21-01-2014

The Chronicles of Riddick: Dead Man Stalking

★★

Vin Diesels oeuvre, als je bij Vin Diesel van zoiets mag spreken, bestaat voor het grootste deel uit twee langlopende reeksen: The Fast and the Furious en The Chronicles of Riddick. Van die laatste reeks kwam onlangs het derde deel uit genaamd The Chronicles of Riddick: Dead Man Stalking.



De reeks van Riddick begon met de film Pitch Black, waarin Diesel Richard B. Riddick speelt, een vechtlustige Furian die op zoek is naar zijn thuisplaneet Furya. Hij is de laatste van zijn soort, de locatie van de planeet slechts bij enkelen bekend en alle data betreffende de planeet is uit de archieven gewist. Furians hebben aangeboren nachtvisie, waardoor ze rare ogen hebben en overdag een soort fancy zonnebril moeten dragen. Verder lijken ze op mensen die de hele dag in de sportschool zitten.

De charme van Pitch Black was het feit dat het een survivalmovie was die zich op een vreemde planeet afspeelt. Riddick zit gevangen en zowel Riddick als zijn bewakers weten niet waar ze zijn, maar al snel komen ze in aanraking met allerlei vreemde wezens. De planeten waarop Riddick zich bevindt zijn meestal de thuisbasis van de vreemdste creaties die niets liever willen dan de indringers vermorzelen. Daarnaast kende Pitch Black een originele filmstijl waarin creatief gebruik wordt gemaakt van kleuren en lichtinval.

Riddicks tweede film was een stuk grootschaliger. Zogenaamde necromongers starten een invasie op de planeet waarop Riddick op dat moment toevallig is. Van de charme van het origineel was weinig terug te vinden en Riddick die het uitvecht tegen een ander buitenaards ras bleek niet zo'n succes. Het is daarom niet vreemd dat Dead Man Stalking terugkeert naar de roots van de reeks en Riddick wederom plaatst op een verlaten planeet met als voornaamste vijand de vreemde beesten die daar leven.



In vrijwel alle opzichten is Dead Man Stalking gelijk aan Pitch Black. Het grootste verschil is dat de moordlustige beesten in Pitch Black alleen in het donker verschenen en bij Dead Man Stalking fungeert de regen als de voorspeller van onheil. De vijandige beesten zijn namelijk een soort amfibieën die het beste gedijen in een vochtige omgeving. Ook de filmstijl, met vele tinten okergeel, maakt zijn rentree, na even weggeweest te zijn in deel twee.

Wat Dead Man Stalking echter niet weet te reproduceren is de charme van Pitch Black. De originaliteit is er natuurlijk wel af, Vin Diesel is nog altijd even zwijgzaam en oninteressant, de ondersteunende cast bestaat uit zeer matige acteurs en de spanning in de film is ver te zoeken. Regen is nu eenmaal niet zo angstaanjagend als duisternis. Daar verandert die gigantische onweersbui in de verte helemaal niks aan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten