'Connor (Walker) zijn nog altijd beruchte misdadigers. Ze komen niet meer van die status af, vrees ik. Maar ach, voor criminelen vind ik ze vrij sympathiek. Dominic wordt gearresteerd en vervoerd naar een zwaarbeveiligde gevangenis. In een bus, zonder escorte. Niet zo slim. De autoriteiten moeten ondertussen toch weten hoe makkelijk Dominic kan ontsnappen. Wanneer uit de verte Brian en Mia (Jordana Brewster) in snelle raceauto's komen aanscheuren weet je al hoe laat het is en kinderlijk eenvoudig, doch spectaculair, wordt Dominic bevrijd.

Ze gaan in Rio de Janeiro naar een oude bekende, Vince (Matt Schulze). Mia is zwanger van Brian en beiden kunnen wel een zakcentje gebruiken. Samen met Vince gaan ze wat auto's uit een rijdende trein stelen, maar ze halen zich allerlei problemen op de hals. Althans, meer problemen dan anders. De auto's zijn namelijk het eigendom van Reyes (Joaquim de Almeida), de baas van Rio's onderwereld, en één van de gestolen auto's bevat iets waardevols.

Reyes is oppermachtig en wordt goed gespeeld door de Almeida. Hij is wat viezig en vettig, al kan dat ook komen door het klimaat natuurlijk. Hij houdt er zelfs theorieën op na over de manier waarop je het beste mensen kan onderdrukken, die hij naar eigen zeggen heeft ontleend aan de Portugezen. Hij heeft een klein legertje huurlingen die hij inzet tegen Dominic en compagnons. Hij heeft zoveel geld dat hij het complete politiebureau heeft gecorrumpeerd. Niet alleen Reyes jaagt op de dieven van zijn geliefde Ford GT40, ook vanuit Amerika worden Dominic en Brian gezocht. De FBI zet Luke Hobbs (Johnson) in, een agent met een voorliefde voor autodieven en gerechtigheid in het algemeen. Hobbs is een beetje over the top, maar verliest niet zijn geloofwaardigheid. Iets dat Dwayne Johnson al vrij snel overkomt, normaal gesproken.

Dwayne Johnson en Vin Diesel proberen elkaar qua spiermassa en coolheid te overtreffen. Ook doen ze een wedstrijdje wie het laagst kan praten. Als ze net wakker zijn zijn ze voor 40-plussers niet eens te horen denk ik. Ze spelen een kat-en-muis spel, al is er in dit geval niet echt sprake van een muis. De twee macho's krijgen gelukkig wel genoeg verhaal en achtergrond om ze interessant te houden. Dat geldt ook voor alle andere personages, hoewel de meesten al in eerdere films verschenen zijn.

In plaats van te vluchten besluiten Dominic en Brian dat ze van Reyes nog wel wat meer kunnen stelen. Zo'n 100 miljoen. Daarvoor hebben ze een team nodig en allerlei oude bekenden uit eerdere delen worden opgetrommeld. De optimistische Tego (Tego Calderon) steekt lekker af tegen de pessimistische Rico (Don Omar) en vraagt zich constant af waar al die negativiteit vandaan komt. Vrouwelijk schoon is aanwezig in de vorm van Gisele (Gal Gadot) die samen met Han (Sung Kang) wat undercover werk verricht. Als laatste zijn er Roman (Tyrese Gibson) en Tej (Ludacris) die fungeren als de techneuten van het stel en samen ook de nodige achtergrond hebben. Het team deed me sterk denken aan dat van Danny Ocean.

Fast Five is een goede, spectaculaire actiefilm geworden met een spannend verhaal, leuke personages en sterke actiescènes. De overval is slim opgezet, goed te volgen en men doet niet allemaal onmogelijke dingen, afgezien misschien van de enigszins ongeloofwaardige ontsnapping. Krachtige motoren zijn één ding, maar wat daar gebeurt is toch vrij bizar. Snelle auto's spreken mij, in films althans, altijd wel aan en Vin Diesel is een acteur waar ik goed naar kan kijken. Omdat zelfs Dwayne Johnson hier niet tegen valt en de rest naar behoren acteert, iets wat ook mogelijk wordt gemaakt omdat ze allemaal een eigen karakter hebben, krijgt de film deze waardering. Fast Five is de beste uit de reeks, zonder twijfel. Ik ben zelfs al wel een beetje benieuwd naar deel 6, die in 2013 uit zal komen.

Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides

Genre: Avontuur
Met: Johnny Depp, Geoffrey Rush, Ian McShane & Penélope Cruz

Waardering: 2.5/5 

In dit deel gaat Jack Sparrow op zoek naar de Bron van de Eeuwige Jeugd. Een fontein, eigenlijk. Hij is niet de enige, want ook de koning van Engeland, die van Spanje, Barbossa (Rush), Blackbeard (McShane) en Angelica (Cruz), de dochter van Blackbeard, zijn op zoek naar dezelfde bron. Toevallig. Er dient daar een ritueel uitgevoerd te worden, waarvoor gedurende de film een drietal voorwerpen verzameld moeten worden. Dat is het verhaal. Dun dus, op z'n best. Daarnaast valt meteen op dat een gedeelte van de crew is vervangen. Orlando Bloom en Keira Knightley zien we niet meer terug en hun vervangster is Penélope Cruz.

De rest van de ruim 2 uur aan beeldmateriaal wordt opgevuld met voornamelijk actiescènes. Het eerste half uur is Jack aan het ontsnappen uit Londen op de typische Sparrow manier. Half dansend, half dirigerend, vliegt hij van hot naar her, springt hij over koetsen en weet hij de nodige hoeveelheid voorwerpen te molesteren, alvorens hij uiteindelijk al zwaardvechtend aan de Engelsen weet te ontsnappen. Met behulp van Keith Richards nog wel, die ook hier weer een klein rolletje heeft als Jacks vader. Helaas is zijn oude liefde Angelica hem te slim af en wordt hij gevangen genomen op het schip van Blackbeard. 

Drie schepen varen vervolgens uit naar de Bron van de Eeuwige Jeugd. Blackbeard, met aan boord Angelica en Jack. Een Engels schip, onder leiding van Barbossa en een Spaanse vloot. Iedereen heeft zo zijn redenen om naar de Bron af te reizen, maar echt goed wordt dit niet uitgewerkt. Vooral Cruz' personage wordt steeds ongeloofwaardiger naarmate de film vordert. Zij komt toch veel beter tot haar recht in de vele Spaanse films die ze maakt (check Volver bijvoorbeeld) en in drama's. 

Voor het ritueel zijn 2 bekers nodig, een traan van een zeemeermin en water uit de Bron. De zeemeerminnen zijn niet als Ariel, maar hebben veel weg van vampieren. Het zijn allemaal schoonheden, maar op het moment dat je in de ban bent van hun verhalen of gezang, veranderen ze in kwaadaardige monsters. De chaotische veldslag die volgt is typerend voor deze inhoudsloze film.

Op zich hoeft dat geen probleem te zijn (inhoudsloosheid), maar waar het ook aan ontbreekt is chemie tussen de hoofdpersonen. Jack op zichzelf is vrij grappig, maar als je hem samen met Angelica ziet zou je niet zeggen dat er ooit een romance is geweest. Penélope Cruz mag dan een mooie piraat (pirate?) zijn, de chemie tussen Depp en Knightley was stukken beter. De verhaallijnen van Barbossa en Sparrow raken pas laat in de film met elkaar verwikkeld, waardoor de opgebouwde band uit de vorige delen niet tot z'n recht komt. Alleen Blackbeard is overtuigend, als iemand die de meest evil piraat aller tijden moet zijn. Zelfs voor Disney begrippen.

De immer charmante, komische Sparrow kan in zijn eentje al voor aardig wat vermaak zorgen, maar na 4 delen is de rek er een beetje uit. De film is ook minder eng dan z'n voorgangers. Geen ondoden (afgezien van wat zombie-achtige bemanning), martelingen en zeevrucht-bemanning dus. Qua sfeer vond ik de film ook minder sterk, al maakt de muziek veel goed. De formule is hetzelfde gebleven: Een piraat met 9 levens die iets wil en dat uiteindelijk ook bereikt, zij het via een enorme hoeveelheid omwegen. Grappige en vermakelijke omwegen, dat wel, maar ondertussen ook bekende omwegen. En vragen naar de bekende omweg is voor niemand leuk.

