The Avengers

Genre: Actie (143 min.)
Met: Robert Downey Jr., Chris Hemsworth, Scarlett Johannson, Samuel L. Jackson & Tom Hiddleston
Regie: Joss Whedon
Waardering: 4 / 5

The Avengers is het langverwachte epische slot van Marvel's superheldenfilms van de afgelopen jaren. De over het algemeen goed ontvangen superhelden komen in deze actiefilm bij elkaar om de Aarde te redden van Loki en zijn buitenaardse leger. Onder leiding van Nick Fury (Jackson) - die bijrollen had in eerdere films - gaan The Avengers de strijd aan tegen het kwaad. Dat gaat met veel humor en spektakel en alles wat je in zo'n film zou verwachten is aanwezig. En gelukkig ook nog wat meer dan dat. The Avengers is met afstand de beste actiefilm van deze zomer. 

De meeste leden van The Avengers zouden bekend moeten zijn. Iron Man (Downey Jr.), Captain America (Chris Evans), The Hulk (Mark Ruffalo) en Thor (Hemsworth) hebben allemaal hun eigen film. Het is aan te raden deze films ook te kijken voordat je aan The Avengers begint, want deze personages worden niet meer geïntroduceerd. Relatief nieuw zijn Natasja Romanov a.k.a. Black Widow, Hawkeye en Nick Fury, al zullen kenners van de comics deze namen kennen. Natasja Romanov (Johansson) is een spion en heeft naast dodelijke martial-arts technieken ook extreem goede sociale vaardigheden. Ze excelleert in ondervragingstechnieken en hoeft daarbij maar zelden gebruik te maken van fysiek contact. Hawkeye (Jeremy Renner) wordt maar nauwelijks uitgewerkt en afgezien van een vaag verleden met Natasja komen we maar weinig over hem te weten. Hij gebruikt pijl en boog terwijl de rest met volautomatische geweren loopt te knallen, maar na Thor kijk ik nergens meer van op. Nick Fury is tenslotte de mysterieuze leider van S.H.I.E.L.D. die met deze organisatie de wereld moet behoeden voor de ondergang. Hij onderhoudt contact met wereldleiders, maar trekt vervolgens altijd zijn eigen plan. 

Tony Stark, beter bekend als Iron Man en gespeeld door de altijd geestige Robert Downey Jr. heeft net als in de Iron Man franchise ook hier wederom de leukste rol. Hij is immer gevat, hyperintelligent, cynisch en nog steeds net zo arrogant als in de eerste twee delen van Iron Man. Ook de chemie met Gwyneth Paltrow die Pepper speelt, is nog net zo sterk als toen. Zijn personage wordt qua intelligentie alleen geëvenaard door Dr. Bruce Banner. Waar eerder Edward Norton deze rol - en die van Banner's alter ego The Hulk - op zich nam, neemt nu Mark Ruffalo het stokje over en doet dat uitstekend. Zijn opvallende kalmte is kenmerkend, maar de ogenschijnlijke rust die Dr. Banner uitstraalt kan niet verbloemen dat onder hem een oncontroleerbaar monster schuilt.

Thor is de broer van Loki en heeft niet een verschrikkelijk interessante rol. Ik vond Thor ook de minste film van de voorgaande films. Thor als personage komt nog steeds over als een onafgewerkt personage die niet weet wat hij wil, maar de truukjes die hij met zijn hamer uitvoert maken veel goed. Bovendien is er gekozen om de tergende romance met Jane Foster (Natalie Portman) niet verder uit te werken, hetgeen ik een verstandige zet vind. Ondanks het feit dat sommige individuen niet altijd even aantrekkelijk zijn, is het team wel een geheel. Het is een lastige taak om alle zeer uitgesproken superhelden een plekje te geven in het verhaal en in het team, maar regisseur Whedon slaagt daar wonderwel in. Er wordt veel tijd besteed aan de opbouw van de missie en The Avengers krijgen de ruimte om zich te ontwikkelen. De cast kent een groot aantal acteurs met Oscarnominaties en/of Oscars en presteert dan ook vele malen beter dan de gemiddelde cast van een actiefilm van dit formaat. Robert Downey Jr. blijft ongeëvenaard grappig en cynisch, maar ook anderen werken op verschillende manieren hun personages goed uit hetgeen de karakters in de film diepgang geeft.

