The Kids Are All Right

Genre: Drama

Met: Julianne Moore, Annette Bening, Mark Ruffalo
Waardering:  3.5/5

Een film gebaseerd op een situatie, niet echt op een verhaal. De film gaat niet zozeer ergens naartoe, alswel ergens over, en is in dat opzicht misschien wel descriptief te noemen. Een `descriptief' drama dus, net als bijvoorbeeld `The Rabbit Hole' en `Lost in Translation'. Allemaal films die zich focussen op een bepaalde situatie en deze uitwerken of van verschillende kanten belicht, zonder echt naar een climax toe te werken. Films met quasi-open eindes, omdat er geen echt verhaal verteld wordt van begin tot eind, maar slechts een situatie verfilmd wordt. Dit is bijvoorbeeld een groot verschil met andere drama's, zoals `Into the Wild', `Good Will Hunting' of `The Bucket List', waarin de hoofdpersoon duidelijk een doel voor ogen heeft. Deze films zijn meer rechttoe rechtaan, lineair en met logische, maar daardoor soms ook voorspelbare, eindes. Beide type films vallen onder het genre drama, maar waar iedereen `The Bucket List' ongetwijfeld kan waarderen, zal niet iedereen gelukkig worden van deze film.

Deze film brengt ons Nic (Bening) en Jules (Moore). Nic is een succesvolle dokter, we weten niet precies wat ze doet, maar wel dat ze 25 fibromen uit iemands buik heeft gehaald, dus ze zou wel eens chirurg kunnen zijn. Jules is naar eigen zeggen landschapontwerpster, hetgeen neerkomt op tuinvrouw, net zoals ze tegenwoordig de oppas in de crèche een pedagogisch medewerkster noemen. Jules en Nic zijn getrouwd en hebben 2 kinderen; Joni (Mia Wasikowska, die speelt Alice in `Alice in Wonderland') is de oudste met 18 jaar en Laser (Josh Hutcherson, van `Bridge to Terabithia' en `Cirque du Freak') is 15 jaar. Omdat 2 vrouwen samen nog altijd geen kinderen kunnen krijgen (en laten we hopen dat dit ook nog even gaat duren...) zijn beide kinderen verwekt door middel van een spermadonor. Ze hebben voor het gemak 1 spermadonor gebruikt en hebben besloten allebei een eigen kind te krijgen en die dan samen op te voeden. Joni en Laser hebben dus een verschillende moeder, maar wel dezelfde vader. Snappez Vous?

Nu is het in Amerika zo dat je op je 18e de kans krijgt om contact aan te vragen met je biologische vader. Joni vraagt dat aan (via de spermabank) en de spermadonor, genaamd Paul (Ruffalo), zegt dat hij dat ook wel ziet zitten. Joni en Laser hebben hun eerste ontmoeting met Paul, terwijl Nic en Jules daar geen weet van hebben. Wat volgt is een film over het contact tussen kinderen met hun biologische vader aan de ene kant, en twee moeders aan de andere kant die Paul meer zien als buitenstaander en een bedreiging voor hun gezin.

De personages zijn wel interessant en leuk om naar te kijken. Niet onbelangrijk, in een drama. Julianne Moore vond ik zelf wat tegenvallen. Ze speelt Jules, die zichzelf in de film een beetje wegcijfert tegen de veel succesvollere Nic. Ze is haast onderdanig op het zielige af en ik vond het niet zo geloofwaardig. Nic is hele andere koek, want door het vele werken chagrijnig en daarnaast kampt ze met een alcoholprobleem. Ze is vrij streng en niet bijzonder aardig, maar wel geloofwaardig en knap vertolkt. Ik was het meest verrast door Mark Ruffalo, die Paul speelt. Paul heeft zijn school niet afgemaakt en runt nu een bedrijfje in lokaal biologisch voedsel. Hij is een flierefluiter zonder verantwoordelijkheidsgevoel die zich in de meeste gevallen nogal egoïstisch opstelt, maar zijn charme en charisma zorgen ervoor dat je hem toch een sympathieke kerel blijft vinden. Hij levert wat mij betreft hier de beste acteerprestatie.

