Starship Troopers: Invasion

Genre: Animatie / Sci-Fi / Actie (89 min.)
Met: David Matranga, Melissa Davids, Luci Christian & Justin Doran
Regie: Shinji Aramaki
Waardering: 2 / 5

Starship Troopers is een guilty pleasure van mij. Toentertijd in 1997 geregisseerd door Paul Verhoeven en Neerlandsch trots wist, zeker voor die tijd, een spectaculaire film neer te zetten. De mensheid werd bedreigd door aliens die veel weg hadden van insecten. Casper van Dien en Denise Richards hesen zich in futuristische pakjes en gingen met enorme kanonnen de insecten te lijf. Het leek wat overdreven, totdat je de uit de kluiten gewassen wezens zag met hun scherpe klauwen en gifspuwende tweede linie die fungeerde als artillerie. De ruimtemariniers noemden ze liefkozend 'bugs' en met een enorm ruimteschip ging men op pad naar een andere planeet om daar voor eens en altijd de bugs te mollen. Maarja, dat ging niet zo makkelijk, want de bugs waren voorbereid op een invasie. En ze hadden artillerie. Wat volgde was een massaal slagveld met groen en rood bloed, afgehakte ledematen, een overschot aan kogels en drab en veel andere ranzigheid waardoor Paul Verhoeven internationaal weer wat in aanzien daalde. Er kwamen twee sequels die niet om aan te zien waren - maar ik heb ze toch gekeken - en nu is er een geanimeerde film over Starship Troopers gemaakt; Starship Troopers: Invasion.

De titel zegt het al een beetje, maar ik zal het nog even uitleggen. Waar de mensheid - in het origineel - de aliens op hun planeet wilde opzoeken is het nu andersom. De aliens willen naar de Aarde, maar een natuurlijke barrière in de vorm van een wormgat heeft ze tot nu toe de toegang versperd. Er is maar weinig zo onbegrijpelijk als een wormgat, maar hier dient het als teleport. Door experimenten van Dr. Carl Jenkins, die een onguur, ethisch onverantwoord en sinister personage is, krijgen de bugs toegang tot een ruimteschip. Aan majoor Henry Varro en zijn mannen en vrouwen de taak om het gekaapte schip terug te krijgen, de koningin uit te schakelen, de gevangen genomen Dr. Jenkins te bevrijden en de Aarde te redden. Beetje standaard dus.

De grootte van de invasie wordt pas later duidelijk en dan wordt de film ook wat interessanter. Het gekaapte schip landt op spectaculaire manier op Aarde, vlak bij Parijs. De oplossing is zoals altijd er een atoombom op gooien, want we willen geen invasie, maar om zeker van hun zaak te zijn gooit men er vier. Vlak naast Parijs. Daar gaan die Fransen niet blij mee zijn, maar misschien voelde de Japanse regisseur toch nog ergens wat vergeldingsdrang. Dit soort onwaarschijnlijkheden, naast agressieve, doorgefokte insecten, voeren de boventoon in de film. Het verhaal is dan ook niet zo best. Het is voor een Starship Troopers film vrij ingenieus, toegegeven, maar het is dun en cliché. De geweren, daarentegen, zijn nogal dik en cliché. Hoeveel kogels er in die magazijnen gaan wil ik wel eens weten. Ze hebben gedurende de hele film maar één keer moeten herladen en zijn zo'n 80% van de tijd op bugs aan het knallen. 

Starship Troopers leent zich prima voor geanimeerde beelden. Het origineel bevat ook heel veel CGI en de sfeer uit het origineel wordt aardig overgebracht. Niet dat de lat nou zo hoog lag, maar het is lovenswaardig dat men dicht bij het eerste deel blijft. De schaal waarop alles plaats vindt is wel kleiner. De film speelt zich voornamelijk op één ruimteschip af en met slechts 20 soldaten tegen een oneindige stroom bugs, aangevoerd door een koningin. In het origineel gingen halve legers ten onder, maar zulk spektakel hoef je hier niet te verwachten. In eerste instantie is er een bataljon soldaatjes en met sommigen maken we kennis terwijl anderen willekeurige geanimeerde poppetjes lijken te zijn die louter dienen als insectenvoer. Echt een band creëren blijft echter lastig met geanimeerde personages en elke keer dat er iemand doodgaat - zeg maar elke vijf minuten - heb je nou niet het gevoel dat je iets mist. Toch hebben sommige personages, zoals Ratzass en Ice Blonde - ja, Ratzass en Ice Blonde ja - zo hun charme.

De beelden zijn van redelijke kwaliteit. Helaas ziet het er maar zelden echt schitterend uit, met wat uitzonderingen wanneer de soldaten het licht aandoen in een verlaten ruimteschip. Pas dan lijkt er veel moeite in de animaties gestoken te zijn, terwijl de rest een beetje het niveau haalt van een cutscène uit een computerspel uit 2001. Misschien ben ik verwend en overdrijf ik, maar mooi is anders. De bewegingen zijn behoorlijk soepel en het schieten gaat vlot, maar vooral de gezichtsuitdrukkingen laten veel te wensen over. Niet dat het zo belangrijk is, maar de kleine hoeveelheid sentiment die de film probeert over te dragen komt absoluut niet over.

Het lijkt alsof verschillende animators zich met verschillende personages bemoeid hebben. Sommige soldaten bewegen heel soepel, terwijl anderen ontzettend stroef lopen. Met name Lt. Carmen Ibanez waggelt als een boze gans door het beeld en van Denise Richards vrouwelijke gestalte is maar weinig terug te zien. Behalve in wat geanimeerd naakt in een douchecabine, waar ik hartelijk om moest lachen. Zo'n scène is bijna onvermijdelijk bij een actiechick als Evelyn Salt of Lara Croft, maar hier is zoiets totaal overbodig. Desondanks heeft de regisseur wat Paul Verhoeven-achtige trekjes overgenomen en wat onnodig naakt in de film gestopt. Ach, sommigen zullen het ongetwijfeld waarderen. Zoek de film maar eens op op IMDb en kijk naar de discussie. Ik niet zozeer, maar ik ben toch blij dat ik deze film aan mijn rijtje van sequels kan toevoegen. Jammer genoeg kan ik hem niemand aanraden, maar het is fijn om te weten dat de Starship Troopers blijven bestaan.