The Raid: Redemption

Genre: Actie (101 min.)
Met: Iko Uwais, Joe Taslim & Ray Sahetapy
Regie: Gareth Evans
Waardering: 2,5 / 5

The Raid: Redemption is een Indonesische film waarin een Indonesisch elite SWAT-team een gebouw met 30 verdiepingen moet infiltreren. Waarschijnlijk in Indonesië, maar dat is niet zeker. Reden hiervoor is de onaantastbare drugsbaron Tama (Sahetapy). Zijn onaantastbaarheid - en evilheid - is af te zien aan de manier waarop hij vijf gevangenen executeert op de bovenste verdieping. Hij heeft genoeg kogels voor vier man en voor de laatste gebruikt hij vervolgens dan maar een hamer. Hij is blijkbaar zo slecht en gewelddadig dat hij na vele jaren van terreur gestopt dient te worden.

Het eerste gedeelte van de film is behoorlijk spannend omdat er een rusteloze sfeer in de flat heerst en iedereen die ze tegenkomen is zichtbaar gespannen. Ook al snel wordt duidelijk dat bepaalde leden van het SWAT-team een dubbele agenda hebben. Soms met nobele afspraken, maar soms ook niet. Helaas lukt het The Raid: Redemption niet om de sfeer erin te houden. Halverwege de film blijft er niets over van de zorgvuldig opgebouwde spanning. Elke vorm van motivatie of verhaal valt langzaam weg en wat overblijft zijn verdiepingen vol met criminelen die allemaal dienen als lopende bokszakken. De ene bokszak biedt wat meer weerstand dan de andere met als hoogtepunt een bokszak die echt niet dood wil en wel tien minuten het tegen twee man volhoudt. 

Na verloop van tijd is er niks spannends meer aan de inval. Er wordt alleen nog maar gevochten in kleine gangetjes met handen, voeten en messen. De SWAT-leider kan beter met messen omgaan dan Gordon Ramsey. Het is allemaal erg spectaculair, erg indrukwekkend en de choreografie van de gevechten is haast een kunststukje. Maar het wordt ook saai en langdradig. Na een tijdje heb ik de moves wel gezien, kan ik me haast niet voorstellen dat er nog mensen in het pand wonen en vraag ik me af wanneer ze eindelijk op de bovenste verdieping aankomen. De verveling slaat toe en de film eindigt met een behoorlijke anti-climax.

De kijker krijgt eigenlijk 100 minuten lang spektakel voorgeschoteld. Vanaf het moment dat het SWAT-team de flat inloopt worden ze door bewoners en criminelen opgejaagd. Er vinden vuurgevechten plaats in de trappenhuizen en niemand wordt gespaard. Ze lopen in hinderlagen, schieten zelfs kinderen neer en de situatie loopt volledig uit de hand. Binnen mum van tijd heeft de hele flat zich tegen het SWAT-team gekeerd en rest de leden van het SWAT-team niks anders dan heel veel vechten. Dat gebeurt en het zal een heel aantal mensen wel kunnen bekoren, maar ik vond het toch wat magertjes.

"When there's nowhere left to run or hide... you fight or die." Het is de slogan en tevens essentie van de film. Een derde optie zou conversatie kunnen zijn, maar niet in deze film. Het aantal minuten dialoog valt op twee handen te tellen. Het aantal minuten dat men met het script bezig is geweest waarschijnlijk ook. 

The Hunger Games

Genre: Actie / Avontuur (142 min.)
Met: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Stanley Tucci & Woody Harrelson
Regie: Gary Ross
Waardering: 3.5 / 5

The Hunger Games spelen zich af in een fictieve wereld. Het is ergens in de toekomst en 75 jaar voor het heden zijn verscheidene districten in opstand gekomen tegen het Capitol. Waarom ze in opstand kwamen wordt niet vermeld, maar ik vermoed dat hongersnood er iets mee te maken had. De opstand werd neergeslagen en de 12 rebelse districten werden gestraft. Om de inwoners van de districten angst in te boezemen en zo een tweede opstand te voorkomen, houdt het Capitol elk jaar de Hunger Games. Deze spelen hebben wat weg van de oude Romeinse spelen waar gladiatoren elkaar in een arena afmaken. Ook in de Hunger Games zijn er gladiatoren, twee per district, tussen de 12 en 18 jaar oud, die strijden in een arena van een paar hectare. Katniss (Lawrence) en Peeta (Hutcherson) zijn de uitverkorenen van district 12 en moeten het tegen 22 andere kandidaten opnemen. Dat is eigenlijk de film in een notendop.