De film is wel okee en goed te kijken, al denk ik dat de meningen over deze film ontzettend uiteen gaan lopen. Ik vond de film wel de moeite, heb me ermee vermaakt, maar ben zeker niet laaiend enthousiast en tijdens de aftiteling zit ik wel met een dubbel gevoel. De situatie is mooi geschetst, blijft lang geloofwaardig (dingen lopen echter steeds meer uit de hand) en boeiend, maar toch was ik niet zo onder de indruk als bij bijvoorbeeld `The Rabbit Hole', waar ik de hele film veel boeiender en geloofwaardiger vond, zowel qua verhaal als qua acteren. Het gevoel blijft hier knagen dat er wellicht meer in had gezeten.

Stone

Genre: Drama-Thriller

Met: Edward Norton, Robert DeNiro, Milla Jovovich
Waardering:  1.5/5

Gerald Creeson (Norton), met de bijnaam Stone, is opgesloten in de gevangenis wegens brandstichting. Hij zit daar al een jaar of 8 en moet nog een jaar of 5, maar hij heeft de mogelijkheid tot vervroegde vrijlating. Om dat te realiseren moet hij wel een heel aantal gesprekken voeren met Jack Mabry (DeNiro), zijn reclasseringsambtenaar. Jack moet bepalen of Stone genoeg gerehabiliteerd is en hij moet de kans inschatten dat Stone nog eens in de fout gaat. Jack is nogal een chagrijnige man, met ook een dubieus verleden, die nog een paar weken moet werken voordat hij met pensioen mag. Hij kan niet al teveel sympathie opbrengen voor de popie-jopie Stone. De gesprekken tussen de twee lopen niet bepaald soepel en Stone krijgt langzaam maar zeker het idee dat hij zijn vervroegde vrijlating wel op zijn buik kan schrijven. Daarom besluit hij om zijn laatste troef uit te spelen, zijn vrouw Lucetta (Jovovich). Stone vraagt aan zijn vrouw of ze niet Jack kan manipuleren en zo zijn vervroegde vrijlating te garanderen. Lucetta vindt dat wel een puik plan en gooit al haar vrouwelijke charmes in de strijd om Jack te manipuleren.

Klinkt als een degelijk concept toch? Nou, de film zuigt hoor. Het is echt niet best. Het script moet er goed uit hebben gezien, want ik kan me niet voorstellen dat Norton en DeNiro zich hier anders voor lenen, maar het verhaal is echt slecht en gaat helemaal nergens over en ook nergens naar toe. Vooral van Edward Norton vind ik het jammer, want hij heeft eigenlijk alleen maar goede films op zijn naam staan zoals toppers als `Fight Club', `American History X' en `The Illusionist' en neemt ook niet heel veel rollen aan. Deze had hij ook beter kunnen overslaan. Een wat oudere leuke film met Edward Norton en Robert DeNiro is trouwens `The Score', lees deze recensie en kijk lekker die, maar deze zeker niet.

De film begint met een scène waarin Jack TV aan het kijken is, zo'n 20 jaar geleden ofzo. Zijn vrouw kondigt aan hem te gaan verlaten, waarop Jack naar boven loopt en dreigt hun dochter uit het raam te gooien als zijn vrouw hem verlaat. Zijn vrouw besluit toch maar te blijven en in de volgende scène zien we Jack weer zitten in exact dezelfde pose, terwijl hij TV kijkt, maar nu in tegenwoordige tijd.

De regisseur wil zeker weten dat elke kijker met het IQ van een goudvis vanaf het begin weet dat Jack dus echt een nare man is, die zijn vrouw onderdrukt. Dat kan ook anders natuurlijk, maar waarom moeite doen, zal hij gedacht hebben. Ook drukt de regisseur ons op het hart dat Jack wel spijt heeft van zijn daden, of in ieder geval niet gelukkig is met zichzelf, want hij luistert constant naar een Christelijke zender die de luisteraars verteld dat ze allemaal gedoemd zijn enzo.

