The Magic Of Belle Isle

GENRE: Drama (109 min.)
CAST: Morgan Freeman, Virginia Madsen, Emma Fuhrmann e.a.
REGIE: Rob Reiner
WAARDERING: 2 / 5
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Er is weinig magisch aan The Magic of Belle Isle. Aan de rand van een groot meer kabbelt de film, evenals het water, rustig voort. Een nieuwe bewoner is het gesprek van de dag, zeker wanneer deze totaal niet lijkt te passen binnen de gezapige, ongedwongen sfeer van het pittoreske dorpje Belle Isle. 

De verbitterde, gehandicapte, oude, zwarte schrijver Monte Wildhorn (Morgan Freeman) heeft sinds het overlijden van zijn vrouw last van een writersblock en overmatig alcoholgebruik. Ooit schreef hij goede westerns, maar hij is al jaren inspiratieloos. Totdat Monte's buurvrouw Charlotte O'Neil (Virginia Madsen) en haar dochters Finnegan (Emma Fuhrmann), Willow Tree (Madeline Carrol) en Flora (Nicolette Pierini) in beeld verschijnen. Monte's welbespraakte cynische opmerkingen - gek genoeg niet over de namen van die kinderen - verdwijnen als sneeuw voor de zon en hij gaat middels romantische kinderverhalen zijn alleenstaande buurvrouw het hof maken.

ZOETEKAUW

Ik ben een echte zoetekauw, zoals mijn oma wel eens zegt, maar dit verhaal doet gewoon pijn aan je tanden. En aan je ogen. Het is mierzoet, flets geacteerd - zelfs door Morgan Freeman - en heel traag. Heeeeel traag. Het is net zo slaapverwekkend als Monte's verhalen. Onder bijna elke scène zitten symfonische bewerkingen van Beethovens Sonata Pathétique (tweede deel, adagio cantabile - alstu moeders) en Mendelssohns Songs Without Words (op. 53, no. 1). Nou, dan weet je het wel hè. En zo niet, YouTube ze dan maar eens en denk er een hele lading strijkers bij.

Rob Reiner (This is Spinal Tap, The Bucket List) zag dit keer niet de behoefte zijn kijkers zelf te laten nadenken. Gewoon lekker alles voorkauwen en hapklare brokjes emotie beetje bij beetje aanleveren. Naast de brokjes zitten er rare stukjes in de film. Ik noem er gewoon een paar, maar kijk de film gerust zelf - of niet - om ook wat voorbeelden toe te voegen. Ze zijn er in overvloed:

RARE STUKJES

1) Monte haalt uit het niets een gouden revolver tevoorschijn, lost een schot en bedreigt een clown met de dood. De clown in kwestie - ooit `The Amazing Ted', maar nu in achting gedaald en slechts een clown - gedraagt zich namelijk asociaal op een kinderfeestje en weigert zijn excuses aan te bieden. Buurvrouw Charlotte vertelt dezelfde avond haar dochter dat Monte alleen maar de aandacht wilde vragen van de clown. Met een revolver! Ik hoop niet dat dit ook onder de vrije opvoeding hoort die de toekomstige hippies genieten. 

2) Het contrast tussen Monte aan het begin en einde van de film is zo groot dat je er een trilogie van zou kunnen maken.  . 

3) The Magic Of Belle Isle kent het enige kind op de wereld dat geen verbeelding heeft. Finnegan, ik gok een jaar of 10, krijgt lessen van Monte in verbeeldingskracht. Een kind leren fantaseren is als een alcoholist leren wijn te ontkurken. 

4) Monte is schrijver, maar het tempo dat hij hanteert op zijn typemachine is zo tergend traag dat ik snap dat hij maar enkele westerns heeft geschreven. Voordat hij de volgende af zal hebben is hij waarschijnlijk, met alle respect, overleden.

5) Charlotte speelt piano. Stukjes van Chopin enzo, zoals filmpianisten graag voordragen. Het klinkt mooi, is niet al te ingewikkeld en veel mensen kennen het. Maar Virginia Madsen moet blijkbaar playbacken. En hoe. Niet alleen de vingers staan niet goed, ook de handen bewegen niet synchroon met de muziek. Alsof het geluid een seconde achterloopt. Het ziet er echt niet uit en zit meerdere malen in de film. We kunnen dus concluderen dat de regisseur, of wie dan ook van de op dat moment aanwezige crew, geen piano speelt. Of geen noodzaak zag dit euvel te verhelpen.