The Trip

Genre: Komedie
Met: Steve Coogan & Rob Brydon
Waardering: 5/5

Steve Coogan en Rob Brydon spelen zichzelf in deze ontzettend komische film, die eigenlijk een compilatie is van een miniserie met gelijknamige titel. Steve wordt gevraagd door The Observer om een aantal sjieke restaurants langs te gaan en een recensie te schrijven over het eten. In eerste instantie zou hij met zijn aanzienlijke jongere vriendin Mischa (Margo Stilley) gaan, maar zij is in Amerika om te netwerken en ze haakt af. Uiteindelijk belt hij Rob op, een oude vriend. Rob vraagt zich af waarom Steve hem mee vraagt, want ze hebben elkaar toch al tijden niet gesproken. Steve draait niet om de waarheid heen en vertelt Rob netjes dat er verder niemand mee wil. Deze eerlijkheid wordt door Rob wel gewaardeerd en hij besluit mee te gaan.

De film vertoont geen gebrek aan eerlijkheid. Rob en Steve bespreken verscheidene onderwerpen heel open met elkaar wanneer ze door Noord-Engeland van restaurant naar restaurant rijden. Ook tijdens het eten wordt er over van alles gesproken, behalve over het eten. En als iemand het er al over heeft is het Rob. Het gaat dan niet om smaak, structuur of techniek, waar je die lui van Masterchef altijd over hoort, maar om de uitspraken van de ober. Steve weet maar weinig van eten af lijkt het. Waarom The Observer hem vraagt restaurants te recenseren is mij een raadsel. 

Aangekomen bij de restaurantjes ligt de interesse van Steve namelijk niet bij het voedsel, maar bij de vrouwen. Ondanks zijn vriendin, die niet de lelijkste vrouw van Amerika is, versiert Steve serveersters en ander personeel. Steve is vrij populair bij de vrouwen. De serveersters in de sjieke restaurants komen meestal niet uit Engeland, maar uit Scandinavië of de Balkan. De volgende ochtend kan Rob het dan ook niet laten om te vragen of Steve de Anglosaksisch-Deense banden nog wat heeft versterkt.

Steve verschilt qua karakter nogal met Rob, hetgeen voor de nodige frustratie zorgt. Steve vindt zichzelf superieur t.o.v. Rob. Hij denkt dat hij verreweg de betere acteur is en schroomt niet om dat Rob duidelijk te maken. Ondertussen loopt zijn carrière helemaal niet zo lekker als hij doet voorkomen, iets dat we te zien krijgen in de gesprekken tussen Steve en z'n agent. Ook in zijn leven lijkt Steve iets te missen. Een doel, ofzo.

Rob daarentegen is volledig gesetteld. Hij heeft een leuke vrouw, een kind en een prima carrière. Zijn `Tiny-Man-In-The-Box' heeft hem landelijke bekendheid opgeleverd en wanneer iemand hem om een handtekening vraagt waar Steve naast staat wordt het verschil in persoonlijkheid pijnlijk duidelijk. Steve benadrukt meteen daarna dat hij de leukere komiek is en de betere acteur, maar Rob weet wel beter. Hij zegt er echter nooit iets over en dat siert hem. Hij ziet waarschijnlijk ook de leegte in het leven van Steve. 

Beiden hebben daarnaast hun eigenaardigheden. Steve plot bijvoorbeeld van tevoren elke keer de route en legt dat uit aan Rob, die het absoluut niet kan interesseren. Ook weet hij allerlei feitjes over de natuur en de omgeving. Rob op zijn beurt leert allemaal gedichten over Noord-Engeland uit zijn hoofd en draagt die dan op aan Steve op idyllische plekjes. De shots van de natuur zijn bij vlagen indrukwekkend, maar het grootste gedeelte van Noord-Engeland bestaat helaas uit muurtjes van een halve meter hoog die weilanden afschermen waar schapen in staan.

Ondanks hun karakteristieke verschillen hebben Rob en Steve één ding gemeen en dat is humor. Britse humor wel te verstaan. Die van de hoogste categorie. Droog, slim en een tikkie absurdistisch. Het soort humor dat mij kan bekoren. Ik heb dan ook de halve film dubbel gelegen en de rest van de 35 mensen in de bioscoop met mij. De grappen, de meesterlijke imitaties (een betere Michael Caine imitatie ga je niet meer zien) en de geweldige gespreksonderwerpen vormen de basis van één van de grappigste films die ik sinds tijden gezien heb. The Trip is een geweldige film geworden, al zou de serie wel eens nog grappiger kunnen zijn. Iets dat ik binnenkort maar eens ga uitzoeken.

