Drive

Met: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Oscar Isaacs & Ron Perlman
Genre: Drama / Thriller
Regie: Nicolas Winding Refn
Waardering: 4/5

Ryan Gosling speelt de naamloze hoofdpersoon (Driver) in dit drama waarin hij een zwijgende jongeman op bijzondere wijze neerzet. In de openingsscène is hij de `getaway-driver' bij een overval. De overvallers gunt hij 5 minuten de tijd om de overval te plegen om vervolgens hun lot in zijn capabele handen te leggen. Zijn stuurmanskunst is ongeëvenaard en hij weet dan ook vakkundig de politie te ontwijken totdat de overvallers in veiligheid zijn gebracht.

De film lijkt dan een wat rechttoe, rechtaan thriller te worden, maar niets is minder waar. Na de intrigerende eerste scène met snelle auto's en ronkende motoren maken we kennis met de hoofdpersoon. Hij werkt in een garage en als stuntman in films. Hij heeft een eenvoudig appartement met een mooi uitzicht, maar zijn leven bestaat simpelweg uit autorijden. Het is alles wat hij kan en het lijkt niet uit te maken of hij voor criminelen, voor races of voor films rijdt.

In de lift komt hij zijn buurvrouw Irene (Mulligan) tegen, die blijkbaar beneden de was heeft gedaan. Ze woont naast hem en heeft een klein zoontje, genaamd Benicio. We komen erachter dat haar man Standard (Isaacs) in de gevangenis zit, maar binnenkort vrijkomt. Vreemde naam, maar dat heeft de film zelf ook door en er wordt één van de schaarse anekdotes aan gewijd. Wanneer Standard thuiskomt blijkt hij een openstaande schuld uit de gevangenis te hebben. Driver en Standard besluiten samen één klus te doen om de schuld af te lossen, maar het gaat fout. Irene en haar zoontje Benicio zijn plotseling in gevaar en Driver gaat tot het uiterste om hen te beschermen. 

Drivers leven bestaat tot dan toe uit autorijden. Hij is zwijgzaam, zorgzaam, maar ondanks weinig woorden niet emotieloos. Zijn genegenheid en waardering voor Irene komt juist in beeld heel sterk naar voren. Hij heeft ook geen uitgesproken passie voor auto's, zoals bijvoorbeeld Nicholas Cage in Gone in Sixty Seconds. De verhaallijnen komen enigszins overeen, maar Driver is van een compleet andere wereld. Zijn liefde voor auto's wordt overgebracht als een gevoel, het is voor hem niet nodig om tegen zijn lievelingsauto te praten voordat ze wil starten en enorme sprongen moet maken om de bad guys te trotseren. 's Avonds rustig door de L.A. rijden in zijn Chevy met de autoradio aan is voor Driver genoeg.

De film is bijzonder, omdat ze allemaal verschillende elementen bevat. De eerste 45 minuten zijn vrij traag. De film bevat weinig dialoog, veel slow-motion en lange scènes. Driver rijdt 's nachts door de straten van L.A., terwijl trage retromuziek hem begeleidt en erg bijdraagt aan de sfeer. Driver heeft ongetwijfeld een triest verleden, iets dat pas tot uiting komt door zijn waardering naar Irene toe. Vooral visueel wordt de relatie tussen Driver en Irene duidelijk, ze spreken maar nauwelijks al bevinden ze zich geruime tijd bij elkaar. Na een mislukte overval ontstaat de angst om degene te verliezen bij wie hij zich veilig voelt en pas dan komt de echte Driver naar boven. Ryan Gosling weet beide aspecten van zijn karakter zeer overtuigend te brengen.

De mix van arthouse, actie, achtervolgingen en een paar overtuigend gespeelde maffiosi (Perlman o.a.) is erg geslaagd en zorgt voor een bijzondere film, waar ondanks de traagheid aan het begin de vaart er uiteindelijk lekker inzit. Aanrader!

Cowboys and Aliens

Genre: Western / Sci-Fi / Actie
Met: Daniel Craig, Harrison Ford, Sam Rockwell, Olivia Wilde & Paul Dano
Regie: Jon Favreau (Iron Man 1&2)
Waardering: 3.5/5

Een persoon wordt wakker midden op de prairie. Het is Daniel Craig. Hij heeft een vreemde buikwond, een vreemde armband om zijn pols die hij er onmogelijk af krijgt en daarnaast heeft hij last van geheugenverlies. Wel blijkt dat hij bijzonder goed kan vechten, wanneer hij zijn frustratie botviert op drie premiejagers. Hij rijdt vervolgens naar het dichtstbijzijnde stadje met de toepasselijke naam Absolution. 