The Magic Of Belle Isle is niet dramatisch slecht hoor. Gewoon redelijk slecht. Morgan Freemans stem is zoals altijd - of hij nu een documentaire inspreekt of gewoon acteert - prettig om naar te luisteren. Zijn mooi geformuleerde zinnen kan je zo op een (groot) tegeltje zetten en Freeman voorziet de film nog van enig elan. Virginia Madsen daarentegen acteert erg theatraal, alsof je haar vanaf 20 meter afstand op de bühne een emotie moet kunnen zien uitdrukken. De camera staat echter recht op haar snufferd. De kindjes zijn aandoenlijk, maar niet erg realistisch. Net als de hele film eigenlijk. Het onlangs door ondergetekende ontdekte neologisme `mierzoetsappig' dekt de lading heel aardig. 

The Bourne Legacy

GENRE: Thriller / Actie (135 min.)
CAST: Jemery Renner, Rachel Weisz, Edward Norton e.a.
REGIE: Tony Gilroy
WAARDERING: 3.5 / 5
--------------------------------------------------------------------------------------------

Ik zou wel eens een koffer met daarin een snipergeweer willen hebben, de koffer openmaken, het geweer binnen vijf seconden in elkaar zetten en met drie schoten een onbemande drone uitschakelen in Alaska. Maar alas, ik woon in Nederland. Dan maar films kijken waarin dit gebeurt. The Bourne Legacy is zo'n film. 

Jason Bourne is parallel aan The Bourne Legacy volop bezig met het zaaien van dood en verderf. Het begint de media en andere instanties ook op te vallen. De National Research Array Group (NRAG) onder leiding van Eric Byer (Edward Norton) besluit Treadstone en Outcome te stoppen om verdere blootstelling te voorkomen. De verzamelde data is belangrijker dan de projecten op zich, dus termineert hij de projecten voordat de media of de politiek moeilijke vragen gaan stellen. Proefkonijn Aaron Cross (Jeremy Renner) en wetenschapper Dr. Marta Shearing (Rachel Weisz) zijn losse eindjes binnen Outcome. Dat betekent dat er 50 mensen heel hard hun best gaan doen om je op te sporen en je te vermoorden, maar uiteindelijk falen. Omdat je zo goed bent opgeleid. En omdat het publiek niet houdt van geslaagde doofpotaffaires. 

BOURNE ZONDER BOURNE

De vergelijking met Jason Bourne ligt zo voor de hand dat je hem wel moet maken. En dan valt op dat Bourne een complexer, rauwer en realistischer karakter is dan Cross. Matt Damon en Jeremy Renner spelen beiden overtuigend, maar het script doet Cross de das om, omdat er te weinig aandacht wordt besteed aan zijn persoonlijkheid en achtergrond. Teveel ligt de nadruk op de geheime organisaties waar er ondertussen zoveel van zijn dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Elke geheime organisatie bestaat uit een kamer vol mensen met headsets, turend naar beeldschermen die ze hopelijk op `het grote scherm' mogen zetten. Zo weet hun baas, en de kijker, wat er belangrijk is. Daarnaast zien we vele overbodige scènes die onze helden niet of nauwelijks dichter bij hun doel brengen, maar eerder het tegenovergestelde bereiken. Niet dat ik me verveelde, maar om dit verhaal te vertellen heb je geen 135 minuten nodig.

Wel beter dan in de trilogie is de ondersteunende cast. Rachel Weisz houdt zich goed staande tussen al het geweld en voegt echt iets toe aan de film. De vrouwelijke personages die Jason Bourne tegenkwam deden dat amper en bleven nooit lang onder de levenden. Edward Norton, een van mijn favoriete acteurs, is ook van de partij. Na het dramatische Stone speelde Norton onlangs in het geniale Moonrise Kingdom en ook hier is hij erg overtuigend als autoritaire slechterik.

THE GREAT ESCAPE

Aaron Cross is een ex-militair en nu onderdeel van Outcome. Hij traint in Alaska en is bovengemiddeld intelligent en fysiek ontwikkeld. Hij staat garant voor wat harde, lompe gevechten en kent mooie tactieken die in een spionagethriller niet mogen ontbreken. Hij redt er zo vaak het leven van Dr. Shearing mee dat ze er haast gewend aan moet raken. Dr. Shearing op haar beurt is diep verwikkeld in complex genetisch onderzoek en wil het liefst niet nadenken over de consequenties, maar gewoon wetenschap bedrijven. Een intern conflict dat aardig is uitgewerkt en pas goed tot uiting komt wanneer ze zich realiseert dat haar proefpersonen ook buiten het laboratorium buitengewone dingen doen.