Stone is een heel ander verhaal. Hij lijkt oprecht spijt te hebben van zijn daden en hij staat op het punt van instorten in de gevangenis. Hij vraagt vaak aan Jack of hij niet ooit eens iets fout heeft gedaan. De kijker weet van wel natuurlijk en zal nu moeten sympathiseren met Stone. Dat zou op zich wel mogelijk zijn, als hij niet zo ontzettend vage en inconsistente kerel is. Hij vindt op een gegeven moment een folder van `Zukangor', een spirituele stroming waarbij het gaat om je zo te focussen dat je geluiden kunt horen die rechtstreeks van God afkomen waardoor je een stemvork van God kan worden. Stone vind het blijkbaar wel fijn om een stemvork van God te kunnen worden, want hij gaat helemaal op in `Zukangor'. Zover zelfs dat het hem op een gegeven moment niet meer uitmaakt of hij nou vervroegd wordt vrijgelaten of niet. Echter in andere scènes is Stone weer gewoon de die-hard crimineel, die stoere verhalen over z'n daden loopt te vertellen. Daarnaast lijkt hij te geloven dat zijn vrouw van een andere planeet komt. Aan het einde van de film is ook volledig onduidelijk wat er nu waar is van Stone's verhalen en overtuigingen. De `Zukangor' lijkt de rode draad te zijn in de film, of in ieder geval de geluiden die potentieel van God afkomen, gezien de eerste en laatste scène van de film, maar meer kon ik er ook niet van maken.

De vreemdste figuur in de hele film is Lucetta. Ze is getrouwd met Stone, al 8 jaar, is een juf op een basisschool en komt Stone regelmatig bezoeken. Tijdens die bezoeken lijken Lucetta en Stone echt verliefd en zetten ze allebei het plan op om Jack te manipuleren. Wat dan weer vreemd is, is dat Lucetta net voor dat bezoek iemand opbelt en daar seks mee heeft (niet Jack, maar gewoon een random gast met lang haar). Wanneer ze met Jack is, lijkt ze echter ook verliefd op Jack. Naarmate de film vordert groeien Lucetta en Stone echter steeds meer uit elkaar, ook doordat Stone echt heel raar gaat doen, maar ook tussen Jack en Lucetta wil het niet echt vlotten. Misschien probeert de regisseur ons duidelijk te maken dat ze echt een alien is. Het zou goed kunnen, want met menselijk logica zijn al haar escapades echt niet te bevatten.

Helaas biedt het einde geen opheldering. Misschien is de regisseur zelf wel een alien, bedenk ik me nu. Het loopt allemaal best wel uit de hand uiteindelijk, maar alles blijft onopgelost. We weten niet of Stone echt in `Zukangor' gelooft, we weten niet wat er met Lucetta en Stone gebeurt, we weten niet wat er met Jack en zijn vrouw gebeurt, we weten eigenlijk nog minder dan aan het begin van de film. Dat is knap hoor, maar ook verschrikkelijk slecht. Ik heb absoluut geen enkel idee wat de regisseur ons met deze film wil vertellen, maar het beste wat ik me kan bedenken is dat de geluiden van bijen komen van God en dat je er maar beter voor kan zorgen dat je een stemvork bent...

Een film met 3 absurde karakters, een stortvloed aan overbodige scènes en geen verhaal maken niet alleen verschillende scènes overbodig, maar de volledige film. Deze wil je niet zien, ook al ziet de trailer er tof uit en spelen er goede acteurs in.

Easy A

Genre: Komedie

Met: Emma Stone
Waardering:  4/5

Een high-school komedie, maar dan niet zo afgezaagd en gebaseerd op zuipen en seks. Ik moet zeggen dat het plot wel iets in die richting doet vermoeden, aangezien het gaat over een meisje dat liegt over met wie ze seks heeft gehad, om zo haar imago en dat van verzonnen sekspartners te verbeteren/veranderen. Maar het is niet wat je denkt. Het is eigenlijk best een prima film.

Het begint met een lekker deuntje, waarna Olive in beeld komt en uitlegt aan de wereld via een webcast wat er nu wel en niet waar is van haar verhalen. De webcast is de rode draad van de film en komt steeds terug, elke keer met een nieuw hoofdstuk aan leugens. De eerste leugen vertelt Olive aan Rhi, haar beste vriendin. Ze zegt dat ze niet mee kan gaan met Rhi's familie, omdat ze een date heeft. Na het weekend vraagt Rhi uiteraard hoe de date was en Olive liegt dat ze seks heeft gehad. In werkelijkheid heeft ze het hele weekend geen fluit uitgevoerd, laat staan een date gehad, hetgeen bijzonder grappig wordt verfilmd.

De roddels verspreiden zich echter en al snel weet de hele school dat Olive seks heeft gehad. De roddels worden nog sappiger wanneer mensen erachter komen dat ze geen seks heeft gehad, maar alleen maar zegt van dat ze seks heeft gehad. Dat is het moment waarop verschillende jongens (vooral de minder populaire) `regelingen' met Olive treffen om ook over hen wat geruchten te verspreiden. Het loopt dus nogal uit de hand en Olive probeert via de webcam aan iedereen (inclusief de kijker) duidelijk te maken wat er nu precies aan de hand is. Elk hoofdstuk wordt gepresenteerd door een ingenieuze tekst op een A4tje dat Olive steeds voor de webcam houdt. Ik vond het wel aardig verzonnen eigenlijk.

