Dredd

GENRE: Actie
CAST: Karl Urban, Olivia Thrilby & Lena Headey
REGIE: Pete Travis
WAARDERING: 3.5 / 5
------------------------------------------------------------------------------

Judge Dredd, toen vrij onaardig vertolkt door Sylvester Stallone die tot woede van de fans zijn helm afzette, is terug. Dit keer bijgestaan door een psychic mutant, een geavanceerde stukje wapentuig en pakkende oneliners. 

In een post-apocalyptische wereld - zo zie ik ze toch graag in films - is er nog maar een gerechtshof in Mega City One. Gezanten van dat gerechtshof zijn zowel aanklager, rechter als uitvoerder van straffen. Verreweg de meest favoriete straf is de iso-cube, hetgeen waarschijnlijk een futuristische vorm van de isoleercel is. Daarnaast is de doodstraf, vrijwel direct na de uitspraak uitgevoerd, een veelgehoorde straf in de straten van Mega City One, dat overigens vol tuig zit. In hoger beroep gaan zit er niet in, zo veel is wel duidelijk.

Het tuig zit dus overal, maar met name heeft zich een drugsbende gevormd in een gebouw genaamd Peach Trees. Zowel perziken als bomen zijn hier onvindbaar, maar wel krioelt het met criminelen. Peach Trees is een verkapte drugsfabriek waar Slo-Mo wordt gemaakt; een drug die mensen de tijd op 1% van de normale snelheid laat ervaren. Langzaam dus. Aan Judge Dredd (Karl Urban) en rookie Anderson (Olivia Thirlby) de taak om de bende op te rollen. Daarvoor moeten ze zich door 200 verdiepingen omhoog knallen om bendeleidster Ma-Ma (Lena Headey) uit te schakelen. 

The Raid dus, maar nu weet je wel wie wie is. Bovendien is Dredd aanzienlijk minder geestdodend en is er sprake van een, zij het summier, verhaal. Maar Dredd onderscheidt zich vooral door de fantastische audiovisuele effecten waar de film bol van staat, zonder dat je een overkill ervaart. Visueel valt er veel te beleven, met de slow-motion effecten en point blank actie met vele close-ups van criminelen die van een paar extra lichaamsholten worden voorzien door Dredd. Waar The Raid een verhaal totaal negeert en de kijker geestelijk net zo afstompt als de bad guys, weet Dredd het interessant te houden door toepassing van een beetje strategie, spanning en een occasionele dialoog die niet geforceerd overkomt. Niet dat het acteerwerk van hoog niveau is, maar het stoort niet en dat is belangrijk.

Wat vooral erg sterk is, is het gebruik van Dolby Surround. Omdat zo weinig films daar goed gebruik van maken, valt het juist des te meer op wanneer een film dat wel doet. Als men bijvoorbeeld Slo-Mo inhaleert verandert het beeld, zie je een soort kristalvorming ontstaan en beginnen geluiden wazig te worden. Ze circuleren om de kijker heen, waarna vervolgens de kogels en brokstukken van verdiepingen je om de oren vliegen. Ook erg fijn is de muziek, die qua mix helemaal uit elkaar getrokken is. Drums achter je, scheurende gitaren van links en rechts en de personages die er middels de centerspeaker lekkere oneliners uitpersen. Actie zoals je het wilt zien en horen.

Frankenweenie

GENRE: Animatie
CAST: Charlie Tahan, Wynona Rider, Catherine O'Hara e.a.
REGIE: Tim Burton
WAARDERING: 3.5 / 5
-----------------------------------------------------------------------------------------

Tim Burton begon zijn carrière met allerlei 'shorts'. Dat zijn klein filmpjes. Een van die shorts was Frankenweenie, afkomstig uit 1984 en nu, vele succesvolle jaren later, heeft Tim Burton van Frankenweenie een volwaardige film gemaakt. Het resultaat mag er wezen.

Frankenweenie vertelt het verhaal van Victor (Charlie Tahan) die zijn hondje Sparky verliest. Victor, een briljant kind met de achternaam 'Frankenstein', verzint een manier om Sparky weer tot leven te wekken, maar wanneer zijn geheim door anderen wordt ontdekt, breekt de pleuris uit. Ondertussen zien we een hoop leuke scènes met Sparky en komen daarnaast de vele overdreven stereotypen goed uit de verf. Hoogtepunt is een bizar meisje dat visioenen van haar kat Mr. Whiskers verkondigt aan haar klasgenoten. Soms zelfs eng, dat kind.

Naast Victor zien we ook zijn liefdevolle ouders, zijn buurmeisje Elsa Van Helsing en wat vervelende kinderen. Juist die andere kinderen zorgen voor veel vermaak, zeker als je de horrorklassiekers een beetje kent. Talloze verwijzingen naar oude en wat nieuwere horrorfilms komen voorbij. Zo wil een Japans jochie zijn schildpad tot leven wekken, maar dat gaat fout. Het gevolg is een enorme schildpad die door de straten van het dorp chaos en vernieling aanricht. Een leuke verwijzing naar Godzilla, hetgeen van origine (Gojira uit 1954) een Japanse film is.

Als je Tim Burton animatiefilms laat maken, weet je ondertussen wat je krijgt. Zijn eigen stijl herken je meteen en de grafische handtekening van Burton is ook in deze film onmiskenbaar. Daarnaast heeft Burton gekozen voor stop-motion en zwart-wit. Stop-motion is simpel gezegd het handmatig - met poppen in kleine decors - maken van filmbeelden door poppen te positioneren, een frame te schieten - foto maken, zeg maar - en dan de poppen iets anders positioneren, frame schieten etc etc. Anders gezegd: dat kost belachelijk veel tijd. In een seconde gaan 24 frames en één animator is een week bezig met een scène van 5 seconden. Maarja, zo ging het vroeger ook en Tim Burton wilde graag dicht bij de basis van zijn inspiratiebron, de klassieke horrorfilms, blijven.

Frankenweenie mist net dat beetje extra aantrekkingskracht om je helemaal in die film te zuigen. De film is echter, vooral door de gebruikte technieken en geslaagde personages, verfrissend en weet zich makkelijk te onderscheiden van de huidige generatie animatiefilms.

Taken 2

GENRE: Actiethriller
CAST: Liam Neeson, Fanke Janssen, Maggie Grace & Rade Serbedzija
REGIE: Olivier Megaton
WAARDERING: 2 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na het onverwacht succesvolle en degelijke Taken kon een vervolg niet uitblijven. Aldus geschiedde en de snode plannen van de filmbazen hebben geresulteerd in een overbodige sequel die bol staat van eigenaardigheden.

Het begint lekker, met een intromuziekje. Brian (Liam Neeson) stapt stipt om twee uur uit de auto en belt aan bij zijn ex Lenore (Famke Janssen) om zijn dochter Kim (Maggie Grace) op te halen voor rijles. Bij dezen zijn de personages, die sinds de eerste film natuurlijk geen introductie meer behoeven, weer van de partij en kan de film beginnen.

Maar de vraag is met wie? Brian heeft toch iedereen vermoord die in Albanië alleen al zijn dochter heeft aangekeken? Nou, blijkbaar niet, want Rade Serbedzija, de standaard Oostblokcrimineel, wil wraak. Hij spreekt harde taal tijdens de begrafenis van alle criminelen die in deel een het loodje hebben gelegd, kijkt nog eens getergd uit zijn ogen en beveelt zijn onderdanen om Brian, Lenore en Kim gevangen te nemen.

En dat gebeurt ook. Vrij snel eigenlijk, zonder al te veel tegenslagen. Vreemd is dat ze Brian te pakken hebben, maar vervolgens eigenlijk niet doen wat ze willen, namelijk hem vermoorden. Ze laten hem eerst onbewaakt lijden, maar zouden ondertussen moeten weten dat dit soort personen onbewaakt laten voor 30 minuten leidt tot een groot sterftecijfer binnen de al behoorlijk uitgedunde familie.

