Dredd

GENRE: Actie
CAST: Karl Urban, Olivia Thrilby & Lena Headey
REGIE: Pete Travis
WAARDERING: 3.5 / 5
------------------------------------------------------------------------------

Judge Dredd, toen vrij onaardig vertolkt door Sylvester Stallone die tot woede van de fans zijn helm afzette, is terug. Dit keer bijgestaan door een psychic mutant, een geavanceerde stukje wapentuig en pakkende oneliners. 

In een post-apocalyptische wereld - zo zie ik ze toch graag in films - is er nog maar een gerechtshof in Mega City One. Gezanten van dat gerechtshof zijn zowel aanklager, rechter als uitvoerder van straffen. Verreweg de meest favoriete straf is de iso-cube, hetgeen waarschijnlijk een futuristische vorm van de isoleercel is. Daarnaast is de doodstraf, vrijwel direct na de uitspraak uitgevoerd, een veelgehoorde straf in de straten van Mega City One, dat overigens vol tuig zit. In hoger beroep gaan zit er niet in, zo veel is wel duidelijk.

Het tuig zit dus overal, maar met name heeft zich een drugsbende gevormd in een gebouw genaamd Peach Trees. Zowel perziken als bomen zijn hier onvindbaar, maar wel krioelt het met criminelen. Peach Trees is een verkapte drugsfabriek waar Slo-Mo wordt gemaakt; een drug die mensen de tijd op 1% van de normale snelheid laat ervaren. Langzaam dus. Aan Judge Dredd (Karl Urban) en rookie Anderson (Olivia Thirlby) de taak om de bende op te rollen. Daarvoor moeten ze zich door 200 verdiepingen omhoog knallen om bendeleidster Ma-Ma (Lena Headey) uit te schakelen. 

The Raid dus, maar nu weet je wel wie wie is. Bovendien is Dredd aanzienlijk minder geestdodend en is er sprake van een, zij het summier, verhaal. Maar Dredd onderscheidt zich vooral door de fantastische audiovisuele effecten waar de film bol van staat, zonder dat je een overkill ervaart. Visueel valt er veel te beleven, met de slow-motion effecten en point blank actie met vele close-ups van criminelen die van een paar extra lichaamsholten worden voorzien door Dredd. Waar The Raid een verhaal totaal negeert en de kijker geestelijk net zo afstompt als de bad guys, weet Dredd het interessant te houden door toepassing van een beetje strategie, spanning en een occasionele dialoog die niet geforceerd overkomt. Niet dat het acteerwerk van hoog niveau is, maar het stoort niet en dat is belangrijk.

Wat vooral erg sterk is, is het gebruik van Dolby Surround. Omdat zo weinig films daar goed gebruik van maken, valt het juist des te meer op wanneer een film dat wel doet. Als men bijvoorbeeld Slo-Mo inhaleert verandert het beeld, zie je een soort kristalvorming ontstaan en beginnen geluiden wazig te worden. Ze circuleren om de kijker heen, waarna vervolgens de kogels en brokstukken van verdiepingen je om de oren vliegen. Ook erg fijn is de muziek, die qua mix helemaal uit elkaar getrokken is. Drums achter je, scheurende gitaren van links en rechts en de personages die er middels de centerspeaker lekkere oneliners uitpersen. Actie zoals je het wilt zien en horen.