Winter's Bone

Genre: Drama
Waardering: 2/5

Een drama zonder noemenswaardige acteurs of een bekende regisseur, maar het heeft wel op het Sundance filmfestival de juryprijs gewonnen. Dat is ook wat waard, toch? Nu is Sundance ooit opgericht door Robert Redford en organiseert het elk jaar een festival voor indie (independant, dus niet verbonden aan grote filmmaatschappijen) films. Typisch aan deze films is dat het budget laag is, want in dit geval staat budget gelijk aan grote filmmaatschappijen. Iets als Inception zal dus nooit op zo'n filmfestival vertoont worden, maar iets als Winter's Bone dus wel. Indie-films, ik denk dat je ze ook filmhuis-films of Arthouse-films kan noemen, zijn vaak wel typische films, zonder ze meteen allemaal over 1 kam te gaan scheren. Dat gezegd hebbende, weer even terug naar Winter's Bone.

De film draait om Ree Dolly, 17 jaar, die op haar moeder moet passen om dat ze geestelijk niet helemaal in orde meer is en ook op haar broertje en zusje. Haar vader is een drugsdealer en is opgepakt door de politie. Ree kan maar nauwelijks rond komen en het wordt er niet beter op wanneer haar vader het huis en de grond als onderpand gebruikt om op borgtocht vrij te komen en vervolgens niet komt opdagen tijdens de hoorzitting. Ree raakt het huis binnen enkele weken kwijt als ze haar vader niet vindt en gaat op zoek naar hem. Daarbij komt ze in de problemen, voornamelijk omdat haar sociale omgeving niet bepaald hulpzaam of vriendelijk is.

De film is traag, best wel saai en er komen allerlei mensen in voor die helemaal niks toevoegen aan het verhaal. Ree gaat wel langs 6 of 7 mensen voor hulp, maar ze krijgt altijd weer hetzelfde te horen en sommige mensen worden zelfs een beetje gewelddadig. De sfeer van de film is heel grimmig en mensen vragen elke keer heel duidelijk of ze binnen mochten komen. "Are you gonna invite me in or not?". Ik dacht even dat het hele dorp uit vampieren zou bestaan, maar helaas, dat was niet zo. Het is gewoon een erg vreemd cultuurtje, met allemaal chagrijnige vrouwen en criminele mannen en het hele gebied zit onder de drugs. Ze roken op zijn minst een joint, maar de helft snuift ook. Volgens mij heeft de regisseur ook wat lijntjes op, want consistentie in het verhaal en een degelijk plot zijn ver te zoeken, net als de spanning of iets dat mij  (en mijn 3 huisgenootjes) ook maar kan boeien. Misschien ligt dat iets anders voor liefhebbers van filmhuis-films. Nu ken ik de meeste mensen die dit lezen wel en weet ik dat ze dat niet zijn, dus het onderstaande advies geldt voor de meesten, maar misschien niet voor de Arthouse-liefhebbers.

De film gaat nergens naar toe, maar krijgt om redenen die ik niet kan bedenken een 7,5 op imdb. Voor mensen die daar vaak op kijken en op basis van cijfers nog wel eens een filmpje uitzoeken (zoals ik), sla deze gewoon lekker over.

Black Swan

Genre: Drama
Met: Natalie Portman (V for Vendetta), Vincent Cassel (Mesrine), Mila Kunis (That 70's Show)
Waardering:  5/5

Black Swan, een film met een belachelijk hoge IMDB-score (8.7), een nogal vage trailer die ik een paar maanden geleden had gezien, een nog vagere poster (rechts), mijn op één na favoriete Franse acteur (na Jean Reno) en Natalie Portman. Dat belooft wat.

Nina Sayers (Portman) is ballerina en haar balletgenootschap gaat het Zwanenmeer uitvoeren onder leiding van Thomas Leroy (Cassel). De hoofdpersoon in het Zwanenmeer (zeg maar hoofdballerina) moet in staat zijn om twee verschillende rollen te kunnen spelen. Zo is er in het Zwanenmeer (lang leve Wikipedia) Odette, een lieve, aardige zorgzame prinses die door een gemene tovenaar in een witte zwaan is veranderd, maar ook Odile, de dochter van de gemene tovenaar die zelf ook niet al te aardig is en wordt gesymboliseerd door een zwarte zwaan. Beide rollen moeten worden gespeeld door Nina, maar Nina kan zich vooral vinden in de rol van de witte zwaan, omdat haar karakter daar het meeste bij aansluit. Thomas ziet ook dat Nina de ideale witte zwaan is, maar heeft zo zijn twijfels of Nina de zwarte zwaan kan spelen. Nina gaat alles op alles zetten om Thomas ervan te overtuigen dat ze in staat is beide rollen overtuigend neer te zetten, maar ze offert daar nogal wat voor op. Haar perfectionisme, haar moeder en Thomas zorgen ervoor dat Nina alles geeft, maar misschien wel iets te veel...