Gelukkig is het meer dan een kloon van Battle Royale, waar in essentie hetzelfde gebeurd als in deze film, maar dan onder het mom van een sociaal experiment. Overgewaarde film trouwens, maar dat terzijde. The Hunger Games probeert zich niet alleen op de Spelen te focussen, maar doet ook redelijk geslaagde pogingen om de personages wat uit te diepen. Voor de kenners van de boeken, waar ik niet toe behoor, is dat natuurlijk onnodig, maar een verfilming van een boek moet ook te kijken zijn als je het boek niet kent. Dat lukt Gary Ross heel aardig en als film op zich is The Hunger Games een geslaagde film geworden. Wat mij betreft had er iets meer achtergrond over de verhoudingen tussen de verschillende districten mogen zitten en ook over de opstand - afgezien van het feit dat deze heeft plaats gevonden - is maar weinig bekend. Ongetwijfeld wordt dat in de boeken beter uitgewerkt, maar hier moet je het met een paar zinnetjes in de proloog maar geloven. Dat is okee, ik geloofde het wel.

Vervolgens zien we veel beelden van District 12. Het is omheind, omgeven door uitgestrekte natuur en bewoond met hongerige mensen. De inwoners dragen verscheurde kleding, bijten de laatste restjes van kippenpootjes af en turen wat in de verte. Het leven is niet goed in District 12 en er is weinig reden om aan te nemen dat het in de andere districten beter gaat. Het verschil met het Capitol is dan ook gigantisch en het Capitol is met één woord prima te beschrijven: extravagantie. Wanneer Peeta en Katniss aankomen in het Capitol worden ze overrompeld door alle felle kleuren en de opgedoste, uitzinnige, bloeddorstige meute. Ze maken kennis met de andere kandidaten en met de mensen die hen zullen helpen bij de voorbereidingen van de Spelen.

Al snel daarna komen Katniss en Peeta in contact met oud-winnaar Haymitch (Harrelson) en stylist Cinna (Lenny Kravitz). Haymitch' rol is het geven van vitale adviezen, want als oud-winnaar weet hij als geen ander hoe zwaar het is om te overleven. Aan Cinna de taak om Katniss en Peeta van outfits te voorzien om zo het publiek gunstig te stemmen. Wanneer het publiek, of bepaalde hoogwaardigheidsbekleders, een kandidaat interessant vinden kunnen ze je helpen tijdens de Spelen. Zo ontvangt Katniss na een brandwond een parachute met daarin een verkoelend zalfje. Het lijkt Worms wel.

Net als de gladiatoren van vroeger die in een ludus werden opgeleid en zo geld konden verdienen voor hun meesters krijgen ook de 24 kandidaten uitvoerige trainingen met allerlei wapens. Ze leren overlevingstechnieken, zoals het stoken van een vuurtje, maar krijgen ook de kans om hun speciale vaardigheden, indien aanwezig, te oefenen. Indien aanwezig, omdat Peeta's enige vaardigheid het gooien van logge voorwerpen is en Peeta zal deze vaardigheid verder de gehele film niet meer vertonen. Peeta is sowieso een beetje een loos karakter in de film. Ik vond hem maar irritant. Hij leek zich bij voorbaat al neer te hebben gelegd bij zijn dood, hetgeen zijn antiheld-status wel erg duidelijk maakt. 

Katniss daarentegen. Die doet tenminste een beetje haar best. Ze kan als geen ander met een boog omgaan, is slim, kan overleven in het wild en is vastbesloten de Spelen te gaan winnen. Ze is de enige vrijwilliger van de 24 - de rest is bepaald door loting - en krijgt onder andere daarmee het publiek op haar hand. Ze staat hoog in de peilingen en is geliefd bij publiek en hoge piefen. Ze is een outsider en underdog.

The Hunger Games is een sfeervolle film. Kleine details geven de armoede en wanhoop aan in Disctrict 12 en met veel bombarie wordt het leven gevierd in het Capitol. Uitzinnige mensenmassa's moedigen de kandidaten aan en er is een grote spelshow die de Spelen op de voet volgt. Presentator Caesar (Tucci) spreekt zowel met de spelleiding als de kandidaten over de Spelen en wanneer de Spelen zijn begonnen ontvangt hij analisten. De hele wereld bekijkt de Spelen en er worden waarschijnlijk bakken met geld mee verdiend.

