The Shallows

★★★

Een grote witte  haai valt surfster Nancy aan, waarna zij op haar geneeskunde- en overlevingsskills is aangewezen. The Shallows is nergens verrassend, maar bouwt de spanning lekker op zonder in al teveel clichés te vervallen.

Nancy (Blake Lively) heeft net haar moeder verloren aan kanker, is geneeskundestudent – dat zal nog van pas komen natuurlijk – en zat er door heen. Ze stopt met studeren en reist af naar een onbestemd surfparadijs in Mexico, een stuk strand waar haar moeder al over sprak. Wat echter een relaxe surfdag had moeten zijn, eindigt in een nachtmerrie wanneer een grote witte haai Nancy aanvalt en zij moet zien te overleven.

De rondborstige blondine Nancy is overduidelijk niet alleen gecast om haar acteertalent. Of ze in dat strakke surfoutfitje paste was waarschijnlijk ook een vereiste. Het past echter wel bij dit soort films, zeker met titels als deze. Vrij oppervlakkig dus, maar dat hoeft de pret niet direct te drukken wanneer zeemonsters mensen aanvallen. Denk bijvoorbeeld aan Piranha 3D.

The Shallows is niet zo schijtlollig en komisch vermakelijk als Piranha 3D. Regisseur Jaume Collet-Sera (hij maakte Orphan en een lading slechte films met Liam Neeson zoals Run All Night) beperkt de humor tot de grappig gevonden sidekick van Nancy: zeemeeuw Steven Seagull. Het is ook ironisch dat het koppel zich op een rots in de branding bevindt, zonder dat ze steun vinden.

Ontwikkeling van plot of personage is afwezig. Laten we wel wezen, het gaat hier om de klassieke haai vs mens strijd die zich alleen in dit soort films afspeelt. The Shallows probeert Nancy nog wat inhoud te geven, maar dat heeft weinig om het lijf. Ze voldoet namelijk precies aan de eisen van een surfer die potentieel een haaienbeet kan overleven: vindingrijk, fit, geneeskundestudent en een doorzetter. Blake Lively maakt het beste van haar personage dat uit hetzelfde materiaal is gesneden als haar surfboard. Ze likt haar wonden, schreeuwt het uit bij tegenslagen, kijkt vastberaden naar de circulerende staartvin aan het zeeoppervlak en twijfelt zelden.

The Shallows doet het met name goed op het vlak waar het in dit soort films om draait: spanning. De keuze voor relatief weinig humor biedt gelegenheid voor angstige momenten en continue dreiging, van zowel de haai als het opkomende tij. De angstaanjagende, groteske haai is fraai vormgegeven middels CGI (want echte haaien doen het niet zo lekker in gevangenschap) en is een lust voor het oog. Nancy ziet de haai ongeveer net zo vaak als het publiek, waardoor het gevoel van naderend onheil toeneemt. Elke keer dat ze onverhoopt in het water terecht komt, weet vaak niemand waar het beest zich bevindt. De camera bevindt zich regelmatig aan het oppervlak, schommelend tussen land en zee. Hierdoor grijpt de haai óók de kijker nietsvermoedend bij de kladden en sleurt hij deze mee de film in.

De ingrediënten verschillen weinig van gelijksoortige films: een agressieve witte haai met een fixatie voor mooie vrouwen, een bak spanning en zonovergoten shots. The Shallows is echter bijzonder spannend, enerverend en kijkt heerlijk weg. En laten we eerlijk zijn, veel meer mag je van dit soort films ook niet verwachten.