CAST: Quvenzhané Wallis, Dwight Henry, Levy Easterly e.a.
REGIE: Ben Zeithlin
WAARDERING: 3.5 / 5
-----------------------------------------------------------------------------------------------
+Movie+Poster.jpg)
Een badkuip, een kind en een dronkenlap. Een beetje fantasie, wat oerzwijnen en een hoop symboliek. Dat is Beasts of the Southern Wild, hardcore arthouse en genomineerd voor 4 Oscars. Schromelijk overdreven natuurlijk, maar desondanks best een aardige film.
Beasts of the Southern Wild vertelt het verhaal van de 6-jarige Hushpuppy die een inboorling is van een niet gespecificeerd land. Het ligt dicht bij de Zuidpool, zoveel is bekend en ik neem aan dat het Zuid-Afrika is, maar zeker weten doe ik het niet. Ze leeft samen met Wink in een groep mensen waarin de meeste rassen wel vertegenwoordigd zijn. Dat zie je niet vaak, bij inboorlingen. Misschien zijn het geen inboorlingen, maar gewoon hardnekkige mensen die weigeren een bepaald gebied te verlaten. Een gebied dat gevaarlijk wordt geacht door de Westerse bevolking, die er een muur omheen hebben gebouwd. Door smeltende poolkappen in het zuiden en de muur in het noorden stijgt het water en dreigt 'The Bathtub', zoals het gebied door de bewoners genoemd wordt, te overstromen.
De film focust zich vooral op de twee hoofdrolspelers. Hushpuppy, zes jaar oud en gespeeld door Quvenzhané Wallis, is een aandoenlijk kind, maar welk zwart kind met een opgewekte lach en rastahaar is dat niet? Ze is behoorlijk mysterieus en luistert naar de natuur. Letterlijk. Ze houdt blaadjes, dieren en andere organismen bij haar oor en de kijker kan meegenieten van de hartslagen die Hushpuppy dan hoort. Bij dieren, voornamelijk.
Maar er is meer. Wink is stervende. Hij hoest bloed op en heeft niet lang meer te leven en bovendien is er een enorme storm op komst. Tevens is er naderend onheil in de vorm van aurochs, hetgeen een soort antieke everzwijnen zijn, maar dan heel groot. Hushpuppy droomt steeds over de gigantische everzwijnen, of misschien zijn ze er wel echt? Het wordt niet duidelijk en als je van films houdt met een degelijk verhaal ben je hier aan het verkeerde adres.
Deze film moet het meer hebben van de symboliek en het magische, mysterieuze aspect. Dat aspect is redelijk uitgewerkt, maar meer ook niet. Ongetwijfeld zijn er mensen die zich helemaal verliezen in dit soort films, die hunkeren naar het onbekende en die het magische van deze film totaal doorgronden, maar ik heb dat persoonlijk minder. Het hele concept, iets dat ik niet in een paar woorden op papier zou kunnen zetten, mocht ik het al begrijpen, heeft vooral te maken met overleven en doet een hevig beroep op de empathie van de kijker. Het moet gezegd, Hushpuppy is aandoenlijk en de situatie van de inboorlingen vrij schrijnend, maar waarom alle mysterie? Die everzwijnen hadden echt niet gehoeven, het naturalisme van Hushpuppy voegt weinig toe en de hele gemeenschap is vooral een verzameling halfdronken mafkezen. Nauwelijks mensen waarmee je je kan identificeren, al lust ik ook best een biertje.
Dit soort films, waar ik bijvoorbeeld ook Winter's Bone of A Single Man onder schaar, zijn populair bij bepaalde mensen. Mensen die van Sundance houden, van hardcore arthouse en van ongrijpbare concepten. Maar ik kan er niks mee. Ik voel er niks bij, ik vind het traag, ik mis verhaal, ik mis herkenning, ik mis raakvlakken met de realiteit, ik mis eigenlijk überhaupt de realiteit en ik mis het punt van de film. Wel weet ik dat het bij dit soort films slechts bij Oscarnominaties zal blijven, want ook de Academy Awards Jury zal het laten bij symboliek. In de echte wereld krijgen echte films de prijzen.
