The Artist

Genre: Komedie / Drama
Met: Jean Dujardin, Bérénice Bejo, John Goodman & James Cromwell
Regie: Michel Hazanavicius
Waardering: 4.5/5

Met toch wel hoge verwachtingen ging ik The Artist kijken. Vijf Oscars win je toch niet zomaar en die van beste film, beste regie en beste acteur al helemaal niet. Maar het was gelukt, de hele wereld weet het en ik vroeg me af of het wel terecht was. Een stomme zwart-witfilm van zo'n 1,5 uur leek me eerlijk gezegd een beetje saai. Ik ben toch verwend met veel special effects, hoge resolutie, snelle beelden en dat soort technische hoogstandjes. Uiteraard mis je ook de dialoog en acteren krijgt opeens een hele andere dimensie. Of acteren verliest een dimensie, het is maar hoe je het bekijkt.

Acteren wordt vooral mimiek en theatraal bewegen, want zonder die kwaliteiten is er nooit enige connectie met de personen op het witte doek. De acteurs moeten daarnaast een goede kop hebben natuurlijk en een enorme uitstraling en charisma. Gelukkig kan je dit wel aan de hoofdpersonen overlaten, want Jean Dujardin en Bérénice Bejo kan je bijna horen spreken door de achtergrondmuziek heen. De muziek draagt de hele film en is van hoog niveau. Een symfonie orkest heeft hard z'n best gedaan op al deze verschillende deuntjes. Twee geweldige acteurs en de meeslepende, maar vaak ook grappige, muziek is erg indrukwekkend, om eerlijk te zijn. Ik had simpelweg niet gedacht dat een stomme film toch nog zo boeiend kan zijn en vooral Jean Dujardin is werkelijk fenomenaal. 

Dujardin lijkt een beetje op Zorro, maar dan een Franse versie zonder degen. Hij trekt allerlei gekke, overdreven bekken en is een goed gehumeurde man. Zijn personage, George Valentin, heeft ook geen reden tot klagen. Hij is een succesvol acteur, is getrouwd met een mooie actrice en hij heeft meer geld dan hij kan uitgeven. De beste man ís stijl. Zijn 3-delig pak zit hem als gegoten en menig korpsbal zou zowel jaloers zijn op het tenue als op Georges lichaam. Samen met zijn producer Al Zimmer (John Goodman) maakt George de ene na de andere succesfilm en George kan zijn geluk niet op. Zijn huwelijk loopt echter niet zo lekker, voornamelijk omdat George wat naast zijn schoenen gaat lopen. Hij is trots, maar balanceert op het randje van arrogantie.

Op de set komt hij de wat brutale Milly Pepper (Bejo) tegen, die voor één scène zijn tegenspeelster is. Milly heeft mooie krullen, grote bruine ogen en een betoverende glimlach. George is zo afgeleid door Milly dat de scène telkens opnieuw geschoten moet worden. Ook wij zien wel vijf keer achter elkaar dezelfde scène, waarbij de muziek steeds opnieuw opstart en waarin George en Milly steeds intiemer worden. Het zijn deze kleine stukjes film die heel doeltreffend werken en heel grappig zijn, juist omdat er geen geluid is en ze maken de film tot iets bijzonders.

Uggie. Trotse winnaar van de eerste editie van de jaarlijkse
Golden Collar Awards in de categorie Best Dog in a Theatrical Film.

Twee andere personen die nog even de aandacht verdienen zijn de butler/chauffeur/assistent van George en zijn hondje. James Cromwell, die de meeste (gok ik, al heeft hij talloze bijrollen) zullen kennen als de baas van Babe (die big), speelt een hele integere, kalme, oude assistent van een superster. Toch is er wederzijds respect en kan George het advies van zijn assistent, die overigens Clifton heet, goed waarderen en tevens goed gebruiken. Mocht er een Oscar zijn voor beste dierlijke bijrol dat zou het hondje van George deze zeker moeten krijgen. Het beest, een Jack Russell die in het echt Uggie heet, is simpelweg geniaal en hij kan op commando doodvallen. Dat moet ik Babbe nog maar eens leren, voordat die zelf dood neervalt. Uggy verslaat met gemak het hondje in Beginners, al kon ik daar ook wel om lachen.