Omdat de film zich op hetzelfde moment afspeelt als de trilogie is het niet mogelijk om simpelweg naar Amerika te gaan en daar de boel eens flink op zijn kop te zetten. Ten eerste deed Jason Bourne dat al, en ten tweede heeft Jason Bourne dat nog niet gedaan in deze film. Maar vanuit Langley, of waar de hoge piefen zich ook mogen bevinden, worden Aaron en Marta wel opgejaagd. The Bourne Legacy beperkt zich dan ook vooral tot de beschrijving van Outcome, het introduceren van de nieuwe personages en is verder niet meer dan een grote ontsnapping. 

LARX-3

The Bourne Legacy is spannend, het acteerwerk is sterk en het verhaal is prima geschreven. Puntje van kritiek is de regie. Vooral tijdens de actiescènes is The Bourne Legacy onoverzichtelijk. Een onrealistische achtervolging door de drukke straten van Manilla, in de Filipijnen, is qua camerawerk chaotisch en duurt te lang. Bovendien worden ze achtervolgd door een LARX-3, hetgeen in essentie een onverwoestbare Aziaat is. Het zou me niks verbazen als hij in het tweede deel terugkeert als cyborg met zo'n rood oogje en vraagt naar John Connor.

The Bourne Legacy is een spionagethriller die probeert dezelfde sfeer neer te zetten als de voorgaande films over Jason Bourne. Het ontbreekt de film aan rauw realisme. De schrijver van de trilogie, Tony Gilroy, is gaan regisseren, waar zowel de regie als Gilroy's script onder te lijden heeft. Met echter drie nieuwe, ijzersterke acteurs en een kaskrakend Bourne-universum hebben de makers een formule in handen waar menig vervolg uit te persen valt. Iets dat ze ongetwijfeld van plan zijn.

Rock Of Ages

GENRE: Musical / Komedie (123 min.)
CAST: Julianne Hough, Diego Bonita, Tom Cruise, Russell Brand e.a.
REGIE: Adam Shankman
WAARDERING: 2 / 5
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik zag de extended edition van Rock Of Ages, die welgeteld tien minuten langer duurt dan de normale versie. De aftiteling leert ons dat de extended versie de scène bevat waarin een vrouwelijke fan haar borsten flasht. Een verstandige toevoeging, want het is tevens een van de hoogtepunten van de film. 

Er is een legendarische rocktent, genaamd `The Bourbon Room', waar alle legendarische artiesten van dat moment optreden. Dat moment is eind jaren '80 en de rockgod in kwestie is Stacee Jaxx (Tom Cruise). Hij doet nog één afsluitende gig op de plek waar het allemaal begon en dat komt de eigenaren Lonny (Russell Brand) en Dennis (Alec Baldwin) goed uit, want ze zijn bijna failliet. Oorzaak van het naderende faillissement is de campagne van de nieuwe burgemeester waarbij diens vrouw Patricia (Catherine Zeta-Jones) een kruistocht tegen rock `n' roll is begonnen. Ondertussen proberen Drew (Diego Boneta) en Sherrie (Julianne Hough) het á la Coyote Ugly te maken binnen de rockscene. 

HET ORIGINEEL IS BETER

Rock Of Ages bestaat uit scheurende gitaarriffs, vette licks en een sfeervolle `Bourbon Room' waar het publiek dient als rookmachine. De schreeuwende menigte zingt elke klassieker uit volle borst mee, de zangers zwepen het publiek op met ontbloot bovenlijf en de vrouwen krijgen gratis drank. De toeschouwers dansen op de bar en de ene na de andere rockplaat wordt de speakers uitgepompt. 

De film maakt gebruik van een groot aantal rockclassics die worden ingezongen door de cast, maar dat pakt niet goed uit. Praktisch niemand beschikt namelijk over een karakteristieke stem, waardoor je verlangt naar de originele platen met zangers als Axl Rose of Bon Jovi. Zangers met een stem die je uit duizenden kan herkennen. Boneta en Hough hebben echter een zangstem in de categorie `dertien in een dozijn.' Het is maar goed dat Hough er bovengemiddeld goed uit ziet, want haar vertolking van Extreme's More Than Words is niet de reden dat je aan de buis gekluisterd zal blijven. 

RISE OF THE FIRE PHOENIX

Twee mensen die zich wél weten te onderscheiden zijn Tom Cruise en Mary J. Blige. De laatste weliswaar alleen qua zang, maar het duet met Hough maakt pijnlijk duidelijk hoe groot het verschil is. Tom Cruise doet echter maar nauwelijks onder voor Mary J. blige en blijkt te beschikken over een stem die 25 jaar geleden niet zou misstaan. Net als in Tropic Thunder is Cruise wederom sterk als een vaag personage die al jarenlang de weg kwijt is. Zijn theorie over de vuurfeniks is onnavolgbaar, waarschijnlijk ook voor hemzelf. De enige die enigszins bij hem in de buurt komt, qua acteren, is Paul Giammatti die met een soms Jokerachtige stem de sleazy platenbaas Paul speelt. 