Wanneer de Spelen beginnen wordt de film ook opeens erg spannend. De constante dreiging van de dood ligt altijd op de loer en je kan niemand meer vertrouwen. Alsof dat nog niet genoeg is zijn de spelleiders ook nog eens in staat om binnen het spel veranderingen aan te brengen. In de arena bevinden zich grotten, uitgestrekte bossen en velden, maar ook kleine huisjes waar wapens te vinden zijn. Er zijn verder genetisch gemanipuleerde beesten die het leven van de kandidaten zuur kunnen maken en ook zijn de spelleiders in staat uit het niets wezens uit de grond te stampen en vuurballen te creëren. Ik had daar zo mijn twijfels bij, maar het is sterk vormgegeven en past ook wel een beetje bij de arena. Ook bij de Romeinen waren er wel eens verassingen, zoals tijgers. En dan moet je je voorstellen dat dus niemand in die tijd wist wat een tijger was. Schrik je je toch mooi het apenlazarus. 

The Hunger Games vertelt het verhaal van een meisje dat zichzelf opoffert voor haar zusje en steeds meer vertrouwen krijgt in zichzelf. Ze moet in een arena vechten tegen andere kinderen, die allemaal niet hebben gekozen voor het leven als gladiator. In een land die grote gedeelten van de bevolking onderdrukt moet Katniss boven zichzelf uitstijgen om haar eigen hachje te redden en haar volk vertrouwen te geven. The Hunger Games verfilmd op spectaculaire wijze één van de populairste boeken van dit moment. Het is spannend, goed gemaakt en ondanks het feit dat de film het simplistische verhaal waarschijnlijk anders verteld dan de boeken dat doen, blijft er wel een film over die ook prima op zichzelf te kijken is. Fans van de boeken zullen dit ongetwijfeld waarderen, maar ook anderen kunnen zich hiermee vast wel vermaken.

Mirror Mirror

Genre: Sprookje (106 min.)
Met: Julia Roberts, Lily Collins & Armie Hammer
Regie: Tarsem Singh
Waardering: 2 / 5

Sprookjes zijn de reden dat ik over het algemeen nare associaties heb bij stiefmoeders. De term althans, want ik ken er één en dat is een schat van een vrouw. Stiefmoeders zijn meestal niet erg aardig in sprookjes, of in films in het algemeen. De stiefmoeder uit Mirror Mirror is bang dat Sneeuwwitje mooier zal worden dan zij en sluit daarom Sneeuwwitje op in haar kamer. Als ze eruit komt breekt de hel los. Nu ziet Julia Roberts er nog best goed uit voor haar leeftijd, maar de kans dat een 18-jarig meisje mooier gevonden zal worden lijkt me toch reëel. Zeker in Hollywood.

We maken kennis met Sneeuwwitje (Collins), haar slechte stiefmoeder (Roberts) en wat zeer slecht geklede lijfwachten. De kostuums die men draagt zijn lachwekkend. Verdere aanwezigen zijn prins Andrew Alcott (Hammer) en diens bijdehante lijfwacht Renbock. De prins wordt in één oogopslag verliefd op Sneeuwwitje, maar scoort geen punten bij de koningin. Zij wil namelijk ook met de prins trouwen om zo van haar geldproblemen af te zijn. De prins is nogal rijk namelijk. Zolang ze in gemeenschap van goederen trouwen zal het wel goed zijn, denk ik. 

De koningin heeft in de afwezigheid van de koning het koninkrijk laten verpauperen. De mensen zijn hongerig, hebben weinig geld en klagen steen en been wanneer de koningin weer eens de belasting verhoogt om één van haar privé feesten te financieren. Ze is in en in slecht, zelfzuchtig en over het algemeen niet te genieten. Julia Roberts brengt de kwade heks in spe redelijk over, maar met volle overtuiging gaat het niet. Prins Alcott is niet slecht, maar zo naïef dat het moeilijk voor te stellen is dat Sneeuwwitje voor hem valt. De prins is echt een idioot die zijn lijfwacht voor alles nodig heeft en niks zelf kan bedenken. Hij is niet grappig, een aanzienlijk gedeelte van zijn speeltijd een hond en wordt bovendien slecht vertolkt door Armie Hammer. Hammer speelde in J. Edgar ook al zo'n sulletje en een degelijke rol zou hem toch goed doen, ervan uitgaande dat hij met een iets fatsoenlijkere rol uit te voeten kan. Tot slot zijn de zeven dwergen - uiteraard - ook aanwezig, maar de namen kloppen niet. Ze zijn een stelletje dieven op stelten en behoorlijk niet lachwekkend. De dwergen, ook in het echte leven overigens, moeten de sidekick(s) van de film voorstellen, maar weten niet te overtuigen. Soms komt een grap over, maar vaker niet dan wel, waardoor ik me best kon storen aan de dwergen. 

