Wrath of the Titans

Genre: Actie (99 min.)
Met: Sam Worthington, Rosamund Pike, Toby Kebbell, Bill Nighy, Ralph Fiennes & Liam Neeson
Regie: Jonathan Liebesman
Waardering: 2 / 5

Wrath of the Titans is het spectaculaire vervolg op Clash of the Titans, hetgeen weer een remake was van de gelijknamige film uit 1981. Ook in dit deel wordt er met elementen gesmeten, vliegen de Griekse mythologische figuren je om de oren en zien we de wereld net niet ten onder gaan aan een soort van gereïncarneerde vulkanische golem die ook wel bekend is onder de naam Kronos. De Grieks-mythologische equivalent van de tijd en tevens een Titaan, waarvan wij weer een aantal woorden hebben afgeleid die u thuis zelf ongetwijfeld kan bedenken. 

In Wrath of the Titans neemt men het redelijk nauw met de geschiedenis, voor zover je daarvan kan spreken wanneer het gaat om religie en mythologie. Het verhaal is dat Hades (Fiennes) en Ares (Edgar Ramirez) hun broer resp. vader Zeus (Neeson) verraden door hem uit te leveren aan Kronos die gevangen zit in de berg Tartarus. Onlangs verscheen 'Immortals' die op dit vlak het meerdere malen bij het verkeerde eind had, maar in deze film hebben ze zich aardig aan de bestaande mythologie gehouden. De mythologie is overigens spannend genoeg, afgaande op de verhalen die mijn leraar Grieks altijd aan het einde van de les vertelde. Kronos wil ontsnappen uit de berg Tartarus en heeft daarvoor Zeus' krachten nodig.

Het feit dat er een apart kopje is voor 'Mortal Conquests'
vond ik al reden genoeg voor dit plaatje.

Kronos is de vader van Zeus. Enige gelijkenis is ver te zoeken, overigens. De vader-zoon relaties in deze film hebben veel overeenkomsten met die van een slechte soap, maar dat vonden die Grieken vroeger prachtig. Al die Goden gingen vreemd bij het leven en hadden net zoveel buitenechtelijke kinderen als Mick Jagger. Perseus (Worthington), de held, is één van de vele zonen van Zeus (Ares is er ook één) en moet niet alleen zijn vader redden uit de lavahanden van Kronos, maar ook de wereld. Wanneer Kronos (een Titaan, geen Olympische God) namelijk alle macht verzameld heeft zal alles wat de Olympiërs (Zeus, Hades, Poseidon etc.) ooit hebben opgebouwd uiteen vallen en de bewoonde wereld hoort daar ook bij. Mocht u het thuis allemaal niet meer zo begrijpen qua stamboom, zie dan het bijgevoegde plaatje. Erg verhelderend.

Perseus moet Zeus redden, daar komt het op neer. Het plan is simpel, Ze moeten op zoek naar Hephaestos (Nighy). Hephaestos heeft namelijk Tartarus gebouwd en weet dus ook hoe je daar als sterveling binnen moet komen om je in eerste instantie onsterfelijke vader te redden hetgeen natuurlijk niet noodzakelijk zou zijn als hij daadwerkelijk onsterfelijk was, wat hij dus niet is. Wel wat vreemd, voor Goden, zouden wij denken, maar het idee God en het concept onsterfelijkheid zijn niet per se in den beginne en per Griekse definitie met elkaar verweven. Er is niet direct een reden te bedenken voor Goden om onsterfelijk te zijn en in Wrath of the Titans sneuvelen er dan ook een paar. Net als theekopjes op een keukenvloer, zoals Herman Finkers al eens terecht opmerkte.

Waar Perseus eerst, in deel 1, een vrij onschuldig Griekse burger was die langzaam maar zeker zijn lot onder ogen zag en uitgroeide tot een halfgod gaat hij uiteraard dit proces niet nog eens herhalen. Nu, in deel 2, gaat het zelfs zo ver dat hij zo nu en dan overkomt als een arrogant mannetje waar toch maar weinig sympathie voor valt op te brengen. Ook de harige sidekick Agenor (Kebbell) probeert de film naar een hoger komisch niveau te tillen, maar zijn pogingen en kazige oneliners zijn tevergeefs. De relatief mooie blonde koningin Andromeda (Pike) voert een bataljon Grieken aan in de epische eindstrijd en trekt verder gedurende de film wat verbaasde gezichten, maar overtuigend is het niet. Dialoog is lachwekkend en van coherente verhaallijn is geen sprake. Het enige dat eigenlijk imponeert zijn de special effects en de Titanen worden in alle soorten en maten op het scherm getoverd. Ze komen letterlijk uit de lucht vallen, zorgen voor wat chaos en visueel spektakel, maar voegen maar weinig toe aan het bijzonder dunne verhaal. 

Er moet dan ook geconcludeerd worden dat deze film zich niet in het rijtje gaat scharen van 'sequels die beter zijn dan het origineel'. Het is slechter, stukken slechter zelfs. De special effects imponeren, maar zijn ook niet van dusdanig niveau dat het de hele film kan redden en net als Andromeda heeft Wrath of the Titans bijzonder weinig om het lijf. Het is gewoon echt niet de moeite om dit te gaan zien.