In Absolution komt onze cowboy al snel in aanraking met de bullebak van de stad. Percy (Dano) geniet immuniteit, omdat zijn vader Woodrow Dolarhyde (Ford) het dorpje van geld voorziet door veehandel. Wanneer Percy echter de deputy per ongeluk neerschiet kan zelfs zijn vermeende immuniteit hem niet helpen. De sheriff wil Percy overdragen aan de marshall, maar Woodrow wil dat niet laten gebeuren. Hij rijdt met een klein legertje naar Absolution om de sheriff op andere gedachten te brengen. Wanneer de volledige cast zich vervolgens in Absolution heeft verzameld vallen de aliens aan en gebruiken ze netten om mensen te ontvoeren naar hun moederschip. Alle voorgaande conflicten tussen alles en iedereen zijn plotsklaps vergeten, want ze hebben nu een gezamenlijke vijand. Cowboys vs. Aliens.

Ik vind westerns wel tof. De laatste tijd worden er maar weinig van gemaakt. The 3:10 to Yuma is echter een bewijs dat westerns nog prima mogelijk zijn. Ik hou ook wel van Sci-Fi. Met de huidige technologie is het mogelijk om tegen schappelijke prijzen wat aliens op het scherm te toveren die er ook nog eens prima uitzien. Maar de combinatie van cowboys en aliens is toch wel raar.

Ik vind het ergens jammer dat de aliens aanwezig zijn. De film is erg sfeervol, met mooie outfits, authentieke wapens en hele goede acteurs die over mooi weergegeven vlaktes galopperen. De dialogen, het typische accent en tenslotte de muziek met gitaren en trompetjes geven de film veel ambiance. Daniel Craig en Harrison Ford spelen twee doorgewinterde cowboys die het klappen van de zweep wel kennen. Het is jammer dat daar niet meer gebruik van wordt gemaakt, want het verhaal is uiteraard vrij dun. De aliens doen dus afbreuk aan de sfeer. Aliens en cowboys zijn ook maar moeilijk met elkaar te rijmen natuurlijk. Behalve in Toy Story misschien.

Maar desondanks heb ik me eigenlijk wel vermaakt. De extended version heeft me niet verveeld en dat komt vooral door het tempo in de film. Mijn versie duurde 135 minuten, maar ze vliegen voorbij. Via flashbacks komt het geheugen van Daniel Craig langzaam terug, de doelen van de aliens worden langzaam duidelijk en de personages krijgen langzaam steeds meer diepgang. Vandaar eigenlijk ook de waardering. De film is vermakelijk. Het is mooi gemaakt, het is sfeervol\ en de film is afgeladen met goede acteurs die overigens ook allemaal overtuigend spelen. De aliens die last hebben van goudkoorts zijn lekker evil, er wordt met dynamiet gegooid, met lasers geschoten en de laatste veldslag is om te smullen. In open vlakten en op bergrichels knallen aliens, cowboys en indianen elkaar af en dat alles om een paar dorpelingen terug te krijgen. Niet heel logisch, wel erg vermakelijk en dat geldt eigenlijk voor de hele film.

Cell 211

Genre: Thriller
Met: Luis Tosar & Alberto Ammann
Regie: Daniel Monzón
Waardering: 4.5/5

Juan (Ammann) heeft een nieuwe baan als gevangenisbewaarder. Het lijkt hem een goed idee om een dagje eerder alvast eens langs zijn werk te gaan om kennis te maken met zijn collega's. Ze lopen een beetje met hem te sollen en geven hem vast een rondleiding. Op het moment dat Juan met zijn nieuwe collega's door één van de gangen loopt, klinkt er een kleine explosie en valt er een gedeelte van het plafond op Juans hoofd. Juan raakt bewusteloos en de twee collega's besluiten hem tijdelijk in een cel te leggen, voordat ze hem naar de ziekenboeg brengen. In cel 211.

De kleine explosie blijkt een afleidingsmanoeuvre te zijn. Tijdens een klein moment van paniek weet de grootste crimineel van de gevangenis, Malamadre (Tosar), een bewaker te overmeesteren en zichzelf te bevrijden. Vervolgens opent hij binnen mum van tijd de andere cellen en de opstand is een feit. Gevangenen nemen de gevangenis over, het grootste tuig leidt de rest en Juan ligt in zijn cel. Hij komt weer bij en realiseert zich wat er gaande is. Hij ontdoet zich razendsnel van zijn riem, veters en ring en pretendeert een gevangene te zijn die die ochtend is binnengebracht. Het is zijn enige manier om de opstand te overleven.