Mirror Mirror is maar zelden grappig, ontzettend voorspelbaar - terwijl het dus niet het verhaal van het sprookje volgt - en ook slecht gemaakt. Vooral een scène waarin de koningin door haar spiegel loopt en in haar eigen onderbewustzijn komt is heel schraal gemaakt met erg slecht geanimeerd water. Ook veel andere dingen, zoals het monster in de bossen, zien er nep uit. Het acteren is van een behoorlijk dramatisch niveau en alleen Julia Roberts is enigszins overtuigend als kwade koningin. Lily Collins en Armie Hammer missen elke vorm van chemie en zijn zelden vermakelijk. De prins is niet charmant en Sneeuwwitje is irritant. Wat dat betreft heeft de koningin wel een punt. Verder wordt er een keer naar God verwezen, hetgeen natuurlijk vreemd is in een sprookje, en is de fantasiewereld van Sneeuwwitje behoorlijk inspiratieloos weergegeven. 

Deze zwakke versie van een verder prima sprookje moet je zien te vermijden. Nadat de film afgelopen is en de credits over het scherm rollen komt het meest tergende van de film: de aftiteling. Daarin gaat Lily Collins zingen, een fout Bollywood dansje doen en de film zo mogelijk nog harder verneuken dan ik voor mogelijk had gehouden. Zodra Lily Collins begint te zingen breekt er wel meer dan alleen de spiegel aan de muur. Totaal overbodig en een tergend - dus toepasselijk - einde van de film. 

Tarsem Singh doet een poging om het verhaal van Sneeuwwitje zoveel mogelijk te verdraaien in de hoop origineel te zijn. Aan originaliteit ontbreekt het regisseur Tarsem Singh niet. Zijn debuut was The Cell en je kan zeggen van die film wat je wilt, maar origineel is 'ie wel. Hier ontbreekt echter elke vorm van originaliteit. Aan Mirror Mirror valt niks meer te redden. Ze hebben gegokt en verloren door zo'n rare insteek te gebruiken met het sprookje. Singh leek een combinatie van Arabische invloeden en sneeuwwitje voor ogen te hebben, getuige de kledingstijl, het rare dansje aan het einde en de filmmuziek, maar het resultaat is het slechtste van twee werelden.

Julia Roberts heeft in een interview gezegd dat ze in eerste instantie 1000% (ja ja, duizend procent) tegen het idee van de regisseur was, maar nadat ze hem had ontmoet ging ze overstag en heeft ze haar medewerking aan de film verleend. Ze had beter op haar intuïtie kunnen vertrouwen, want de eerste reactie is vaak de juiste. Zo ook in dit geval.

Battleship

Genre: Sci-Fi / Actie (131 min.)
Met: Taylor Kitsch, Alexander Skarsgard, Liam Neeson, Rihanna & Brooklyn Decker
Regie: Peter Berg
Waardering: 3 / 5

Films als Battleship spreken mij vaak aan. Het zijn waarschijnlijk de aliens. Deze zijn altijd uit op onze totale vernietiging. Of ze zijn op zoek naar iets en onze totale annihilitie wordt gezien als `collateral damage'.  Er moet getoond worden hoe oppermachtig de aliens zijn, hoe geavanceerd hun wapentuig is, hoe intelligent ze zijn en hoe insignificant wij zijn. Misschien is dat het wel. Onze insignificantie wordt maar zelden zo helder als in films waarbij buitenaardse wezens, die toch altijd verdacht menselijk overkomen, ons een koekje van eigen deeg geven. Toch blijven we op zoek gaan naar buitenaards leven, ondanks de enorme hoeveelheid films die vaak op spectaculaire wijze aantonen dat contact zoeken onverstandig is. Terecht overigens, lijkt me. Met dom buitenaards leven bereik je maar weinig, afgezien van een originele manier om godsdienst in diskrediet te brengen. Met slim buitenaards leven hoop je maar dat de aliens ook zoiets als ethiek kennen en een beetje vriendelijk zijn. Maarja, waren wij vriendelijk tegen de Indianen? Zijn wij vriendelijk tegen vliegen? Maken wij niet elk insect dood wat ons niet aanstaat? Insignificante wezens verdienen onze vriendelijkheid niet en de aliens in Battleship denken er net zo over. Ik heb overigens niks tegen Indianen en vind ze niet insignificant, maar in 1500 dacht men daar anders over.

