The Sorcerer's Apprentice

Genre: Actie-avontuur
Met: Nicholas Cage, Jay Baruchel, Alfred Molina
Waardering:  2/5

Een film geproduceerd door Jerry Bruckheimer. Meneer Bruckheimer produceert de laatste 15 jaar alleen maar bekende films (Pirates, Bad Boys, Con-Air, Armageddon, zelfs Beverly Hills Cop) en series (CSI, Cold Case, Close to Home). De ene film is wat beter dan de andere (hij heeft ook Coyote Ugly geproduceerd bijv...), maar het zijn allemaal stuk voor stuk blockbusters. Zo ook `The Sorcerer's Apprentice'. Bijna alle films hebben ook hetzelfde genre, namelijk actie-avontuur of actie-komedie. Bruckheimer heeft weinig romkoms op zijn naam staan, hetgeen je de beste man niet kwalijk kunt nemen natuurlijk. Het is nu dus alleen nog even de vraag of de film bij de betere Bruckheimer films hoort (Enemy of the State, Pirates) of de mindere (Coyote Ugly, G-Force).

De film begint met een zeer onwaarschijnlijk verhaal, zelfs als je al bent voorbereid op een film met tovenaars. Het zit zo: In het jaar 740 leeft Merlijn (die van koning Arthur ja) en Merlijn heeft 3 leerlingen, te weten Balthazar (Cage), Horvath (Molina) en Veronica (Monica Belucci). Merlijn vecht tegen een superevil tovenares, genaamd Morgana. Morgana wil namelijk de wereld vernietigen met een legertje ondoden. Horvath wordt ook evil, sluit zich aan bij Morgana en samen vermoorden ze Merlijn. Net als ze samen op het punt staan de wereld te vernietigen sluit Balthazar ze op in een matroesjka (zie plaatje). Veronica wordt ook opgesloten in één van de poppetjes, maar afgezien daarvan is de wereld gered. Voorlopig tenminste, want de wereld is pas echt veilig als de `Prime Merlinian' Morgana uiteindelijk weet te verslaan. Balthazar moet op zoek naar de `Prime Merlinian', de enige nog levende erfgenaam van Merlijn. Jahaa, ik had het zelf niet beter kunnen verzinnen hoor...

Dan stappen we over naar het het jaar 2000, waar we kennis maken met Dave (Baruchel). Dave (dan 10 ofzo) jaagt een briefje achterna waar zijn toekomstige vriendinnetje heeft opgeschreven of ze verkering met hem wil of niet. Het briefje waait een antiekwinkel in en daar is ook Balthazar. Balthazar heeft een ring van Merlijn gekregen die alleen maar past om de vinger van de `Prime Merlinian'. De ring past, Balthazar is bere-gelukkig, hij vertelt Dave dat hij even iets uit de kelder moet halen en dat Dave echt nergens aan mag zitten, Dave doet dat natuurlijk wel en laat zo per ongeluk Horvath vrij die in het grootste poppetje van de matroesjka zit opgesloten. De rest van de matroesjka raakt kwijt, maar 10 jaar later duiken Balthazar en Horvath weer op, midden in New York City. Beiden zijn uit op Dave, de ene omdat hij de `Prime Merlinian' is, de andere omdat hij de matroesjka nog heeft. Vanaf dan is de film een aaneenschakeling van special effects, voorspelbaar verhaal en opvallend veel slechte grappen. Er zijn altijd veel van die one-liners in dit soort films, vaak zo semi-grappig, maar hier werd een heel aantal keren de plank grof misgeslagen. De beste grap is een situatie waarin Horvath en zijn hulpje Drake info moeten verzamelen in een school. Horvath gebruikt magie om iemand te manipuleren zodat hij hen een adres geeft, waarop Drake Star Wars persifleert, zo'n Jedi-handgebaar maakt en zegt: "These are not the droids you're looking for". (Grappen uitleggen is al moeilijk als je een gesprek hebt, laat staan dat je het op moet schrijven, maar okee...) De grote meerderheid is echter nog veel slechter dan deze grap, en deze is ook al niet al te hoogstaand.