Natalie Portman kan acteren, blijkt wederom uit deze film. Het talent was misschien al duidelijk in Léon (met Jean Reno, waarin ze als klein meisje wordt opgeleid tot huurmoordenaar, topfilm), maar hier zou ze wel eens een Oscar voor kunnen krijgen. Zeker naarmate de film vordert en Nina langzaam verandert is ze op haar best. Maar niet alleen Natalie Portman speelt goed, ook de rest van de cast draagt zijn/haar steentje bij. Vincent Cassel is overtuigend als balletregisseur, Mila Kunis (Jackie uit That 70's Show) speelt degelijk als 1 van de andere ballerina's en Nina's moeder (Barbara Hershey) haalt je het bloed onder de nagels vandaan, zó irritant is ze en zo beheersend en manipulatief. Nina woont nog thuis, maar de relatie tussen moeder en dochter is echt naar.

Als laatste is er de symboliek in de film. Het contrast tussen de witte en zwarte zwaan, maar ook het contrast tussen de kleuren wit en zwart. Er wordt veelvuldig op subtiele wijze gebruik van gemaakt en dat is tof. Er heerst een constante spanning onder het oppervlak wanneer je de film kijkt. Steeds heb je het gevoel dat er iets gaat gebeuren en eigenlijk stopt dat pas op het eind. Ook dan snap je pas alles wat er daarvoor heeft plaats gevonden, pas dan valt alles op z'n plek. Ook dan snap je pas waarom de film zo'n hoog cijfer krijgt, wat mij betreft overigens volledig terecht. 

Laat je dus niet misleiden door sommige enge plaatjes (links), of horrorverhalen. Ja, soms is 'ie naar, maar absoluut het kijken waard, of je nou tegen nare dingen in films kunt of niet.

White Material

Genre: Drama
Met: Isabelle Huppert, Chistopher Lambert
Waardering: 2.5/5

Een drama, maar dan een letterlijk drama. zo'n drama-drama, waarin alles ook drama is. Een drama zonder enige vorm van humor, een drama waar je depressief van wordt, een beetje zoals Requiem For A Dream. Dat is het genre. Het verhaal gaat over Maria Vial (Isabelle Huppert), die een koffieplantage runt in een Afrikaans land dat vroeger een kolonie geweest zal zijn van Frankrijk, aangezien iedereen Frans spreekt. Om welk land het gaat wordt niet vermeld. Er is oorlog; de rebellen met als leider "de Bokser" worden opgejaagd door het leger en Maria zit er tussenin. Op haar plantage werken allemaal Afrikanen, maar die willen eigenlijk niet meer werken omdat het leger niet zachtzinnig te werk gaat. Gevangen tussen rebellen (met kindsoldaten) en het leger (met gewone soldaten) zit Maria op haar plantage, absoluut niet van plan om ergens anders naar toe te gaan.

De titel zegt je misschien niet zoveel, het is een filmhuis-film en niet een erg bekende geloof ik. De film is volledig Franstalig en de titel verwijst naar Maria en haar familie. De rebellen noemen de blanken 'White Material'. De relatie tussen Maria en de Afrikanen verloopt niet echt soepel, maar als er ook nog eens oorlog uitbreekt gaat het helemaal fout.

Maria wordt erg mooi gespeeld door Huppert, ze is een stille vechter zonder enige intentie om haar plantage te gaan verlaten. Ze heeft een zoon die alleen maar op z'n kamer ligt, niks te doen. Ze heeft een ex, die niet erg aardig voor haar is en ook een schoonvader, die eigenlijk de baas is van de plantage. 

