Twee vrouwen staan centraal in Melody. De Britse Emily is een succesvolle vrouw binnen een vervoersbedrijf die na baarmoederkanker geen kinderen meer kan krijgen. Omdat in Groot-Brittannië alleenstaande vrouwen blijkbaar geen kinderen mogen krijgen via draagmoeders, zoekt Emily een Franse draagmoeder en gaat ze naar een vruchtbaarheidskliniek in de Oekraïne.
De Franse draagmoeder in kwestie is Melody, een zwervende kapster-aan-huis die droomt van haar eigen kapsalon. Ze heeft geen centime te makken, slaapt in portieken en besluit zich beschikbaar te stellen voor draagmoederschap. Puur voor de poen dus. Ik weet niet via wat voor site dit allemaal gebeurt, maar enige vorm van 'background check' is compleet afwezig. Melody maakt een foto, schrijft een berichtje van 2 regels en ze is draagmoeder in spe.
Niet alleen de totstandkoming van het draagmoederschap is merkwaardig. Ook de relatie tussen de twee vrouwen is gerust apart te noemen. De ene scène zijn de dames beste vriendinnen, hetgeen impliceert dat ze clichématig langzaam naar elkaar toe groeien, maar in de andere scène probeert Melody Emily te chanteren of dreigt ze de baby zelf te houden. Vrouwelijke hormonen die wat onvoorspelbare reacties veroorzaken vind ik allemaal prima, maar dit is gewoon een matig script, warrige montage en storend handheld camerawerk. Daarnaast besluit de regisseur om onbekende redenen op willekeurige momenten vage shots in te voegen die nergens naar lijken te refereren. Ook de zee komt bijzonder vaak in beeld, zonder goede reden.
Mede doordat de vrouwen zo'n vreemde, ongeloofwaardige relatie met elkaar hebben - op een gegeven moment gaan ze zelfs samenwonen - is het lastig mee te leven met de hoofdpersonen. Emoties komen hierdoor geforceerd over, ondanks prima acteerwerk. Melody, zelf ooit te vondeling gelegd, blijkt geen ideale draagmoeder, iets dat Emily met haar geld en intelligentie had kunnen checken. Alles heeft ze in orde, van een kinderkamer tot een zwembad, maar daar denkt ze blijkbaar niet aan.