Taken 2 kent meer van dit soort onrealistische dingen. Zo worden Brian en Lenore onder schot gehouden, maar laten de criminelen Brian nog wel naar zijn dochter bellen om haar instructies te geven. Heel apart. Daarnaast is de criminele leider totaal gewetenloos en kan hij zich niet voorstellen dat Brian een aantal mensen heeft vermoord, omdat deze mensen zijn dochter hebben verkracht, haar afhankelijk hebben gemaakt van drugs en haar verkopen op ondergrondse veilingen aan de hoogste bieder. Zelfs niet getrainde ex-special ops CIA Navy Seals zouden waarschijnlijk hun moordneigingen niet kunnen onderdrukken. 

En nu begint het hele liedje weer van voor af aan. Brian legt de ene na de andere Oostblokker om, er vinden langdradige over-the-top achtervolgingen plaats waarbij de nodige fruitkraampjes sneuvelen en we zijn getuige van een aantal hele aardige man-op-man gevechten. 

Maar er is niks nieuws aan de horizon. Het is allemaal hetzelfde gebleven, maar dan een stuk ongeloofwaardiger. Neem bijvoorbeeld dochter Kim, die in roze bikini, bewapend met een pistool en twee granaten over de daken van Istanbul rent om haar vader te vinden. Het gaat helemaal nergens meer over.

Ill Manors

GENRE: Misdaad / Thriller (121 min.)
CAST: Riz Ahmed, Ed Skrein & Natalie Press
REGIE: Ben Drew
WAARDERING: 3 / 5
--------------------------------------------------------------------------

In gangsterfilms wordt wel vaker hip-hop gedraaid, maar toch zie je niet vaak dat personages middels raps worden geïntroduceerd. Dit is echter het enige aspect waardoor Ill Manors zich van andere gangsterfilms weet te onderscheiden.

Ill Manors beschrijft verschillende verhalen. Na verloop van tijd blijkt dat deze verhalen wel iets met elkaar te maken hebben en vallen alle stukjes op hun plaats. De film kent de humor en harde actie van films als Snatch, maar weet vooral op het vlak van acteurs niet erg te overtuigen. Hoewel de film nooit saai is en je gedurende het verloop van de film lekker kan puzzelen om iedereen te plaatsen, moet je uiteindelijk concluderen dat het allemaal wat dun is. Ook brengt praktisch niemand het er levend vanaf, maar dat is bijzaak.

Iets dat er echt uitspringt is de muziek. Met uitgebreide raps worden verschillende karakters in de film geïntroduccerd en de rapper - Ben Drew, alias Plan B, vooral bekend in Engeland - spendeert vaak wel een vers of vier aan een nieuw personage. De raps lijken qua tekst wel een beetje op dat nummer van Lange Frans. 'Zing een liedje voor me', ofzo. Omdat de film ook meteen met zo'n rap opent was ik bang een musicalfilm opgezet te hebben, maar dat bleek gelukkig niet het geval. Ondanks het feit dat er best veel raps langskomen, worden ze nooit storend.

Ben Drew debuteert met een in eerste instantie harde actiethriller. We zijn getuige van de rossige buitenwijken van Londen waar de criminelen het voor het zeggen hebben. De personages in Ill Manors bestaan dan ook voornamelijk uit skinheads, criminelen en prostituees. Helaas weet Drew de harde lijn niet voort te zetten en is vooral het einde van de film erg zwak. Alles loopt opeens goed af, terwijl je anderhalf uur naar mensen hebt gekeken die elkaar van kant maken. In twee minuten zien we alle overgebleven bad guys ingerekend worden en dat had niet gehoeven.

Alex Cross

GENRE: Thriller (101 min.)
CAST: Tyler Perry, Edward Burns, Matthew Fox e.a.
REGIE: Rob Cohen
WAARDERING: 2 / 5
----------------------------------------------------------------------------------

Alex Cross heeft in de hoofdrol een detective die tevens profiler en psycho-analyticus is. Nog sneller dan Freud vroeger overtuigd was van zijn eigen gelijk, heeft Alex Cross een profielschets klaarliggen van een crimineel. Dr. Cross twijfelt nooit aan zijn eigen profilerskills. Pas wanneer de dader buiten de kaders denkt, of wanneer wellicht blijkt dat Dr. Cross geen Freud is, ontstaan er problemen en beginnen de eerste barsten te ontstaan in Cross' personage.

Dr. Cross, een soort übermensch waarbij niet duidelijk wordt waaraan hij zijn reputatie als onfeilbare profiler te danken heeft, is niet de enige die barsten vertoont. Na de introductie van een hoop willekeurige personages - Edward Burns als Cross' collega, Jean Reno als rijke, franse, onbeduidende man en Rachel Nichols als eyecandy - komen we al snel aan bij de persoon waar het om draait: Picasso. Niet de schilder, natuurlijk, maar een skinhead die er wat neonazistische trekjes op na lijkt te houden. Hij maakt tevens best indrukwekkende schetsen en dankt daaraan zijn bijnaam.

Alex Cross is eigenlijk Picasse vs. Alex Cross. Profiler vs. verknipte psychopathische moordenaar. Picasso is niet bepaald een aimabele vent, maar wel een personage dat weet te overtuigen. Hij is echt totaal gestoord, maar ook intelligent en emotieloos, en dat maakt moordenaars altijd wat ijzingwekkend. Altijd gefocust en altijd Dr. Cross een stapje voor - Cross is toch eigenlijk bar vaak de Sjaak - gaat Picasso op zijn doel af. Matthew Fox die Picasso vertolkt is de enige die deze film wat niveau weet te geven.

Veel meer dan een prima psychopaat heeft Alex Cross echter niet te bieden. Flink wat onregelmatigheden en onrealistische wendingen zijn aan de orde van de dag. Zo wordt bijvoorbeeld Picasso achtervolgt door de politie en dan valt opeens de verbinding met de centrale uit. Hoogst merkwaardig, vind ik dat. Verder is eigenlijk de hele cast overbodig of ongeloofwaardig, met als toppunt de titulaire hoofdrolspeler. Cross waant zichzelf slimmer dan Bones, Gibbs of Horatio, terwijl ik dacht dat daar de top van onrealistische rechercheurs wel bereikt was. 

Verder is de actie heel schokkerig gefilmd, waardoor je geen idee hebt wat er gebeurt. Mensen schreeuwen wat in de rondte en maken een hoop lawaai en er vallen klappen, maar je ziet niet waar die terecht komen. Dit alles wordt ondersteund door bombastische muziek, maar het wordt al snel overdreven. Een hilarische RPG-explosie, waar Picasso vanuit een passerende trein met een bazooka iemand op honderden meters afstand weet te raken is het hoogtepunt, of dieptepunt eigenlijk. De crashtestdummies vliegen in het rond, de graphics zijn van het niveau Wolfenstein 3D en van binnen moest ik een beetje huilen.

Regisseur Rob Cohen (The Fast And The Furious, xXx) heeft vast naar veel misdaadthrillers gekeken. Veel elementen uit het welbekende genre komen in Alex Cross aan bod, maar de timing is niet optimaal. Zo wordt een collega vermoord en wordt alles snel persoonlijk, maar Cross gaat daar verre van professioneel mee om. Normaal gesproken zou je geschorst worden, of in ieder geval het onderzoek niet leiden. Nu komt echter het op non-actief stellen van Cross op een heel vreemd moment. Verder zijn aspecten als drijfveer van de moordenaar ook niet duidelijk en is er van een goed te volgen verhaal simpelweg geen sprake. Rob Cohen moet terug naar de studiekamer als hij zich nog eens op een serieuze misdaadthriller wil richten. Maar waarschijnlijk kan hij het beter houden bij actiethrillers, waar hij succesvol bleek.