Nicholas Cage acteert wel okee, zoals altijd. Gewoon wel okee, niet meer, niet minder. Hetzelfde geldt voor de rest. Baruchel is aardig overtuigend als vervelend mannetje dat geen `Prime Merlinian' wil zijn (begrijpelijk overigens...). Monica Belucci is maar heel even in beeld, omdat ze bijzonder snel wordt opgesloten in een poppetje en er bijzonder laat weer uit komt. Molina is wel leuk evil gespeeld, hij is bijvoorbeeld ook de tegenstander in Spider-man 2, die gast met die stalen octopusarmen. Het vriendinnetje van Dave (Teresa Palmer) is nogal mooi, maar maakt afgezien van haar verschijning weinig indruk, net als de film eigenlijk. De special effects maken dat de film wel te kijken is, maar bijzonder wordt het nooit en in z'n genre zijn er zo veel meer betere films te vinden, ook van Jerry Bruckheimer.

Weinig bijzonders over het algemeen. Niet al te best verhaal,  niet al te beste grappen, wel veel eye-candy in de vorm van special effects en Teresa Palmer, maar het kan de film niet boven de gemiddelde actie-avonturenfilm uithalen helaas. Dan een laatste feitje over Teresa Palmer; ze zit ook in de nieuwe film `I Am Number 4', waar ze `number 6' speelt...Zal wel weer een bijrol zijn...

The King's Speech

Genre: Drama

Met: Colin Firth, Geoffrey Rush (Barbarossa in Pirates), Helena Bonham Carter
Waardering:  5/5

Prins Albert (Firth) heeft een probleem, want hij stottert. Dat is niet handig als je prins bent, aangezien er van je verwacht wordt dat je in het openbaar nog wel eens wat moet zeggen. Gelukkig is hij de jongste van het gezin en hoeft hij niet de koning op te volgen. Met zijn spraak is hij desondanks niet gelukkig en nadat hij bij een heel aantal dokters is geweest die hem niet hebben kunnen helpen komt hij uiteindelijk uit bij Lionel Logue (Rush). Lionel gaat aan de slag om het stotteren van Albert aan te pakken en gebruikt daar nogal wat onconventionele methodes (het is 1925) voor, die bij de prins niet altijd in de smaak vallen. Dat zorgt aan de ene kant voor de nodige spanning, maar tegelijkertijd ontstaat er ook een vriendschap tussen Lionel en Albert.

De vader van Albert (George V) overlijdt en Alberts broer wordt koning (Edward VIII, gespeeld door Guy Pearce). Albert heeft pech, zou je kunnen zeggen, want zijn oudere broer is zwaar aan het verzaken. Hij heeft namelijk iets met een gescheiden Amerikaanse vrouw en wil met haar trouwen. Dat kan niet, als koning zijnde. Misschien kan iemand zich nog het gedoe herinneren tussen King Charles en Camilla Parker Bowles? Nou, het lijkt aardig op die situatie. Als je precies wilt weten hoe het zit moet je de film maar kijken, iets dat je trouwens sowieso moet doen. Albert is genoodzaakt om koning te worden (George VI) met alle gevolgen van dien.

De hoofdlijn van de film is de bijzondere band die ontstaat tussen Lionel, een geïmmigreerde Australische logopedist, en de koning. Daarnaast gebeurt er natuurlijk nog veel meer. Ook de thuissituatie van de beide heren wordt belicht, waardoor de 2 karakters een extra dimensie krijgen. We maken kennis met zowel de koningin (Bonham Carter) als de vrouw van Logan, met de kinderen van beide heren en met de manier waarop beide heren in het leven staan. De film wisselt af tussen therapiesessies en het thuisfront van de twee hoofdrol-spelers en dat maakt de film zo leuk om te zien.