Loki (Hiddleston) is de slechterik en hij wil met zijn legertje aliens de mens van de vrijheid beroven. De mens is zwak, heeft vrijheid als voornaamste illusie en is gemaakt om geregeerd te worden, zo luidt zijn stelling. Geregeerd te worden door Loki, wel te verstaan. Hij houdt er wat quasi-filosofische theorieën op na, maar zijn uitspraken zijn eigenlijk een excuus om New York met de grond gelijk te kunnen maken. En hij komt een heel eind, al blijkt snel dat de toch niet al te snuggere Loki slechts een marionet is van hogere, buitenaardse machten. Een Sith-achtig figuur doet Loki beloften die hoogst waarschijnlijk niet zullen worden nagekomen, maar Loki heeft het niet door. De haat voor Thor heeft hem verblind en de ondergang van Thor is het enige wat Loki wil bewerkstelligen.

Na de introductie van Loki's plannen worden The Avengers verzameld. Wanneer Loki's plannen zich toch, tegen alle verwachtingen in, ontvouwen neemt de film een sneltreinvaart en komt de actie en het spektakel in rap tempo op de kijker af. De actiescènes zijn spectaculair en af en toe erg lomp. Vooral personages als Thor en Hulk smijten met hun krachten - en hun tegenstanders - en laten weinig van ze heel. Iron Man lost de meeste situaties bijvoorbeeld weer met technische hoogstandjes op, waardoor de actie nooit gaat vervelen. Ook aanwezig zijn een paar meesterlijke grappen en vlotte oneliners die je zou verwachten in dit soort films. 

Waar The Raid: Redemption saai en traag wordt heeft The Avengers geen enkele moeite om de kijker te blijven boeien. Het verhaal is prima, kent wat leuke plotwendingen en is verre van standaard. De stijlvolle actie en de sterke grappen houden de vaart er goed in en om sommige scènes lag ik echt in een deuk. De grafische pracht en praal waarmee de aliens en de destructie van New York zijn vormgegeven zijn dan weer ontzagwekkend en worden gelikt weergegeven. Tenslotte wordt bijna elk personage goed uitgewerkt en dat is knap. Fans krijgen alles wat ze verwachten. De normale filmkijker krijgt een bovengemiddeld goed actie-avontuur te zien en Marvel en Paramount verdienen bakken met geld. Ik denk dat iedereen tevreden kan zijn.

Starship Troopers: Invasion

Genre: Animatie / Sci-Fi / Actie (89 min.)
Met: David Matranga, Melissa Davids, Luci Christian & Justin Doran
Regie: Shinji Aramaki
Waardering: 2 / 5

Starship Troopers is een guilty pleasure van mij. Toentertijd in 1997 geregisseerd door Paul Verhoeven en Neerlandsch trots wist, zeker voor die tijd, een spectaculaire film neer te zetten. De mensheid werd bedreigd door aliens die veel weg hadden van insecten. Casper van Dien en Denise Richards hesen zich in futuristische pakjes en gingen met enorme kanonnen de insecten te lijf. Het leek wat overdreven, totdat je de uit de kluiten gewassen wezens zag met hun scherpe klauwen en gifspuwende tweede linie die fungeerde als artillerie. De ruimtemariniers noemden ze liefkozend 'bugs' en met een enorm ruimteschip ging men op pad naar een andere planeet om daar voor eens en altijd de bugs te mollen. Maarja, dat ging niet zo makkelijk, want de bugs waren voorbereid op een invasie. En ze hadden artillerie. Wat volgde was een massaal slagveld met groen en rood bloed, afgehakte ledematen, een overschot aan kogels en drab en veel andere ranzigheid waardoor Paul Verhoeven internationaal weer wat in aanzien daalde. Er kwamen twee sequels die niet om aan te zien waren - maar ik heb ze toch gekeken - en nu is er een geanimeerde film over Starship Troopers gemaakt; Starship Troopers: Invasion.