Juan komt al snel met Malamadre in aanraking. Juan probeert het vertrouwen te winnen van de achterdochtige Malamadre. Malamadre is een topcrimineel met niks te verliezen. Zijn uiterlijk, zijn uitstraling, zijn stem en zijn handelingen spreken voor zich. Juan bevindt zich in een lastige situatie, wanneer bijvoorbeeld één van zijn toekomstige collega's afgeranseld wordt met een moker. 

Er zijn twee dingen helemaal geweldig aan deze film. Ten eerste is er de spanning. Die is echt om te snijden en vanaf het moment dat de opstand begint tot aan de allerlaatste scène is het tergend spannend. Gaan ze erachter komen dat Juan eigenlijk een bewaker is of weet Juan zijn rol koste wat kost te behouden? Hoe past Juan zich aan tussen de meest uiteenlopende criminelen? Juan verzint verhalen over zijn criminele verleden, maar hoe lang hou je dat vol en prikken de echte criminelen er niet door heen?

Ten tweede is er een ongekend goede uitwerking van de personages. Je hebt bijna altijd wel eens in films dat personages rare keuzes maken. Het genre horror bestaat eruit. Maar ook in goede films maken personages onlogische keuzes, zoals DiCaprio aan het einde van The Departed. Dat had anders gekund, denk ik dan. Cell 211 bewijst dat een film echter nog spannender kan zijn op het moment dat de hoofdpersonen wél rationele beslissingen nemen. De situatie in de gevangenis, maar ook die daarbuiten, verandert constant en elke keer moeten Malamadre en Juan zich aanpassen. Er komen onderhandelaren langs, er komt nieuwe informatie beschikbaar, er ontstaan rellen en ze komen op het nieuws. Er zijn talloze factoren waardoor Juan en Malamadre steeds genoodzaakt zijn zich aan te passen. Deze subtiele transformaties, met verreikende gevolgen, zijn fantastisch uitgewerkt, op een niveau dat je maar zelden ziet.

Cell 211 is een Spaanse film uit 2009, maar pas vorig jaar in Nederland uitgekomen. Ik had er nooit van gehoord, maar 'em toch maar gekeken. Wel fijn, want het is echt een topfilm. Aanradertje!

Black Butterflies

Genre: Drama
Met: Carice van Houten, Rutger Hauer & Liam Cunningham
Regie: Paula van der Oest
Waardering: 2.5/5

Toen Nelson Mandela zijn eerste speech hield voor het Zuid-Afrikaanse parlement citeerde hij een gedicht van Ingrid Jonker; "The Dead Child of Nyanga". In zekere zin gaat deze film over de totstandkoming van dit gedicht. In zekere zin, want de verhaallijn van de film moet je er meestal zelf maar een beetje bij bedenken. De film mist continuïteit en de regie is niet van hoog niveau, waardoor het vooral een aaneenschakeling is van chaotische scènes zonder dat duidelijk wordt waar de hoofdpersoon zich bevindt. Aan één kant is hier iets voor te zeggen, want Ingrid Jonker was psychisch niet helemaal in orde en had last van psychoses, maar de geestelijk gezonde kijker, waar ik mezelf voor het gemak even bij schaar, wordt een beetje tureluurs van de manier van filmen, de chaos, de onoverzichtelijke structuur en de onsamenhangende scènes.

Ingrid Jonker (Van Houten) is dichter, één van de beroemdste in de tijd van de Apartheid, in Zuid-Afrika. Haar vader (Hauer) is minister van Censuur en het spreekt vanzelf dat er een flinke spanning tussen die twee zit. Ingrid wordt niet gewaardeerd en naarmate haar gedichten steeds liberaler worden verslechterd de toestand. Zo worden er bijvoorbeeld boeken van vrienden van Ingrid waarin zwarten niet als inferieur, maar als gelijken worden gezien, niet uitgegeven en haar vader is daarvoor direct verantwoordelijk. 

Ingrid wordt in één van de eerste scènes gered uit zee door een schrijver. Jack Cope (Cunningham) is een bekende auteur uit die tijd en al snel krijgen ze een relatie. Dit kabbelt zo'n beetje de hele film voort, maar het gaat nogal met horten en stoten, voornamelijk vanwege Ingrids gesteldheid. Langzaam maar zeker begint iedereen door te krijgen dat er iets mis is. Zelfs Ingrids dochtertje, die zeer aandoenlijk is overigens, krijgt door dat het fout gaat. Niet veel later zoekt Ingrid haar toevlucht tot de alcohol, waardoor de situatie alleen maar verslechterd. Carice heeft op sommige momenten net zo'n uitdrukking als in "De Gelukkige Huisvrouw", met die sarcastische, onbegrepen blik en achteloze houding. Ze speelt wederom fantastisch. De achteruitgang van Ingrid is mooi gefilmd en is bij vlagen indrukwekkend, maar het is niet genoeg.

