Ice Age: Continental Drift

GENRE: Animatie / Komedie
CAST: Ray Romano, Denis Leary, John Leguizamo e.a.
REGIE: Steve Martino, Mike Thurmeier
WAARDERING: 2 / 5
---------------------------------------------------------------------------------

Na het retourneren van een mensenkind, vluchten voor stijgend water en ontsnappen aan dinosauriërs worden Manny, Sid en Diego bedreigd door nieuw natuurgeweld en een stel piraten. Ice Age is toe aan wat realisme: het wordt tijd dat Manny en Diego uitsterven zodat Ice Age ook kan stoppen.

Ooit, miljoenen jaren terug, was er één continent, en nu, miljoenen jaren later, zijn er zes. Of zeven, als Antarctica mee telt. Twijfelgeval. Hoe dan ook, de reden voor dit wonderlijke fenomeen is Scrat, de eekhoorn. Scrat zet met zijn eikelobsessie een reeks gebeurtenissen in gang die haar weerga niet kent, net als in de voorgaande films. Binnen luttele minuten vormen zich zes (of zeven) continenten en worden bij gebrek aan inspiratie onze helden bedreigd door een naderende tektonische plaat van aarde en gesteente.

NATUURLIJKE SELECTIE

Ice Age wordt steeds extremer en absurder. Nog even en de wollige beesten gaan de ruimte in. We zien Sid die een potvis bestuurt wiens spuitgat dient als mitrailleur. We zien mammoeten die nog altijd over boomstammen kunnen lopen en als opossums aan dunne takken blijven hangen. We zien Scrat op wie natuurlijke selectie maar geen vat lijkt te krijgen. En narwallen, die ik toevallig herken uit een zoogdierengids van lang geleden. Een narwal is een kruising tussen een dolfijn en een eenhoorn. Ze dienen als buitenboordmotor.

Dialoog wordt schaars, de geanimeerde dieren gaan er grafisch niet op vooruit en Ice Age: Continental Drift is in feite een grote aaneenschakeling van achtervolgingen terwijl ondertussen obstakels vermeden dienen te worden. Obstakels zijn in grote getale aanwezig: orkanen, geisers, ineengestorte bergen, uiteengedreven stukken land, buitenproportionele krabben en als klapper op de vuurpijl piraten. Hawr!

APOCALYPTISCHE TAFERELEN

In de spaarzame momenten waar je geen stemacteurs hoort schreeuwen of geanimeerde apocalyptische taferelen ziet, gelijkend op de film 2012, heb ik niet gelachen. Sterker nog, ik heb geen een keer gelachen in de hele film. Alle capriolen van Scrat hebben we ondertussen wel gezien, het contrast tussen een onschuldige, domme eekhoorn en alle grote wereldgebeurtenissen heeft zijn lading verloren en de grappen over uitsterven worden antiek. In feite heeft Ice Age 4 dan ook niets te bieden. Vermaak voor een zes jaar oud kind misschien, maar zelfs die vinden een skippybal leuker.

Nicky Minaj doet mee. En de imp, uit Game of Thrones. Ook Jennifer Lopez en Queen Latifah zijn van de partij, want we zien ze in de aftiteling. Game of Thrones is misschien wel de beste serie die ik ooit heb mogen aanschouwen waarin de imp mijn favoriete personage is. Ook de imp zag hier waarschijnlijk geen heil in, dacht met weemoed terug aan seizoen drie van Game of Thrones en heeft door een gebrek aan verhaal, humor en degelijk script zijn stempel niet weten te drukken op zijn personage. Zelfs nadat Ice Age was afgelopen en ik de imp in beeld zag (zijn echte naam is overigens niet `de imp') had ik geen idee welk personage hij zou moeten zijn.

The Angels' Share

GENRE: Komedie / Drama (101 min.)
CAST: Paul Brennigan, John Henshaw, Gary Maitland, Jasmin Riggins e.a.
REGIE: Ken Loach
WAARDERING: 2.5 / 5
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Whisky proeven is leuk. Een film over whiskey proeven zou leuk kunnen zijn. The Angels' Share is dit echter niet. Het lijkt alsof drie regisseurs, of een regisseur met een multiple persoonlijkheidsstoornis, aan de slag zijn gegaan met een script. Het resultaat is The Angels' Share: een onsamenhangend geheel waarbij vele filmgenres de revue passeren.  

In een komische openingsscène - mede door het prachtige Schotse accent - komen allerlei criminelen voorbij die worden veroordeeld tot een taakstraf. Mo (Jasmin Riggins) krijgt 180 uur voor vernieling, Robbie (Paul Brennigan) 300 uur voor het permanent verbouwen van iemands gezicht en Albert (Gary Maitland) een aantal uren voor openbaar dronkenschap op een treinstation. 

EMOTIONELE ACHTBAAN

Alle veroordeelden melden zich bij reclasseringsambtenaar Harry (John Henshaw). Harry ontwikkelt snel een band met zijn crew en dient tevens als vaderfiguur voor de verloren zielen. Harry is erbij wanneer Robbie hardhandig wordt gemolesteerd door zijn schoonfamilie, net nadat hij vader is geworden. Zijn criminele verleden achtervolgt hem nog overal, ook nu hij zijn leven wil beteren als whiskyproever.