Olive wordt leuk gespeeld door Emma Stone. Ze heeft humor (dat missen veel actrices, naar mijn mening), een prettige lage stem (viel me gewoon op) en ze is iemand die het niet zo uitmaakt wat mensen van haar vinden. Pas als de hele school een mening over haar heeft gaat ze er wat aan doen, maar daarvoor boeit het haar allemaal niet zo. Haar persoonlijkheid heeft vast iets te maken met haar thuissituatie. Haar ouders zijn echt geniaal en worden briljant neergezet. Thuis kan Olive weinig fout doen en haar ouders maken over alle roddels wat geintjes. Olive heeft ook een geadopteerd broertje die constant door z'n ouders in de maling wordt genomen. Tijdens de scènes bij Olive thuis lig je standaard in een deuk, want Olive en haar ouders zijn perfect op elkaar ingespeeld. Ondanks dat zie je wel dat ze zich zorgen maken om hun dochter, maar pas als daar echt reden voor is. In alle andere gevallen worden de situaties met goede grappen opgelost. 

Even tussendoor; Emma Stone speelt ook in Zombieland, waar ze een vergelijkbare rol heeft als Wichita. Daar is ze wat bitchy, maar ook erg vermakelijk, net als die hele film trouwens. In het genre zombie-komedies staat Zombieland samen met Shawn of the Dead zeker aan de top. Allebei bijzonder grappig.

Voor de rest worden er trouwens nog geniale grappen over Demi Moore gemaakt die voornamelijk gaan over het feit dat Demi Moore in haar vroegere films bijna standaard uit de kleren ging. Scènes die meestal bijzonder weinig aan het verhaal van de film toevoegden, waardoor de reputatie van Demi Moore er niet beter op werd, maar dat terzijde.

Conclusie: Een komedie die zich afspeelt op high-school, maar niet echt de typische high-school komedie. De grappen zijn niet zo plat, de personages zijn niet zo stereotype en de film is erg grappig.

Tangled

Genre: Animatie
Waardering:  4/5

Ik ben niet zo bekend met sprookjes, moet ik toegeven. De allerbekendste ken ik wel, maar Rapunzel eigenlijk niet echt. Alleen van horen zeggen, iets met een meisje met lang haar in een toren, maar waarom? Geen idee dus. Lang leve de animatiefilms, die natuurlijk uitermate geschikt zijn om sprookjesverhalen te verfilmen. Zo ook hebben ze dat gedaan bij Rapunzel en om het allemaal lekker duidelijk te houden hebben ze de film `Tangled' genoemd. 

De film opent met een nogal sarcastische intro, waarin ik werd bijgepraat over Rapunzel en hoe ze nu eigenlijk in die toren terecht is gekomen. Ik ga het niet allemaal uitleggen, maar het komt erop neer dat een gemene oude vrouw genaamd Gothel niet wil verouderen en omwille van redenen heeft Rapunzel magisch haar met helende krachten. Rapunzel is de prinses, maar wordt na haar geboorte gestolen door Gothel uit het paleis en opgesloten in een toren. Daar moet ze af en toe even zingen, haar haar gaat dan gloeien en Gothel wordt er weer jonger op.

Degene die dit allemaal vertelt is Flynn Ryder, een meesterdief. Hij jat á la Mission Impossible de kroon uit het paleis en is op de vlucht voor de koninklijke wachters. Zijn vluchtroute komt uiteindelijk uit in de vallei waar de toren van Rapunzel in staat. Hij besluit dat het een goed idee is om in de toren even te schuilen, maar hij wordt gevangen genomen door Rapunzel. Uiteindelijk sluiten de twee een deal en beginnen ze samen aan een mooi avontuur.

