Boksfilm zonder punch

Southpaw

★★

Bokser Billy Hope bokst in de openingsscènes voor het kampioenschap. Hij incasseert de ene klap na de andere, staat op zijn laatste benen, maar wint uiteindelijk het gevecht. Dan sterft Billy's vrouw na een dodelijk ongeval en moet Billy ook klappen buiten de ring incasseren. 

Na Maureen's dood gaat het bergafwaarts met Billy. Niet dat het ons op dit moment heel erg boeit, want de personages zijn net geïntroduceerd en het drama wordt middels een trechter door de strot geduwd. Nogal geforceerd, op z'n Amerikaans, met veel tragische muziek en verslagen poses. Vrij typisch voor regisseur Antoine Fuqua die zich al eerder aan Hollywoodclichés bezondigde in Olympus Has Fallen en Brooklyn's Finest.

Billy, die al z'n hele leven door vrouwlief en managers wordt geleefd, weet zich geen raad. Zelfs wanneer zijn dochter dreigt ondergebracht te worden bij de Jeugdzorg, lijkt Billy de ernst van de situatie nog altijd niet in te zien. Maar zoals dat gaat in films krabbelt Billy op. Samen met zijn nieuwe coach Tick (Forest Whitaker) brengt hij wat structuur aan in zijn leven, hetgeen nodig is om het vertrouwen van zijn dochter Laila terug te winnen. Billy's doel: het verslaan van zijn aartsrivaal Miguel Escobar (Miguel Gomez) die betrokken was bij Maureen's dood.

Southpaw, hetgeen de niet reguliere boksstand is (rechtervoet voor), probeert zoals meer boksfilms het familiedrama te integreren met de actie. Warrior slaagt hier bijvoorbeeld uitstekend in, maar Southpaw laat het op beide vlakken liggen. Het boksen is weinig overtuigend en het is totaal niet duidelijk waarom Billy op het allerlaatste moment de southpaw stand moet leren. Het familiedrama is nogal cliché, weinig genuanceerd en oninteressant, iets waar wel meer films van Antoine Fuqua last van hebben.

Wel erg sterk is Gyllenhaal, die op z'n best is wanneer hij dit soort getergde personages speelt. Denk aan Nightcrawler en Prisoners. Billy mist de finesse die veel van Gyllenhaals andere personages wel hebben, maar maakt dat goed met brute kracht. Tevens sterk is het matig articuleren en de beestachtige houding die doet denken aan Matthias Schoenaerts in Rundskop. Het personage staat als een huis en Gyllenhaal levert zijn zoveelste goede rol af in de afgelopen jaren.

Het is echter niet genoeg. De film komt veel te traag op gang en werkt vervolgens met een rotvaart naar het einde toe. Misplaatste raps van Eminem knallen door de speakers net nadat een dramatische scène zich heeft voltrokken. Het klopt allemaal gewoon net niet, en al die 'net nietjes' achter elkaar zorgen uiteindelijk voor een behoorlijk lege kijkervaring.

Negatief voorspellende waarde

Minority Report Pilot

Woodhaven Clinic, 2040. Veertien jaar voor Minority Report (de film) begint. We zien hoe de precognitives, die drie voorspellers in dat bassin, worden gecreëerd, uiteraard via een top secret wetenschappelijk programma. Het leidt tot PreCrime, het orgaan dat moorden voorspelde voordat ze plaatsvonden. Mensen als Tom Cruise rekenden vervolgens de moordenaar in, nog voordat hij of zij de moord had gepleegd. Tot onze Tom zelf als moordenaar werd voorspeld. Ja, dan blijkt het systeem toch niet onfeilbaar. Cruise ontmantelde uiteindelijk PreCrime, maar de precognitives bleven bestaan, zoals te zien is in de epiloog van de schitterende film van Steven Spielberg. FOX besloot over deze drie personen een serie te maken die zich afspeelt in Wahington DC in 2065, zo'n negen jaar na het einde van de film.

Het is een flinke, zo niet onmogelijke opgave. Een van Spielbergs beste films, vind ik dan, rebooten in serievorm. Is de serie ook in staat om de morele dilemma's uit de film te tackelen? Weten ze iemand te vinden die net als Tom Cruise zowel actieheld als gevoelig type kan zijn? Niet heel vaak zie je een menselijke actieheld die je mee weet te voeren in een futuristische wereld, maar in 2002 met Cruise wellicht op de toppen van z'n kunnen speelt hij het moeiteloos klaar.

