Gangster Squad

WAARDERING: 3 / 5

Een team van agenten dient 'off the record' de topcrimineel Mickey Cohen op te ruimen. Een geweldige cast weet echter niet een gangsterfilm van weleer af te leveren. 

In de stijl van de bekende, gewelddadige en grimmige gangsterfilms opent Gangster Squad met een scène waarin Mickey Cohen (Sean Penn) iemand middels twee auto's tweeëndeelt. De toon is gezet, hoopte ik. Voorafgaande aan deze bloederige opening zien we Mickey die zich letterlijk een weg naar boven knokt. Al meppend tegen een boksbal vertelt de voice-over dat Mickey de stad L.A. overgenomen heeft en iedereen die tegen hem in gaat moet het met zijn of haar leven bekopen. Sommigen door twee auto's en wat kettingen, anderen met een boormachine en weer anderen met de welbekende benzine in combinatie met een zippo.

Het 'gangster squad' dat Mickey aan moet pakken is letterlijk een bij elkaar geraapt zootje. Middels zeer korte introducties waarvan alleen die van Ryan Gosling als Jerry blijft hangen, maken we kennis met het team. De leider is John O'Mara (Josh Brolin), een veteraan net als de rest van het team, aangezien de film zich in 1949 afspeelt en iedereen net terug is uit de oorlog. Onder zijn bewind vallen verder whizkid Conway Keeler (Giovanni Ribisi), revolverheld Kennard (Robert Patrick), diens licht achterlijke hulpje Navidad (Michael Pena) en tot slot Coleman Harris (Anthony Mackie).

Gangster Squad moet het van drie dingen hebben: Mickey, al heeft Sean Penn wel eens een betere crimineel gespeeld, Jerry en Grace (Emma Stone). Voor de steekt het op geen enkele manier boven andere gangsterfilms uit.

De chemie tussen Ryan Gosling en Emma Stone, zoals ze die al eerder hadden in Crazy, Stupid, Love werkt ook deze keer en zoals we ondertussen van Gosling gewend zijn speelt hij overtuigend. Zijn rol is die van een stille jongen die geweld niet schuwt en altijd wat mysterieus blijft. De regisseur heeft Drive ongetwijfeld bekeken en zich door de chauffeur laten inspireren. Verder sterk aan de film is het strakke camerawerk en een aantal mooie shots. Maar zo halverwege gaat het wel fout met onze helden.

Afgezien van een flinke lading clichés en een grote mate van voorspelbaarheid - iets waaraan je als je veel films kijkt niet aan ontkomt, krijg ik de indruk - mist Gangster Squad een degelijk script. Het team van O'Hara lijkt maar willekeurig wat te doen, sterke verhalen over de oorlog ontbreken en motieven van gangster Mickey eigenlijk ook. Alleen Gosling krijgt het voor elkaar van Jerry een mens te maken, zonder overigens enige achtergrondinformatie. Zijn maniertjes, zijn gesprekken met Grace (Emma Stone) en zijn voorkomen intrigeert.

Wat vrouwen met Ryan Gosling hebben, heb ik met Emma Stone. Geen universeel mooie vrouw, maar wel iemand met enorm veel uitstraling. In de setting van de jaren '40 met rode lippenstift en dito avondjurk komt ze goed uit de verf, maar ook Grace komt niet echt van de grond. Dit is eigenlijk het probleem met de hele film. De opening is aardig, maar het wordt naar het einde toe steeds slechter en alles wat we zien heb je in de bekende gangsterfilms van de afgelopen tien jaar ook kunnen zien.

Maar dan aanzienlijk beter.

Gangster Squad is vrij vermakelijk, met prima actie, een hoop Tommy guns en wat achtervolgingen in oude auto's. Het hele achterliggende idee van de beëindiging van WO II en het effect dat dit zou hebben op gangsters en de LAPD komt echter totaal niet tot zijn recht. De anti-climax aan het einde is behoorlijk matig en de voldoende is toch voornamelijk te danken aan het feit dat de film redelijk weet te vermaken, zij het hersenloos, en omdat we wederom kunnen genieten van Emma Stone en Ryan Gosling. Een gouden combinatie.

The Girl

WAARDERING: 3 / 5

Na het zien van Hitchcock en The Girl is me iets duidelijk geworden: een film over Hitchcock maken blijkt een bijzonder lastige opgave.

Hitchcock ging over de gelijknamige regisseur en het tot stand komen van zijn grootste succes Psycho. De film verscheen een paar weken geleden en de bios en draait nog steeds, maar zonder al teveel succes. Terecht ook, want het is verre van een meesterwerk.

HBO - ondertussen ook bekend in Nederland met o.a. een eigen kanaal en de beste series van het westelijk halfrond - maakt ook films. Een heel aantal van die films zijn de moeite, bevatten bekende acteurs en doen op geen enkele manier onder voor Hollywood- of indiefilms. Dat geldt ook voor The Girl, een TV-film van HBO over de film The Birds, geheel toevallig ook de opvolger van Psycho. Chronologisch gezien komt het dan ook prima uit om eerst Hitchcock te bekijken en daarna The Girl, hoewel de laatste een half jaartje eerder verscheen.

