Genre: Actie (95 min.)Met: Christian Slater, Sean Bean, James Cromswell & Ving Rhames
Regie: Maxim Korostyshevsky
Waardering: 1 / 5
Soldiers of Fortune begint redelijk veelbelovend met een infiltratie van een door de de Taliban bezet dorpje in Afghanistan. Twee soldaten, waarvan Christian Slater er één is en in de huid kruipt van Cpt. Mackenzie, hebben de missie om een wapenopslag van de Taliban te vernietigen. Eén van de twee betrokken soldaten is undercover in boerka, maar gedraagt zich zo onhandig met dat ding dat hij wat begint op te vallen tussen alle Afghanen. Hij wordt gevangen genomen, afgevoerd, bedreigd door een CIA-agent en gered door zijn buddy. Wat de CIA agent daar doet is onduidelijk, waarom hij een Amerikaanse soldaat bedreigd met castratie is vreemd en de manier waarop Mackenzie zijn buddy redt ronduit ongeloofwaardig. Het beste gedeelte van de film heb je echter nu al gehad.
Omdat Mackenzie het leven van zijn buddy heeft gered en daarvoor blijkbaar ook al 22 missies zonder slachtoffers aan Amerikaanse zijde heeft geleid, kan men concluderen dat je je leven zeker bent wanneer hij het bevel voert. Dat gebeurt dan ook en er wordt een project opgezet waarbij rijke adrenaline junkies zich mogen opgeven om deel uit te maken van een lokaal verzet. Geleid door Mackenzie zijn ze - volgens de commercial - hun leven zeker en hoeven ze slechts enkele miljoenen neer te tellen om een echte oorlogservaring op te doen. Afgezien van het feit dat het een verwerpelijk idee is om burgers, hoe rijk ook, oorlogen mee te laten maken, is elke vorm van realisme nu natuurlijk al ver te zoeken. Dat zou niet zo erg zijn als het hier een komedie zou betreffen, zoals bijvoorbeeld Tropic Thunder, maar een komedie is niet wat de slechte regisseur voor ogen heeft.
Het guerrillaleger bestaat uit honderden misdadigers die onder het bewind van kolonel Lupo (Gennadi Vengerov) de lokale bevolking van een Oekraïens eiland terroriseren. Aan de rijkelui de taak om het eiland te bevrijden. Het plan wordt door de evil CIA agent, die nu opeens opduikt op een Oekraïens eiland en blijkbaar voor de dictator werkt, opgeblazen. De rijkelui moeten het klusje nu zelf opknappen, maar aangezien midden in de nooit spannende vuurgevechten de overwinningsmuziek al klinkt komt de uitkomst van deze film niet als een verassing. Verder worden er allerlei willekeurige personages geïntroduceerd die het kwaad moeten personifiëren, is de regie van een dramatisch niveau en zijn de dialogen en uitspraken zo mogelijk nog slechter. Ik durf ze niet eens te herhalen.
Misschien nog wel het ergste van deze film is de cast. Afgezien van misschien Ving Rhames zijn dit tot op zekere hoogte gewaardeerde acteurs. Sean Bean zal nooit tot de groten der Aarde behoren, maar als hij dit soort C-films blijft maken wordt hij straks niet eens meer voor fatsoenlijk werk gevraagd. Je moet er toch niet aan denken om als ooit veelbelovende acteur je oude dag te moeten slijten in dit soort baggerfilms. De vraag is dan ook of James Cromwell zijn leesbril wel op had toen hij dit script las. De beste man ontving een Oscar-nominatie voor zijn rol in Babe (de boer van de big) en heeft verder in grote films gespeeld. Onlangs was hij nog te bewonderen als chauffeur in de Oscarhit The Artist. Waarom de cast heeft meegedaan met deze film is een absoluut raadsel. Ze hadden toch waarschijnlijk niet gedacht dat ze zichzelf in de kijker zouden spelen en voor zover ik kan zien is er niet veel budget. Acht miljoen is een lachertje tegenwoordig.
In deze moderne variant van oorlogje spelen heb ik misschien twee keer geglimlacht, me zeker een uur zitten te ergeren en zijn alleen de eerste tien minuten van de film de moeite. Deze onoverzichtelijke actiefilm met onbegrijpelijk script en degelijke acteurs, waarvan sommigen zelfs nog wel aardig acteren, is behoorlijk pijnlijk om te zien. "Niet om aan te gluren", om er eens een Gijpje door heen te gooien. Veel meer heb ik daar dan ook niet aan toe te voegen.
