Hugo

Genre: Drama / Komedie (126 min.)
Met: Asa Butterfield, Chloë Grace Moretz, Sacha Baron Cohen & Ben Kingsley
Regie: Martin Scorsese
Waardering: 4 / 5

Genomineerd voor elf Oscars, er vijf gewonnen en ik had de film nog steeds niet gezien. Kan niet natuurlijk, dus het werd hoog tijd en het is altijd wel plezierig als je van tevoren weet dat je een goede film gaat zien. Hugo viel ondanks de hoge verwachtingen zeker niet tegen en maakte de meeste verwachtingen waar. Met wat goede wil had deze film nog wel meer Oscars op kunnen leveren, al zijn elf nominaties natuurlijk al een prestatie op zich.

Hugo vertelt het verhaal van Hugo (Butterfield), een wees die na de dood van zijn vader (Jude Law) op het treinstation van Parijs leeft. Het enige dat Hugo heeft overgehouden aan zijn vader zijn klokkenmakervaardigheden en een automaton, hetgeen een soort robot is die goed te vergelijken valt met een extreem complex muziekdoosje. De automaton komt uit een museum, is ooit meegenomen door Hugo's vader, maar is nu niet meer functioneel omdat er een essentieel onderdeel mist. Hugo wil het mysterie van de automaton achterhalen en de ontrafeling van het mysterie vormt de rode draad van deze film. Gelukkig voor Hugo komt hij Isabelle (Moretz) tegen, een Britse wijsneus wiens vader een speelgoedwinkeltje op het station heeft. Hugo introduceert Isabelle aan de automaton en geïnspireerd door de vele boeken die Isabelle heeft gelezen wil zij het avontuur wel aangaan, niet wetende dat het mysterie van de automaton behoorlijk wat gesloten deuren zal openen waarvan niet iedereen wil dat ze geopend worden.

Het leven van een wees op het station van Parijs is niet makkelijk. Zeker niet omdat het lijkt alsof de stationswacht er zijn persoonlijke missie van heeft gemaakt om alle weeskinderen in Parijs op te sluiten in het weeshuis. Deze stationswacht wordt goed gespeeld door Sacha Baron Cohen, beter bekend als Ali G, Brüno, Borat en tegenwoordig de Dictator. De stationswacht is ondanks zijn missie best een goede peer. Bureau Toezicht kan er voorbeeld aan nemen, in plaats van dat misplaatste gevoel van autoriteit waardoor ze met regelmaat de meest tergende mensen zijn die je in de binnenstad kan tegenkomen, naast hangjongeren die je proberen een Greenpeace abonnement aan te smeren zodat die groene rakkers nog meer dure boten kunnen kopen omdat ze blijkbaar niet in staat zijn Japanse walvisvaarders te ontwijken. En die zie je wel aankomen hoor. 

Hugo is een boeiende film. Het geheel komt een beetje traag op gang, maar ook in de eerste momenten is de film niet vervelend, terwijl het volstrekt onduidelijk is waar de film naar toe gaat. Het acteerwerk van de gelouterde cast, met naast genoemde namen ook Ben Kingsley en Christopher Lee (Saruman), is uitstekend. Chloe Moretz en Asa Butterfield, in de film een jaar of 15 gok ik, zijn vooral aandoenlijk en dat lijkt ook te zijn wat de film wil uitstralen. De sfeer in Parijs in de jaren '30 is heel erg gemoedelijk en de enige vorm van een slechterik is zo'n karikatuur van zichzelf dat hij de kijker niet veel angst weet in te boezemen, al zal dat voor 12-jarige kinderen misschien anders zijn. Ik vond het verhaal behoorlijk pakkend en niet al te voorspelbaar, een valkuil waarin dit soort film vaak vallen. 

Maar het meest indrukwekkend aan Hugo is toch wel het beeld en geluid. Grafisch is de film echt schitterend en het oude Parijs wordt op weergaloze wijze tot leven gebracht. Het is moeilijk om te achterhalen wat er nu met de computer gemaakt is en wat niet en dat is een goed teken. De gedeelten CGI en echte decors lopen feilloos in elkaar over en Hugo heeft een haast fantasy-achtig laagje artwork dat helemaal in de film past. De intense kleuren met veel contrast en de kleine stukjes geanimeerde stukjes Parijs zijn een waar genot voor het oog en het is één van de mooiste films die ik de laatste tijd heb gezien.

Daarnaast is er het geluid en ondanks het feit dat mijn 5.1 surround setje nog niet zo oud is en ik er nog niet zoveel films mee heb bekeken is Hugo qua geluid fenomenaal. Kijk, Hugo leeft dus op het station in Parijs en wat Hugo regelmatig doet is ervoor zorgen dat alle klokken op het station gelijk lopen. Klokken, vergankelijkheid en tijd zijn belangrijke thema's in de film en constant wanneer de film zich afspeelt op het station hoor je overal klokken tikken, maar dan heel subtiel. De tikkende wijzers worden zo nu en dan afgewisseld met wat stoom, een arriverende trein en wat lopende mensen, maar als je goed luistert hoor je steeds op de achtergrond die klokken. Het is net alsof je echt op dat station rondloopt en dit soort dingen vind ik heel tof in films. Details, want het is gewoon veel extra werk om dat allemaal zo te regelen en op te nemen. Veel films gebruiken de dolby surround maar erg sporadisch, bij dikke actiescènes en af en toe bij een dichtslaande deur, maar in Hugo is hier gedurende de hele film aandacht aan besteed en hier heeft de geluidsafdeling wat mij betreft die Oscar dubbel en dwars verdiend.

Vroeger was alles beter natuurlijk, maar Hugo laat het je haast geloven. Hugo bestaat uit zoveel geraffineerd filmwerk dat de passie van de filmmaker voelbaar is. Vooral op het gebied van beeld en geluid is Hugo bijzonder indrukwekkend en de film lijkt ergens een filmtechnische oefening, maar degenen die dat allemaal niet zo doorhebben of interessant vinden kunnen zich alsnog vermaken met deze hele leuke familiefilm waar de algehele aandoenlijkheid vanaf druipt.