Rock Of Ages mist heel veel. Het mist de grappige Russell Brand die in Get Him To The Greek de ene na de andere prachtplaat - African Child en Stroke The Furry Wall zijn instant classics - ten gehore bracht. Het mist humor, verhaal, pakkende personages en passie. Maar het mist vooral rock `n' roll, want Rock Of Ages is veel te netjes, te keurig en te geschikt voor 12 jaar en ouder. En echte rock `n' is niet geschikt voor 12 jaar en ouder, want het mooie muziekgenre wordt niet voor niets altijd in één adem met twee andere woorden genoemd. 

Madagascar 3: Europe's Most Wanted

GENRE: Animatie (93 min.)
CAST: Ben Stiller, Chris Rock, David Schwimmer, Jada Pinkett Smith e.a.
REGIE: Eric Darnell, Tom McGrath & Conrad Vernon
WAARDERING: 4 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Trilogieën, quadrilogieën en weet ik veel hoevel gieën je nog kan bedenken worden meestal maar met één doel gemaakt. Zie de Resident Evil serie, waar de wereldbevolking al 3 keer dood zou moeten zijn, of Pirates, waar eindeloos veel schatten op de zeebodem lonken. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen en Madagascar 3: Europe's Most Wanted is er een van.

Dieren in de dierentuin zijn niet zielig, zo blijkt, want Alex en zijn dierenvriendjes hebben heimwee naar New York's Central Park Zoo. Vanuit Afrika, waar dieren ongestoord hun gang kunnen gaan, plannen ze een reis om weer herenigd te worden met hun thuispubliek. In gezelschap van een reizend circus gaan de beesten langs verscheidene Europese steden, terwijl ze worden opgejaagd door een nieuwe vijand.

STROPERIJ

Deze nieuwe vijand, een sterk personage, is Captain Chantel DuBois (Frances McDormand). Ze is werkneemster bij Controle Des Animeaux en heeft thuis een indrukwekkende trofeeënmuur met opgezette dieren waarop slechts de kop van een leeuw nog ontbreekt. Haar werk is in essentie een dekmantel voor stroperij. Ze is ongetwijfeld ook speciaal getraind om dieren te vangen die kunnen autorijden en vliegen, gezien de manier waarop ze zich staande en rijdende houdt gedurende de spectaculaire achtervolgingen.

DuBois is meer dan alleen een dierenhater. Ergens wekt ze ontzag op door haar werkwijze, haar werkethiek, de manier waarop ze met Piaf's Non, je ne regrette rien de moraal hoog weet te houden, haar doorzettingsvermogen en haar reconstructie van de plaats delict zoals Willem Dafoe dat in The Boondock Saints ook deed. DuBois beheerst haar scooter volledig en boort het ding, analoog aan Trinity, in een flat om vervolgens als een kat op haar pootjes terecht te komen. Het zijn allemaal kenmerken die het personage letterlijk en figuurlijk tekenen. Ook de kogelscène uit The Matrix die animatiefilms maar wat graag kopiëren is weer van de partij, dit keer met bananen. Naast verwijzingen naar klassieke films verwijst Madagascar 3 ook regelmatig naar haar eigen voorgangers. Het werkt, want de verwijzingen naar memorabele momenten uit de voorgaande films zullen niet alleen filmfanaten opvallen.

FIREWORKS

Hans Zimmer componeerde de muziek voor de film, maar de meest krachtige nummers onder de scènes komen niet van zijn hand. Andrea Bocelli en Katy Perry krijgen die eer en hun nummers passen uitstekend bij de gekozen scènes: respectievelijk een prachtige grap met een beer op een eenwieler in het Vaticaan en een circusvoorstelling. Fireworks is niet alleen een goed nummer, het ondersteunt ook de kleurrijke circusacts die daardoor extra goed uit de verf komen. Zimmer inhuren voor een film als Madagascar ligt ongetwijfeld ook meer aan het beschikbare budget - de franchise is goed voor meer dan een miljard omzet - dan aan de noodzaak van epische muziek in een komische animatiefilm. 

De Madagascar-films behoren tot mijn favoriete animatiefilms. De franchise vertoont geen tekenen van verval, iets waar veel trilogieën mee te kampen hebben. Sterker nog, de films worden alleen maar beter en ik durf wel te stellen dat deze film beter is dan het origineel. Ik had niet verwacht dit heel vaak te gaan zeggen, maar doe mij maar een deel vier. Ik heb er wel vertrouwen in.