Dat mooie avontuur is ook erg fijn om naar te kijken. Daar zijn een aantal redenen voor. Wat meteen opvalt is het grafisch detail. Het bos, de lichtinval en de personages zijn mooi gemaakt en alles is vrolijk en met veel kleur weergegeven. Typisch Disney. De personages zijn ook cool. Rapunzel en Flynn vormen een goed duo en hebben humor. Rapunzel heeft ook een kameleon, die Pascal heet en erg grappig is. Ze is constant met Pascal aan het overleggen wat ze moet doen, maar Pascal kan niet praten. Hij maakt met zijn pootjes, staart en kleurveranderingen duidelijk wat de bedoeling is. De mensen die dit trio te pakken willen krijgen zijn Gothel, Maximus (het paard van de koninklijke wachters) en nog wat andere lui. Deze figuren zijn wat minder uitgewerkt, maar ook wat minder in beeld en vooral om Maximus heb ik kunnen lachen. Maximus is om onverklaarbare redenen een speurpaard en is erg goed in het `tracken' van het trio. Hij loopt als een bloedhond al snuffelend door de vallei om sporen te vinden. Wat verder opvalt is dat er ook in wordt gezongen. Het is al weer even geleden dat ik een film heb gezien waarin beide hoofdrolspelers ook grote delen van het verhaal vertellen d.m.v. liedjes. Het deed me vooral denken aan Aladdin, die ik toch al een tijdje geleden gezien heb.

Goed gelukte animatiefilm en net als Rango zeker een aanrader.

The Mechanic

Genre: Actie
Met: Jason Statham, Ben Foster (Pandorum, The Messenger)
Van: Simon West (Con-Air, Tomb Raider) 
Waardering:  3/5

Met Jason Statham weet je eigenlijk al wat voor film je gaat kijken en wat voor rol hij speelt. Deze film is geen uitzondering. Statham doet niet heel veel anders dan in `Lock, Stock' of `Snatch', is net zo komisch en heeft uiteraard z'n accent niet aangepast. Hij heet hier geen Turkish, maar Arthur Bishop. Arthur is een `mechanic', iets dat je wel zou kunnen vertalen met klusjesman ofzo, aangezien hij klusjes opknapt. Hij werkt namelijk voor een uitzendbureau voor huurmoordenaars. Mensen kunnen Arthur via zijn uitzendbureau inhuren en Arthur gaat vervolgens op pad om z'n doel uit te schakelen. Alles gaat goed totdat hij een opdracht moet doen waar hij niet bepaald vrolijk van wordt. Meer hoef je eigenlijk niet te weten. Het is niet bijzonder origineel (want een remake uit 1972), vernieuwend of wat dan ook, maar laten we eerlijk zijn, had iemand dat verwacht?

Ik niet in ieder geval. Wat ik wel had verwacht waren mooie opmerkingen in Statham's fijne accent (Check!), lekkere actie (Check!) en een verhaal dat in ieder geval geen afbreuk doet aan de film (Check!). Misschien nog een mooie vrouw (Héél eventjes) Okee, je kan niet alles hebben. Al met al zijn de elementen voor een fijne actiefilm volop aanwezig en dat is deze film ook precies geworden. Als je Statham net als ik kan waarderen, zit het ook wel goed met de film en ga je 'em zeker waarderen. In zijn genre is het een prima film.

Naast Statham speelt ook Ben Foster een grote rol. Hij speelt Steve McKenna en wordt door Arthur opgeleid tot huurmoordenaar. Samen lossen ze wat klusjes op, ruimen ze elkaars rotzooi op en maken ze op vrij originele manier hun slachtoffers van kant, waarbij een paar lompe close-ups en headshots niet worden geschuwd.

Hou je van actiefilms en Statham? Dan is dit een prima film voor een avondje bier drinken en  hersenloze films kijken. Niks mis mee natuurlijk, als je maar niet meer verwacht dan dat.

Rango

Genre: Animatie

Met: Johhny Depp, Isla Fisher, Alfred Molina, Bill Nighy

Van: Gore Verbinski (Pirates, The Weatherman, The Mexican)
Waardering:  5/5

Vanmiddag zat ik in de Carolus in Nijmegen Rango te kijken. De stad liep vol met halfbakken carnavallers die zich niet hebben gerealiseerd dat carnaval in Nijmegen niet noemenswaardig is. Het gevolg was dat we met 25 mensen in de bioscoop zaten en het is te hopen dat er binnenkort wat meer mensen hiervoor naar de bioscoop gaan, want dat verdient deze subtiele animatiefilm wel.