Sterker nog, de aliens zijn continu de omgeving aan het scannen door hun flashy helmen en wanneer een persoon of object geen bedreiging vormt besteden de aliens er geen eens aandacht aan. De ongevaarlijke medemens zal de invasie overleven, zo lijkt het. Mensen of machines die wel een bedreiging vormen - in dit geval gevechtsschepen - worden op originele manier van kant gemaakt. De aliens hebben wat Transformers-achtig wapentuig, raketten die geen rechte baan volgen en raketten die zich eerst nog even extra diep in de schepen ingraven om vervolgens met een krachtige explosie flink wat schade aan te richten. Ze zijn superieur, met slechts vijf schepen in aantal en geland in het zonnige Hawaii. "Pearl Harbor, anyone?"

In Hawaii houden net op dit moment allerlei landen een internationale competitie waarbij zowel voetbal als levend zeeslag op het programma staan. Met name de Japanners en de Amerikanen zijn verwikkeld in een strijd om de titel. "Pearl Harbor, anyone?" Er is behoorlijk wat rivaliteit en het gaat hard tegen hard, totdat de aliens landen. Eerst is het nog even de spreekwoordelijke kat uit de boom kijken, maar al snel gaat de trukendoos open en worden er vakkundig een aantal state-of-the-art schepen gesloopt. Aan onze helden in spe, een hoop Amerikanen en één Japanner, de taak om de vijf schepen te vernietigen en te voorkomen dat ze geen signaal naar huis sturen. Als de aliens hun vriendjes laten weten dat er op Aarde wel wat te knabbelen valt is het einde zoek en de annihilatie een gegeven, maar tot die tijd is er nog hoop.

Onze helden bestaan uit Stone Hopper (Skarsgard), Alex Hopper (Kitsch), Cora Raikes (Rihanna) en Yugi Nagata (Tadanobu Asano). Stone is het serieuze broertje van de twee, zit al jaren bij de marine en heeft het ondertussen tot kapitein geschopt. Zijn broertje Alex maakt een zooitje van zijn leven en is op slag verliefd als hij de dochter van de commandant van de marine ziet. Sam Shane (Decker), dochter van commandant Shane (Neeson), wil een kipburrito in een bar en Alex gaat er één voor haar regelen, want de keuken is dicht. Romantisch en grappig. Je moet de film meegeven dat het met de humor best snor zit. Alex is een wildebras, erg onverantwoordelijk, verknalt het ene na het andere project en toch, ondanks alles, zal hij een relatie krijgen met Sam. Ook Rihanna maakt haar filmdebuut. Wat ze precies is weet ik niet, maar ze is de hele film behoorlijk wat kanonnen aan het bedienen en schiet de meest lompe wapens in de film af. Kapitein Nagata tenslotte is een sympathieke Japanner die zelf nog wat trucs weet om tegen de aliens te gebruiken.

Bijkomende schade is vaak een groot aspect van rampenfilms. Bijkomende schade doet het goed op mijn home cinema setje. Battleship is een film die er optimaal gebruik van maakt. Het grootste gedeelte van het budget is waarschijnlijk gespendeerd aan special effects. Op het script is gekort, zoveel is wel duidelijk. Desondanks stoort het niet en weet men te vermijden dat er talloze irritante oneliners worden opgedreund. Bij vlagen is de film grappig, maar de grafische staaltjes stelen de show. De schepen van de aliens zijn haarscherp vormgegeven, de aliens zelf zijn ook prima geanimeerd en het geluid is lekker dik. Ik heb het idee dat ik zeker een uur lang naar verscheidene explosies heb gekeken, naar nieuw wapentuig en naar een vorm van destructie die zinloos is, maar wel vermakelijk. Verder is meestal duidelijk waar de aliens en de helden zich bevinden. Regisseur Peter Berg creëert overzicht en dat is vrij uniek in rampenfilms. 

Wat de aliens drijft wordt niet duidelijk. Niet dat ik wil zeggen dat de aliens geen motivatie zouden moeten hebben om ons te vernietigen, maar het is maar de vraag of we die motivatie kunnen inzien. Misschien vragen vliegen zich ook wel eens af waarom we constant hun broertjes en zusjes kapot meppen. Ze zijn irritant, ja. Insignificant ook, maar dan nog. Het is toch de menselijke natuur om dingen te vernietigen die we niet interessant genoeg vinden, of die ons niet aanstaan. Mensen zijn behoorlijk destructief, het valt niet te ontkennen. Misschien is dit destructivisme wel universeel. Nog een reden om niet op zoek te gaan naar geavanceerd buitenaards leven. Ze zouden ons eens irritant vinden. Zijn we mooi de sigaar. 

