The Grey

Genre: Thriller (117 min.)
Met: Liam Neeson
Regie: Joe Carnahan
Waardering: 3 / 5

Liam Neeson wordt volgende maand 60 jaar oud. Ondanks zijn al enigszins respectabele leeftijd zit hij de afgelopen jaren niet bepaald stil. Hij speelt in zo'n 2 á 3 films per jaar en ik moet zeggen dat ik ongeveer de helft daarvan wel te pruimen vind. Liam Neeson is vaak de goedzak, enigszins gehard, een persoon met een wat troebel verleden, maar desondanks een goede peer. After.Life is een uitzondering, maar ook niet echt het kijken waard. Hij speelt vaak een persoon die een soort vanzelfsprekende autoriteit uitstraalt, hetgeen misschien een contaminatie is, of anders iemand die over het algemeen middels geweld wel wat autoriteit weet af te dwingen. Ik vond Liam Neeson tof in Schindlers List (uiteraard), Taken (aanrader, echt een prima thriller) en wat meer blockbuster-achtige rollen als Zeus in Wrath of the Titans kan hij ook goed hebben. Helaas heeft hij ook een aantal mindere films, zoals Chloe, Unknown (dat ging echt nergens over) en het al genoemde After.Life. Dit jaar speelt hij in The Grey, maar ook in Battleship, de nieuwe Batman en Taken 2. Een vervolg op Taken lijkt me overigens een slecht plan. Kijk de film en je snapt wat ik bedoel, want wat is de kans dat er binnen die familie nog iemand ontvoerd wordt en wat is de kans dat Liam Neeson weer al die acties gaat overleven? In Hollywood altijd wat groter dan in het echt, maar toch. Hoe dan ook; The Grey.

Het verhaal, om dit gedeelte maar even kort te houden, is vrij simpel. Ottway (Neeson) werkt voor een oliemaatschappij ergens in Alaska en zijn baan bestaat eigenlijk uit het doodschieten van wolven, zodat ze niet de mensen aanvallen die bij de oliemaatschappij werken. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn, zal de raad van commissarissen gedacht hebben. We zien dan ook één shot van Ottway die met dodelijke precisie, maar tevens met respect voor de wolf, zijn nietsvermoedende opponent van grote afstand afschiet terwijl deze in volle vaart op een collega afstormt. Hij kan dus schieten, maar zal daar de rest van de film niks aan hebben. Wat gelukkig wel van pas komt is zijn kennis over wolven, want wanneer zo'n 60 man van de oliemaatschappij in het vliegtuig stappen, om onbekende redenen, stort het vliegtuig neer. Nooit relax natuurlijk, maar wanneer je de crash al overleefd hebt en je je bevindt in -10 graden Celsius met daarnaast een roedel wolven om je heen wordt het pas echt interessant. Of nou ja, dat was tenminste het idee.

En toen waren er nog 6...

Van alle werknemers overleven er 7 de crash. Ze moeten de kou en de wolven zien te overleven en de film ontplooid zich na zo'n 20 minuten enigszins nutteloze introductie als een ware rampenfilm waarin de personages één voor één worden verschalkt door de ramp. In dit geval vrij intelligente, wraakzuchtige wolven die bijzonder hardnekkig zijn. Later zal blijken waarom ze zo hardnekkig, standvastig, of hoe je het ook wilt noemen zijn, maar het komt er in ieder geval op neer dat ze het Ottway en zijn kompanen bijzonder lastig maken. 

We leren via Ottway aardig wat over wolven. Ze hebben een territorium van 400 km, een jachtgebied van 30 km en pakken altijd de zwakste prooi uit een groep. Ze zijn agressief wanneer je je in hun territorium bevindt en ze zijn bang voor vuur. Verder reageren ze op ledematen van andere wolven, huilen ze in koor en komen ze dag en nacht onverwacht de spreekwoordelijke hoek omzetten om iemand van kant te maken. Aan Ottway de taak om zoveel mogelijk van zijn maten naar de bewoonde wereld te loodsen. Iedereen die ooit een degelijke rampenfilm heeft gezien weet dat er nooit veel mensen overblijven, en zo niet dan weet je het nu.

Om wolven te bestempelen als rampen gaat misschien wat ver, maar het is wel wat de film als aartsvijand gebruikt. De kou en alle andere omstandigheden zijn niet van wezenlijk belang, ze moeten slechts de wolven zien te overleven. Mens vs. wolf, Ottway vs. het alfamannetje, leven vs. dood, maar kan je er een film mee vullen? Een film er mee vullen is gelukt, maar daar is het meeste dan ook mee gezegd.

Het grootste pluspunt is de spanning in de film. Constant loert het gevaar en dat merk je. Of het realistisch is weet ik niet, ik weet weinig van Alaska en de wolven die daar wonen, maar die beesten jagen je de stuipen op het lijf. Ze zijn goed weergegeven en de spanning is zichtbaar bij Ottway en Co. Je ziet de angst in hun ogen, maar ook tevens een glimp van overlevingsdrang. Dat glimpje dooft langzaam overigens. Verder heeft The Grey weinig te bieden. Er is nauwelijks interessante dialoog en met slechts één dialoog heb ik me goed vermaakt. De personages worden matig ontwikkeld, waarbij flashbacks ons kennis moeten laten maken met Ottway, maar hem echt leren kennen gaat niet gebeuren. We komen meer te weten over wolven dan over de personages in The Grey. Afgezien van het aspect van de wolven, hetgeen best sterk is uitgewerkt, is het dus allemaal nogal mager en dat vind ik jammer. 

De film had best wat persoonlijkheid kunnen ontwikkelen, maar heeft zich alleen gefocust op spanning en het zo angstaanjagend mogelijk maken van wolven. Wolven in combinatie met gure omstandigheden zou dan genoeg moeten zijn voor een 2 uur lang durende thriller, maar om je te onderscheiden van andere soortgelijke films is er meer nodig. En meer dan dit is er niet. Mocht je iets meer willen, zit dan nog even de credits uit, maar ik verwacht niet dat je gevormde mening dan nog zal worden bijgesteld.