The Magic Of Belle Isle

GENRE: Drama (109 min.)
CAST: Morgan Freeman, Virginia Madsen, Emma Fuhrmann e.a.
REGIE: Rob Reiner
WAARDERING: 2 / 5
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Er is weinig magisch aan The Magic of Belle Isle. Aan de rand van een groot meer kabbelt de film, evenals het water, rustig voort. Een nieuwe bewoner is het gesprek van de dag, zeker wanneer deze totaal niet lijkt te passen binnen de gezapige, ongedwongen sfeer van het pittoreske dorpje Belle Isle. 

De verbitterde, gehandicapte, oude, zwarte schrijver Monte Wildhorn (Morgan Freeman) heeft sinds het overlijden van zijn vrouw last van een writersblock en overmatig alcoholgebruik. Ooit schreef hij goede westerns, maar hij is al jaren inspiratieloos. Totdat Monte's buurvrouw Charlotte O'Neil (Virginia Madsen) en haar dochters Finnegan (Emma Fuhrmann), Willow Tree (Madeline Carrol) en Flora (Nicolette Pierini) in beeld verschijnen. Monte's welbespraakte cynische opmerkingen - gek genoeg niet over de namen van die kinderen - verdwijnen als sneeuw voor de zon en hij gaat middels romantische kinderverhalen zijn alleenstaande buurvrouw het hof maken.

ZOETEKAUW

Ik ben een echte zoetekauw, zoals mijn oma wel eens zegt, maar dit verhaal doet gewoon pijn aan je tanden. En aan je ogen. Het is mierzoet, flets geacteerd - zelfs door Morgan Freeman - en heel traag. Heeeeel traag. Het is net zo slaapverwekkend als Monte's verhalen. Onder bijna elke scène zitten symfonische bewerkingen van Beethovens Sonata Pathétique (tweede deel, adagio cantabile - alstu moeders) en Mendelssohns Songs Without Words (op. 53, no. 1). Nou, dan weet je het wel hè. En zo niet, YouTube ze dan maar eens en denk er een hele lading strijkers bij.

Rob Reiner (This is Spinal Tap, The Bucket List) zag dit keer niet de behoefte zijn kijkers zelf te laten nadenken. Gewoon lekker alles voorkauwen en hapklare brokjes emotie beetje bij beetje aanleveren. Naast de brokjes zitten er rare stukjes in de film. Ik noem er gewoon een paar, maar kijk de film gerust zelf - of niet - om ook wat voorbeelden toe te voegen. Ze zijn er in overvloed:

RARE STUKJES

1) Monte haalt uit het niets een gouden revolver tevoorschijn, lost een schot en bedreigt een clown met de dood. De clown in kwestie - ooit `The Amazing Ted', maar nu in achting gedaald en slechts een clown - gedraagt zich namelijk asociaal op een kinderfeestje en weigert zijn excuses aan te bieden. Buurvrouw Charlotte vertelt dezelfde avond haar dochter dat Monte alleen maar de aandacht wilde vragen van de clown. Met een revolver! Ik hoop niet dat dit ook onder de vrije opvoeding hoort die de toekomstige hippies genieten. 

2) Het contrast tussen Monte aan het begin en einde van de film is zo groot dat je er een trilogie van zou kunnen maken.  . 

3) The Magic Of Belle Isle kent het enige kind op de wereld dat geen verbeelding heeft. Finnegan, ik gok een jaar of 10, krijgt lessen van Monte in verbeeldingskracht. Een kind leren fantaseren is als een alcoholist leren wijn te ontkurken. 

4) Monte is schrijver, maar het tempo dat hij hanteert op zijn typemachine is zo tergend traag dat ik snap dat hij maar enkele westerns heeft geschreven. Voordat hij de volgende af zal hebben is hij waarschijnlijk, met alle respect, overleden.

5) Charlotte speelt piano. Stukjes van Chopin enzo, zoals filmpianisten graag voordragen. Het klinkt mooi, is niet al te ingewikkeld en veel mensen kennen het. Maar Virginia Madsen moet blijkbaar playbacken. En hoe. Niet alleen de vingers staan niet goed, ook de handen bewegen niet synchroon met de muziek. Alsof het geluid een seconde achterloopt. Het ziet er echt niet uit en zit meerdere malen in de film. We kunnen dus concluderen dat de regisseur, of wie dan ook van de op dat moment aanwezige crew, geen piano speelt. Of geen noodzaak zag dit euvel te verhelpen.

The Magic Of Belle Isle is niet dramatisch slecht hoor. Gewoon redelijk slecht. Morgan Freemans stem is zoals altijd - of hij nu een documentaire inspreekt of gewoon acteert - prettig om naar te luisteren. Zijn mooi geformuleerde zinnen kan je zo op een (groot) tegeltje zetten en Freeman voorziet de film nog van enig elan. Virginia Madsen daarentegen acteert erg theatraal, alsof je haar vanaf 20 meter afstand op de bühne een emotie moet kunnen zien uitdrukken. De camera staat echter recht op haar snufferd. De kindjes zijn aandoenlijk, maar niet erg realistisch. Net als de hele film eigenlijk. Het onlangs door ondergetekende ontdekte neologisme `mierzoetsappig' dekt de lading heel aardig.