Goo-reu-meul beo-eo-nan dal-cheo-reom (Blades of Blood)

Genre: Drama-Actie
Waardering: 3.5/5

Ik kan me moeilijk indenken dat 'Goo-reu-meul beo-eo-nan dal-cheo-reom' vertaald wordt met Blades of Blood, maar ik kan er niet achter komen wat het nu wel precies is. Google Translator Koreaans werkt niet echt goed. In Korea had men hoge verwachtingen van deze film voordat hij uitkwam. Deze verwachtingen werden waar gemaakt, met als gevolg dat de film onze kant op kwam en we nu mogen genieten van een Koreaans drama.

Deze films zijn niet voor iedereen weggelegd. Ze spreken ten eerste allemaal Koreaans en daar is dus echt niks van te maken. De personages in deze film nemen besluiten die we hier een beetje raar vinden. Denk bijvoorbeeld aan de laatste veldslag in The Last Samurai, waarbij ze ten strijde trekken, maar bij voorbaat al weten dat ze eraan gaan. Hier zou men gewoon vluchten ofzo. Veelgebruikte thema's zijn eer, discipline, respect en vechtkunst. Ik vind dat wel tof, anderen misschien minder.

Dan het verhaal. Lee Mong-Hak (boven in het plaatje) is de leider van de rebellen (genaamd de Alliantie). Korea staat op het punt aangevallen te worden door Japan in de 6e eeuw na Chr., maar de keizer/koning van Korea durft geen beslissingen te nemen. Mong-Hak is van plan een staatsgreep te plegen met zijn rebellenleger, om zo de Koreanen ervan te overtuigen dat ze zich moeten verdedigen tegen de Japanners. Het doel heiligt de middelen, zo ook voor Mong-Hak. Hij is een gewetenloze moordenaar van iedereen die hem in de weg zit, maar hij heeft wel een goed doel voor ogen.

De figuur links, Gyeon-Ja, in het plaatje zit hem in de weg. Mong-Hak moordt zijn familie uit en doorboort hem met een samuraizwaard en hij is uit op wraak. Hij wordt hierbij geholpen door de (in Korea legendarische) blinde zwaardvechter Hwang. Hwang heeft samen met Mong-Hak de Alliantie opgericht, maar ziet nu in dat Mong-Hak veel te ver is gegaan. Hwang is overigens erg geestig en geeft de film een komisch tintje. Hwang en Gyeon-Ja gaan samen op pad om Mong-Hak tegen te houden.

De film weet een mooie balans te vinden tussen drama, komedie en actie. De gevechten zijn van hoog niveau, maar voeren niet de boventoon. De focus ligt meer op het verhaal, dat soms met horten en stoten verteld wordt. Het is soms lastig te volgen, maar naarmate de film vordert wordt alles steeds begrijpelijker. De daverende ontknoping is goed gevonden en laat je nog even naar het scherm staren. Helaas komt er na de ontknoping nog een hele kleine scène die er wat mij betreft wel uit had gemogen. Ik snap ook niet helemaal waarom deze scène er nog in zat.

Al met al een toffe film en een mooi drama. Hou je wel van Oosterse films, dan is dit een aanrader.

Skyline

Genre: Sci-Fi-rampenfilm
Met: Eric Balfour (Hell Ride), Donald Faison (Scrubs), Scottie Thompson (NCIS)
Waardering:  1/5

Aliens vallen de aarde aan dmv blauwe lichten uit grote ruimteschepen. Iedereen die in die lichten kijkt wordt gehypnotiseerd en dan na een paar seconden naar die schepen getransporteerd, om vervolgens voor nare doeleinden gebruikt te worden. Wat er verder gebeurt als je in het licht kijkt zie je op het plaatje. Tot zover eigenlijk het verhaal. Het verhaal is dun, zo dun heb ik het zelden gezien in films. Nu is het wel het genre dat het allemaal niet heel erg boeit, maar het helpt natuurlijk ook nooit.

Dan naar de acteurs. Die zijn niet erg goed. Als je al iemand uit Scrubs cast... Balfour kende ik uit Hell Ride van Tarantino, zijn tegenspeelster heeft een heel aantal afleveringen in NCIS gespeeld als Tony's liefje en dochter van "La Grenouille". Vette serie trouwens, maar ik dwaal af. Ze spelen vrij belabberd en elke keer als er weer eentje de pijp uit gaat (want zo gaat dat met rampenfilms, de film start altijd met een mannetje of 6,7, waarvan er dan meestal 1 á 2 overblijven, om soms alsnog in het laatste shot de pijp uit te gaan) dan interesseerde me dat eigenlijk erg weinig. Je voelt niet bepaald een band met de personages in de film. De personages hebben ook zo weinig diepgang dat het ook wel lastig is om zoiets te vertolken, maarja, je moet er wel naar kijken hè. Overigens, ik vind het wel leuk om af en toe echt een slechte film te zien, dan blijf je je beter bewust van de echte topfilms, maar ook van alle middelmatige zooi.