De titel zegt het al een beetje, maar ik zal het nog even uitleggen. Waar de mensheid - in het origineel - de aliens op hun planeet wilde opzoeken is het nu andersom. De aliens willen naar de Aarde, maar een natuurlijke barrière in de vorm van een wormgat heeft ze tot nu toe de toegang versperd. Er is maar weinig zo onbegrijpelijk als een wormgat, maar hier dient het als teleport. Door experimenten van Dr. Carl Jenkins, die een onguur, ethisch onverantwoord en sinister personage is, krijgen de bugs toegang tot een ruimteschip. Aan majoor Henry Varro en zijn mannen en vrouwen de taak om het gekaapte schip terug te krijgen, de koningin uit te schakelen, de gevangen genomen Dr. Jenkins te bevrijden en de Aarde te redden. Beetje standaard dus.

De grootte van de invasie wordt pas later duidelijk en dan wordt de film ook wat interessanter. Het gekaapte schip landt op spectaculaire manier op Aarde, vlak bij Parijs. De oplossing is zoals altijd er een atoombom op gooien, want we willen geen invasie, maar om zeker van hun zaak te zijn gooit men er vier. Vlak naast Parijs. Daar gaan die Fransen niet blij mee zijn, maar misschien voelde de Japanse regisseur toch nog ergens wat vergeldingsdrang. Dit soort onwaarschijnlijkheden, naast agressieve, doorgefokte insecten, voeren de boventoon in de film. Het verhaal is dan ook niet zo best. Het is voor een Starship Troopers film vrij ingenieus, toegegeven, maar het is dun en cliché. De geweren, daarentegen, zijn nogal dik en cliché. Hoeveel kogels er in die magazijnen gaan wil ik wel eens weten. Ze hebben gedurende de hele film maar één keer moeten herladen en zijn zo'n 80% van de tijd op bugs aan het knallen. 

Starship Troopers leent zich prima voor geanimeerde beelden. Het origineel bevat ook heel veel CGI en de sfeer uit het origineel wordt aardig overgebracht. Niet dat de lat nou zo hoog lag, maar het is lovenswaardig dat men dicht bij het eerste deel blijft. De schaal waarop alles plaats vindt is wel kleiner. De film speelt zich voornamelijk op één ruimteschip af en met slechts 20 soldaten tegen een oneindige stroom bugs, aangevoerd door een koningin. In het origineel gingen halve legers ten onder, maar zulk spektakel hoef je hier niet te verwachten. In eerste instantie is er een bataljon soldaatjes en met sommigen maken we kennis terwijl anderen willekeurige geanimeerde poppetjes lijken te zijn die louter dienen als insectenvoer. Echt een band creëren blijft echter lastig met geanimeerde personages en elke keer dat er iemand doodgaat - zeg maar elke vijf minuten - heb je nou niet het gevoel dat je iets mist. Toch hebben sommige personages, zoals Ratzass en Ice Blonde - ja, Ratzass en Ice Blonde ja - zo hun charme.

De beelden zijn van redelijke kwaliteit. Helaas ziet het er maar zelden echt schitterend uit, met wat uitzonderingen wanneer de soldaten het licht aandoen in een verlaten ruimteschip. Pas dan lijkt er veel moeite in de animaties gestoken te zijn, terwijl de rest een beetje het niveau haalt van een cutscène uit een computerspel uit 2001. Misschien ben ik verwend en overdrijf ik, maar mooi is anders. De bewegingen zijn behoorlijk soepel en het schieten gaat vlot, maar vooral de gezichtsuitdrukkingen laten veel te wensen over. Niet dat het zo belangrijk is, maar de kleine hoeveelheid sentiment die de film probeert over te dragen komt absoluut niet over.

