The Adjustment Bureau

Genre: Thriller
Met: Matt Damon, Emily Blunt & Michael Kelly
Waardering: 3.5/5

Matt Damon is David Norris, een stereotype Amerikaanse politicus. Zijn blokhoofd en typische lach met de mondhoeken naar beneden geeft hem wel iets sympathieks en Norris is niet het type politicus waar je geen vertrouwen in hebt. Hij voert campagne, maar wordt echter geteisterd door schandalen uit het verleden die zo af en toe de kop op steken. In Amerika zijn ze niet vies van een schandaaltje in de politiek, maar in deze film ligt dat iets anders. Norris verliest de verkiezing na het zoveelste schandaal en moet een speech gaan geven om zijn verlies te erkennen en zijn tegenstander te feliciteren. 

Je weet hoe die speeches gaan. Soms neemt de desbetreffende politicus wat verantwoordelijkheid, maar vaker niet. Soms probeert de politicus een reden te geven voor de nederlaag en soms blijft het slechts bij wat bemoedigende woorden. In dit geval gebeurt er echter iets aparts, iets wat ik graag ook eens zou zien in de politiek. Er vindt incorrecte politiek plaats, om het zo maar te noemen, want Norris gaat de kiezer eens haarfijn uitleggen waar het geld van de verkiezingscampagne naar toe gaat, waar zijn PR-team allemaal over nadenkt en waar het bij de verkiezingen écht om draait. Iets wat Jack de Vries bij DWDD wel eens uit komt leggen in verkiezingstijd in Nederland (nee schudden als de ander spreekt in debat, helder je punten uiteenzetten, niet vreemdgaan). Nu is Jack de Vries een oud-politicus met weinig te verliezen. Norris heeft wel degelijk wat te verliezen, namelijk zijn politieke loopbaan. Dit aspect wordt in de film niet zo benadrukt, maar is belangrijk, want het is natuurlijk een simpel gegeven dat een actief politicus niet zijn eigen ruiten gaat ingooien puur omdat hij eerlijk wil zijn. De vraag is dan ook hoe het kan dat Norris dit doet? Het antwoord is uiteraard te vinden bij het andere geslacht, dit keer belichaamd door Elise (Blunt). Elise is de inspiratiebron voor het geven van deze eerlijke speech van Norris.

Elise heeft duidelijk een slechte invloed op de politieke carrière van Norris, want op eerlijke politici zit niemand te wachten. Norris doet er alles aan om Elise weer eens terug te zien, want hij is op slag verliefd. Wat hij ook probeert, het lukt niet. Een instantie, `The Adjustment Bureau', zorgt daarvoor. Er wordt door hogerhand ingegrepen en 3 jaar later is Norris wederom bezig met succesvol campagne voeren. Hij ligt zwaar voor in de peilingen, maar komt ook wederom Elise tegen, door toeval. Weer zijn er de mannen van `The Adjustment Bureau', die er een stokje voor proberen te steken. `The Adjustment Bureau' doet er alles aan om de opbloeiende liefde tussen Elise en Norris te voorkomen, maar zal Norris het voor hem uitgestippelde pad inslaan of is de liefde toch sterk genoeg om het determinisme te kunnen overwinnen?

Liefde of determinisme, ik zou het wel weten... Maarja, je hebt geen keuze hè, bij determinisme, da's nou juist het punt. Leuk concept trouwens, een instantie die het determinisme waarborgt, al is het niet echt deterministisch wanneer ze af en toe falen. Er is ook nog zoiets als kans, of toeval. Dat lijkt vooral te komen wegens een personeelstekort bij `The Adjustment Bureau'. Determinisme en toeval gaan in deze film hand in hand, maar een beetje determinist gelooft natuurlijk niet in toeval. Verder worden er tussen neus en lippen door nog wat historische gebeurtenissen op originele wijze verklaart en het idee dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn wordt in een nieuw jasje gestoken. 