Looper

GENRE: Thriller / Sci-Fi / Actie (119 min.)
CAST: Joseph Gordon-Levitt, Bruce Willis, Emily Blunt e.a.
REGIE: Rian Johnson
WAARDERING: 4 / 5
------------------------------------------------------------------------------------------------

Looper is een futuristische thriller over tijdreizen. Lekkere actie, genoeg spanning en Bruce Willis weer eens in een rol waar je niet moedeloos van wordt. Dat, plus nog de altijd fijne Joseph Gordon-Levitt en Emily Blunt en de film kan niet mee stuk, zou je zeggen.

Looper kent een op het eerste oog wat omslachtig verhaal. In de nabije toekomst is tijdreizen uitgevonden, maar het is illegaal. En moeilijk te realiseren natuurlijk, maar dat terzijde. Wat in de toekomst ook moeilijk is, is het wegmoffelen van lijken. Lijken van vermoorde personen in dit geval. Ik ga er van uit dat mortuaria nog wel bestaan. Dus wat doen de criminele organisaties met veel geld? Ze sturen degene die ze vermoord willen hebben 30 jaar terug in de tijd, waar een moordenaar ze op staat te wachten met een soort shotgun. Poef! En vervolgens ruimt de moordenaar het lijk op in een tijdperk waarin dat blijkbaar minder problemen oplevert. 

BLUNDERBUSS

Joe (Joseph Gordon-Levitt) is zo'n moordenaar; een 'looper'. Elke dag staat hij paraat met zijn shotgun - hier genaamd een blunderbuss, hetgeen eigenlijk een klassieke voorganger van een shotgun is - om iemand dood te schieten. Joe's salaris is te vinden op zijn slachtoffers. Deze hebben zilverstaven op hun rug vastgebonden zitten. Op zich een prima baantje, als je toch al moordenaar bent. Er is echter één nadeel. Onderdeel van het contract is dat jouw eigen futuristische versie - dus jij over 30 jaar - op een moment ook wordt teruggestuurd om vermoord te worden. Zodoende wordt de 'loop' gesloten. Doe je dat niet dan krijg je allerlei problemen met het tijd-ruimte continuüm. En zonder parallelle universa een hoop gedoe.

Nou is het mooie aan Looper dat de oude Joe (Bruce Willis) terugkeert, en weet te ontsnappen aan zijn vroegere zelf. Zelfkennis, heet dat. Plotseling zijn er twee Joe's in één tijdperk, hetgeen allerlei interessante situaties oplevert. Alles wat de jonge Joe bijvoorbeeld overkomt - stel hij verliest een been - overkomt automatisch de oude Joe ook. Het is immers in essentie dezelfde persoon, met als enige verschil 30 jaar (leef)tijdsverschil.

VOICE-ACTING

Naast dus een prima uitgewerkt concept - ze hebben daar echt goed over nagedacht en er leuke kleine gimmicks en situaties in verwerkt - biedt Looper een stuk meer. Bruce Willis is de getergde oude Joe en speelt die rol met verve. Weten wanneer je sterft, ook al is het over 30 jaar, blijft een kwelling en dat is te zien. De jonge Joe daarentegen is nog onbezonnen, gebruikt drugs in de vorm van oogdruppels en maakt zich nog niet zo'n zorgen, totdat hij zichzelf letterlijk tegenkomt. Verder speelt Emily Blunt nog een rol als moeder van een toekomstige crimineel. Wederom een leuk aspect van deze film: het vijfjarig kind, de crimineel in wording, is nu al behoorlijk angstaanjagend en geeft je keer op keer de koude rillingen.

Nog een kleine vermelding waardig is de rol, en dan met name de uitspraak en intonatie, van Joseph Gordon-Levitt. Maandenlang luisterde Gordon-Levitt naar tapes van Bruce Willis, om zijn karakteristieke manier van praten te kunnen simuleren. Het resultaat is verbluffend. Zonder dat het een karikatuur wordt, weet Gordon-Levitt ogenschijnlijk gemakkelijk Willis na te doen. Het lijkt niet zo relevant, maar in de spaarzame scènes dat de twee een gesprek met elkaar hebben zorgt het er wel voor dat alles een stuk geloofwaardiger wordt. 

ZOETE KOEK

Looper is geslaagd en zeker een bioscoopbezoekje waard. Het is tot het einde spannend en vaak kan je je vergapen aan prima actie. Ook het verhaal, ook al is het wat vergezocht misschien, blijft toch boeien en alle moeilijke theorieën en ad-hoc verklaringen voor allerlei gebeurtenissen gingen er bij mij in als zoete koek. Misschien was ik niet zo scherp en is de hele film onzin. Maar liever goed uitgewerkte onzin dan waarheidsgetrouwe saaiheid.

Martha Marcy May Marlene

GENRE: Drama / Thriller
CAST: Elizabeth Olsen, Sarah Paulson, John Hawkes e.a.
REGIE: Sean Durkin
WAARDERING: 3.5 / 5
-------------------------------------------------------------------------------------------

De Olsen-twins kennen we, of je het nou leuk vindt of niet. Voor de mensen die ze niet leuk vinden is er goed nieuws, ze hebben namelijk een zusje die wel wat kan. En dat laat ze zien in deze film.

Elizabeth Olsen, het zusje van, heeft de hoofdrol in een beklemmende thriller die menig kijker nog wel even bij zal blijven. Een fenomeen waar maar weinig mensen wat vanaf weten, namelijk sektes, zijn altijd een goede bron voor films. Neem Eyes Wide Shut, of het meer recentere The Sound Of My Voice. Ook in Martha Marcy May Marlene staat een sekte aan de basis van een spannend verhaal, dat voornamelijk door een sterke rol van Elizabeth Olsen zo interessant blijft.

SELF-SUFFICIENT FARM

De film - MMMM - vertelt het verhaal van Martha, die in het begin van de film weet te ontsnappen aan de sekteleden en door het bos vlucht naar de bewoonde wereld. Na twee jaar op een 'self-sufficient farm' geleefd te hebben, ziet ze dat de praktijken van haar sekteleider van kwaad tot erger gaan. Dus ze vlucht, belt haar zus Lucy (Sarah Paulson) en trekt bij haar in.

Vervolgens wisselt MMMM steeds af tussen het huis van Lucy en de boerderij van de sekte, waarbij handelingen - zoals het doen van de was of schoonmaken - vaak synchroon lopen. Naadloos lopen de niet chronologisch gefilmde scènes in elkaar over, waardoor het altijd even duurt voordat je weet waar Martha zich bevindt. Op deze manier kom je er langzaam achter wat voor een leven Martha achter zich heeft gelaten. Een leven dat haar desondanks altijd blijft achtervolgen en beïnvloeden.

INDOCTRINATIE

Vooral dat laatste, zeg maar de indoctrinatie van de sekteleider, is bijzonder sterk weergegeven. Martha bevindt zich al vrij snel in de wereld die de meeste mensen als normaal zouden bestempelen, maar ze heeft haar gebruiken en ideeën van de sekte daarmee nog niet laten varen. Er ontstaan dan ook voortdurend botsingen tussen Lucy en Martha. Lucy wil het beste voor Martha, maar die weigert te spreken over de praktijken op de boerderij. Sterker nog: ze vertelt niet eens dat ze bij zo'n sekte heeft gezeten, waardoor de film tot aan het einde toe spannend blijft. De clash tussen de leer van de sekte en de logica van Lucy is één van de sterkste punten van de film.

Een ander sterk punt, zoals eerder gezegd, is het acteerwerk van Elizabeth Olsen, die met deze grote rol aantoont heel wat in haar mars te hebben. Ze deed me denken aan Vera Farmiga. Ze zet de mysterieuze Martha op puike wijze neer, maar ook aanvallen van woede en het overmant raken door emoties worden geloofwaardig geacteerd. Bovendien leeft ze, ook bij haar zus, in constante angst en die angst is goed in haar ogen af te lezen. Ze heeft veel talent, en krijgt veel ruimte om dat te tonen. Ook de rest van de cast doet het niet onaardig, overigens.

