Gele Pilvormige Koddigheid

Minions

★★★★

De minions zijn terug, ditmaal met hun eigen film. Een matige rip-off, of een waardige spin-off van een van de leukste animatiefilms van de afgelopen jaren?

De minions blijken langer te bestaan dan wij denken. Ze dienden al de T-rex, Neanderthalers en Napoleon voordat ze uiteindelijk bij Gru uitkwamen in Despicable Me. Dit alles wordt verteld door Geoffrey Rush, die de wat karige verhaallijn voor z'n rekening neemt.

Terwijl de minions in het jaar 1968 langzaam wegkwijnen in een grot na verbannen te zijn door Napoleon, besluiten Kevin, Bob en Stuart hun soort in stand te houden. Ze gaan op zoek naar een nieuwe slechterik waaraan ze zich kunnen onderwerpen. Via New York en wat andere locaties komen onze drie pilvormige helden uiteindelijk uit op de Villain-Con, een verzamelplaats voor bad guys. En bad girls. Scarlett Overkill (Sandra Bullock), eigenlijk het minst leuke personage van de film, huurt de minions in met als doel het stelen van de kroon van de koningin van Engeland.

Veel complexer wordt Minions niet, maar de kracht van de film zit 'em ook niet in het verhaal. Want op een of andere manier blijven die minions gewoon grappig, met hun mengelmoestaaltje dat laveert tussen Engels, Frans en Spaans. Je geeft ze wat attributen, zoals een hypnopet, een lavagun en een flexpak en je komt niet meer bij. Daarnaast tillen de meeste stemacteurs de film naar een hoger plan, met eigenlijk als enige uitzondering Sandra Bullock, die weinig originele zinnen heeft en ze zonder veel passie uitspreekt.

Tijdens vrolijke deuntjes van jaren '60 popsongs komen de minions van de ene om de andere grappige situatie terecht. Het is eigenlijk pure onnozelheid dat de klok slaat in combinatie met de eeuwige goede wil van Bob, Stuart en Kevin, die de lachers al snel op de hand hebben. Minions mist weliswaar de originaliteit en genialiteit van de Despicable Me films, maar mag er desondanks gewoon wezen.