Er zijn nog een paar dingen die vind ik de aandacht verdienen. Ik zeg het vaker afgelopen reviews (hetgeen het niet minder waar maakt natuurlijk), maar hier is het acteren echt subliem. Firth steelt de show, op de voet gevolgd door Rush. Rush als excentrieke, kalme en humoristische logopedist is knap neergezet. Af en toe maakt hij een droog grapje, dan weer maakt hij de prins of de Aartsbisschop belachelijk, maar hij komt er (bijna) altijd mee weg. Firth is daarentegen statig, serieus en kan in het begin de lolbroekerij van Lionel echt niet waarderen. Je ziet in zijn ogen echter ook steeds angst, gecombineerd met wat frustratie. Angst voor de toekomst, angst voor spreken in het openbaar en frustratie over het stotteren. Die angst wordt extra duidelijk wanneer de koning het niet naar zijn zin heeft, maar lijkt altijd op de achtergrond aanwezig, want zelden voelt de koning zich echt op zijn gemak. Een klein detail, maar daar gaat het uiteindelijk vaak om en ik kan me niet voorstellen dat hij die Oscar niet krijgt.

Ik wilde afsluiten met de muziek, die ik erg vond passen bij de film. Meestal valt de muziek niet zo op en als het wel zo is, is dat vaak niet gunstig. Hier viel de muziek me op in positieve zin. Het is allemaal klassiek, maar ook met wel luchtige riedeltjes ertussendoor. Als Lionel weer iets doet wat de koning niet kan waarderen houdt de achtergrondmuziek even op, dan zie je het verongelijkte hoofd van Firth voor een paar secondes, waarna vervolgens de muziek en de scène weer verder gaan. Heel mooi gedaan.

De conclusie lijkt me duidelijk. Wederom een topfilm.

The Fighter

Genre: Drama
Met: Mark Wahlberg, Christian Bale
Waardering:  5/5

Meestal wacht ik even met het schrijven van de/het blog. Niet dat ik dit allemaal zo serieus neem, ik heb tenslotte 4 volgers, (ik waardeer jullie zeer hoor, gaat heen en vermenigvuldigt u zou ik zeggen) maar ik ben van mening dat even wachten een blog-bericht ten goede komt. Soms vraag ik nog eens aan anderen wat ze ervan vonden, neem dat dan in overweging en probeer vervolgens iets te schrijven waardoor je hopelijk een idee krijgt wat voor film het is en of je een persoon bent die de desbetreffende film kan waarderen of niet. Er een nachtje over slapen, zeg maar.

Ondanks het feit dat het nu een mooi moment is om een nachtje te gaan slapen, kon ik het toch niet laten om er nog even een blogje uit te persen. Een blogje over `The Fighter', genomineerd voor een Oscar voor beste film, met in de hoofdrollen Mark Wahlberg en Christian Bale. Over de acteurs later meer, eerst even iets over het verhaal.

Dicky (Bale) en Micky (Wahlberg) zijn allebei bokser en broers van elkaar. Dicky heeft vroeger wat succes gehad als bokser en geniet locale bekendheid in het dorpje Lowell. Micky bokst ook, heeft talent en wil het met behulp van Dicky gaan maken als professionele bokser. Dat is soms wat ingewikkeld, omdat Dicky het niet allemaal even serieus lijkt te nemen. Hun moeder Alice (Melissa Leo, speelt super) is de manager van beide zoons. Ze probeert allerlei gevechten te regelen voor Micky, maar het loopt een beetje in de soep wegens allerlei omstandigheden, maar ook wegens eigen onkunde. Al vrij snel wordt duidelijk dat Micky wel eens beter af zou kunnen zijn zonder zijn moeder en broer. Het gezin bestaat verder uit nog een vader en 6-7 zussen, die zich ook nog eens met de carrière van Micky bemoeien. De rest van het dorp heeft eigenlijk ook een mening, net als Charlene (Amy Adams), de vriendin van Micky. Door al deze verschillende personages wordt de film heel interessant, zonder dat je het overzicht kwijt raakt.

Iets dat meteen opvalt is de cast. Ik denk dat als je een Oscar zou hebben voor hele cast, dan zou deze film hem zeker krijgen. Een cast in een film als `Inception' is nog relatief makkelijk. Niemand kent een persoon als Cobb, die ideeën plant in het brein van mensen, of Eames, die in iemands onderbewustzijn een persoon imiteert. Ik vond de cast in `Inception' vet, maar in `The Fighter' moeten de gecaste personen overeen komen met mensen die je echt kan kennen. 

Zo is Alice, de moeder van Micky, echt onuitstaanbaar. Ze speelt het fantastisch. Ook Christian Bale schittert, door zijn weergave van een succesvolle bokser, die toch wel iets teveel klappen heeft gehad. Hij heeft ze ergens niet helemaal meer op een rijtje, kijkt bijzonder schaapachtig uit z'n ogen en is vrij arrogant tegelijkertijd. Het lijkt erop alsof er over iedereen zorgvuldig is nagedacht. Er is niemand in de film die je zou kunnen schrappen zonder afbreuk te doen aan het verhaal. Mark Wahlberg speelt degelijk, maar kan me nooit echt overtuigen, ook hier niet. Amy Adams is ook iemand om in de gaten te houden, ze speelt de bitchy vriendin met verve, maar sommige vrouwen zijn dat soort rollen op het lijf geschreven natuurlijk.

De opzet van de film, de hele uitstraling, het aangrijpende verhaal en de intrigerende personages maken dit een hele goede film. Zeker weer één van de betere van de afgelopen tijd en de Oscar-nominatie lijkt me meer dan terecht. Ik heb nu al zin om ook The King's Speech te gaan kijken, want die is ook genomineerd en heb ik nog steeds niet gezien. Wat deze film betreft; allemaal kijken. Ook als je vrouw bent trouwens. Laat je niet misleiden door de titel, er wordt nauwelijks gevochten in deze film. Alleen de laatste 10 minuten, maar tegen die tijd hebben de voorgaande 2 uur je al zo opgeslokt dat je het misschien nog wel kan waarderen ook, mocht dat normaliter niet al het geval zijn.

Kijken dus!

The Company Men

Genre: Drama
Met: Ben Affleck, Tommy Lee Jones, Kevin Costner, Chris Cooper 
Waardering:  3/5

Bobby Walker (Affleck) werkt bij GTX corporation. Wat dit bedrijf nou precies doet wordt niet bijzonder duidelijk in de film, maar het maakt ook niet zoveel uit. Het is een groot bedrijf, maar vanwege de kredietcrisis vallen er vrij veel ontslagen. Ook Bobby is de sigaar, hij wordt ontslagen en verliest niet alleen zijn baan, maar ook zijn leven, althans, dat lijkt de film ons duidelijk te willen maken. Dat gaat wel een beetje op de moralistische Amerikaanse manier, maar deze keer kon ik daar wel doorheen kijken.

Niet alleen Bobby heeft te lijden onder de crisis en de film volgt ook 2 andere mensen uit hetzelfde bedrijf. Eén daarvan is Bobby's baas Phil Woodward (Chris Cooper), de andere is één van de leden van de staf, Gene McClary, gespeeld door Tommy Lee Jones. Hun levens veranderen vrij radicaal met de inkrimping van het bedrijf en dit is hetgene waar de film op focust. 

Bobby is vrij snel uit het bedrijf gewerkt na 10 jaar trouwe dienst. Het bedrijf biedt hem nog wel begeleiding in het zoeken naar een nieuwe baan. Alle ontslagen werknemers worden naar een kantoorgebouw gestuurd, krijgen een laptopje, een telefoon, een cursus zelfvertrouwen en mogen vervolgens als een dolle gaan solliciteren. Er is echter weinig werk, aangezien juist de bedrijven omvallen waar deze mensen in werken. Bedrijven waarbij de 'gewone mens' (om er maar eens een SP-term doorheen te gooien) zich helemaal niets kan voorstellen. De sfeer op de sollicitatiefabriek is wel leuk, omdat iedereen daar vrij ballorig wordt van alle afwijzingen etc.