Het lijkt alsof verschillende animators zich met verschillende personages bemoeid hebben. Sommige soldaten bewegen heel soepel, terwijl anderen ontzettend stroef lopen. Met name Lt. Carmen Ibanez waggelt als een boze gans door het beeld en van Denise Richards vrouwelijke gestalte is maar weinig terug te zien. Behalve in wat geanimeerd naakt in een douchecabine, waar ik hartelijk om moest lachen. Zo'n scène is bijna onvermijdelijk bij een actiechick als Evelyn Salt of Lara Croft, maar hier is zoiets totaal overbodig. Desondanks heeft de regisseur wat Paul Verhoeven-achtige trekjes overgenomen en wat onnodig naakt in de film gestopt. Ach, sommigen zullen het ongetwijfeld waarderen. Zoek de film maar eens op op IMDb en kijk naar de discussie. Ik niet zozeer, maar ik ben toch blij dat ik deze film aan mijn rijtje van sequels kan toevoegen. Jammer genoeg kan ik hem niemand aanraden, maar het is fijn om te weten dat de Starship Troopers blijven bestaan.

The Dictator

Genre: Komedie (83 min.)
Met: Sacha Baron Cohen, Ben Kingsley & Anna Faris
Regie: Larry Charles
Waardering: 3 / 5

Sacha Baron Cohen heeft weer een nieuw typetje. Na Ali G, Bruno en Borat is er nu The Dictator. Generaal Aladeen is de dictator in de republiek van Wadiya, hetgeen een bestaand gebied in Eritrea is. De zelfverkozen dictator heeft last van grootheidswaanzin en heeft een ego groter dan dat van Mart Smeets. Zijn grootheidswaanzin komt op allerlei manieren naar voren. Er zijn de gebruikelijke manieren, zoals een enorm paleis en allerlei regels voor persoonlijk gewin, maar ook minder vaak voorkomende en meer komische maatregelen zijn er genomen. Zo heeft Aladeen in zijn oneindige wijsheid zo'n 300 woorden laten veranderen in 'Aladeen', waardoor er veel verwarring ontstaat. Onder andere de woorden 'positief' en 'negatief' zijn veranderd waardoor een gesprek bij de arts over een testuitslag een hilarische scène wordt.

Alles loopt op rolletjes voor Aladeen. Hij executeert mensen die hij niet mag, hij is bezig met een kernprogramma en heeft louter vrouwelijke bodyguards. Hij gaat met allerlei mensen naar bed, van Megan Fox tot Arnold Schwarzenegger. Hij betaalt ze ervoor, dat wel, maar toch. Het zou een indicatie van zijn macht kunnen zijn. Verder onderhoudt hij nauwe banden met Al Qaida en niets lijkt hem in de weg te staan. Het is echter zo dat zijn adviseur Tamir (Kingsley) er een dubbele agenda op nahoudt. In het geheim maakt hij afspraken met grote oliemaatschappijen om Wadiya om te vormen tot een democratie om zo de maatschappijen toegang tot de enorme olievelden te verschaffen. De parallellen met de realiteit ontbreken in deze film niet en er worden veel kritische grappen richting Amerika gemaakt. Om een democratie te bewerkstelligen zet Tamir een plan op om Aladeen af te zetten en te vervangen door een dubbelganger.

De dubbelganger is een domme geitenhoeder, ook gespeeld door Cohen. De film verplaats zich na een ontzettend grappige intro naar Amerika, waar een congres wordt gehouden. Op dat congres moet Wadiya uitgeroepen worden tot een democratie en de geitenhoeder zal de honneurs waarnemen. Aan Aladeen de taak om zijn dubbelganger te stoppen, zodat hij lekker de dictator kan blijven uithangen. In Amerika ontmoet Aladeen Zoey. Zoey (Faris) is een feministe, veganiste en is de oprichter van een biologische supermarkt. Met haar hulp kan Aladeen in het congresgebouw komen - zij verzorgt de catering - en hij gaat voor haar werken. 