Bepalen we ons eigen lot, of ligt ons leven in de handen van hogere wezens? Een interessante vraag, die in deze film leuk wordt uitgewerkt. Het concept wordt heel aardig gebruikt en het resultaat is een spannend en romantisch drama, met goede acteurs en stof om nog eens wat over na te denken. Een prima film wanneer je het niet al te serieus neemt met determinisme, toeval en de toekomst.

Hanna

Genre: Thriller
Met: Saoirse Ronan, Eric Bana, Cate Blanchett
Waardering:  4/5

Hanna (Ronan) is 16 jaar. Ze woont in een blokhut in Finland, samen met haar vader Erik (Bana). Ze sluipt door de bossen met een pijl en boog en weet op slinkse wijze een rendier af te schieten. Wanneer ze het dier met een zakmes aan het schoonmaken is komt haar vader achter haar staan en zegt: "You're dead!" Haar reactie is een frontale aanval op haar vader, waarbij ze hem bijna weet te overmeesteren. Ze faalt echter en moet als straf in haar eentje het rendier van 100 kg naar de blokhut slepen. Dat lukt overigens en het moge duidelijk zijn dat Hanna geen normaal kind is. Dat zou ook niet leuk zijn, een film maken over een normaal kind. Neen, Hanna is bijzonder. Bijzonder slim, bijzonder sterk, bijzonder snel en als klapper op de vuurpijl haar hele leven lang opgeleid tot moordenaar door haar vader die ex-CIA agent is. Beetje Spartaans, die opvoeding, maar effectief, zo zal later blijken. Ze spreekt allerlei talen, kent allerlei vechtstijlen en kan goed omgaan met allerlei wapens. Ze ziet er overigens super-onschuldig uit, waardoor haar dodelijke acties extra impact hebben op het witte doek.

Marissa

Leuk natuurlijk, zo'n kind, maar wat doe je ermee? Vader Erik lijkt het een goed plan om Hanna op een gevaarlijke missie te sturen. Een minder puntje aan de film is dat de noodzaak van deze missie niet helemaal duidelijk wordt, maar je kan het kind natuurlijk ook niet 1,5 uur in Finland rendieren laten afschieten. Dus Hanna drukt op rode knop van een zendertje, waarna ze de rest van de film op de hielen wordt gezeten door de CIA en in het bijzonder Marissa (Blanchett), op zoek naar antwoorden over haar verleden, haar moeder en de redenen van haar bestaan. Vanaf dat punt is de film één grote klopjacht op een ex-CIA agent en zijn levensgevaarlijke dochter. Het lijkt me makkelijker om niet de hele CIA te laten weten waar je zit d.m.v. een zender, maar daar denkt Erik blijkbaar anders over.

Hanna

Wanneer Hanna niet achterna wordt gezeten verbaast ze zich over de wereld en alle dingen die ze tegen komt. Haar vader heeft haar geprobeerd zo goed mogelijk voor te bereiden, maar dingen als muziek heeft Hanna niet gekend. Hanna heeft wat opstart- en aanpassingsproblemen, maar past zich zoals verwacht snel aan. Hier komt het menselijke aspect van Hanna mooi naar voren, en dit maakt Hanna een betere film dan de gemiddelde thriller. Het menselijke aspect van Hanna, die zonder blikken of blozen 5 man omlegt, is interessant en sterk geacteerd. We komen middels flashbacks ook steeds meer te weten over de relatie tussen Marissa en Erik, maar helaas niet genoeg om echt betrokken te raken in het verhaal. Terwijl Hanna en Erik vluchten, zet Marissa allerlei middelen in om ze op te sporen. Eén van die middelen is een Duitser in een trainingspak genaamd Isaacs, met 2 skinhead vriendjes, zeer overtuigend en krachtig gespeeld door Tom Hollander. Cate Blanchett is hier een ijskoude CIA agente die roekeloos en obsessief te werk gaat en speelt dat goed

De film bevat een heel aantal spectaculaire actie-scènes, waar vooral één bepaalde scène met Erik waarbij de hele scène aan één stuk door geschoten is me bij bleef. Verder heeft de film ook aandacht voor de lokale gebruiken van Spanje en Marokko. Zo zien we uitgebreid een Spaanse volksdans die mooi in beeld wordt gebracht. Alles bij elkaar opgeteld is het een spannende, intelligente en vrij realistische thriller geworden, vol mooi geschoten en gedetailleerde scènes. De film wordt muzikaal omlijst door The Chemical Brothers, dus de film zit vol met allerlei sferische, electrosounds. Het enige nadeel is het plot, dat niet echt stoort, maar ook niet heel boeiend is. Verder is het wel een aanrader, vooral omdat de film gewoon goed en degelijk gemaakt is.