Ja, dan is het een behoorlijke stap naar de serie, die zich focust op de precogs. Een van de precogs, de constant ongemakkelijkheid uitstralende Dash, krijgt nog altijd visioenen voordat een moord plaatsvindt. Hij probeert heldhaftig een moord te voorkomen, maar faalt. Zonder zijn precog broer Arthur en hun grote zus Agatha weet hij nooit precies waar hij moet zijn. Hij besluit vervolgens de politie te helpen bij het onderzoek en al snel zijn inspecteur Vega en Dash een apart duo misdaadbestrijders, zonder overigens enige vorm van chemie.  

Minority Report (de serie) kent veel leuke futuristische snufjes, zoals een kleine drone die selfies maakt. De meeste dingen zijn rechtstreeks uit de film overgenomen en de verwijzingen naar de film zijn legio. Zo is Wally the Caretaker nog altijd van de partij, evenals gepersonaliseerde reclame. Ook het eindeloos schuiven van virtuele panelen waar de film zo de blits mee maakte, is in de serie veelvuldig terug te vinden.

De serie heeft een goed concept en de immer interessante vraag of je mensen kunt veroordelen voor dingen die ze nog gaan doen (Hofstadgroep) blijf ik interessant vinden. Mits goed uitgewerkt. En graag ook gebracht door mensen die kunnen acteren. De uitwerking en acteerkunsten zijn echter magertjes. Met name Wilmer Valderrama (die speelde ooit Fez in That 70's Show) die Vega's collega Blake speelt kan echt totaal niet acteren.

Het script is zo slecht nog niet, maar de serie heeft vooral te lijden onder matig uitgewerkte personages, slecht acteerwerk en een goedkoop ogende productie. Af en toe bevat de pilot wel een prima grap: "When I was your age, we had this thing called Tinder. It's how I met your father." Of deze van precog Arthur aan het adres van detective Vega: "Don't worry, I have your number."

'It's better if you don't think of them as human,' zegt Cruise in de film. Dit advies wordt door de makers van de serie ter harte genomen, met alle gevolgen van dien. Er zijn geen precogs nodig om te voorspellen dat deze serie geen lang leven beschoren zal zijn. 

Pilletje droppen voor het brein

Limitless pilot

Wat zou er gebeuren als je niet 10% maar 100% van je brein gebruikt? In Lucy veranderde Scarlett Johansson al in een zwarte, blubberende massa en een paar jaar daarvoor was het Bradley Cooper in Limitless die spontaan veranderde in een alleskunnende actieheld. Tijd voor een serie, dachten de makers.

Die serie hebben ze voor het gemak ook maar Limitless genoemd en de eerste aflevering is beschikbaar. Je weet wel, zo ergens niet op TV. We ontmoeten Brian Finch die per toeval in aanraking komt met de pillen die we ook kunnen uit de film: NZT-48. Deze pillen laten je 100% van je brein gebruiken, waardoor Brian onder andere een personeelsbestand in twee uur weet te archiveren en aan zes FBI-agenten weet te ontsnappen.

Het plot: Brian komt per ongeluk in aanraking met de pillen via zijn vriend Eli, die binnen mum van tijd wordt vermoord. De FBI verdenkt Brian, die op zijn beurt probeert de moord op te lossen. Tot zover vrij standaard. Maar er is meer. De FBI heeft bijvoorbeeld ontdekt dat langdurig pilgebruik leidt tot allerlei nare misvormingen en zelfs de dood. Echter, Eddie (Bradley Cooper dus, die de hoofdrol vertolkte in de film) heeft een manier gevonden om de pillen te blijven gebruiken zonder bijwerkingen. Wat zijn drijfveer is blijft onduidelijk, maar al snel is Brian afhankelijk van Eddie, die sinds de film een imperium heeft opgebouwd.

De serie heeft potentie. Wellicht dat de snel verworven superkrachten van Brian gaan vervelen na een paar afleveringen, maar het plot en de ondersteunende cast (met als grootste verrassing Bradley Cooper) zullen genoeg zijn om de kijker te boeien. Goede kans dat ik de rest van het seizoen af kijk. Het eindoordeel komt later.