Met de komst van Zoey wordt de film ook meteen minder leuk, omdat Aladeen vanwege het verhaal langzaam zijn hilarische, megalomane trekjes moet laten varen. Zijn racistische, vrouwonvriendelijke en geslaagde grappen moeten plaats maken voor wat sentiment en dat heeft de film helemaal niet nodig. Richting het einde wordt de film wel weer wat grappiger, maar Anna Faris wekt vooral irritatie op. Anna Faris kon ik me alleen nog maar herinneren van een zeer onsmakelijke scène uit één van de sequels van Scary Movie en net als in Scary Movie voegt ze ook hier maar weinig toe aan de film. Ze is puur gecast om Aladeens idealen te laten botsen met die van het Westen, maar daarmee wordt The Dictator tevens een beetje pretentieus. Andere films van Sacha Baron Cohen focussen zich ook op de clash van oost en west, maar daar wordt het over het algemeen wat beter uitgewerkt. Zoey doet echt afbreuk aan de humor en wordt bovendien behoorlijk belabberd vertolkt door de niet al te getalenteerde Anna Faris.

Het is jammer dat The Dictator toch vervalt in een soort Hollywood cliché terwijl de film verder heel erg grappig is. De geforceerde romance tussen twee mensen die nooit voor elkaar kunnen vallen komt de film niet ten goede. Afgezien van dit minpunt komt de inmiddels bekende humor van Cohen goed tot zijn recht. Veel grappen zijn erg flauw, maar anderen zijn echt geniaal. Zijn eloquente grappen over vrouwen kon ik eigenlijk nog wel het meest waarderen, maar feministen zullen hier wel anders over denken, dunkt me. Hoe dan ook, de film voldoet uitstekend aan het verwachtingspatroon dat Sacha Baron Cohen inmiddels heeft opgebouwd. Het is gewoon ergens jammer dat de film het niveau van de eerste helft niet aan kan houden. 

Salmon Fishing in the Yemen

Genre: Drama (107 min.)
Met: Ewan McGregor, Emily Blunt, Kristin Scott Thomas & Amr Waked
Regie: Lasse Halström
Waardering: 4 / 5

Vissen. Urenlang naar het rode topje van je dobber staren in de hoop dat het ondergaat. Liefst doordat een vis aan je made, het mais of het brood sabbelt, maar ook als de onderstroom de dobber in haar greep heeft is er al voldoende afleiding. Soms vang je uren, in erge gevallen dagen, niks. Soms is elke worp raak, maar altijd is er de rustgevende sfeer en het geluid van kabbelend water waardoor vissen een bepaalde charme heeft. Op zalm vissen vergt nog iets anders naast geduld en uithoudingsvermogen, namelijk de aanwezigheid van zalm. Als je op zalm wilt vissen in Yemen, waar een groot gedeelte van het land uit woestijn bestaat, moet je dus eerst zorgen dat daar zalm is.  Zalm komt niet van nature voor in Yemen, zoals u misschien zult begrijpen. Wanneer een rijke oliesjeik in Yemen op zalm wil vissen is het mogelijk maken daarvan een kostbaar project dat nogal wat voeten in de aarde heeft. Over dit project gaat Salmon Fishing in the Yemen.

Dr. Jones (McGregor) is een specialist op het gebied van visserij. Hij werkt voor het ministerie en heeft een baan met aanzien. Binnen de wereld van vis. Hij wordt gerespecteerd door zijn collega's en krijgt een mailtje van Harriet Chetwood-Talbot (Blunt) of hij wil meewerken aan een project om zalm te introduceren in Yemen. Ms. Chetwood-Talbot, zoals Dr. Jones haar regelmatig zal aanspreken, is een werknemer van een bemiddelingsbureau die allerlei vreemde verzoeken van veel te rijke mensen probeert te realiseren door de juiste personen bij het juiste project te zoeken. Dr. Jones is de juiste man voor het introduceren van zalmvissen in Yemen, maar zelf ziet hij dat anders. De biologische omstandigheden in Yemen zijn van zo'n andere aard dan die van de natuurlijke habitat van de zalm dat Dr. Jones via een simpel mailtje Ms. Chetwood-Talbot op sarcastische manier probeert duidelijk te maken welke problemen zich zullen voordoen. Het project lijkt hiermee van de baan, maar Ms. Chetwood-Talbot heeft vertrouwen in haar cliënt. Dr. Jones heeft immers zelf toegegeven dat het project theoretisch mogelijk is en dat is voor de sjeik genoeg. Geld zat.