Ook het plot is zo absurd dat ik hard heb moeten lachen aan het einde. Het probleem met dit soort films is dat de aliens vaak zo krachtig worden neergezet dat het ongeloofwaardig wordt (of nóg ongeloofwaardiger) wanneer de film goed afloopt. Neem War of the Worlds, vette film, mooie special effects en degelijke acteurs en verhaal, maar uiteindelijk gaan de aliens dood omdat ze niet tegen bacteriën kunnen...Laat dan die gasten de mensheid maar afmaken...

Punt is, de aarde is gedoemd en er moet wel een hele goede reden bedacht worden om het lot nog te keren. Deze makers hebben geen moeite gestoken in het bedenken van dat soort redenen, maar nog een soort van laatste scéne bedacht die echt heel erg raar is. Er zou zelfs plek zijn voor een deel 2, nou, laten we het niet hopen.

De makers bezitten een special effects studio, genaamd HydraulX. Deze studio heeft o.a. special effects gedaan voor 300 (m.a.w. de hele film gemaakt.) en is een gerenommeerde studio. Van de 11 miljoen die men te besteden had voor deze film zijn 10,5 miljoen naar de special effects gegaan en die zien er toch wel vet uit hoor. Het maakt veel goed en de aliens zijn gewoon tof gemaakt, net als de ruimteschepen en de nare dingen die de aliens doen met mensen. De film wordt er iets beter van, maar dit is en blijft wel één van de slechtste films die ik sinds tijden gezien heb. White Material en Winter's Bone zijn voor mij van die tergende drama's , maar voor anderen niet. Op Skyline zit echter niemand te wachten.

Wil je dus eens een echt slechte, maar bij tijd en wijlen wel vermakelijke, film zien, kijk dan lekker naar deze. Voor de betere Sci-Fi-Rampenfilm moet je denk ik toch bij Cloverfield zijn, dat is nog altijd een toppertje.

Rabbit Hole

Genre: Drama
Met: Nicole Kidman, Aaron Eckhart (Two-Face/Harvey Dent in The Dark Knight)
Waardering:  4/5

Becca (Kidman) en Howie (Eckhart) zijn een gelukkig getrouwd stel, totdat hun enige zoontje wordt doodgereden door een auto. Becca wil niet te lang stil staan bij de gebeurtenis en wil eigenlijk vooral vooruit, terwijl Howie vooral maar zoveel mogelijk herinneringen van hun zoontje wil bewaren en koesteren. Becca en Howie doen er alles aan om er samen uit te komen, maar het gaat maar erg moeizaam. De film gaat eigenlijk over alle problematiek na het ongeluk en de impact die het voorval heeft op het stel.

Nicole Kidman (43 alweer, maar ziet er al 13 jaar hetzelfde uit. George Clooney gaat naar dezelfde beautysalon denk ik...) speelt de koele Becca, een zelfstandige vrouw die heel goed weet wat ze wil en die wat kil overkomt. Ze is wat snobby, wat verwend (maar ze heeft ook al genoeg geld verdient om niet meer te hoeven werken lijkt het) en kijkt wat neer op haar omgeving. De relatie met haar zus en moeder is ook niet alles, want haar zus kan in Becca's ogen niet veel goed doen, zeker niet als het gaat om mannen wat best wel grappige situaties oplevert. Haar moeder is overtuigd Christen, ze is er ook van overtuigd dat de dood van Becca's zoontje heeft plaats gevonden omdat 'God nog een engeltje nodig had'. Je snapt misschien dat zoiets niet helemaal goed valt bij Becca.

Howie aan de andere kant gooit het over een heel andere boeg. Hij gaat naar praatgroepen en probeert meer de weg te zoeken van acceptatie. Aaron Eckhart is overtuigend als rouwende vader die maar moeilijk over de dood van zijn zoontje heen kan komen. Ik vond hem na Heath Ledger in The Dark Knight misschien wel het beste spelen, ook de transformatie die hij in die film laat zien is knap. Ondanks dat ik soms even verwacht dat hij een muntje op gaat gooien speelt Eckhart dit allemaal prima en geloofwaardig.