SCHOONHEIDSFOUTJES

MMMM heeft wel een paar losse eindjes. Zo wordt nooit duidelijk hoe Martha bij de sekte terecht is gekomen. Kwetsbare vrouwen lijken simpelweg door mannelijke sekteleden te worden opgepikt. Vervolgens worden ze in de schijnbare warme gemeenschap opgenomen, maar het duurt niet lang of de ware intenties van vooral sekteleider Patrick (John Hawkes) worden duidelijk.

Maar afgezien van wat schoonheidsfoutjes is MMMM gewoon een prima film geworden. Heel bijzonder wordt het nooit, maar ik kreeg wel de indruk dat de sfeer binnen zo'n sekte mooi is verfilmd. De continue spanning en dreiging die van de sekteleden uitgaat, plus de sterke prestatie van Elizabeth Olsen maken deze film tot een fijne arthousefilm.

The Words

GENRE: Drama
CAST: Dennis Quaid, Bradley Cooper, Jeremy Irons, Zoe Saldana e.a.
REGIE: Brian Klugman, Lee Sternthal
WAARDERING: 2 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Words is een poging tot diepzinnigheid, maar meer dan de oppervlakte wordt niet geraakt. Tomeloze schakelingen tussen drie verhalen en een slecht uitgewerkt script maken The Words tot een film die het goed zou doen bij een cursus 'Hoe voorkom ik enorme plotgaten?'

De film opent met Clay Hammond (Dennis Quaid) die een boek voorleest. Zijn eigen boek, wel te verstaan. Het boek gaat over de ambitieuze schrijver Rory Jansen (Bradley Cooper) die maar niet wil doorbreken. Totdat hij opeens een oud manuscript vind in Parijs, dat woord voor woord overneemt, en vervolgens een succesvol schrijver wordt. Middels plagiaat dus, weliswaar van een onbekende schrijver, maar toch. Rory's leven verloopt vrij voorspoedig, totdat hij opeens de rechtmatige eigenaar (Jeremy Irons) van het manuscript tegen het lijf loopt. Die vertelt Rory vervolgens zijn eigen levensverhaal, hetgeen dus het derde verhaal is. 

Eerst even het goede nieuws. Jeremy Irons, een acteur die ik nooit erg goed kende, wist mij wederom - net als in Margin Call - vanaf moment een te boeien. Zijn prachtige stem en onvervalste gezaghebbende uitstraling zorgen ervoor dat je meteen aan zijn lippen hangt. Helaas komt hij pas halverwege in beeld, maar hij haalt meteen het algehele niveau van de film omhoog, dat tot dat moment zo slecht niet is. Het is allemaal misschien een tikkie voorspelbaar, maar ook best spannend en bovendien worden veel levendige anekdotes verteld. 

Om uit te leggen wat een cruciaal probleem van de film is, moet ik dingen gaan SPOILEN. Daar hou ik niet van, maar ik ga het wel doen en tevens een les logica voor beginners geven. De hele film draait om het feit of Clay nu Rory is, of niet. Er zijn twee opties: Clay = Rory of Clay = niet Rory. 

CLAY = RORY

Als Clay Rory is, dan is het dus zo dat Clay vroeger een American Fellowship Award heeft gekregen. En tevens bekent hij zelf met zijn tweede gepubliceerde boek dat zijn eerste boek - de bestseller - tot stand is gekomen middels plagiaat. Hij heeft zelfs de spelfouten laten staan. Afgezien van het feit dat een zichzelf respecterende schrijver natuurlijk nooit plagiaat zou plegen, zou deze hele affaire dus met de komst van zijn tweede boek bekend moeten zijn, en zal hij nergens worden uitgenodigd om te komen voorlezen uit zijn tweede boek. En voorlezen uit zijn nieuwste boek, dat is nu net wat Clay de hele tijd aan het doen is. Dus we kunnen ervan uit gaan dat Clay niet Rory is.

CLAY = NIET RORY

Als Clay niet Rory is, dan slaat het grootste gedeelte van de film - Clay komt nauwelijks aan bod - helemaal nergens op. Die award lijkt misschien bijzaak, maar het is een essentieel onderdeel van de beeldvorming. Het geeft aan dat het boek een bestseller is, maar ook dat het boek goed ontvangen is door critici. Het is dus ondenkbaar dat niet iemand de link tussen de twee boeken zou leggen, na de publicatie van het tweede boek. Daarnaast: als het oorspronkelijke boek geen bestseller was geweest, gaan heel veel aspecten van het verhaal van de oude man verloren, of krijgen minder lading. Sterker nog: als Rory plagiaat had gepleegd, maar niemand leest vervolgens zijn gejatte boek, dan zou de originele eigenaar van het manuscript niet eens weten dat zijn verhaal is gejat en zou de helft van de film nooit plaats vinden.

We zien de rise and fall van Rory, maar als hij een fictief persoon is, kan je geen medelijden met hem hebben of je inleven in zijn karakter. Niet dat fictieve personen niet boeiend zouden zijn, maar het feit dat hij een hoop domme acties uithaalt, hij plagiaat pleegt zonder overtuigende redenen, je nooit iets te horen krijgt over zijn achtergrond of voorbeelden - alleen Hemingway wordt vermeld - en hij zich pas bij het lezen van een onbekend stuk realiseert dat hij nooit een groot schrijver zal worden, helpt niet mee aan een positieve beeldvorming. Clay vertelt in de voice-over dat Rory hard werkt, maar daar zie je niets van terug. Hij valt vaker voor de verleidingskunsten van zijn vriendin dan dat hij een mooi hoofdstuk uitwerkt. Hij is lui, gemakzuchtig en verre van ambitieus. Medelijden nadat hij met zijn volle verstand bewust plagiaat pleegt en hij daar vervolgens erg mee zit, zou getuigen van een overactief empathisch vermogen. 

PRAATJES VULLEN GEEN PLOTGAATJES

Naast de oude man - ook fictief, want hij praat tegen Rory - beluistert de jonge studente Daniella (Olivia Wilde) de lezing van Clay. Ze heeft `Logica Voor Beginners' nog niet gevolgd, want ze blijft maar vissen en vragen over feit en fictie. Clay zegt vervolgens heel mysterieus dat je altijd feit en fictie uit elkaar moet houden, terwijl er een zeker romance tussen de twee opbloeit die werkelijk waar nergens op gebaseerd is. Terwijl de zelfvoldane Clay trots zijn boek voorleest en doet of het hele gebeuren hem niet interesseert, zit Daniella weg te soppen op haar stoel.

Verhalen vertellen is een kunst en ze opschrijven ook, zo blijkt maar weer. Verhalen vertellen lukt hier allemaal prima, maar wanneer de makers feit en fictie niet op realistische wijze weten te scheiden en de film uiteindelijk alleen maar vervalt in vaagheid om zo de plotgaten te verdoezelen, moet je concluderen dat The Words slechts uit lege woorden bestaan. En praatjes vullen ook hier geen plotgaatjes. 

De Rouille et d'os

GENRE: Drama
CAST: Marion Cotillard, Matthias Schoenaerts e.a.
REGIE: Jacques Audiard
WAARDERING: 3.5 / 5
---------------------------------------------------------------------------------

Tussen Stéphanie en Alain ontstaat een bijzondere relatie. Gewoon toeval, eigenlijk. Maar wel toeval waar goed naar te kijken is. En vooral toeval waar je je niet aan stoort. 

Matthias Schoenaerts - hij speelt Alain - is het meest bekend van Rundskop, een mooie Vlaamse film over steroïdengebruik bij koeien en mensen. Als fatsoenlijk Vlaming spreekt Schoenaerts ook Frans, waardoor hij gezellig in een film met Marion Cotillard - Stéphanie - kan spelen. Oscarwinnares Cotillard, bij het grote publiek vooral bekend uit Inception, Contagion en The Dark Knight Rises, begon al vanaf Taxi furore te maken en haar kunsten werden beloond met een Oscar voor de Franse film La Môme. En nu spelen deze twee fijne acteurs de hoofdrollen in een Frans drama.

