Frans absurdisme in een droomwereld

Realité

★★★★

Dat de man achter een van mijn favoriete 90's songs ook regisseur was, wist ik niet. Nu ik het wel weet, verbaast het me niks. Absurdisme was volop aanwezig in de clip van Flat Beat van Mr. Oizo (echte naam Quentin Dupieux) en in zijn film Realité is het niet anders.

Aanvankelijk lijkt er nog niet zoveel aan de hand, wanneer het meisje genaamd Realité net iets te rustig toekijkt hoe haar vader een everzwijn schiet, in de kofferbak gooit en naar huis rijdt. Totdat bij het schoonmaken van het everzwijn er een paarse videoband in z'n buik blijkt te zitten die alleen Realité opmerkt. Haar vader en moeder hebben het gemist en doen het voorval af als slaaptekort.

Een presentator krijgt imaginair eczeem tijdens een opname van een show die de naam 'budgetproductie' niet waardig is. Een filmmaker pitcht een horroridee aan een producent waarin tv's de mensheid vernietigen en mag het idee filmen op voorwaarde dat hij het perfecte gekerm vindt binnen 48 uur. Een schooldirecteur rijdt rond in een Jeep in vrouwenkleren en smijt woest een bos bloemen op de grond voor de deur van een vreemdeling. En schijnbaar niks heeft met elkaar te maken.

Totdat de filmmaker ook betrokken blijkt bij de showopnames. Totdat de schooldirecteur de schooldirecteur van Realité blijkt te zijn. Totdat de filmproducent kijkt naar een film over diezelfde Realité, die ironisch genoeg alleen maar slaapt. Langzaam vervagen de grenzen van de realiteit, dromen mensen elkaars dromen en loopt alles in elkaar over.

Realité vraagt net als de filmproducent één ding: dat je niet teveel waarde hecht aan een logisch verhaal. Doe je dat wel, dan wordt het niks. De film, half in het Engels. half in het Frans gesproken, wordt met de minuut bizarder. Absurde situaties volgen elkaar in rap tempo op zonder dat je de interesse verliest. Op de achtergrond klinkt constant hetzelfde psychedelische orgeltje dat Dupieux zelf heeft gecomponeerd.

Dupieux laat de kijker volledig in het ongewisse over wat er nu wel en niet echt is, terwijl hij op ingenieuze wijze verschillende verhalen vertelt. Ondanks een compleet gebrek aan logica en chronologie weet Dupieux de spanning toch op te bouwen en dat is knap. Ook al tast je als kijker volledig in het duister, Realité blijft grappig en is het kijken waard.