De kijker komt vervolgens terecht in een emotionele achtbaan. De film schakelt constant tussen de harde gebeurtenissen in de grauwe, ongure achterstandwijken van Glasgow en zonnige scènes tijdens whiskyproeverijen in Edinborough. Het emotionele gesprek van Robbie met een van zijn slachtoffers past totaal niet bij de volgende scène waarin we drie idioten zien die grappig proberen te doen. The Angels' Share weet geen keuze te maken tussen de harde realiteit enerzijds en de gepoogde komedie anderzijds. Na een grillige eerste helft transformeert de film langzaam in een Snatch-achtige komedie waarbij de  delinquenten besluiten om een zeer zeldzame whisky te stelen. 

GUN-FACTOR

We moeten sympathiseren met Robbie, getuige zijn moeilijke jeugd en het feit dat hij meerdere malen wordt afgeranseld. Echt lukken wil dat niet, omdat Robbie zelfs in whisky proeven nauwelijks zijn ziel weet te leggen. Je mag dit Paul Brennigan aanrekenen, die het goed doet als Schots straatschoffie, maar niet overtuigend is al proever. Hij komt niet over als iemand die zijn laatste kans ten volle gaat benutten, want in essentie blijft Robbie hetzelfde personage: niks interesseert hem en hij loopt lamlendig en scheldend door het beeld. Robbie is dan ook niet de sympathieke crimineel die je de angels' share gunt. Eerder iemand die gewoon achter de tralies zou moeten zitten. Het feit dat de film op feelgoodmodus gaat na 45 minuten doet daar niets aan af.

Abraham Lincoln: Vampire Hunter

GENRE: Actie / Horror
CAST: Benjamin Walker, Dominic Cooper, Anthony Mackie, Rufus Sewell e.a.
REGIE: Timur Bekmambetov
WAARDERING: 3.5 / 5
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Abraham Lincoln, de 16e president van de V.S., was in het geniep een vampierjager. Tevens leren we de ware reden dat The South - een vampierbolwerk - ten strijde trok tegen The North om de slavenhandel in stand te houden: Niet omdat slaven gratis katoen plukken, maar omdat ze zo lekker smaken. 

Nu deze historische incorrectheid uit de wereld is geholpen kan ik het hebben over de film. Die is namelijk behoorlijk vermakelijk. Abraham (Benjamin Walker) moet met lede ogen toekijken hoe zijn moeder in haar arm gebeten wordt. Ze sterft een langzame dood en Abe zweert wraak. Hij jaagt een kogel door het hoofd van de moordenaar, maar aangezien deze een vampier is gaat hij niet dood. Vampiers zijn al dood, namelijk. Ternauwernood ontsnapt Abe aan een vroegtijdige levensbeëindiging - hij zal pas jaren later vermoord worden in een theater, zie daarvoor The Conspirator - omdat Henry Sturges (Dominic Cooper), een professionele vampierjager, intervenieert. Abe gaat bij Henry in de leer en de held is geboren.

WE'RE ALL SLAVES TO SOMETHING

Een klassiek trainingsprogramma volgt, Abe leert omgaan met een verzilverde bijl zoals Neo al eens een stalen paal beroerde en het duurt niet lang of Abe maakt de ene na de andere vampier van kant. Eindbaas Adam (Rufus Sewell), de eerste vampier en al 5000 jaar oud, is hier niet content mee. Zijn lijfspreuk "We're all slaves to something" zou uitgewerkt kunnen worden, maar regisseur Bekmambetov (Wanted) laat dat na waardoor het slechts een mooie, maar nutteloze uitspraak is. 

De strijd tussen Adam en Abe is het hoofdbestanddeel van het verhaal, dat verder niet al teveel om het lijf heeft. Hoeft ook niet, want er valt genoeg te beleven. De klassieke kenmerken van vampiers (bloeddorstigheid, scherpe tanden, onzichtbaarheid, zilverangst, spiegelbeeldloos zijn en buitensporige agressie) zijn allen aanwezig en worden voor zover mogelijk origineel uitgewerkt. De vampiers halen alles uit de kast om Abe te stoppen, maar hun pogingen zijn tevergeefs.

MET PAARDEN SMIJTEN

De gevechten verdienen extra aandacht. Zeer fraai gestileerde actiescènes zijn alom present in allerlei prachtig vormgegeven omgevingen. Met vloeiende bewegingen ontdoet Abe zich van (delen van) zijn vijanden. Slow-motion wordt veelvuldig gebruikt, inclusief vertragende geluidseffecten en ook tof gedaan is de verminderde hoeveelheid kleur tijdens deze scènes. Het wordt daardoor nog iets grauwer zodat de excessieve, over the top en erg harde actie goed tot zijn recht komt. Het contrast tussen de kleurrijke, prachtige decors is dan ook groot en cinematografisch is de film erg indrukwekkend. 

Binnen het genre actie/horror/fantasy werkt Abraham Lincoln: Vampire Hunter goed. Beter dit dan Priest, From Dusk Till Dawn, Dylan Dog of Underworld. Geloofwaardigheid is ver te zoeken, maar wordt ook niet nagestreefd. Uiteraard neemt de film zichzelf niet serieus, met als toppunt een scène waarbij tijdens een achtervolging een vampier een paard oppakt aan zijn been en die op Abe afslingert. Films waarin met paarden wordt gesmeten krijgen altijd een puntje extra, dus bij deze. Als kijker moet je gewoon lekker hersenloos genieten van de prachtige plaatjes en fraaie actie. Ga je voor verhaal, sterk acteerwerk - hoewel het niet slecht is - en een lach en traan naar de bios dan ben je hier aan het verkeerde adres, maar dat had je gezien de titel kunnen vermoeden.