In een tijdperk van extravagante feesten en stinkende rijkdom ontvouwt zich een liefdesdrama. Daisy, de onbereikbare liefde van Jay Gatsby, woont recht tegenover hem, maar ze is al getrouwd. Dat weerhoudt Gatsby er niet van grootse feesten te blijven geven in de hoop dat ze eens langskomt.
Dit geldt ook wel een beetje voor de film. Regisseur Baz Luhrmann moet het net als in zijn vorige films (Moulin Rouge, Romeo and Juliet) hebben van pracht en praal, dit keer in de vorm van extravagante feesten in kolossale kastelen waar de kolkende massa op beats van Beyonce en Jay-Z los gaat. De laatste is tevens uitvoerend producent, hetgeen betekent dat hij een flinke smak geld heeft geïnvesteerd in de film en in ruil daarvoor graag wat hip-hop wilde horen in een film die zich afspeelt in de jaren '20. Baz Luhrmann is zo'n regisseur die vindt dat dit moet kunnen.
Dat geld van Jay-Z is enerzijds uitgegeven aan de fraaie visuele effecten, en anderzijds aan de cast. De cast mag er wezen ook. Leonardo DiCaprio die als de mysterieuze, kwetsbare en ongrijpbare Gatsby de rest van de personages in zijn greep houdt. Behalve Daisy (Carey Mulligan) die begeerd wordt door Gatsby, maar die ook al getrouwd is en aan de overkant van het meer resideert. Slechts water en een baken met een groen knipperend licht staan tussen Gatsby en zijn levensdoel. Gatsby vraagt zijn buurman Nick Carraway (Tobey Maguire) om hem en Daisy te koppelen. Terwijl Gatsby en Daisy nader tot elkaar treden, begint ook Daisy's man Tom (Joel Edgerton) zich ermee te bemoeien, waardoor een boeiende driehoeksrelatie ontstaat.
De film speelt zich af in de jaren '20 van de vorige eeuw, ook wel bekend als 'the roaring twenties'. Drank was illegaal maar in overvloed aanwezig, de beurzen bleven geld genereren en de bovenklasse profiteerde daarvan met helemaal bovenaan Jay Gatsby. Symbool voor de decadentie die de film kenmerkt is het enorme pand waarin Gatsby woont. Hij zegt dat hij zich omringt met interessante mensen en daardoor nooit alleen is, maar al snel zien we de leegte binnen Gatsby. DiCaprio acteert wederom lekker en zet sterk een flamboyante, maar ook kwetsbare miljonair neer. Tobey Maguire (Spider-Man) is stukken minder goed en verzorgt tevens een overbodige voice-over, maar wel weer fijn om te zien is Joel Edgerton (Warrior) met dit keer een villeine rol. De altijd charmante Carey Mulligan is nog net zo mysterious en introvert als in Drive.
Hoewel The Great Gatsby een paar sterke momenten kent, de feesten niet mee gerekend, moet je toch concluderen dat de film vrij inhoudsloos is. Het is bewonderenswaardig dat eigenlijk geen enkel personage zuiver goed of slecht is, Gatsby zelf is zelfs een anti-held, maar dezelfde personages zijn ook niet te peilen. Maar zelden krijg je grip op het verhaal, zoals ook maar zelden de personen in de film grip krijgen op hun leven. Langzaam dooft het extravagante vuurtje als een kaarsje in de nacht en ben ik getuige geweest van een treurig epos in een plastic tijdperk. Terugkijkend is er geen scène die me nog als de dag van gister - en ik zag de film ook gisteren - bijstaat en dat is geen goed teken. Omdat ik net zo positief ingesteld en genereus ben als Gatsby, krijgt de film nog een voldoende.