The Conspirator

Robin Wright & James McAvoy (goeie baard!)

Genre: Historisch Drama
Met: James McAvoy, Robin Wright, Kevin Kline & Tom Wilkinson
Regie: Robert Redford
Waardering: 3.5/5

Het is 1865. In Amerika is de burgeroorlog tussen 'The Union' (een aantal noordelijke staten) en 'The Confederacy' (een aantal zuidelijke staten) net ten einde. Aanleiding voor de oorlog was de afschaffing van slavernij. In de zuidelijke staten waren heel veel katoenplantages en afschaffing van slavernij betekent afschaffing van gratis katoenplukkers. En dat vonden ze niet fijn. Het gaat tenslotte niet om mensen, maar om geld. Dus ze keerden zich af van het noorden en er ontstond een burgeroorlog die 4 jaar zou duren. 

Tijdens deze oorlog voerde Abraham Lincoln campagne tegen de slavernij en hij zou uiteindelijk president worden, omdat 'The Union' de oorlog won. Niet lang daarna werd Lincoln vermoord door John Wilkes Booth (Toby Kebbell), de Leonardo DiCaprio van die tijd. Het is de eerste succesvolle aanslag op een president en mocht je geïnteresseerd zijn in een stukje Amerikaanse geschiedenis dan is dit een prima film.

De aanslag is de start van het verhaal en daarna ligt de focus vooral op de spraakmakende rechtszaak die volgt. Een heel aantal mensen die betrokken zijn bij de aanslag zijn gearresteerd en onder hen bevindt zich Mary Surratt (Wright). Ze runt een klein hotelletje waar de samenzweerders verzamelen om de aanslag voor te bereiden en ze wordt ervan verdacht ook betrokken te zijn bij de moord op Lincoln. Ze wordt voorgeleid aan een militair tribunaal, hetgeen vreemd is, omdat ze een burger en geen soldaat is. Het tribunaal wil vooral een snelle rechtszaak, of zoals de Amerikanen dat (nog steeds) noemen; `swift justice'. Je hoort het Bush zo zeggen.

Oorlogsheld en tevens advocaat Frederick Aiken (McAvoy) krijgt van zijn leidinggevende (Wilkinson) te horen dat hij Surratt moet verdedigen. Een moeilijke taak, want Lincoln was erg geliefd, en in eerste instantie ziet Aiken het helemaal niet zitten. Langzaam verliest hij het respect dat hij als oorlogsheld heeft vergaard van zijn vrienden, zijn vriendin Sarah (Gilmore Girl Alexis Bledel) en zijn collega-soldaten. Aiken heeft gevochten aan de kant van 'The Union', terwijl Surratt uit het zuiden komt. De relatie tussen advocaat en beklaagde is dus niet je-van-het. 

Maar, doch, echter, dat zal veranderen. Want Aiken heeft een goed hart en een diepgeworteld gevoel van rechtvaardigheid. Hij is in staat, mede door Surratt, zijn achtergrond opzij te zetten en de zaak eens goed onder de loep te nemen. De band die Surratt en Aiken ontwikkelen vormt het hoofdbestandsdeel van de film. McAvoy en Wright acteren beiden heel geloofwaardig en de hele sfeer van Amerika in de 19e eeuw wordt met veel overtuiging gebracht. De kostuums, de kapsels en de wapens lijken allemaal authentiek en dragen bij aan de ambiance van de film.

Een opengetrokken blik uitstekende acteurs, de historische setting en een interessant verhaal konden mijn goedkeuring wel wegdragen. De tweestrijd van Aiken, uitstekend vertaald door McAvoy, en de hopeloze gelatenheid van Surratt blijven boeien, tot aan het spannende einde toe. Althans, voor mij was dat spannend, want ik heb weinig kaas gegeten van de Amerikaanse geschiedenis. Kijk dus eerst de film voordat je de geschiedenisboeken of Wiki induikt! Dit intelligente, historische drama behandelt allerlei relevante en delicate onderwerpen, zoals de Amerikaanse Grondwet, zonder dat men het vermaak van de kijker uit het oog verliest. Robert Redford levert, na Lions for Lambs van 5 jaar geleden, wederom een prima film af.

