Casa Nostra

★★★★

Casa Nostra wordt gerund door een ex-maffiosi die zijn middagen spendeert achter het raam, pasta rollend op een houten plank. Hij slaat zijn toekomstige gasten gade, zoals hij vroeger door geblindeerde autoraampjes tuurde. Ook mij heeft hij in het vizier, zittend op het terras van Café Bloemers. Langzaam vult de houten tafel zich met deeg, terwijl hij zijn zonden overdenkt.

Je fietst er zo voorbij, cucina italiana tradizionale Casa Nostra, een plekkie van niks. Tussen Anice en Bloemers op de Ceintuurbaan 233 zit het pittoreske, krappe tentje waar je heerlijk Italiaans kunt eten. Buiten is een klein houten terras klaargemaakt. Tussen 6 en half 11 is de keuken geopend en zit het ook vol. Rond een uur of twee loopt de eigenaar naar binnen - een magere, kale Italiaan die helemaal vol met tattoo's zit. Schiffmachers Hanky Panky aan de overkant kan er niets meer bij pennen. Zelfs op z'n kale hoofd prijkt een structuurformule die ik zo snel niet kan ontcijferen - m'n date denkt een of andere drug, dat-ie in zo'n crystal meth fabriek naar zijn hoofd wijst en uitlegt dat-ie deze variant wil - maar het is weer eens wat anders dan een tribal, zullen we maar denken.

M'n date en ik nemen plaats aan een klein tafeltje. Zij op een bankje aan de muur, ik op een comfortabele stoel ertegenover. Omdat de zithoogten tussen beide zetels niet echt met elkaar zijn afgestemd, zit m'n date zo'n tien centimeter hoger dan ik. Op de achtergrond staan de olympische spelen aan: dressuur. Ik weet vrij zeker dat er geen Italiaan op dat paard zit, maar hier staat de tv altijd aan als er sport is. We bestellen beiden een heerlijk glas rode wijn á 5 euro, waarna de kale ex-maffiosi ons de menukaart toont: een krijtbord pontificaal op de tafel. Weinig geïnspireerd en in gebrekkig Nederlands somt hij de gerechten op. Er zijn een stuk of zeven hoofdgerechten, allemaal zo rond de 20 euro. 

De bediening is zakelijk, doch vriendelijk. Het eten zal echter voor zich spreken. We bestellen Beef tagliata en pasta met garnalen en niet veel later staat het eten op tafel. Zo ongeïnspireerd als het praatje was, zo vol passie zit het eten. De biefstuk is heerlijk mals en in reepjes gesneden, met daarnaast rucola, balsamico en parmezaan. Gestoofde aardappelen in plakjes maken het geheel af. De pasta met garnalen is ook meer dan naar wens.

Het interieur is typisch Amsterdams: klein en krap. Zij aan zij eten we onze buikjes rond in dit Italiaanse vreetschuurtje, terwijl de gasten elkaars gesprekken aanhoren. De schade aan het einde van de avond is 48 euro voor twee personen. Daarvoor krijg jij twee hoofdgerechten en twee glazen wijn en het restaurant wat fooi. Mooie tent die overigens elke avond helemaal afgeladen is, dus reserveren is gewenst.