De oorlog in Afghanistan is nog in volle gang. De Britten hebben net een moskee opgeblazen en zijn wanhopig op zoek naar gunstige publiciteit aangaande het Midden-Oosten om het slechte nieuws te verdoezelen. Perschef Patricia Maxwell (Scott Thomas) krijgt lucht van het visproject en gaat alles op alles zetten om het te realiseren, zodat de Prime Minister uiteindelijk een hengeltje kan werpen met een sjeik. Dat moet de gemoederen een beetje bedaren. Het project moet dus uit PR-overwegingen slagen en Dr. Jones is volgens de film de enige die dit kan realiseren, aangezien hij zelf al heeft toegegeven dat het theoretisch wel mogelijk is. Dr. Jones krijgt de keuze. In zee gaan met Sjeik Muhammed (Waked) of ontslag nemen. Hij kiest voor het eerste en samen met Ms. Chetwood-Talbot gaat hij aan de slag.

Het project klinkt en is behoorlijk absurd en onrealistisch. Er moet zelfs een stuwdam komen om het te realiseren, om maar een voorbeeld van de complexiteit te geven. Dr. Jones realiseert zich dit als geen ander, maar is toch bereid om er wat energie in te steken. Hij moet wel, want het is dat of zijn baan verliezen. Dr. Jones is een rustige, saaie wetenschapper met een autistisch gevoel voor humor. De helft van de tijd moet hij zijn grappen uitleggen, maar wanneer hij een beetje ontdooit komen ze wel over. Zijn sarcasme is aan de andere kant zeldzaam sterk en zijn opmerkingen bezorgen Ms. Chetwood-Talbot regelmatig een glimlach. Dr. Jones is getrouwd, woont in Surrey, heeft een vijver met koikarpers waar hij tegen praat en zit onder de plak bij zijn vrouw.

Ms. Chetwood-Talbot is een vrouw die je zou verwachten bij een bemiddelings-bureau. Ze is intelligent, knap en gevat. Ze weet wat ze wil en is in sociaal opzicht het tegenovergestelde van Dr. Jones. Ze heeft opgemerkt dat sjeik Muhammed niet de gemiddelde sjeik is die allerlei vreemde projecten wil realiseren en ze claimt dat hij een visie heeft. De sjeik op zijn beurt is een hele integere en slimme man die niet in een opwelling heeft bedacht dat hij wil vissen in Yemen. Hij wil ook een brug slaan tussen zijn land en het Westen en hoopt zo zijn bevolking te kunnen helpen. Hij is helemaal gek van vissen en heeft ook wel wat filosofische wijsheden paraat. Zijn voorliefde voor zalmvissen is wat Dr. Jones en de sjeik gemeen hebben, naast het bizarre project natuurlijk. 

Salmon Fishing in the Yemen is een prachtige film. De onwaarschijnlijke chemie tussen Dr. Jones en Ms. Chetwood-Talbot is heel sterk en zorgt voor vele grappig momenten. De typisch Britse humor en de fantastische accenten - Ewan McGregor zou eigenlijk nooit meer Amerikaans mogen praten - vijzelen bij mij sowieso altijd wel de score op. De personages, variërend van de licht autistische Dr. Jones tot de bazige, tergende perschef Patricia, zijn geen stereotype Hollywoodpersonages, maar mensen van vlees en bloed die herkenbaar zijn. Terwijl het project steeds meer vorm begint te krijgen en de puzzelstukjes langzaam op zijn plaats vallen groeien de sjeik, Dr. Jones en Ms. Chetwood-Talbot ook steeds meer naar elkaar toe. De film brengt dezelfde soort rust die je ervaart bij het vissen, met heel af en toe een spannend momentje en verder een subtiel verhaal dat lekker voort kabbelt. Ideaal voor een zwoele zomeravond.