Ten eerste is de film nog lekker in ouderwets 2D, maar daarom niet minder fijn om te zien. De hoeveelheid detail is verbluffend en de dieren en omgeving zijn ontzettend mooi geanimeerd. Je kan alle afzonderlijke veertjes van de vogels zien, alle bobbeltjes op Rango's huid en alle knoesten in de houten gebouwen. Een goede reden om deze in de bioscoop te gaan zien, of later op BluRay te kijken, zodat de details niet verloren gaan. De film is grafisch heel erg mooi, maar biedt meer dan alleen visueel spektakel.

Zo is er een vrij origineel verhaal. Dat gebeurt misschien snel wanneer de hoofdrol is weggelegd voor een kameleon, maar toch. Rango (Depp) is eigenlijk gewoon een huisdier, maar valt uit de laadbak van een auto en komt langs de snelweg terecht. Deze weg loopt dwars door de woestijn (ik denk in Nevada) en Rango wordt door een gordeldier verwezen naar Dirt, het enige stadje in de verre omtrek. In Dirt aangekomen heeft hij allemaal praatjes en stoere verhalen. Hij verslaat met wat geluk de bad-guy in Dirt, waardoor hij al snel wordt gepromoveerd tot sheriff. Het dorp heeft de sheriff hard nodig, want er moet een oplossing komen voor het watertekort. Aan Rango de taak om dit probleem op te lossen.

Deze film is niet de typische animatiefilm, met een cliché-verhaal, wat leuke grapjes en de langzaam ontstaande romance tussen hoofdpersoon en tegenspeelster. De makers hebben een typetje als Donkey in `Shrek', of Scrat in `Ice Age' achterwege gelaten. Er zijn zeker wel grappige situaties, maar de film legt meer de focus op de karakters, de typische western-sfeer en het verhaal. De film heeft geen Donkey's of Scrat's nodig en is ook niet zo'n `feel-good-movie' geworden. Dit is iets wat ik erg kon waarderen.

Zo begint Rango als een praatjesmaker, hetgeen grappige situaties oplevert, maar neemt hij zijn rol als sheriff al vrij snel serieus. Wel logisch, want hij heeft zelf ook geen water. Rango is aanvankelijk wat normaaltjes en nietszeggend, maar langzaam leer je hem beter kennen en zie je de verschillende kanten van Rango. Hij is in zijn vrije tijd (als huisdier heb je voornamelijk vrije tijd) ook acteur en voert allerlei stukken op en houdt monologen. Een leuke weerspiegeling van het feit dat hij een kameleon is. Ook karaktertrekken van andere personages passen bij het betreffende dier. De burgemeester is een schildpad en al heel erg oud. Door zijn leeftijd zit hij tegenwoordig in een rolstoel. De bankier is een knaagdier en de saloon zit afgeladen met tuig, voornamelijk nachtdieren. De sterke voice-acting van Johnny Depp en co. maken de personages  geloofwaardig.

De muziek en de omgeving dragen bij tot de sfeer. Je wordt al heel snel in de film gezogen en de film bevat alle kenmerkende western-elementen. Een duel, saloonfight, achtervolging door de woestijn (in Star Wars-Podrace-stijl) en zelfs een Indiaan. De muziek van Hans Zimmer doet denken aan oude Morricone deuntjes, gespeeld op gitaar, harmonica, trompet en fluit. Er zijn ook 4 uilen met sombrero's op die een band vormen en steeds bij wat scènes achtergrondmuziek verzorgen, best grappig. Het deed me denken aan de 3 muizen in `Babe', voor iemand die zich die film nog kan herinneren. Verder zien we uitgestrekte vlaktes met dorre cactussen, totale droogte en de hete lucht van het brandende zand dat het uitzicht vervormd. Dit soort scènes zijn in alle klassieke westerns terug te vinden en geeft de film een typische uitstraling. 

Vette film hoor, lekker in 2D, goede personages, prima verhaal, superscherpe animatie, helemaal niks mis mee. Niet de standaard animatiefilm, maar desondanks voor iedereen leuk.

TRON: Legacy

Genre: Sci-Fi
Met: Jeff Bridges, Garrett Hedlund
Waardering:  2.5/5

TRON: Legacy is een vervolg op TRON, uit 1982, waarin Jeff Bridges ook de hoofdrol speelt. Met alle nieuwe special-effects technologieën leek het Disney een goed plan om een spectaculair vervolg te maken. Uiteraard is de film ook in 3D en heeft het in de bioscopen al weer bakken geld opgeleverd. ImdB waardeert de film met een 7,2 en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Desondanks vond ik het best wel een slechte film, ik zal proberen uit te leggen waarom. 