In het begin is de film nogal vaag en het kost best wat moeite om iedereen nu uit elkaar te houden en erachter te komen wie bij wie hoort. Vind ik op zich geen probleem trouwens. Veel aspecten van het verhaal worden niet verklaard. Het is niet duidelijk hoe Maria eigenlijk in Afrika komt, er is niet een soort van inleidend stuk en je gaat het ook niet te weten komen. Je wordt meteen in het diepe gegooid en als je begint te kijken lijkt het alsof je de eerste 10 minuten van de film gemist hebt. Allemaal nog steeds niet echt een punt. Het is ook nog eens een typische (vind ik) Filmhuis-film, maar dat is wat mij betreft niet positief. Het is traag, er blijven veel dingen onverklaard, er zijn veel mooie plaatjes te zien en de film draait vooral om emoties in plaats van dialogen. Huppert zit heel vaak heel moeilijk in de camera te kijken, om me maar duidelijk te maken dat ze het heel moeilijk heeft, maar ze zegt niets. Ook niet als er anderen bij staan. Het script in de film is sowieso erg minimaal. Dat kan werken (zoals in The American), maar hier vond ik het maar niks.

De film gaat tenslotte ook niet ergens naar toe. Het is een hoopje ellende dat nogal lang duurt. Er zijn plotwendingen die nogal bizar zijn, zo krijgt haar zoon opeens Neo-Nazi achtige trekjes en trekt hij er met een shotgun op uit om vervolgens uit beeld te verdwijnen. Zo gebeuren er naar het einde toe meer dingen die ik nogal vreemd vond, maar de regisseur blijkbaar niet.

Ik vind het dus niks, maar Filmhuis-filmliefhebbers kunnen dit misschien wel waarderen. De rest zal 'em vreselijk traag vinden en waarschijnlijk ook erg saai. Het was in mijn geval best een lange zit.

Ca$h

Genre: Thriller

Met: Sean Bean
Waardering: 1.5/5

Pyke Cubic (Sean Bean) berooft een bank, samen met zijn broer, maar het gaat niet helemaal goed en zijn broer belandt in de gevangenis. Pyke verliest ook nog eens het geroofde geld wanneer hij wordt achtervolgd door de politie. De koffer met geld valt van het viaduct af op de auto van Sam en dat komt Sam wel goed uit, want hij zit samen met zijn vrouw in nogal wat financiële problemen. Ze besluiten het geld te houden en beginnen spontaan allerlei dure spullen te kopen, hun huis te verbouwen en andere dingen die mensen nou eenmaal doen als ze teveel geld hebben.

Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar je snapt dat dit soort dingen in het echt niet gebeuren, en wanneer het in de film gebeurt het hier niet vaak bij blijft. Ze vinden een koffer geld en leven nog lang en gelukkig... Neen, de crimineel Pyke komt erachter wie ‘zijn’ koffer met geld heeft ’gestolen’, brengt Sam en zijn vrouw en bezoekje en hij eist van hen dat ze hem het volledige bedrag terug betalen. Tot op de laatste cent, want Pyke is nogal principieel, voor een crimineel.

Aardig concept, maar daar blijft het ook bij. Pyke wordt wel mooi neergezet door Sean Bean, als een extreem koele, principiële en gedreven crimineel, die koste wat het kost zijn geld terugwil. Zijn aanwezigheid is vaak al genoeg om mensen te overtuigen, maar als het hem niet snel genoeg gaat komt er wat geweld aan te pas, waarna mensen vaak redelijk snel overtuigd zijn. Sam’s vrouw is niet erg bijzonder en Sam zelf is een beetje een mietje, waaraan ik me ook een beetje stoorde.

Het grootste bezwaar is het ontbreken van realisme. De film wordt vrij slecht doordat het allemaal eigenlijk nergens meer op slaat. Pyke is nog te doen, maar hoe Sam en zijn vrouw Leslie met de situaties omgaan is gewoon absurd. Daarnaast zitten er allemaal vreemde karaktertrekken aan personen. Zo steelt Leslie’s moeder geld van haar eigen dochter en is de enige eerlijke persoon in de film ongeveer de bankier, hetgeen natuurlijk volledig onrealistisch is. Verder is het verhaal niet al te best en het plot ook niet.

Al met al dus een beetje een matige film, met als enige leuke het acteren van Sean Bean. De rest is bijzonder weinig aan en is dus ook niet echt leuk om naar te kijken.