Henry's Crime

Genre: Drama / Komedie

Met: Keanu Reeves, Vera Farmiga (Up in the Air, Orphan), James Caan
Waardering: 2.5/5

Hoofdpersoon Henry (Reeves), de man van de titel. Niet bepaald een Neo, of iemand van enige betekenis in de samenleving. Hij is een vredelievend man, zittend in een tolhokje op de snelweg terwijl er vele auto's langsrazen. Hij zit zo'n 8 uur per dag in zo'n tolhokje te `werken', om vervolgens naar huis te gaan waar zijn vrouw Debbie op hem wacht. Debbie, ook niet het meest inspiratievolle wezen op deze aardkloot, begint te mekkeren over kinderen. Het is moeilijk voor te stellen dat iemand (zelfs Debbie) in staat is een relatie te hebben met Henry, niet omdat hij een vervelende man is, maar omdat hij zo ontzettend saai, ambitieloos en soft is. Hij vindt alles wel best, behalve kinderen. Wanneer er gevraagd wordt naar zijn dromen staart hij achteloos voor zich uit en zegt dat hij z'n leven tot dan toe wel prima vindt. Henry vindt eigenlijk alles wel prima. Ook wanneer hij in de winter wordt gevraagd een potje football te spelen gaat hij mee, niet doorhebbend dat hij de `getaway-driver' is bij een gewapende bankoverval. Henry is de enige man die gesnapt wordt en hij belandt in de bak, voor een jaartje.

In de bak leert hij Max (Caan) kennen. Max is een jaar of 55, naar eigen zeggen een `confidence man' en hij zit al 23 jaar in gevangenis en is de criminele variant van Henry. Ook Max vindt alles wel prima. Sterker nog, de gevangenis bevalt hem zo goed dat hij z'n best doet om daar te mogen blijven. In de bak komt Henry tot de conclusie dat hij veroordeeld is voor iets dat hij niet gedaan heeft en bedenkt vervolgens het geniale plan om deze bank alsnog te overvallen wanneer hij weer vrijkomt. Hij heeft immers zijn straf uitgezeten en wil opeisen wat hem rechtmatig toekomt, zeg maar. Dit alles wordt niet geloofwaardig, maar op zich wel komisch gebracht. Je kan Henry's onlogische gedachtegang dan ook prima volgen, omdat de film zichzelf ook niet al te serieus lijkt te nemen. Bij zijn missie krijgt hij hulp van Max en Julie.

Henry komt pas echt tot leven wanneer hij Julie (Farmiga) ontmoet. Julie haalt het beste in Henry naar boven, zelfs een artistieke kant die je van hem niet zou verwachten. Vanaf het punt dat Julie in beeld komt zit er eindelijk wat pit in de film. Vera Farmiga, die ik vooral kende als tegenspeelster van George Clooney in de leuke film Up In The Air, speelt ook hier haar rol met verve. Ze is bitchy, grappig, intelligent en ontroerend, maar ondanks verwoede pogingen van Farmiga om nog iets van deze film te maken wil het allemaal niet vlotten. Ook met Julie samen lijkt Henry niet echt te stralen. Het acteren van Reeves is matig en zonder enige overtuiging, al is Henry een vrij kleurloos karakter. Ik vraag me af of Keanu Reeves het ook had gered zonder z'n rol in The Matrix, waar acteren toch ook niet het sterkste punt is van die geniale film. Naar het einde toe wordt Henry's Crime steeds minder interessant, mede door een knullig verhaal en ontknoping die een beetje uitblijft. Geen aanrader, maar ook niet heel slecht.