Het grote probleem is, zoals ik al zei, continuïteit. De film is heel slecht te volgen en de samenhang ontbreekt. Losse fragmenten volgens elkaar in hoog tempo op en personages komen soms uit de lucht vallen. Daarnaast heb ik me toch zeker een half uurtje geërgerd aan het accent van Ingrid, dat er nogal dik bovenop ligt. De speech van Mandela bindt het geheel losjes aan elkaar, maar als film is het niet geslaagd. De speech op zichzelf maakte op mij meer indruk dan de 1,5 uur film ervoor en dat is vooral de regisseur aan te rekenen.

Friends With Benefits

Genre: Romkom
Met: Mila Kunis & Justin Timberlake
Regie: Will Gluck (Easy A)
Waardering: 3/5

In Friends With Benefits onderzoeken Dylan (Timberlake) en Jamie (Kunis) of het mogelijk is om als twee vrienden door het leven te gaan en daarnaast ook seks met elkaar te hebben, zonder dat daar gevoelens bij komen kijken. Seks om de seks en vrienden om het vrienden zijn. Je hebt denk ik twee vrij emotieloze mensen nodig om dit concept langer dan een paar maanden vol te houden. Of twee hele rationele (misschien is dat hetzelfde) en daar wordt het meestal ook niet leuker op.

Dylan is een succesvol webdesigner. Hij is dan ook gewild door allerlei organisaties en zijn websites krijgen miljoenen hits per maand. De bedrijven die in hem geïnteresseerd zijn sturen vervolgens een headhunter eropaf. Bij voorkeur iemand van het andere geslacht, lijkt me. Ik maak me geen illusies dat ik later als filosoof ooit te maken zal hebben met headhunters, maar in het rijke zakenleven is het blijkbaar vrij normaal. 

Dat er goede headhunters zijn bewijst Jamie. Ze is aantrekkelijk, verleidelijk en intelligent en weet Dylan te strikken voor een sollicitatiegesprek. Ze krijgt daarvoor een bonus en gezien de leefstijlen van de twee hoofdpersonen is het duidelijk dat zowel webdesigners als headhunters prima rond kunnen komen. Jamie heeft zelfs de middelen om een heuse flashmob te mobiliseren op Times Square, bestaande uit wel 200 man. Naast het zijn van een headhunter, of misschien beslaat het haar werkzaamheden, fungeert ze ook als gids in New York, een stad die Dylan niet kent. Zodoende leren ze elkaar steeds beter kennen en van het één komt het ander, zoals men dat mooi zegt.

Gelukkig hoeven we niet alleen naar Dylan en Jamie te kijken, al is er weinig mis mee. De chemie is wel aanwezig en de dialogen zijn vrij origineel, voor een romkom. Ook grappig is dat beide hoofdpersonen alle clichés uit andere Hollywood romkoms kennen en die vervolgens voortdurend proberen te voorkomen, hetgeen maar zelden lukt. Naast Dylan en Jamie bestaat de ondersteunende cast uit een stel prima personages.

Zo hebben we Lorna (Patricia Clarkson), Jamies moeder. Ze heeft de jaren '60 nooit achter zich gelaten en wanneer ze Dylan met Jamie in bed aantreft is ze trots op haar dochter, want er moet tenslotte geëxperimenteerd worden. Verder is Lorna blijkbaar vroeger zo seksueel actief geweest dat ze geen idee heeft wie de vader van Jamie is, iets waar constant grappen over worden gemaakt. Een ander opmerkelijk personage is Tommy (Woody Harrelson), een collega van Dylan. Hij is `Too Gay To Function', en zijn werkzaamheden bestaan er dan ook voornamelijk uit om te achterhalen of Dylan niet toevallig toch homo is. Hij is verreweg de grappigste persoon in de film, mede omdat hij zo ontzettend ordinair en openlijk gay is. Harrelson speelt dat fantastisch.

Al met al heb ik me wel vermaakt, maar het plot is net zo cheesy als in veel andere romkoms. Tussendoor gebeurt er echter genoeg om het interessant te houden en de goede ondersteunende cast maakt deze film wel het kijken waard. Als je van romkoms houdt is dit een topper, als je van films houdt is het een voldoende.