In The Girl wordt Hitchcock vertolkt door Toby Jones, een acteur wiens gezicht iedereen kent, maar waarvan maar weinigen een film kunnen noemen. In grote producties speelt hij vaak bijrollen, maar hier neemt hij de hoofdrol op zich en dat vertaalde zich direct in een Golden Globe nominatie. Toby Jones speelt Hitchcock ook een stuk geloofwaardiger dan Anthony Hopkins, die dan wel Sir mag zijn, maar daarmee zich nog steeds schuldig maakte aan een sterk overdreven vertolking van een excentriek persoon. 'Less is more', zo bleek al snel, en Toby Jones gaat voor 'less'.

Zijn tegenspeelster is Sienna Miller, die Tippi Hedren speelt en één van de 'Hitchcock blondes' is. The Girl draait om de relatie tussen Tippi en Hitch die respectievelijk als werkrelatie en obsessie gezien wordt. Hitch brengt Tippi constant in een lastig parket, waardoor haar acteerkunsten enerzijds verbeteren, maar de persoonlijke relatie tussen de twee snel verslechterd. Veel beter dan in Hitchcock wordt de machtsverhouding uitgewerkt en de enorme druk die Hitchcock op zijn crew legt. Beide films tonen de regisseur als een onuitstaanbare man, maar The Girl is een stuk overtuigender.

Grootste nadeel van zowel Hitchcock als The Girl is het feit dat het begin, einde of enige vorm van continuïteit ver te zoeken is. Beide films beginnen pats, boem gewoon ergens en houden er ook praktisch net zo plotseling weer mee op. Wanneer respectievelijk Psycho en The Birds klaar zijn, allebei na de nodige moeite, financiële perikelen en liefdesproblemen, zijn de films Hitchcock en The Girl ook afgelopen en blijf je met een leeg gevoel achter. Je hebt weer een paar jaar van een regisseur gezien die al decennia dood is, blijkbaar niet erg aardig was en nu slechts naamsbekendheid geniet. Je ziet slechts een klein stukje van Hitchcock's leven dat maar heel moeilijk te plaatsen is in de rest van zijn tumultueuze en succesvolle bestaan, simpelweg omdat dit niet behandeld wordt.

Als je al recht wilt doen aan een regisseur met zo'n omvangrijk oeuvre en status en impact, dan kan je er beter een serie van maken. Dat gaat natuurlijk niet gebeuren, want daar gaat niemand naar kijken. Nu verschijnen er in korte tijd twee films die er beiden niet in slagen om de kijker mee te nemen naar de hoogtijdagen van Hitchcock. Misschien laat het leven van 'the master of suspense' zich niet in een historisch drama vatten.

John Dies at the End

WAARDERING: 2.5 / 5

Of John het einde van de film haalt is niet zo boeiend. Of de kijker het einde van de film haalt is veel interessanter. 

John Dies at the End is een uiterst vreemde film, waarin een buitenaardse drug mensen verschillende parallelle universa laat waarnemen en tegelijkertijd de wereld wil veroveren. Het verschilt weinig van andere Sci-Fi in dit opzicht, maar onderscheidt zich vooral door andere concepten op overdreven manier uit te werken.

Tijd en ruimte lopen door elkaar en alleen mensen die dronken of stoned genoeg zijn kunnen het andere universum, met daarin voornamelijk monsters en ander gespuis, zien. En de mensen met de buitenaardse drugs op kunnen nog veel meer. Zo krijgt Dave een oproep van John, terwijl ze met zijn tweeën zitten te eten in een restaurant zonder dat John op dat moment belt.

Dit soort praktijken vinden plaats in een bizarre en surrealistische setting. Naast de soms flauwe humor laat de regisseur ons nadenken over tijd en ruimte en verschillende universa die naast elkaar bestaan. Er worden verder wat intellectuele suggesties gegeven die zowel grappig als intelligent gevonden zijn. Het plot van de film is ondergeschikt aan de bizarre taferelen die zich afspelen en waar overigens prima naar te kijken valt. Een ding is zeker - John Dies at the End is een originele film geworden.

Naast het onbeschrijflijke verhaal en dito monsters en gebeurtenissen, is de film behoorlijk vermakelijk. Dat zit hem in de constante staat van verwondering waarin de kijker zich bevindt. Net als de hoofdpersonen lijkt de kijker zich in een trip te bevinden waaruit maar moeilijk ontwaakt kan worden. Op een bepaalde manier is zeker het eerste gedeelte van de film beklemmend, maar wanneer alle vreemde indrukken langzaam beginnen te wennen, gaat het snel bergafwaarts met John.

Na een tijdje ben je er ook klaar mee. En dat terwijl de regisseur nog niet genoeg heeft van verwijzingen naar andere vage films zoals Eyes Wide Shut. De film die aandoet als een mix tussen The Hitchhikers Guide to the Galaxy en Mulholland Drive, weet geen tastbaar plot te brengen, waardoor je uiteindelijk de interesse in de personages en het verhaal verliest. Wanneer de verbazing plaats maakt voor een gevoel van herkenning heeft de film zijn beste tijd gehad. En tegen die is niemand meer geïnteresseerd in het lot van John.