De film belicht heel wat aspecten van verschillende levens van de 3 'company men' en doet dat best reëel, vond ik. Je wordt betrokken bij de werknemers, de film is geen groot drama van ellende en hier en daar valt er wat te lachen. De film blijft helaas een beetje steken bij de 'company men' en biedt niet meer dan een beschrijving van verschillende  levens. Dat is wel jammer, want aan het einde heb je toch het idee dat men het concept beter had kunnen uitwerken.

De acteurs zijn tof. Tommy Lee Jones' hoofd is zo mogelijk nog meer verlopen in de afgelopen jaren, maar z'n acteren is er niet minder op geworden. Kevin Costner is de broer van Bobby's vrouw (Jack) en bouwvakker. Als Bobby en Jack in één ruimte met elkaar zijn vliegen de denigrerende opmerkingen in het rond. Bobby kijkt ontzettend neer op Jack, omdat hij het niet verder heeft geschopt dan bouwvakker. Jack op zijn beurt loopt allemaal sarcastische opmerkingen te maken over golf, het bedrijfsleven en schoenen die gemaakt zouden zijn door kindjes uit Bangladesh.

Conclusie: Er is niet echt veel op aan te merken, maar echt goed is 'ie ook niet. Een beetje een standaard drama, met een leuk maar onafgewerkt concept en goede acteurs.

Somewhere

Genre: Drama

Met: Stephen Dorff, Elle Fanning

Van: Sofia Coppola
Waardering:  2/5 

Johnny Marco (Dorff) is een beroemde acteur, heeft wat succesvolle films gemaakt en bevindt zich op het hoogtepunt van zijn carrière. Hij hangt dan ook maar een beetje de ster uit, wordt versierd door wat vrouwen, is lekker de hele dag aan het drinken en geeft af en toe hier en daar een persconferentie. Hij is gescheiden en zijn dochtertje Cleo (Fanning) komt hem af en toe bezoeken. Het gaat allemaal zo een beetje z’n gangetje totdat Cleo’s moeder even een tijdje weg gaat en ze Cleo dumpt bij Johnny. Johnny neemt Cleo dus overal naar toe waar hij moet zijn; Milaan, Las Vegas etc. Gebeurt er verder nog wat? Nee, eigenlijk niet.

De film is geregisseerd door Sofia Coppola, de dochter van de legendarische regisseur Francis Ford Coppola (The Godfather films). Sofia heeft zelf ook een paar films gemaakt, waarvan de bekendste `Lost in Translation’ is. Kon je daar al niet naar kijken wegens de traagheid, dan kan je beter stoppen met lezen, want deze film is nog veel erger. Ik kon wel goed kijken naar `Lost in Translation’, naar de algehele uitzichtloosheid van de spelers, naar Bill Murray en Scarlet Johansson, naar de lange scènes en naar die leipe Japanners. `Somewhere’ is helaas andere koek.

De film heeft ten eerste een beetje hetzelfde verhaal als `Lost in Translation’, ook over een acteur en zijn soort van nutteloze leven. Dat wordt extra benadrukt door alle nutteloze dingen die hij doet en door echt veel te lange shots. Bij de openingsscène waar Johnny is z’n Ferrari 5 of 6 rondjes rijdt op een circuit en die daardoor een minuut of 2-3 duurt begin je al te twijfelen. Daarna komen er paaldanseressen, (echt een volledig liedje), vervolgens zit ie 5 minuten in z’n hotelkamer en als hij niet kan slapen komen de paaldanseressen wederom langs (weer een volledig liedje paaldansen) de volgende dag. Bill Murray heeft een goed hoofd voor de tergend trage scènes, maar Stephen Dorff niet. Het wordt al heel snel saai en naarmate de film vordert komt daar helaas geen verandering in. Je hoopt gewoon dat er nog iets gaat gebeuren, of misschien eventueel een leuk plot, maar nee. Het zit er echt niet in, de aftiteling rolt over het scherm en deze keer heeft Sofia Coppola me niet kunnen overtuigen van het vreselijke leven dat men zou hebben als beroemde acteur. 

Te traag, te saai, teveel ellenlange scènes. Zeker niet kijken, tenzij je een slap aftreksel van `Lost in Translation' wil zien.