Julieta

★★★★

Julieta staat op het punt te verhuizen naar Portugal, totdat een terloopse ontmoeting haar herinnert aan haar verloren dochter Antía. Ze blaast de verhuizing af en begint te schrijven, terwijl het publiek over haar schouder mee leest. 

We maken kennis met Julieta (Emma Suárez), een sombere vrouw in de veertig gehuld in designerkleding. De kledij kan echter niet verhullen dat ze wat op haar (k)erfstok heeft. Dan loopt ze Beatriz tegen het lijf, die Julieta vertelt dat ze haar dochter Antía in Oostenrijk heeft gezien. Julieta is van slag. Ze is haar dochter jaren geleden uit het oog verloren, maar de herinneringen draagt ze nog altijd bij zich. Julieta blaast de verhuizing af, pakt de ingepakte dozen weer uit en begint te schrijven.

Middels uitgebreide flashbacks ontdekken we Julieta's verleden. Adriana Ugarte vertolkt Julieta in haar jongere jaren. Ze is een adembenemend mooie vrouw, ondanks die plumeaucoupe. Regisseur Pedro Almodóvar steekt de jeugdige Julieta in fleurige kleding om zo het contrast tussen vroeger en nu extra te benadrukken. Toen was ze nog opgewekt, straalt ze en zit ze bomvol energie. Ze is alles dat Julieta nu niet meer is. Julieta was gelukkig, vond de liefde van haar leven en kreeg een liefdesbaby: Antía.

Het noodlot slaat echter toe en Antía vervreemdt zich van haar ouders. De breuk die ontstaat en zich uitbreidt is heerlijk verfilmd. Langzaam ontrafelt het mysterie zich en krijg je als kijker grip op de situatie. Ook Julieta beseft langzaam wat haar acties in het verleden hebben veroorzaakt en probeert haar fouten uit alle macht recht te zetten. Het levert geweldige, emotionele scènes op waarbij beide actrices sterk acteren.

Almodóvar maakt een paar jaar geleden nog een uitstapje naar zijn roots. I'm So Excited was extravagant, bizar, theatraal, net als zijn eerste films dat waren waarmee hij faam verwierf in de Spaanse underground scene. Maar goed was het niet. De Spaanse meester heeft betere films op zijn palmares, zoals Talk To Her en Volver. Ook The Skin I Live In is een van mijn favorieten, juist om het bizarre plot. Vol verbazing aanschouwde ik dat meesterwerk.

Tien jaar na Volver keert Almodóvar terug naar de dramafilm met vrouwelijke hoofdrollen en dat is fijn om te zien. De Spaanse cineast liet zich inspireren door drie korte verhalen van Alice Munro en toont zich wederom een meester in het vertellen van persoonlijke drama's. Zonder opsmuk dit keer. Vaak zijn Almodóvars films vreemd en leunt hij op absurdisme om zijn publiek te vermaken. Nu niet, want Julieta is drama in haar puurste vorm, met fijn acteerwerk, een goed plot en prachtige scènes.