DOLFINARIUM

Alain is een erg zelfzuchtig persoon. Hij heeft een zoontje, maar dumpt hem gewoon bij zijn zus. Hij jat camera's, werkt in de beveiliging, doet mee aan illegale gevechten en ga zo maar door. Het is geen lieverdje, maar hij is ook niet in en in slecht. Zijn grauwe verleden heeft hem gevormd tot een wat ruw personage, die recht door zee is en een armoedig bestaan leidt. De afwisseling in zijn leven lijkt vooral te bestaan uit de verschillende vrouwen die hij in de sportschool oppikt met zijn nog altijd imposante lijf. Schoenaerts' spieren waren in Rundskop ook al niet te missen en geven hem een bruut voorkomen. 

Stéphanie's leven verloopt al niet veel beter. Ze gaat gekleed in hoerige outfits naar de discotheek, kijkt wat kil uit haar grote, mooie ogen en je kan zien dat het leven ook haar niet gunstig is gezind. Overdag werkt ze in een soort dolfinarium, 's avonds wordt ze gecommandeerd door haar vriendje en 's nachts danst ze alleen in de discotheek. Na een wilde nacht wordt ze thuisgebracht door Alain, die haar vervolgens zijn nummer geeft. Wanneer het noodlot toeslaat, en al Stéphanie's vrienden haar verlaten, belt ze uiteindelijk Alain op. Het is het begin van een bijzondere vriendschap.

FRANCOFIEL

Rust and Bone, om maar eens de Engelse naam van de film te geven, kabbelt vervolgens rustig voort. Stéphanie zit in een sociaal isolement en van Alain is het moeilijk te raden wat hij nu wil. Overdreven veel drama wordt vermeden, maar zo'n beetje elke vorm van humor en spanning ook. Le Rouille et d'os moet het echt hebben van de interactie tussen Cotillard en Schoenaerts en weet ondanks het gemis aan andere elementen toch te blijven boeien. Dat is knap en een compliment aan de Française en de Vlaming. 

Ondanks het feit dat er qua verhaal zat gebeurt, is het toch geen topfilm geworden. Daarvoor brengt de film te weinig en is het soms iets te saai. Het verhaal is niet zo bijzonder aangrijpend dat het de kijker nog dagenlang in zijn greep houdt en verder kent Le rouille et d'os weinig verrassingen, op een paar prachtige Earthachtige beelden na van springende orka's. Prima film voor een francofiel of liefhebber van lome zondagmiddagen. Als The Avengers echter je favoriete film is, kan je deze misschien beter overslaan.

Trouble With The Curve

GENRE: Drama (111 min.)
CAST: Clint Eastwood, Amy Adams, Justin Timberlake, John Goodman e.a.
REGIE: Robert Lorenz
WAARDERING: 2.5 / 5
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Robert Lorenz debuteert met Trouble With The Curve als regisseur. Het regisseren is hem niet vreemd, want tot 2003 was hij bij veel producties betrokken als assistent-regisseur of regisseur bij de tweede camera-unit. Na 2003 is hij zo'n beetje elke film die Clint Eastwood regisseerde, van Mystic River tot J. Edgar, gaan produceren. En nu zijn de rollen omgedraaid.

Clint Eastwood produceert niet alleen de film, hij vertolkt tevens de hoofdrol in dit honkbaldrama. Eastwood is Gus, een oude scout die langzaam blind wordt. Zijn contract loopt af, maar hij gaat toch nog een keer op pad om te kijken of een een jong talent dat zichzelf al in de Major League ziet spelen, Bo Gentry, ook daadwerkelijk wat is. Zijn jarenlange ervaring resulteert er uiteindelijk zelfs in dat hij kan horen of iemand een goede slagman is of niet. Sommigen blijken wat moeite te hebben met curveballen.

DEZELFDE ROL

Andere dingen die opvallen aan Eastwood is het feit dat hij de laatste paar films dezelfde soort rol heeft. Chagrijnig, getergd, nors, koppig. En gewoon een onaardige, oude man. Ook hier weer baant Eastwood zich al grommend een weg door het script. In Gran Torino werkte dat prima, maar hier is het stukken minder overtuigend. 

Naast Clint Eastwood zien we bijvoorbeeld Amy Adams, die carrièretijger Mickey speelt. Ze is vastberaden om partner te worden binnen haar advocatenkantoor - en honkbalgek. Ze assisteert haar vader met scouten in het prachtige North-Carolina, waar de zon altijd lijkt te schijnen. Daar ontmoet ze Flannigan, gespeeld door Justin Timberlake, die mij verraste door zowaar redelijk te acteren. Flannigan is ex-honkballer die zijn arm aan gort heeft gegooid en sindsdien ook scout, weliswaar voor de concurrentie. De chemie tussen Timberlake en Adams is sterk, en een van de redenen dat deze film kijkbaar blijft. Timberlake speelt dezelfde soort rol als in Friends With Benefits. Zodra er echter meer van hem wordt gevraagd dan een speelse, flirterige jonge kerel, valt hij door de mand. 

HONKBAL LEEFT NIET

Met de cast zit het wel snor, maar een clichématig verhaal en een vrij voorspelbaar plot maken de film niet tot een doorslaand succes. Zo wordt snel duidelijk dat Gus en Mickey een getroebleerd verleden hebben, maar wanneer je er na lange tijd achterkomt wat er speelt, maakt het maar weinig indruk. Ook de strijd tussen de statistieken en het klassieke scouten wordt geforceerd gebracht en lijkt onrealistisch. Statistieken zijn nu eenmaal een vitaal onderdeel van honkbal geworden, iets dat het veel betere en subtielere Moneyball mooi aantoonde. 

Honkbalfilms zullen het in Nederland nooit echt goed gaan doen. Honkbal leeft hier niet. In Trouble With The Curve wordt de plank, en de bal, behoorlijk misgeslagen en het belerende toontje waarmee uiteindelijk de statistische aanpak de grond in wordt geboord gaat wat storen. Op den duur vervelend wordt ook Gus, die maar blijft grommen, klagen en steunen. Als dan uiteindelijk ook het verhaal niet weet te raken, en er tot overmaat van ramp ook nog eens een vrij tergende plotwending wordt ingevoerd, heeft Robert Lorenz al zijn kruit wel verschoten. De wisseltruc tussen Eastwood en Lorenz levert niet het gewenste resultaat op. Ook niet iets wat daar enigszins in de buurt komt.

--------------------------------------------------
Vanaf nu te zien in de bioscoop.

Trailer:

Resident Evil: Retribution

GENRE: Horror / Actie (96 min.)
CAST: Milla Jovovich, Sienna Guillory, Michelle Rodriguez
REGIE: Paul W.S. Anderson
WAARDERING: 1 / 5
----------------------------------------------------------------------------------------------

In een poging origineel te zijn - een onmogelijkheid, met dit uitgekauwde genre - begint de nieuwste Resident Evil met een intro die achterstevoren wordt afgespeeld. Het feit dat dezelfde intro luttele minuten later wel van voor naar achter wordt gedraaid, bevestigt iets waar je al bang voor bent. Deze film bevat zo weinig inhoud, dat zelfs scènes twee keer worden gebruikt om aan de 90 minuten film te komen. 

Na een kleine reprise van de vorige film - iedereen eindigde op een schip - wordt Alice van dat schip afgeknald en bevindt ze zich in een kamer. Na vreselijk vage scènes blijkt dat ze wordt vastgehouden in een oud Russisch complex, verstopt onder tientallen meters dik ijs, dat wordt gerund door een kwaadaardige artificiële intelligentie genaamd `The Red Queen'. Het complex is een trainingssimulator. Steden zoals New York, Moskou en Berlijn zijn nagebouwd en de Red Queen kan naar gelieve in elke ruimte zombies en ander tuig loslaten. Alice dient gered te worden door een team onder leiding van Leon, die uiteraard alle simulatiekamers moeten passeren om bij Alice te geraken.

GEDROCHTEN

Wat volgt is een verbazingwekkend overzichtelijke reddingsactie, omdat je elke keer weer de kaart van het complex ziet met daarin stipjes waar iedereen zich bevindt. Net zoals in de computerspellen. Vervolgens moeten zowel Alice en een paar medestanders die ze onderweg oppikt het opnemen tegen een variëteit aan gedrochten. De 'Lickers', de 'Las Plagas zombies' en uiteraard de enorme bruten met hun bijl zijn weer van de partij. Ook kan de zombie met de kettingzaag uiteraard niet ontbreken.

De actie is echter van een dramatisch niveau. Leon en zijn team staan vanuit metershoge ramen te knallen op wel honderden zombies, die ook allemaal terugschieten en niemand weten te raken. Dit soort scènes gaat zo minutenlang door, maar na 30 seconden heb je het wel gezien.  Leon en de zijnen staan er regelmatig bij als Cristiano Ronaldo, voor het nemen van een vrij trap. Maar dan met een heel groot geweer.

MATRIX

Alice doet het al niet veel beter. Veel salto's, het vaak weggooien van wapens en de standaard Trinity-landing (zeer onpraktisch, mensen die dit proberen scheuren gegarandeerd hun binnenste knieband) in super slow motion zijn slaapverwekkend. Daarnaast blijft Paul W.S. Anderson schaamteloos allerlei Matrixelementen kopiëren, waar vooral de gelijkenis tussen Albert Wesker en Agent Smith begint op te vallen. Al haalt Albert Wesker het natuurlijk niet bij Agent Smith,

Het ergste is echter de dialoog. Ik geef gewoon een kleine impressie uit het niet meer dan 15 pagina's tellende script:

Leon: "What are you doing?"
Alice: "She's alive."
L: "I didn't lose this many friends so you could just walk away." - van de vijf zijn er nog drie over. Twee lijkt me nauwelijks te kwalificeren als 'this many'.
A: "I plan on coming back." - helaas wel, ja.
L: "Don't do this, you're more important than she is." - Leon toont zijn doortastendheid.
A: "That's where you're wrong." - Milla Jovovich doet een poging tot getergd kijken, maar faalt.
L: "This is a mistake."
A: "Get out of my way." - Leon stapt welwillend opzij.

Zelfs voor Resident Evil fans, waar ik mezelf toch wel onder schaar, is dit verreweg de slechtste film tot dusver. Resident Evil: Retribution weet zich nergens meer te onderscheiden en is slechts een reeks van slecht uitgevoerde actie, onzinnige gesprekken door zeer middelmatige, soms ronduit slechte acteurs en een hoop lawaai. Milla Jovovich in strak leer en Michelle Rodriguez - die kan ook weinig hè... - kunnen deze film niet meer redden. Een nieuw deel is nog niet aangekondigd, maar zal ongetwijfeld wel verschijnen. Zeker gezien het einde van deze film.

Brave 3D

GENRE: Animatie / Komedie (93 min.)
CAST: Kelly Macdonald, Billy Connoly, Emma Thompson e.a.
REGIE: Mark Andrews, Brenda Chapman & Steve Purcell
WAARDERING: 3.5 / 5
----------------------------------------------------------------------------------------------------

Pixar brengt in samenwerking met Disney een nieuwe animatiefilm op de markt. Ter nagedachtenis aan Steve Jobs, die een grote rol speelde binnen Pixar, verschijnt Brave. In de film zelf zijn de verwijzingen zeker zichtbaar. Zo heet een personage Lord Macintosh en komen er verdacht veel appels in de film voor. Maar is het ook een gedenkwaardige film geworden?

Brave draait om de onbevangen prinses Merida. Heel moedig is ze niet, wel jong en onbezonnen. Merida wordt klaargestoomd voor de troon door haar moeder, koningin Elinor, waardoor de nodige spanningen ontstaan. Ze moet netjes eten, netjes lopen, er netjes uitzien, etc. Haar vader Fergus lijkt het allemaal niet zo te interesseren, totdat hij vermanend door zijn vrouw wordt toegesproken. De koninklijke thuissituatie is erg herkenbaar.

Hoe Fergus en Elinor een roodharige krullenbol hebben weten te maken is een raadsel, maar de trekjes van zowel vader als moeder zijn in Merida terug te vinden. De vechtlust van haar vader en de koppigheid van haar moeder maken Merida tot een interessante verschijning. Wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan één van de zoons van de lokale clanleiders, zet Merida alles op alles om te voorkomen dat de ceremonie doorgaat. Ze gaat zelfs naar een heks om een toverdrankje te halen, zodat de bruiloft zal worden afgeblazen. Haar magische capriolen hebben echter grote gevolgen.

Het tweede gedeelte van de film - het ongedaan maken van de magische effecten - is wat minder sterk dan het begin. Humor is constant volop aanwezig, maar het verhaal is behoorlijk cliché en bij emotionele momenten speelt op de achtergrond een behoorlijk tergende soundtrack, ingezongen door Emma Thompson. Had het dan maar bij doedelzakken gelaten, die overigens ook veelvuldig te horen zijn tijdens de film. Wel erg sterk gedaan zijn de geluidseffecten, want van 5.1 Dolby wordt optimaal gebruik gemaakt.

Ook grafisch lijkt Brave weer mooier te zijn dan de vorige Pixarfilm. Allerlei nieuwe technieken zijn geïntroduceerd, onder andere een techniek om de haren van Merida onafhankelijk van elkaar te laten bewegen. Een slordige 180 miljoen werd in de film gepompt, hetgeen voor een animatiefilm belachelijk veel geld is. Hoe ze het allemaal maken is niet bar interessant, aangezien Brave er simpelweg prachtig uitziet. Bijna elke scène is een lust voor het oog, en de vele geslaagde grappen, leuke Schotse accentjes en excentrieke personages houden het soms wat saaie verhaal gaande. Al met al geen topfilm, maar mocht je je anderhalf uur vervelen dan is dit meer dan een prima optie. 

---------------------------------------------------------------------------------

Vanaf nu te huur op DVD en BluRay.

Trailer:

Seeking A Friend For The End Of The World

GENRE: Komedie / Drama (101 min.)
CAST: Steve Carrell, Keira Knightley, Mark Moses, Aleister
REGIE: Lorene Scafaria
WAARDERING: 3 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------

Over 21 dagen gaat de Aarde eraan. Asteroïde Matilda komt op de Aarde afzeilen en een evacuatie naar de Maan, of naar een ander hemellichaam, behoort niet meer tot de mogelijkheden. Dodge gaat op zoek naar de liefde van zijn leven, maar raakt steeds meer in de ban van zijn reispartner Penny.

Net als stormen krijgen asteroïden, of andere hemellichamen die de wereld bedreigen zoals Melancholia, een naam. Het doet echter niets af aan de vernietigende kracht en de manier waarop mensen met het einde der tijden omgaan. Waar Melancholia het vooral over een dramatische boeg gooit, houdt Seeking a Friend for the End of the World het wat luchtiger.

ARMAGEDDON-PACKAGE

De film houdt een beetje het midden tussen een drama en een komedie. Steve Carrell kan ook wat rustigere rollen, waarin hij meestal een mislukt persoon is, prima aan. Zo verkoopt hij - Dodge - in deze film levensverzekeringen, inclusief `armageddon-package'. Dat is grappig, want aan het begin van de film krijgen we te horen dat de tijd tot inslag nog 21 dagen is. Tevens zie je allerlei andere ontwikkelingen, zoals vrouwen die zoveel gaan eten als ze willen en stoppen met de pil. Of mannen die voorheen nooit een vrouw wisten te scoren en nu opeens populair zijn. Dat laatste punt vond ik zelf niet zo sterk, want sommige mannen kunnen zelfs voor het einde der tijden nog geen vrouwen scoren.