The Whistleblower

Genre: Thriller / Drama
Met: Rachel Weisz, Nikolaj Lie Kaas (Green Butchers), Monica Belucci & Vanessa Redgrave
Waardering: 4/5

Kathryn Bolkovac (Weisz) heeft net de rechtszaak om de voogdij van haar dochter verloren. Haar ex gaat een eind verderop wonen en neemt hun dochter mee. Kathryn is een politieagente en vraagt haar baas om overplaatsing. Dat wil niet echt vlotten en haar baas biedt haar een alternatief aan; De Verenigde Naties zijn in Bosnië hard op zoek naar mensen voor een vredesmacht. Ze zou $100.000 krijgen voor 6 maanden werk en dat geld is haar kans om haar dochter te kunnen blijven zien.

Kathryn heeft geen idee van Bosnië en komt middenin de ellende terecht. Ze is nieuw en onervaren, maar haar instinct en recherchewerk werpen al snel hun vruchten af. Ze weet iemand veroordeeld te krijgen voor vrouwenmishandeling, iets dat in Bosnië nog niet zo makkelijk is. Ze krijgt een nieuwe functie bij het `Gender Department', waarbij ze veelal te maken krijgt met vrouwenhandel.

Het blijkt dat niet alleen de lokale bevolking zich schuldig maakt aan vrouwenhandel en seksueel misbruik, want ook de internationale organisaties dragen hun steentje bij. Zoals het ze betaamd. Binnen de V.N. vindt Kathryn dan ook weinig steun. Monica Belucci, het hoofd van de afdeling waar men verloren personen weer probeert te vinden, krijgt maar weinig minuten op het witte doek, maar ze maakt in die paar minuten wel duidelijk dat protocollen veel van de potentie van de V.N. om zeep helpen. 

Buiten de V.N. papt Kathryn aan met een Hollander, genaamd Jan (Kaas). Kaas is echter geen Hollander, maar een Deen. Niks mis met Denen hoor, maar je hoort wel aan het accent dat het geen Hollander is. De Deen, die overigens een geniale acteur is in zwarte Deense komedies, voegt helaas weinig toe. Van heel wat meer waarde is haar leidinggevende, Madeleine Rees (Redgrave). Rees lijkt één van de weinige mensen in de film met een gevoel voor menselijkheid en moraal. Ze geeft Kathryn de opdracht het schandaal tot op de bodem uit te zoeken.

Kathryn vertolkt exact het gevoel wat je krijgt wanneer je aan het kijken bent. Je snapt niet dat het zover kan komen en dat mensen dit toelaten. Het is frustrerend. Kathryn probeert wanhopig deze wanpraktijken, die soms vrij expliciet gefilmd worden, aan het licht te brengen, maar ze stuit op nogal wat weerstand. De omvang van het seksschandaal wordt steeds duidelijker en de mensen die ze kan vertrouwen dalen snel in aantallen, waardoor de film voortdurend spannend is.

Het verhaal van Kathryn Bolkovac is `based on actual events'. Sja, probeer je maar eens iets voor te stellen dat niet is gebaseerd op actuele gebeurtenissen... Na het lezen van de vorige zin is het zelfs schier onmogelijk geworden. 

In hoeverre dit seksschandaal echt klopt weet je natuurlijk nooit, maar wanneer de reputatie van bedrijven op het spel staat die miljoenen verdienen met de oorlog is de kans vrij aanwezig dat dit soort dingen in de doofpot worden gestopt. Niemand wil horen dat werknemers van de V.N. betrokken zijn bij vrouwenhandel in de gebieden waarin ze de bevolking juist behoren te beschermen. Investeerders al helemaal niet.

Rachel Weisz is een geweldige actrice. Ze heeft een vastberaden blik in haar ogen en haar sterke persoonlijkheid drijft haar ertoe om uiteindelijk de klokken te luiden. Ze wordt door iedereen tegengewerkt en ze is af en toe radeloos, maar weet zich steeds weer te herpakken. Het doorzettingsvermogen en de strijd tegen de wrede, onmenselijke vrouwenhandel wordt heel goed verfilmd. Dit is geen film waar je vrolijk van wordt, maar hij is zeker het kijken waard.