American Reunion

Genre: Komedie (113 min.)
Met: Jason Biggs, Seann William Scott, Eddie Kaye Thomas, Chris Klein & Thomas Ian Nocholas
Regie: Jon Hurwitz & Hayden Schlossberg
Waardering: 3,5 / 5

Ik moet zeggen dat ik de laatste paar films van de American Pie saga heb overgeslagen. Ik denk dat ik na American Wedding, uit 2003, ben gestopt. Ik weet het niet eens zeker en ik heb geen van alle films nog helder op het netvlies staan. Ik onthoud bijna alle films, weet vaak nog de namen van de personages uit m'n hoofd en kan het verhaal meestal opdreunen. Maar bij komedies niet. Ze zijn eigenlijk allemaal hetzelfde. Zeker in die tijd. Of ik had een voorkeur voor dit soort komedies, maar ik heb toch het vermoeden dat er in die tijd, rond de eeuwwisseling, bijzonder veel van dit soort komedies uitkwamen. Het origineel American Pie was in die tijd grappig. Ik behoorde tot de doelgroep. 14-jarige jongetjes die graag tieten wilden zien. We - als doelgroep - werden op onze wenken bediend. We - jong adolescenten - hebben heel wat tieten voorbij zien komen. We - misschien wel terecht - zagen in Stifler een cultheld. Stiffler die na American Pie nog talloze keren dezelfde rol zou spelen, zij het in andere films.

En nu, na schijnbaar een flinke lading slechte vervolgfilms, is er de reünie. Michelle is nog altijd getrouwd met Jim (Biggs). Ze hebben een kind en als gevolg daarvan geen seks meer. Problematisch natuurlijk, maar gelukkig weet Jim's vader de oplossing. Verder zijn de boys ook weer allemaal aanwezig. Oz, Kevin, Finch en gelukkig ook Stifler. Die laatste is echt geen steek veranderd en de rest is vooral wat volwassener geworden. Wanneer MILF guy #2 een reünie organiseert van de klas van '99 wordt iedereen uit het eerste deel uitgenodigd en zullen ze binnen afzienbare tijd worden herenigd. De film speelt zich af in het tijdsbestek van een weekend en in dat weekend gaan wederom alle remmen los.

Een paar dingen vallen op. Niet alleen de personages zijn volwassener geworden, maar ook de humor is - een beetje dan - van hoger niveau. Het blijft onderbroekenhumor, en dat moet ook met American Pie, maar ik heb me erg goed vermaakt met de reünisten. Ik behoor waarschijnlijk nog steeds tot de doelgroep. Fijn om te weten. Stifler is zijn streken nog niet verloren. Hoogtepunt is het terugpakken van een paar high school jongens die bikini's hebben gejat van vrouwen. "Not Cool," zegt Jim terwijl hij een 19-jarige met zijn ogen uitkleed. Niet dat dit nodig is, want veel hebben de 19-jarigen in de film niet aan. Verder zijn er niet veel tieten in beeld. Wel veel mooie vrouwen, maar de meeste houden, in tegenstelling tot eerdere delen, hun kleren gewoon aan. Uitzondering is het oude oppaskindje van Jim, inmiddels 18 jaar, leuk opgedroogd en een garantie voor één van die typerende awkward scènes die deze film zo aantrekkelijk maakt. Verder zijn alle oude personages aanwezig, inclusief Stifler's Mom, Vicky, Heather en zelfs The Sherminator is nog een half minuutje van de partij.

Sprake van een plot is er nauwelijks. Veel clichés zijn er wel. De voorspelbaarheid van de film is onderdeel van haar charme en je voelt alle beschamende momenten al van tevoren aankomen. Dat was toen ook al, maar dat maakt het er niet minder grappig op. En komedies moeten toch vooral om grappen draaien, naar mijn idee. De personages behoeven geen introductie, het verhaal is van ondergeschikt belang en de reünie biedt genoeg excuus voor een hoop hilarische momenten. American Reunion is een geslaagde film geworden in een reeks die geen einde lijkt te kennen.

Hearat Shulayim

Genre: Drama (103 min.)
Met: Shlomo Bar-Aba & Lior Ashkenazi
Regie: Joseph Cedar
Waardering: 4.5 / 5


Ik geef toe dat studies over de Talmud niet veel mensen zullen interesseren. Het is nogal specifiek. Gelukkig hoef je geen voorliefde voor de Talmud te hebben - je hoeft niet eens te weten wat het is - om deze film te kunnen waarderen, want de twee hoofdpersonen zijn mensen van vlees en bloed zoals je ze maar zelden ziet in films. Beiden zijn op zoek naar erkenning in een prachtig drama.