Bucket lists worden afgewerkt, er wordt gefeest, gehuild en een lokale Friendsy's wordt omgetoverd tot orgiehok. Allemaal leuk en aardig, maar er zijn ook belangrijker dingen, zoals familie. Zo wil Penny, afkomstig uit Engeland en gespeeld door Keira Knightley die nog wat manische trekjes aan A Dangerous Method lijkt te hebben over gehouden, terug naar Engeland en gaat Dodge, haar buurman, haar daarbij helpen. Dodge kent namelijk nog iemand met een vliegtuig. Met een Cessna, een eenmotorig vliegtuigje, waarbij ik me afvroeg of zo'n ding de overkant van de Atlantische Oceaan wel zou halen.

MANISCHE KOPPEN 

Dat brengt me dan ook bij een heikel puntje in de film: realisme. Niet wat betreft een meteoor die de Aarde zou vernietigen - dat lijkt me eerlijk gezegd vrij plausibel. Het zijn vooral de romkomelementen die niet passen bij een aankomende apocalyps. Met de wetenschap dat iedereen over drie weken dood is, verliezen heel wat handelingen van Dodge en Penny aan kracht. Beide personages werken naar het onvermijdelijke toe, maar wanneer de meteoor uiteindelijk inslaat blijf je met een gemengd gevoel achter. Echt ontroerd was ik niet, echt tevreden ook niet. Een meteoor op je dak, dat gun je niemand, maar Steve Carrell en Keira Knightley hebben tot aan de inslag niet dusdanig de aandacht van de kijker op zich gevestigd dat je helemaal kapot bent van het einde. Iets dat je bij Melancholia wel hebt. 

Afgezien daarvan is de film voornamelijk grappig en als je de gekke, manische koppen van Keira Knightley aankunt - ik zie haar toch het liefste in Piratesfilms - dan is de film prima te kijken. Ook een aantal aandoenlijke scènes, zoals bejaarden die gewoon nog het gras gaan maaien, komen goed tot hun recht. De hond die Dodge krijgt - Sorry!, vernoemd naar het briefje dat hij op zijn buik vond na een laveloze nacht in het park - is erg schattig en zorgt slechts één keer voor een slechte grap: "What's his name" "Sorry!" I said, what's his name?" "Sorry!".

-------------------------------------------------------
Nu verkrijgbaar op DVD en BluRay. 

Trailer:

Killer Joe

GENRE: Misdaad / Thriller
CAST: Matthew McConaughey, Emile Hirch, Thomas Hayden Chruch e.a.
REGIE: William Friedkin
WAARDERING: 2.5 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Na het kijken van Killer Joe ben je met stomheid geslagen. Het plot van de film - een jongen huurt een huurmoordenaar in die hij niet kan betalen om zijn moeder te vermoorden - zou komisch bedoeld kunnen zijn, maar lachen doe je alleen vanwege ongemakkelijkheid. Nouja, en om de stupide uitspraken van Thomas Hayden Church, die een patent op droogkloterij heeft.

Ik zal een beetje uitwijden over het verhaal. Chris (Emile Hirch) heeft schulden - $6000 - bij een lokale crimineel. Chris heeft echter ontdekt dat zijn moeder, die hij niet zo mag, een levensverzekering voor $50.000 heeft die op naam staat van zijn zusje Dottie (Juno Temple). 1 + 1 = 2, dus Chris huurt Killer Joe (Matthew McConaughey) in om zijn moeder te vermoorden. Killer Joe vraagt $25.000. Dat heeft Chris niet. Chris' vader Ansel (Thomas Hayden Church), die zijn ex-vrouw ook niet mag, ook niet. Killer Joe wil toch iets tastbaars vooraf, dus spreken Chris en Ansel af dat Joe zich tot de tijd dat hij Chris' moeder heeft vermoord mag vermaken met Dottie.

ONGEMAKKELIJK

Dottie moet gedwongen dineren met Killer Joe en vervolgens seks met hem hebben. Dat is de afspraak, waar zij uiteraard niet voor getekend heeft. Toch ondergaat ze het hele gebeuren gelaten en wordt zodoende een van de meest ongemakkelijke scènes van dit jaar gecreëerd. Ook aan het einde zit wederom zo'n ontzettend nare scène waarin Killer Joe voor de zoveelste keer mensen vernedert. Daarnaast bevat de film komische scènes waarbij vooral Ansel de lachers op de hand heeft, of bikkelharde scènes waarin Killer Joe niet alleen psychologisch, maar ook fysiek angstaanjagend is.

Killer Joe, daar draait het allemaal om. Matthew McConaughey levert een weergaloze vertolking van een verknipte moordenaar af, die tevens rechercheur in Dallas is en af en toe zelfs zijn eigen moordzaken moet onderzoeken. "Isn't that difficult?", vraagt Dottie. "That's convenience.", aldus Killer Joe. De moordenaar heeft gedurende de hele film de touwtjes in handen en laat de anderen als marionetten voor hem spelen. Hij gebruikt mensen, niet alleen Dottie, en krijgt wat hij wil. Zijn expertise en reputatie dwingen respect af, maar indien anderen aan hem twijfelen wordt hen op brute wijze duidelijk gemaakt dat Killer Joe de real deal is.

MARIONETTEN

De rest van de cast - de marionetten - is minder indrukwekkend. Dottie lijkt niets echt te interesseren. Zonder begeleidende muziek danst ze op straat, kijkt ze als een hond die net te eten krijgt en loopt ze veelal gehuld in weinig tot geen kleren door het beeld. Chris wordt langzaam gestoord, maar veel verder dan angstig kijken komt Emile Hirch niet met zijn personage. De situatie met Joe - hij trekt bij Ansel, diens vriendin en Dottie in - loopt steeds verder uit de hand en Chris realiseert zich dat er niks meer aan te doen valt. Ansel op zijn beurt denkt niet, iets dat hij openlijk en ruiterlijk toegeeft. Zijn opmerkingen zijn vermakelijk, maar zijn personage is treurig. Tot slot speelt Sharla (Gina Gershon), de vriendin van Ansel, ook nog een bijrol. 

Dus wat moet je van zo'n film vinden? Het verhaal, de manier waarop het wordt gebracht en de leuke twist zijn prima en Killer Joe kent een uitmuntend titelpersonage. Maar wie leent nou zijn eigen zusje uit aan een huurmoordenaar? En waarom protesteert Dottie helemaal niet, behalve als ze zich moet omkleden en voor één keer in de film wel fatsoenlijke kleren aan mag? De niet te bevatten motieven van personages komen de film niet ten goede en de logica van het verhaal - hoe goed ook beschreven - is onnavolgbaar. Regisseur Friedkin (The Exorcist, The French Connection) komt met Killer Joe dan ook niet verder dan een aaneenschakeling van vreemde fragmenten.

--------------------------------------------------------------------------------
Vanaf 21 december verkrijgbaar op DVD en BluRay

Trailer:

Sound Of My Voice

GENRE: Drama (85 min.)
CAST: Christopher Denham, Nicole Vicius, Brit Marling e.a.
REGIE: Zal Batmanglij
WAARDERING: 3.5 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------

Twee documentairemakers willen een New Age sekte infiltreren en hierover een documentaire maken. De leider van de New Age sekte beweert uit de toekomst te komen en indoctrineert haar leden door psychologische spelletjes. Gaat de documentaire er komen en brengt iedereen het er zonder kleerscheuren vanaf?

Brit Marling (Another Earth) heeft wederom een mysterieuze rol weten te bemachtigen. Haar personage Maggie beweert uit 2054 te komen en is naar het heden afgereisd om haar geliefden te redden. Ze leidt een groepje rare snuiters en maakt van Maggie een betoverende persoonlijkheid. Maggie weet met scherpe observaties mensen te raken en legt moeiteloos het verleden bloot van haar onderdanen. Ze dwingt respect af, maar boezemt tegelijkertijd angst in. Marling heeft aanzienlijk meer dialoog dan in Another Earth, maar is nog net zo ongrijpbaar gebleven. Je weet eigenlijk nooit welke verhalen kloppen en welke niet, hetgeen het sterkste punt is van de film. 