Nu krijg je misschien de indruk dat de hele film één grote ellende is en een tranentrekker van jewelste, maar dat is niet helemaal waar. Het is geen komedie, maar de makers zijn er wel in geslaagd het zo te brengen dat je ook niet depressief de bioscoop uit loopt. Dat is knap, want veel films slaan hier de plank mis en maken er een traag en treurig drama van (Lovely Bones, Extraordinary Measures en dat soort crap), terwijl het juist de kunst is om het drama duidelijk te maken zonder dat je 90 minuten naar rouwende mensen  (of Brendan Fraser in een drama...) aan het kijken bent. Af en toe tovert de film ook nog een glimlach op je gezicht en sommige stukjes zijn ronduit hilarisch. Andere gedeelten zijn juist weer heel ingetogen en triest. Het wisselt elkaar mooi af en dat maakt deze film zo goed. Iedereen weet dat het niet goed afloopt, aangezien dat ongeluk al gebeurt is voordat de film uberhaupt begint, maar je bent wel benieuwd naar het stel en hoe het nu verder gaat.

Mooi drama, mooi geacteerd en niet zo moralistisch en cheesy als veel andere films met dezelfde thematiek. Wel een aanradertje hoor.

Fair Game

Genre: Thriller
Met: Sean Penn & Naomi Watts
Waardering:  4/5

De film draait momenteel in de Lux, waar ik hem ook gezien heb. Mocht je nou binnenkort daar weer eens heen gaan (of naar een andere bioscoop) dan is dit wel een aanrader. Er is echter wel één voorwaarde en dat is dat je een beetje geïnteresseerd moet zijn in de oorlog in Irak. Mensen die kicken op samenzweringen wanneer het gaat om 9/11 of de redenen om Irak binnen te vallen komen bij deze film wel aan hun trekken. Vermijd de trailer als het even kan, daarin wordt namelijk veel te veel weggegeven.

Valerie Plame (Watts) is geheim agente bij de CIA. Ze leidt een aantal operaties in het buitenland en doet daar hetgene wat spionnen blijkbaar zoal doen. Haar man, Joe Wilson (Penn), is ambassadeur en heeft naast wat landelijke bekendheid (hij heeft ooit een zootje Amerikanen gered in de Golfoorlog) ook wel kaas gegeten van de buitenlandse politiek. Tegenwoordig is hij niet zo druk meer met het ambassadeur zijn, maar is hij meer bezig met de kinderen en geeft hij af en toe een lezing, hij geniet tenslotte wat landelijke bekendheid en als je dan niet meer werkt ga je lezingen geven (Clinton, Gore, Balkenende).

Na 9/11 verandert er iets voor zowel Joe, als Valerie, als de CIA. De film speelt zich af tussen 9/11 en de invasie in Irak. Amerika is erg bang dat Saddam Hoessein massavernietigingswapens (WMD: Weapons of Mass Destruction) bezit of kan gaan maken. Zowel Joe als Valerie worden beide gevraagd door de CIA om inlichtingen te winnen over een mogelijk atoomprogramma van Irak, over de materialen die ze daarvoor nodig hebben, over transport van de materialen en allemaal dat soort niet bijzonder interessante spionnendingen. De CIA moet immers gaan bepalen of Irak een atoomprogramma heeft of niet. Tot dusver, meer wil ik er eigenlijk niet over verklappen, qua verhaal. Vind je dit soort dingen vet, dan moet je hem zeker zien.

Sean Penn en Naomi Watts spelen erg goed. Het hele zooitje is uiteraard gebaseerd op waargebeurde verhalen en ondanks dat iedereen weet dat Amerika Irak aanvalt en er geen WMD zijn, mag dit de pret niet drukken. Het waargebeurde verhaal komt in dit geval van Valerie zelf. Valerie bestaat echt (links op het plaatje) en haar boek dient als basis voor deze film. Voor de rest wordt de werkelijkheid mooi vermengd met fictie, waardoor een erg goeie en spannende film ontstaat. 

Let in het begin goed op en probeer alle CIA poppetjes te onthouden, dat zijn er namelijk nogal wat. Let ook goed op tijdens de aftiteling, daar zie je een persconferentie die letterlijk wordt nagespeeld in de film, erg tof. Verder is de film doorspekt met echte beelden, een paar mooie lezingen van Sean Penn en een spannend verhaal. Reden genoeg dus om deze te zien.