Hearat Shulayim is een Israëlische film die in de rest van de wereld bekend is onder de naam "Footnote". Het is Israël's officiële inzending voor de Oscars van dit jaar en de film beschrijft de bittere strijd tussen een vader en zoon die beide professor zijn aan de Hebreeuwse Universiteit van Jerusalem. Vader Eliezer (Bar-Aba) en zoon Uriel (Ashkenazi) zijn beiden gepromoveerd op de Talmud en aan het begin van de film mag Uriel een prijs in ontvangst nemen. Uriel geeft een goede speech tijdens de uitreiking waarin hij zijn vader op een voetstuk plaatst en de essentie van de academische wereld aanstipt. Zijn vader hoort de speech gelaten aan. Hij klapt lijdzaam mee, kijkt niet naar zijn zoon, is niet trots op zijn zoon en hij kan maar moeilijk verbloemen dat hij een eenzijdige prestigestrijd verloren lijkt te hebben. Het is een vreemde situatie wanneer een vader niet trots kan zijn op zijn eigen zoon. Volgens de Talmud is het zelfs niet eens mogelijk. 

In dia-achtige en erg komische stijl - inclusief een verteller - maken we kennis met Eliezer en Uriel. Eliezer heeft jarenlang onderzoek gedaan naar verschillende manuscripten. Zijn hele leven eigenlijk. Een maand voordat hij zijn levenswerk wilde publiceren gaat een andere geleerde echter met de eer strijken wegens een gelukkige vondst die al het werk van Eliezer heeft gereduceerd tot louter een academische oefening. Sinds die tijd is Eliezer eigenlijk niet meer te genieten. Hij is kortaf, onvriendelijk en geeft nog steevast zijn jaarlijkse cursus, ondanks het feit dat er maar één student aanwezig is. Eliezer verzamelt artikelen over zichzelf, sluit zich op in zijn studeerkamer met een gele koptelefoon op zijn hoofd om zijn vrouw niet te hoeven horen en spendeert zo zijn tijd thuis. Of hij bestudeert microfilm op de universiteit. Zijn grootste prestatie is het vernoemd worden in een voetnoot in een boek van een door Eliezer erg gewaardeerde professor. 

Uriel is wat moderner en productiever. Hij publiceert regelmatig boeken, is een populaire professor en ligt goed in de academische kringen. Zijn studenten lopen met hem weg en zijn collega's prijzen zijn baanbrekend onderzoek. Uriel ziet zijn vader als de grootste wetenschapper die hij kent en sinds het voorval met de manuscripten probeert Uriel de ontstane breuk tussen vader en zoon te lijmen. Dat is een lastige opgave, ten eerste omdat hij niet weet waarom zijn vader hem niet lijkt te respecteren en ten tweede omdat zijn vader gewoon een heel moeilijke man is. Uriel zelf is echter ook niet de makkelijkste. Hij is snel geïrriteerd en in veel opzichten net zo gemeen en egoïstisch als zijn vader. Beiden zijn een tikkeltje narcistisch, iets wat ik persoonlijk bij goede professoren vind passen. Onlangs Uriel's claims verschillen vader en zoon niet veel van elkaar.

Uriels lijmpogingen en Eliezers strijd vormen de basis van dit semi-komische drama. Hearat Shulayim begint erg komisch en is lichtelijk absurdistisch. Onder begeleiding van Tom and Jerry-achtige deuntjes, zeg maar staccatonootjes van een strijkorkest, introduceert de film de twee hoofdpersonen. Vervolgens wordt duidelijk wat de twee excentrieke professoren drijft. Er wordt in het begin ook maar weinig gezegd en middels mooie beelden, lange shots van ingezoomde hoofden en vrolijke muziek maken we kennis met Eliezer en Uriel. De film barst van originaliteit en zowel Eliezer als Uriel worden prachtig vertolkt. Er zijn best wat overeenkomsten tussen vader en zoon, zoals je zou verwachten, maar hun grootste verschil zit binnen de grootste overeenkomst tussen de twee, namelijk hun studiegebied. Halverwege de film neemt het verhaal een sneltreinvaart en storm je af op een schitterende finale. 