Peter (Christopher Denham) is zijn moeder verloren aan kanker. Ze wilde zich niet door reguliere artsen laten behandelen, omdat ze beïnvloed was door een New Age beweging. Peter wil samen met zijn vriendin en schrijfster Lorna (Nicole Vicius) een documentaire maken over een New Age sekte en aantonen dat deze sektes onzin zijn en zelfs potentieel gevaarlijk. Dus ze laten zich opnemen in de sekte van Maggie, maar dat is niet zonder gevaren.

In het onderkomen van de sekte - zeg maar het clubhuis - zit de sfeer er lekker in. Zweverige muziek, groepsactiviteiten, witte gewaden en een rotsvaste hiërarchie zijn allen present. Zelfs een speciale, enigszins uit de hand gelopen, handjeklap wordt als begroeting gebruikt. Dat ding duurt zo'n 15 seconden, maar is zeker uniek te noemen.

Sound Of My Voice is goed te volgen, maar heeft ook veel plotgaten. Sommige daarvan zijn waarschijnlijk expres zo gemaakt, zodat je als kijker niet weet wat je moet geloven, maar de film balanceert op het randje van totale vaagheid. Gelukkig houdt regisseur Batmanglij - hij maakte eerder samen met Brit Marling de korte film The Recordist - het binnen de perken, maar wat beter uitgewerkte verhalen en karakters waren geen overbodige luxe geweest. Sommige mensen verschijnen uit het niets op het witte doek en zijn daarna ook net zo snel weer vertrokken zonder echt een rol van betekenis gespeeld te hebben. Desondanks verveelt de film geen minuut en is het tot het einde toe spannend.

-------------------------------------------------------
Nu verkrijgbaar op DVD en BluRay. 

Trailer:

Iron Sky

GENRE: Sci-Fi / Komedie
CAST: Julia Dietze, Christopher Kirby, Götz Otto, Stephanie Paul e.a.
REGIE: Timo Vuorensola
WAARDERING: 3.5 / 5
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

De Nazi's zijn in 1945 naar de Maan gevlucht. Het donkere gedeelte van de Maan, om preciezer te zijn. Nu, in 2018, zweren ze wraak en hebben ze een plan om de wereld voor eens en voor altijd te overwinnen. Het Vierde Rijk is in aantocht en aan James Christopher, de eerste zwarte astronaut ooit, de taak om de op handen zijnde invasie te stoppen. 

Bij het kijken naar Iron Sky valt vrijwel direct op dat we hier te maken hebben met een vergeten genre: 'exploitation movies.' Exploitation movies, low-budget films - ook wel B-films genoemd - waarbij een bepaald concept volledig wordt uitgebuit, waren ongekend populair in de jaren '60 en '70. Een goed voorbeeld hiervan is de klassieker A Clockwork Orange (1971), waarin moord en verkrachting centraal staan.

EXPLOITATION

Exploitation movies zijn er in allerlei soorten en maten. Een paar subgenres zullen wat bekender in de oren klinken, zeker als daarbij voorbeelden worden gegeven. Zo is er 'blaxploitation', waarbij zwarte acteurs eens niet als eerste sterven, maar de hoofdrol krijgen en in jaren '70 films - gericht op een zwart publiek - wraak nemen op de blanken die hen onderdrukken. Wraak is namelijk het perfecte motief om 80% van de cast af te slachten en daar vervolgens mee weg te komen. Pam Grier - Ze speelde de titelrollen Coffy (1973) en Foxy Brown (1974) - was één van de actieheldinnen van dat tijdperk en werd later geëerd voor haar bijdrage aan het genre door Quentin Tarantino die haar als Jackie Brown in zijn gelijknamige film castte.

Er zijn er echter meer. Neem 'carsploitation', met Mad Max (1979) als klassiek voorbeeld. Tarantino's Death proof  (2007) is hierop gebaseerd. Of bijvoorbeeld 'monster movies' met de originele, Japanse Godzilla (1954) of het subgenre 'mockbusters' met parodieën als Starcrash (1978) op Star Wars (1977), of het meer recente Scary Movie (2000) die alle horror op de hak neemt. Tot slot kennen we `Rape and Revenge films' met I Spit On Your Grave (1978), maar waar ook Kill Bill (2003) in thuis hoort en 'slasher films', waar Hitchcocks Psycho (1960) de grondlegger van was. Deze film werd gevolgd door vele films waarin één persoon zonder plausibel motief iedereen vermoord, liefst met een mes of iets anders scherps. Voorbeelden zijn Halloween (1978), Scream (1996), Child's Play (1988) en A Nightmare On Elm Street (1984).

VAGE GRENZEN

Als je al deze voorbeelden bekijkt zijn de grenzen binnen de verschillende exploitation-subgenres soms vaag. Een eenduidige definitie geven is dan ook schier onmogelijk, maar wat een film exploitation maakt is de bepaalde focus op één aspect, waarbij dat volledig wordt uitgewerkt en de rest van het verhaal onderbelicht blijft. Vaak zijn exploitation movies ook erg over-the-top en bevatten ze extreem veel geweld. Zo wordt Man On Fire niet gezien als exploitation movie, maar Machete duidelijk wel. 

Veel mensen vinden exploitation films geen volwaardige films. Vaak weten ze echter wel een klein publiek aan te spreken, waardoor ze een cultstatus ontwikkelen. En een laag cijfer op IMDb. Bepaalde regisseurs, waarbij Robert Rodriguez en Quentin Tarantino tegenwoordig als perfect voorbeeld dienen, gebruiken exploitation constant en zijn juist uit op die cultstatus en niet op het maken van mainstream films.

Het allerlaatste subgenre dat ik wil bespreken is 'nazisploitation', het subgenre met waarschijnlijk de lelijkste naam der exploitation-subgenres, maar het dekt de lading, zullen we maar zeggen. De grondlegger van dit subgenre is Ilsa: She Wolf of the SS (1975). Ilsa werkt als beul in een nazikamp en wil middels gruwelijke medische experimenten op mannelijke en vrouwelijke gevangenen aantonen dat ook vrouwen aan het front zouden kunnen vechten.

FIJNE HOMMAGE

Iron Sky valt onder het nazisploitation-genre. De Nazi's zijn in '45 naar de maan gevlucht en zo'n 70 jaar later is het tijd voor wraak. Herr Nachrichtenübermittlungs-Oberführer Adler (Götz Otto) wil met zijn toekomstige vrouw Renate Richter (Julia Dietze) het Vierde Rijk stichten. De voorbereidingen zijn getroffen, het Arische ras is zo puur mogelijk en het ultieme wapen, de Götterdammerung, is klaar voor gebruik. Alleen heeft het nog een iPad nodig als besturingscomputer. Aan Adler de taak om die te gaan halen op de Aarde.

Iron Sky is een geslaagde exploitation film om meerdere redenen. Ten eerste is het allemaal bijzonder grappig en lang niet zo flauw als veel van zijn genregenoten. Daarnaast spreken de nazi's gewoon Duits - vind ik fijn - en pas gebrekkig Engels als ze op het aardoppervlak landen. Vooral grappig is het feit dat enerzijds de nazi's de nieuwste technologie qua wapens hebben, maar anderzijds niet weten wat er de afgelopen 70 jaar op Aarde is gebeurd. Van realisme moet deze film het dan ook niet hebben, maar de special-effects, de vele komische scènes, de expliciete kritiek op Amerika en de V.N. en de verwijzingen naar talloze andere films en personages, variërend van Star Wars tot Albert Einstein, maken Iron Sky tot een fijne hommage aan een vergeten genre.