Dan rest nog het verhaal. George Valentin is een acteur, zoals gezegd, en hij speelt in stomme films. De film speelt zich af in 1929, met al die mooie, oude auto's en vette kostuums. De sfeer van die oude tijd is fantastisch neergezet, met grote decors, oude theaters, rokende mensen etc. Maar in 1930 wordt het mogelijk om geluid bij films te krijgen en de stomme film gaat langzaam verdwijnen. George Valentin weigert de overstap te maken van stomme film naar film met geluid en raakt langzaam aan lager wal. Een stomme film maken over een acteur die alleen maar in stomme films wil spelen vind ik een vrij geniaal concept. Er zit alleen geluid in een nachtmerrie van George. Gewoonweg briljant. Het geheel wordt ook prima uitgewerkt en omdat er soms wel wat tekst in beeld staat is de film goed te volgen. De expressies van de acteurs en de muziek doen de rest. 

Een klein minpuntje is dat ik soms wel wat moeite had om de aandacht erbij te houden. De reden is waarschijnlijk dat je alleen maar steeds een orkest hoort spelen en je wordt nooit even wakker geschud. Onder actiescènes zit een orkest, onder dialogen zit een orkest en zeker halverwege de film had ik soms moeite om geconcentreerd te blijven kijken. Ik heb daar eigenlijk zelden last van, zeker niet bij goede films. Gelukkig is er een prima plot aanwezig en bevat de film best veel grappige tussenstukjes waardoor het nooit gaat vervelen. Alleen al om het feit dat stomme films `ancient history' zijn en de meeste mensen, zeker van mijn leeftijd, maar ik gok mijn ouders ook niet, er nog nooit één gezien hebben is het een aanrader. Maar daarnaast is het een vrij geniale, bijzondere, superoriginele en grappige film geworden waar ik me enorm mee vermaakt heb. Kijken dus, want die Oscars zijn gewoon terecht.

We Need To Talk About Kevin

Genre: Psychologisch Drama / Thriller
Met: Tilda Swinton, John C. Reilly & Ezra Miller
Regie: Lynne Ramsay
Waardering: 3.5/5

"We gaan vanavond `We Need To Talk About Kevin' kijken." "Oh, dat gaat over een anti-sociaal jongetje hè", aldus de psycholoog. Sja, anti-sociaal is hij wel, maar de meeste mensen zullen zo'n persoon toch anders omschrijven. Anti-sociaal is nog een vrij aardige omschrijving voor Kevin die in deze film geboren lijkt te worden als klein monstertje, qua karakter dan uiteraard, en uiteindelijk zal overgaan tot gruweldaden. Kevin is totaal gestoord en het is moeilijk om te beschrijven hoe naar hij is. I had regelmatig kippenvel bij het kijken naar dat kereltje. Als je van nare films houdt, verontrustend is ook een geschikt woord, dan moet je deze zeker niet laten schieten. Maar er zijn meer redenen om dit stukje horrordrama te gaan aanschouwen.

Eén van die redenen is Tilda Swinton, die de hoofdrol speelt. Tilda Swinton is een klein beetje ondergewaardeerd, naar mijn mening. Ze speelt allerlei kleine rollen in grote films (Burn After Reading, Adaptation, Chronicles of Narnia) en grote rollen in kleine films. Tilda Swinton is echt een fantastische actrice, die echt weergaloos depressieve, licht trieste types kan spelen. Haar vorige film Io Sono L'Amore is echt een aanrader. Daar speelt ze ook niet de gelukkigste persoon op aarde, maar ze is daar nog wel een sterke vrouw die als buitenstaander probeert stand te houden binnen een traditionele Italiaanse familie. Van een sterke persoonlijkheid is in We Need To Talk About Kevin echter nauwelijks sprake, want Eva, de moeder van Kevin, kan haar hoofd maar nauwelijks boven water houden.