Ten eerste is het verhaal nogal dun. Kevin Flynn (Bridges) en zijn zoon Sam (Hedlund) komen in een digitale, virtuele computerwereld (the Grid) terecht, die geleid wordt door het evil alter ego van Kevin, Clu. Er is dus nogal wat verkeerd gegaan in de Grid en het komt er eigenlijk op neer dat Kevin al 20 jaar in zijn eigen computerwereld gevangen zit. Sam ontdekt die wereld ook en gaat proberen om eruit te ontsnappen, samen met zijn vader. Veel meer gebeurt er overigens niet hoor. De film bespaart zichzelf de moeite om uit te leggen hoe het überhaupt mogelijk is dat Kevin in de Grid kan belanden. Dat is misschien duidelijk uit de originele TRON, maar een groot gedeelte van de kijkers (net als ik) zullen die film niet gezien hebben. Waar is Kevin's lichaam gebleven in de echte wereld? Als dat lichaam nog hier is, moet dat lichaam dan niet wat eten ofzo? Wat eet en drinkt hij eigenlijk in de Grid? Gewoon maar wat vragen die bij me opkwamen. De antwoorden worden niet gegeven, maar lijken me relevant. Ik heb geen probleem met onrealistische films hoor. Ik ga me in Star Wars niet afvragen waar de Wookies vandaan komen (al wordt het antwoord wel netjes gegeven door George Lucas; --> Kashyyyk), of waarom Queen Amidala zo'n ontzettend lelijk rood vierkantje op haar mond heeft zitten (anyone?) , maar op het moment dat een levend menselijk persoon verdwijnt in een machine in een arcadehal lijkt me enige uitleg op zijn plaats. De regisseur denkt daar helaas anders over. Het tweede probleem is de naam TRON, die eigenlijk nergens op slaat. Tron (een persoon in de Grid) heeft één nuttige actie in de hele film en 2 minuten voor hij deze actie uitvoert kom je er pas achter dat hij Tron is. Niet het allerbeste staaltje `character-building'.

Ook over de opbouw van het verhaal was ik niet dolenthousiast. Het begin is sterk en tot het moment dat Sam zijn vader ontmoet in de Grid is het allemaal goed te doen. Daarna gaat het helaas snel bergafwaarts en wordt de film eentonig, door een slecht verhaal en personages die nauwelijks uitgewerkt worden. Zo worden de motieven van Clu, Tron, Quorra (een vrouwelijk programma en één van de vele nutteloze toevoegingen in het verhaal) en eigenlijk ook Kevin nauwelijks uitgewerkt, waardoor je naar eendimensionale karakters zit te kijken waarvan je geen idee hebt wat ze eigenlijk willen. In actiefilms maakt me dat niet uit, maar in grootschalige avonturen als TRON is het wel zo leuk als je je kan inleven in de personages. Dat kan je bij TRON wel vergeten. Het feit dat de helft van de personages virtueel is helpt natuurlijk ook niet...

Ik heb de film niet in 3D gezien, dat scheelt natuurlijk wel wat qua algehele vetheid, maar desondanks waren de special-effects niet te versmaden hoor. Het ziet er allemaal erg gelikt uit.  Er is een scène waarin SNAKE (het computerspelletje) gespeeld wordt, maar dan met flashy motoren die een streep achterlaten waar de andere motoren niet doorheen mogen rijden. Erg tof gedaan, net als wat andere spelletjes die worden gespeeld in de Grid. Wat mij nogal opviel was dat de film nogal wat overeenkomsten vertoont met het computerspel `Mass Effect'. De soundtracks zijn bijna identiek, maar ook de kleding, de gebouwen en de hele setting lijkt zo te zijn gejat uit `Mass Effect'. Misschien is het ook wel andersom en heeft `Mass Effect' alles gejat uit TRON 1, maar na deze TRON heb ik geen zin meer om ook deel 1 te kijken.

De hele film is een aaneenschakeling van vette special effects in een zeer matig verhaal. Je zou hetzelfde kunnen zeggen van Avatar, maar voor de blauwe hoofdpersoon in Avatar had ik wel wat sympathie. Daarnaast had Avatar wat mij betreft een aardig, maar niet bijzonder, verhaal. Hier is de rest van de film naast de special effects erg oninteressant en misschien alleen leuk als je alles in vette 3D op een enorm bioscoopscherm te zien krijgt. Naar de bioscoop zou ik voor deze film echter niet gaan en de film op DVD kijken is eigenlijk ook zonde van je tijd.

