The Raid: Redemption

Genre: Actie (101 min.)
Met: Iko Uwais, Joe Taslim & Ray Sahetapy
Regie: Gareth Evans
Waardering: 2,5 / 5

The Raid: Redemption is een Indonesische film waarin een Indonesisch elite SWAT-team een gebouw met 30 verdiepingen moet infiltreren. Waarschijnlijk in Indonesië, maar dat is niet zeker. Reden hiervoor is de onaantastbare drugsbaron Tama (Sahetapy). Zijn onaantastbaarheid - en evilheid - is af te zien aan de manier waarop hij vijf gevangenen executeert op de bovenste verdieping. Hij heeft genoeg kogels voor vier man en voor de laatste gebruikt hij vervolgens dan maar een hamer. Hij is blijkbaar zo slecht en gewelddadig dat hij na vele jaren van terreur gestopt dient te worden.

Het eerste gedeelte van de film is behoorlijk spannend omdat er een rusteloze sfeer in de flat heerst en iedereen die ze tegenkomen is zichtbaar gespannen. Ook al snel wordt duidelijk dat bepaalde leden van het SWAT-team een dubbele agenda hebben. Soms met nobele afspraken, maar soms ook niet. Helaas lukt het The Raid: Redemption niet om de sfeer erin te houden. Halverwege de film blijft er niets over van de zorgvuldig opgebouwde spanning. Elke vorm van motivatie of verhaal valt langzaam weg en wat overblijft zijn verdiepingen vol met criminelen die allemaal dienen als lopende bokszakken. De ene bokszak biedt wat meer weerstand dan de andere met als hoogtepunt een bokszak die echt niet dood wil en wel tien minuten het tegen twee man volhoudt. 

Na verloop van tijd is er niks spannends meer aan de inval. Er wordt alleen nog maar gevochten in kleine gangetjes met handen, voeten en messen. De SWAT-leider kan beter met messen omgaan dan Gordon Ramsey. Het is allemaal erg spectaculair, erg indrukwekkend en de choreografie van de gevechten is haast een kunststukje. Maar het wordt ook saai en langdradig. Na een tijdje heb ik de moves wel gezien, kan ik me haast niet voorstellen dat er nog mensen in het pand wonen en vraag ik me af wanneer ze eindelijk op de bovenste verdieping aankomen. De verveling slaat toe en de film eindigt met een behoorlijke anti-climax.

De kijker krijgt eigenlijk 100 minuten lang spektakel voorgeschoteld. Vanaf het moment dat het SWAT-team de flat inloopt worden ze door bewoners en criminelen opgejaagd. Er vinden vuurgevechten plaats in de trappenhuizen en niemand wordt gespaard. Ze lopen in hinderlagen, schieten zelfs kinderen neer en de situatie loopt volledig uit de hand. Binnen mum van tijd heeft de hele flat zich tegen het SWAT-team gekeerd en rest de leden van het SWAT-team niks anders dan heel veel vechten. Dat gebeurt en het zal een heel aantal mensen wel kunnen bekoren, maar ik vond het toch wat magertjes.

"When there's nowhere left to run or hide... you fight or die." Het is de slogan en tevens essentie van de film. Een derde optie zou conversatie kunnen zijn, maar niet in deze film. Het aantal minuten dialoog valt op twee handen te tellen. Het aantal minuten dat men met het script bezig is geweest waarschijnlijk ook.