De rol van Eva is wat apart. Ze is Kevins moeder en heeft een soort reïncarnatie van de duivel gebaard. Als klein kind huilt Kevin de hele dag door als hij bij zijn moeder is, maar bij zijn vader is hij poeslief. Op een bepaald ogenblik is ze Kevins constant gekrijs zo zat dat ze naar buiten gaat waar werkzaamheden zijn en een paar minuten vlak naast een man met een drilboor gaat staan, met Kevin ernaast in de kinderwagen. Gewoon om het gekrijs even niet te horen. Sja, ik kan dat wel begrijpen enerzijds, maar eigenlijk kan je dat natuurlijk niet maken. Ondanks dat Kevin dus de duivel is kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Eva ook niet helemaal vrijuit gaat. Het nature-nurture debat, zeg maar, al vraag ik me af of er aan personen zoals Kevin nog iets te redden valt. Erover praten is zeker geen overbodige luxe lijkt me, maar gek genoeg gebeurt dat niet in de films. Je zou het geheel kunnen opvatten als een gebrek aan communicatie, al gaat dat misschien wat ver.

Al heel snel in de film weet je eigenlijk waar het naartoe gaat. De film volgt semi-chronologisch het leven van Kevin, maar gebruikt flashbacks om het karakter van Eva te kleuren en flashforwards om te laten zien wat er komen gaat. De film stevent langzaam af op Kevins meesterplan en zelfs zonder flashforwards is het geen verrassing wat er komen gaat. Tijdens Kevins leven probeert de film Kevin steeds diabolischer te laten overkomen. Hij begint nog met enigszins onschuldige sadistische acties, maar gaat al snel over op het grovere werk. Kevin, niet super gespeeld door Ezra Miller, is aanwezig en in menig opzicht de belangrijkste figuur uit de film, maar het geheel wordt echt gedragen door Tilda Swinton, die met haar vertolking van de radeloze moeder je aan de buis gekluisterd houdt.

Hier komen ook de minpuntjes naar voren. Tilda Swinton is steengoed, maar Kevin is dat helemaal niet. Hij kijkt wat evil uit z'n ogen, maar weet verder nooit te verrassen of te boeien. Zijn handelingen boeien uiteraard wel, maar dat komt niet door Kevin zelf, maar doordat zijn acties heel verontrustend zijn. Mooi woord toch, `verontrustend', maar dat terzijde. Ook de vader van Kevin, Franklin, heeft geen indrukwekkende rol. Zijn rol is maar klein, maar John C. Reilly lijkt niet meer te kunnen dan een beetje de goedzak uit te hangen. Hij suggereert op een gegeven moment maar dat Eva met iemand moet gaan praten. Dat hij dat denkt is niet alleen aan de achterbakse Kevin te danken, maar lijkt mij ook een gebrek aan mensenkennis, gezien de dingen die Kevin tot dan toe al gedaan heeft.

Conclusie? Mja, ik zit een beetje met een dubbel gevoel. De film is wel pakkend, beklemmend en intrigerend. Er wordt heel aardig naar een climax toegewerkt, maar de spanningsboog ontbreekt nagenoeg, omdat je al weet wat er komen gaat. Dat is erg jammer en het had makkelijk voorkomen kunnen worden. Ik heb ook erg genoten van Tilda Swinton, hetgeen jullie ondertussen ongetwijfeld duidelijk is geworden. Anderzijds vind ik de rest van de cast niet erg geloofwaardig. De film zit verder ook vol met fragmenten die niet echt een doel dienen, of een doel wat ik in ieder geval niet heb begrepen. Voortdurend zie je vage shots van lampen, hotelkamers, Eva die bekogeld wordt met tomaten (zo'n volksfeest, ergens in Spanje dacht ik), een beklad huis en voor al deze dingen wordt geen enkele verklaring gegeven. Ze zijn er gewoon, als sfeerimpressies ofzo. Vond ik niet zo sterk en op een gegeven moment vond ik het zelfs wat irritant worden.

Maar toch zou ik de film gaan kijken, zeker als je houdt van twisted kinderen, sadisme in het algemeen, onderzoek doen naar genen voor duivels gedrag die zich misschien op hetzelfde chromosoom als het eenzaamheidsgen bevinden, depressieve toestanden, (b)oogschieten, een glazen oog, goede actrices, arthouse-elementen met vage shots die linkse indie-mensen kunnen waarderen, maar niet kunnen uitleggen waarom en kippenvelmomentjes.