Legend of the Fist : The Return of Chen Zhen

Genre: Actie-Drama
Met: Donnie Yen
Waardering: 2.5/5

De film begint met een oorlogsscène in Frankrijk in 1917. WO I is in volle gang en de Chinezen helpen de Britten om tegen de Duitsers te vechten. De Chinezen in deze scène zijn verantwoordelijk voor het vervoeren van de ammunitie op het slagveld, een nogal gevaarlijke functie. Wanneer een Duits mitrailleursnest het groepje ammo-zeulende Chinezen onder vuur neemt en Zhen's beste maat wordt getroffen door het spervuur heeft Zhen het helemaal gehad. Hij (Donnie Yen) neemt met zijn martial arts technieken en acrobatische stunts het halve Duitse peloton te grazen en de toon van de film is gezet. Althans, dat hoopte ik, want ik kan erg goed kijken naar mooi gechoreografeerde vechtscènes, á la `The Matrix' (vooral deel 2) of `Ip Man'. Helaas zijn de actiescènes wat schaars.

Zhen keert na de oorlog terug naar China, waar ondertussen de Japanners en Britten ook bezit hebben genomen van Sjanghai. In Sjanghai spelen zich vervolgens allerlei politiek spelletjes af tussen Chinese legeraanvoerders, Japanse generaals en de Britten. Hetzelfde tafereel als in `Shanghai' (de film) dus en wat wel apart is, is dat deze film qua verhaal ook best onoverzichtelijk is. De film laat daar een hoop liggen, want het is moeilijk uit te vogelen wie nou eigenlijk bij wie hoort enzo. Het helpt natuurlijk ook niet dat ze (zonder dit vervelend te bedoelen) allemaal nogal op elkaar lijken, voor ons Westerlingen. Japanners en Chinezen vind ik moeilijk uit elkaar te houden in ieder geval, de Britten pik je overigens vrij snel tussenuit.

Tussen al deze scenario's laveert Zhen. Overdag laat hij zich in met de grote baas van een casino om zo wat contacten op te doen met de Japanners en Britten, maar 's nachts opereert hij voor het verzet en treedt hij op als gemaskerde held die allerlei mensen om zeep helpt. Daarnaast spelen er nog allerlei verhalen, maar deze worden nogal rommelig verteld en maken de film erg moeilijk te volgen. Ze spreken natuurlijk ook allemaal Chinees, dus je moet ook constant ondertiteling lezen, iets dat ook niet helpt. Het moet toch niet zo moeilijk zijn om een overzichtelijk verhaal te vertellen, maar ook deze regisseur (net als die van `Shanghai') faalt daarin.

De actie maakt de film gelukkig wel te kijken. Donnie Yen is een beetje de nieuwe Jet Li en zijn vechtstijl is supervet om te zien. Er worden rake klappen uitgedeeld en deze worden heel intens in beeld gebracht. Deze op BluRay kijken is dan ook echt een plus, want de kung-fu van Yen is echt fenomenaal. De film werkt toe naar een laatste eindgevecht (zoals vaker in dit soort films) waarin Yen met een nunchaku (zo'n wapen dat bestaat uit 2 stokken met een ketting ertussen) een half legertje Japanners molesteert. Cool hoor, maar helaas ligt de focus voor een groot deel op het verhaal.

De vergelijking met `Ip Man' is snel gemaakt, waar Yen ook de hoofdrol speelt. `Ip Man' is trouwens echt een aanrader als je een beetje van actie houdt. De film biedt een mooie combinatie van actie en een heel degelijk verhaal. Daarnaast wordt er prima in geacteerd, vooral door Donnie Yen. Na het zien van die film uit 2008 en `Ip Man 2' uit 2010 had ik erg veel zin gekregen in deze film, die een beetje hetzelfde concept hanteert. Hij is alleen bij lange na geen `Ip Man' geworden, en dat komt vooral door het matige en slecht geschreven en uitgewerkte verhaal, waar de helft van de tijd geen touw aan vast te knopen is.

Matig verhaal, maar erg vette actie. Geschikt voor een select aantal mensen die wel houden van een beetje hersenloos matten. De actie is vet genoeg voor een voldoende, maar meer dan een zesje wordt het niet.