The Best Exotic Marigold Hotel

Genre: Drama / Komedie (124 min)
Met: Judi Dench, Bill Nighy, Dev Patel, Tom Wilkinson & Maggie Smith
Regie: John Madden
Waardering: 3 / 5

In India is een oud hotel gerenoveerd tot een super deluxe exotisch hotel met alles wat je je maar kan wensen. Het heet `The Best Exotic Marigold Hotel'. Onderschrift: `for the Elderly & Beautiful'. Een luxe hotel voor bejaarden. Het hotel wordt gerund door Sonny Kapoor (Patel) met het enthousiasme van een jonge hond. Helaas heeft hij ook het verstand van een jonge hond, want van management, boekhouding en andere toch vrij belangrijke zaken heeft hij geen idee. Zijn overtuigingskracht maakt echter veel goed en hij heeft een advertentie op internet gezet, omdat er momenteel geen gasten zijn.

Op die advertentie reageren in Engeland een heel aantal mensen. Oudere mensen die gespeeld worden door de betere acteurs en actrices die Engeland te bieden heeft. Zo zien we Tom Wilkinson in de rol van rechter Graham Dashwood die zijn laatste dagen in India wil slijten. Judi Dench speelt Evelyn Greenslade, een moderne vrouw met een blog die onlangs weduwe is geworden en nog nooit op reis is geweest. Reden genoeg om naar India te gaan, waar ze zelfs voor het eerst in haar leven werk zal vinden. Bill Nighy en Penelope Wilton spelen het echtpaar Ainslie. Al bijna 40 jaar ongelukkig getrouwd door een combinatie van karakters. Jean Ainsley is bazig, tergend, egoïstisch en commandeert manlief en tevens kostwinner Douglas om een vakantie te boeken. Ze kiezen voor `The Best Exotic Marigold Hotel'. Tenslotte zijn er nog Mrs. Donnely (Smith) die in een rolstoel zit, een tikkie racistisch is en enigszins pessimistisch de wereld bekijkt, Norman (Ronald Pickup) die een oude charmeur is en Madge (Celia Imrie) die het liefst de hele dag bij de Rotary zit en zich van adel waant.

De film barst van acteurs en actrices van formaat, maar omdat de personages wel erg stereotype zijn komt het acteerwerk niet altijd goed tot haar recht. Als gevolg van de personages is de film tevens erg voorspelbaar, want van stereotypen weet je nu eenmaal wat ze gaan doen. De film verrast zelden en geeft een erg gezapig, liefelijk beeld weer van het hotel en diens gasten. Het hotel dat overigens in de realiteit niet helemaal overeen komt met de advertentie, maar wie kent dat verschijnsel niet? De enige spanning die de film herbergt is de situatie van Sonny. Hij is verliefd op wederom de mooiste vrouw van India, net als hij dat al was in Slumdog Millionaire. Ze heet Sunaina (Tena Desae) en is te modern volgens de moeder van Sonny. Hij wil met haar trouwen, maar mag dat niet van zijn moeder. Drama.

Grappen zijn er wel, de ene wat meer Bollywood dan de ander. Toch trekt iedereen zijn of haar eigen plan en om nou te zeggen dat ze allemaal goede plannen hebben... De oudjes zijn lief, aandoenlijk, karakteristiek en over het algemeen goed bij de tijd, maar ze zijn niet zo interessant. Ze doen weinig interessante dingen, ze doen überhaupt weinig dingen en de dingen die potentieel interessant zijn, zoals bezoeken aan oude tempels, worden niet verfilmd maar alleen vermeld. Jammer, want in India valt best wat te beleven, naar het schijnt. Nu krijgen we vooral shots voorgeschoteld van een vervallen hotel en de immense straatdrukte. Verder mist de film een beetje coherentie, want de enige link tussen de gasten van het hotel is het hotel zelf. Dat is logisch, maar blijkt een beetje karig te zijn als basis voor een film. 

Regisseur John Madden poogt een aandoenlijke film te maken en mag over het beschikbare materiaal, zeker wanneer het gaat om acteurs, niet klagen. Toch komt hij met zijn film niet in de buurt van de gemoedelijke sfeer die bijvoorbeeld films zoals The Descendants hebben. Of About Schmidt, om meer bij de ouderen te blijven. John Madden ontkomt niet aan een ouderdomskwaaltje genaamd traagheid. De ouderen - door een goede cast vertolkt - hebben potentieel om te boeien, maar doen dat maar zelden. Het verhaal van Graham Dashwood is de moeite, maar die van de anderen zijn te rechttoe rechtaan, te voorspelbaar en maar zelden interessant. Een gemiste kans, want met zo'n cast een langdradige, relatief oninteressante film afleveren is eigenlijk zonde.